ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 13

เซิ่งอันหรานไม่มีทางเลือกอื่น จึงทำได้เพียงวางอาหารลง แล้วหันกลับไปลูบหัวเด็กน้อยน่ารักพร้อมพูดว่า

“หนูอยากให้ป้าอยู่เป็นเพื่อนกับหนูที่นี่ด้วยใช่ไหม ?”

เด็กน้อยน่ารักพยักหน้า

“โอเค งั้นป้าจะอยู่ต่อ”

เด็กน้อยน่ารักตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ราวกับคิดไม่ถึงว่าเธอจะตอบตกลงง่ายๆแบบนี้

“แต่ว่า พวกเราจะนั่งพื้นอย่างนี้ต่อไปไม่ได้ พื้นมันเย็นมาก จะป่วยเอาได้ ไปนั่งบนโซฟาดีกว่าตกลงไหม ?”

เด็กน้อยน่ารักรีบพยักหน้า อย่างเชื่อฟัง

เซิ่งอันหรานยิ้มอย่างพอใจ และโน้มตัวไปอุ้มเขามานั่งบนโซฟา

สำหรับความวุ่นวายที่นี่ เธอเมินเฉยต่อมัน และเล่าเรื่องตลกสองสามเรื่องให้เด็กน้อยน่ารักฟัง ทำให้ใบหน้าที่บึ้งตึงของเขาเปลี่ยนเป็นสดใส และในที่สุดก็หัวเราะออกมาไม่หยุด

แต่เด็กคนนี้ก็ยังคงไม่ยอมพูด

เมื่อรู้สึกดีขึ้น เซิ่งอันหรานก็ลองถามดูอีกครั้ง

“บอกป้าได้ไหมคะ ? ว่าทำไมถึงอารมณ์เสียขนาดนี้ เป็นเพราะว่าไม่มีคนอยู่เล่นกับหนูหรือเปล่า ?”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ก็ราวกับว่าไปจี้จุดความไม่พอใจของเด็กน้อยน่ารักเข้า เขากัดฟันและจิกเล็บ ในที่สุดเซิ่งอันหรานก็รู้ว่าเขาอยากได้กระดาษกับปากกา เมื่อหันไป ก็เห็นกระดาษกับปากกาที่ราวกับเตรียมไว้แล้ว แล้วบนกระดาษยังเขียนตัวอักษรไว้เยอะ

เธอหยิบมันขึ้นมาและส่งให้กับเด็กน้อยน่ารัก

เด็กน้อยวาดตัวอักษรลงไปบนกระดาษว่า “พ่อ นิสัยไม่ดี บอกว่าจะพาไปเที่ยว แต่ไม่เลย”

เซิ่งอันหรานแปลกใจที่เด็กตัวเล็กแค่นี้จะสามารถเขียนตัวอักษรได้เยอะขนาดนี้ เธอตกตะลึงไปชั่วขณะก่อนที่สติจะกลับคืนมา และคิดว่าพ่อแม่น่าจะเป็นคนสอนเขา และดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะพูดไม่ได้จริงๆ

“หนูหมายความว่า เดิมทีคุณพ่อจะพาหนูไปเที่ยว แต่ไม่ได้พาไป ดังนั้นหนูเลยโกรธใช่ไหม ?”

เด็กน้อยน่ารักพยักหน้าอย่างหนักแน่น คิ้วที่ขมวดของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

เซิ่งอันหรานถอนหายใจ ลูบหัวของเขาแล้วปลอบว่า