ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 12

ปฏิกิริยาของเซิ่งอันหรานนั้นเร็วมาก และในขณะที่สิ่งของนั้นพุ่งมาเธอก็รีบหลบ

ด้วยเสียงที่ดัง ‘เพล้ง’ กระจกของตู้เสื้อผ้าที่อยู่ข้างหลังเธอนั้นแตกหมด

เธอเคยเห็นคนที่อารมณ์รุนแรงแบบนี้ แต่ไม่เคยเจอเด็กน้อยน่ารักตรงหน้าที่ไม่พูดไม่จาเอาแต่ทำร้ายคน เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว สายตาของเธอดูโกรธเล็กน้อย แต่ทันทีที่สบตากับเด็กน้อยน่ารัก ความรู้สึกทุกอย่างก็หายไป

ตรงกลางระหว่างผ้าห่มและหมอน เด็กน้อยน่ารักสวมชุดนอนลายตารางจ้องมองเธอ ใบหน้าที่สมบูรณ์แบบราวกับถูกสร้างขึ้นมา และแม้กระทั่งตอนนี้ก็ยังดูออกว่าตอนโตแล้วจะน่าดึงดูดคนให้ชอบขนาดไหน

ในขณะนี้บนหน้าเต็มไปด้วยรอยย่น สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

”เกิดอะไรขึ้น ?“ เซิ่งอันหรานก้าวเข้าไปอีกสองก้าว แล้วคุกเข่าลง “ใครรังแกหนูเหรอ ?”

เด็กน้อยรูปหล่อมองเธอ แววตาทั้งสองข้างเต็มไปด้วยความสงสัย และในวินาทีต่อมาเขาผลักมือของเธอออก ราวกับว่ามีคนแปลกหน้าเข้ามาใกล้

เมื่อเห็นแบบนี้ เซิ่งอันหรานก็ไม่แตะเขาอีกเลย แต่เพียงแค่นั่งลงบนพื้น คนตัวโตกับตัวเล็กจ้อมมองตากัน

ไม่นานหลังจากนั้น เสียงของพนักงานเสิร์ฟก็ดังมาจากข้างนอก “ผู้จัดการเซิ่ง ไข่ตุ๋นและหมูสับน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว ให้ส่งเข้าไปไหมครับ ?”

“ไม่ต้อง”เซิ่งอันหรานตอบกลับไปในทันที “วางไว้ข้างนอกก่อนเถอะ แล้วหาที่เก็บความร้อนมาคลุมไว้”

กลิ่นหอมจากข้างนอกลอยเข้ามาเป็นระยะ เด็กน้อยรูปหล่อที่ไม่พูดอะไรแอบมองเธอเป็นระยะ และดูเหมือนจะกลืนน้ำลายไปหลายรอบแล้ว

เอะอะโวยวายมานานขนาดนี้ น่าจะหิวแล้วแน่ๆ

เซิ่งอันหรานรอสักพัก ทันใดนั้นเธอราวกับคิดอะไรขึ้นมาได้ “ฉันรู้สึกหิวนิดหน่อยแล้ว ขอกินอะไรที่นี่หน่อยได้ไหม ?”

เด็กน้อยน่ารักขมวดคิ้ว สีหน้าดูเคอะเขิน หันศีรษะแล้วไม่พูดอะไร