ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 116

อุณหภูมิร่างกายของทั้งสองสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว จูบที่ดูดดื่มค่อยๆเคลื่อนลงไปที่ลำคอ และหน้าอก มือใหญ่คู่นั้นค่อยๆลูบไล้บนร่างของหญิงสาว หญิงสาวดูไร้เรี่ยวแรงที่ปฏิเสธหรือขัดขืน ในสมองเธอมันว่างเปล่าไปหมด

“ก๊อก ๆ ๆ”เสียงเคาะประตูดังขึ้น ขัดขวางความตั้งใจของชายหนุ่ม

“ผู้จัดการเซิ่ง เหวินเหวินฟื้นแล้ว ควรทำอย่างไรกับเรื่องนี้？ ตำรวจก็มาแล้ว”

เซิ่งอันหรานผลักอวี้หนานเฉิงออกไปในทันที เธอลุกขึ้นนั่งด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนก

"ก๊อก ๆ ๆ"

“ผู้จัดการเซิ่ง คุณอยู่ที่นี่หรือเปล่า ？ ”

ทางด้านข้างของประตูห้องทำงาน น้ำเสียงของเสี่ยวจังดูเหมือนเกิดความสงสัย

เซิ่งอันหรานสูดหายใจเข้าลึก ๆ เธอพยายามตั้งสติ “อยู่ เมื่อกี้ฉันไม่ได้ยิน ฉันมีธุระที่จะต้องทำนิดหน่อย ภายในห้านาทีนี้ฉันจะถึงนี่นั่น คุณไปก่อนเถอะ”

“คุณมีธุระอะไร？ ต้องการให้ผมช่วยไหม？”

เมื่อได้ยินดังนั้น เซิ่งอันหรานก็ตกตะลึง เธอรีบพูดขึ้นอย่างรวดเร็วว่า “ไม่ต้อง ฉ...ฉันกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อกี้ตอนที่ช่วยคนทำให้เสื้อผ้าเลอะน่ะ”

ในที่สุดเสี่ยวจังก็เดินจากตรงนั้นไป เซิ่งอันหรานถอนหายใจด้วยความโล่ง เธอหันหลังกลับมา และเห็นว่าอวี้หนานเฉิงกำลังมองเธออยู่ เขาหรี่ลงเล็กน้อย แววตาของเขาดูเจ้าเล่ห์มาก

“คุณโกหกโดยไม่กะพริบตาอย่างนั้นเหรอ ? ”

แก้มของเซิ่งอันหรานแดงขึ้นในทันที เธอจ้องไปที่เขา “ก็ไม่ใช่เพราะคุณเหรอ ?””

“ที่จริงแล้ว คุณโกหกไม่เก่งเลยนะ” อวี้หนานเฉิงกอดอก “มีคนตั้งเยอะที่เห็นผมอุ้มคุณเดินเข้ามาที่นี่ คุณคิดว่าผู้ช่วยของคุณ ไม่รู้ว่าผมอยู่ที่นี่ ? "

เมื่ออวี้หนานเฉิงพูดจบ สีหน้าของเซิ่งอันหรานก็เปลี่ยนไป เธอหยุดชะงักไปเป็นเวลานาน

ก็แค่หินถูกเท้าไม่ใช่เหรอ ?

“คุณรู้ดีแก่ใจอยู่แล้ว？ ”เซิ่งอันหรานกัดฟันกรอด “คุณจงใจ”

“ใช่ ผมจงใจ” อวี้หนานเฉิงตอบอย่างสบายๆ “ฟันต่อฟัน”

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว “อะไรอีกล่ะ ？ ฉันไปยั่วยุอะไรคุณอีก”

อวี้หนานเฉิงจ้องไปที่เธอ และพูดขึ้นว่า

“เรื่องระเบียบของบริษัทที่พูดกันที่เมืองโบราณ คุณลืมไวจังนะ”

ทันทีที่เซิ่งอันหรานนึกขึ้นได้ ใบหน้าของเธอแดงขึ้นกว่าเดิมเสียอีก "ตอนนั้นฉัน..."

'นั่น' เธอพูดคำว่านั่นเป็นเวลานาน และนอกจากคำว่า 'นั่น' แล้ว เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย เซิ่งอันหรานรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ดังนั้นเธอจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

“เป็นเพราะว่าเรื่องนั้น ทำให้คุณติดใจมาจนถึงทุกวันนี้ และต้องการเอาคืนฉัน วันนี้ต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก คุณจงใจแก้แค้น...”

อวี้หนานเฉิงหันกลับมา เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่สุขุม

“ใคร แล้วเรื่องอะไรที่ผมจะต้องเอาไปคืนหรือตอบโต้คุณ”

“ไม่อย่างนั้น จะเป็นเพราะสาเหตุอะไรได้อีกล่ะ ?” ใบหน้าของเซิ่งอันหรานดูขุ่นเคือง เธอพูดพึมพำเบาๆ “คุณเผยข้อบกพร่องของฉันในที่ประชุมต่อหน้าผู้คนมากมาย เป็นเพราะคุณต้องการแค้นฉัน”

"คุณพูดอะไรน่ะ ? "

“ฉันไม่ได้พูดอะไร”เซิ่งอันหรานหลบสายตาของเขา และเบนสายตาออกไปทางด้านข้าง

อวี้หนานเฉิงเหลือบมองที่เธออีกครั้ง จากนั้นก็จ้องมองไปที่กุหลาบช่อใหญ่ที่ถูกจัดไว้ในแจกันตรงมุมห้อง เขารีบเก็บอาการที่ถูกส่งผ่านออกมาทางแววตา และแสร้งทำเป็นพูดขึ้นอย่างเย็นชา

"กลิ่นดอกไม้มันแรงเกินไป ต่อไปอย่าเอามาวางในห้องทำงานนะ ไม่มีรสนิยมเอาซะเลย"

ด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูน่าขยะแขยง เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว และกล่าวออกมาว่า