ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 122

เซิ่งอันหรานขยับไปมาในน้ำ ราวกับร่างกายและเส้นประสาทที่อ่อนไหวทั้งหมดจะสั่นไหวไปด้วย เมื่อจุดสุดยอดรอบใหม่มาถึง รูม่านตาของเธอหลุดโฟกัส และร่างกายของเธอก็สั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ จนทรุดลงในอ้อมกอดของอวี้หนานเฉิงในที่สุด

และเธอก็หมดสติไป...

ในช่วงกำลังมันงง ดูเหมือนว่ามีใครสักคนกำลังเช็ดตัวเธอให้แห้ง และเปลี่ยนผ้าปูที่นอนผืนใหม่ ห่มผ้าให้เธอ เธอเหนื่อยเกินว่าจะประคองสติ สุดท้ายจึงผล็อยหลับไป

ในความฝัน เธอมาถึงใจกลางเมืองที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดในเมืองจินหลิง แสงสว่างยามเย็นแผดเผาท้องฟ้าไปครึ่งหนึ่ง เธอเดินไปตามถนนคนเดียว จู่ๆ ก็รู้สึกสูญเสียสติโดยสิ้นเชิง

"อันหราน......"

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นที่ข้างหู และเมื่อเธอเงยศีรษะขึ้น เธอก็ค้นพบว่าตัวเองกำลังจับแขนของอวี้หนานเฉิงไว้

เธอผงะไปครู่หนึ่งและอยากจะดึงมือออก แต่ถูกอวี้หนานเฉิงจับไว้และพูดเบา ๆ ว่า

“กลับบ้านไปกินข้าวเย็นด้วยนะ ฉันจะรีบไปรับเด็กๆ”

"กลับบ้านเหรอ?"

เธอมองไปที่อวี้หนานเฉิงอย่างไม่เข้าใจ "กลับบ้านใคร? เราสองคน..."

“คุณสับสนหรือไง?” ในความฝัน ดวงตาของอวี้หนานเฉิงดูชอบใจมาก และเขามองดูเธออย่างช่วยไม่ได้ “แต่งงานมาปีกว่าแล้ว คุณยังถามผมอีกเหรอว่าต้องกลับบ้านใคร?”

“แต่งงานเหรอ?” เซิ่งอันหรานพูดตามเขาอย่างว่างเปล่า

"ป่าป๊า หม่าม้า"

เด็กสองคนวิ่งจากระยะไกลและพุ่งเข้ามาในอ้อมแขนของเธอ พร้อมกับเสียงหัวเราะเหมือนระฆังสีเงินที่ก้องอยู่ในหู

อวี้หนานเฉิงอุ้มซิงซิงน้อยขึ้นมาบนไหล่ ฉากที่สวยงามตรงหน้าเธอทำให้ปัดเป่าความกังวลที่อธิบายไม่ได้ในใจของเธอ

ภาพตรงหน้ากลายเป็นการรวมตัวของตระกูลอวี้

ชายชราเอ่ยปากชื่นชมเธอ

“เธอใจดีกับจิ่งซีมาก ทำเหมือนเป็นลูกชายของเธอเอง โชคดีของหนานเฉิงที่ได้แต่งงานกับเธอ ฉันดูไม่ผิดจริงๆ”

ใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยหลายคนพยักหน้า เห็นด้วยกับคำพูดของชายชราทีละคน

“ใช่ ใช่ หนานเฉิงโชคดีจริงๆ”

เด็กทั้งสองจับมือเธอ ดวงตาไร้เดียงสาของพวกเขาเต็มไปด้วยความไว้วางใจและความรักที่มีต่อเธอ

ทันใดนั้น เงายาวก็ผลักทุกคนออกจากกัน กางฝ่ามือออกเผยให้เห็นสร้อยคอมรกต แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า

"นี่อะไร?"

สร้อยคอสีมรกตเป็นของเขาและอยู่ในมือเธอมาหลายปีแล้ว หลังจากแต่งงานทุกอย่างก็ถูกประกอบเข้าด้วยกัน แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะมอบสร้อยคอให้

“เกิดอะไรขึ้นกับจิ่งซีและซิงซิงน้อย?”

คำถามนั้นทำให้เธอชะงัก ไม่สามารถตอบได้

“คุณรู้เรื่องทั้งหมดนี้ตั้งแต่แรกแล้ว นี่คือจุดประสงค์ของคุณที่จะเข้าหาผมใช่ไหม คุณทำให้ผมรู้สึกขยะแขยงมาก เซิ่งอันหราน”

ใบหน้าของอวี้หนานเฉิงไม่มีความอ่อนโยนอีกต่อไป น้ำเสียงของเขาเย็นชาราวกับฤดูหนาวอันแสนหนาวเหน็บ

“ตั้งแต่วันนี้ไป คุณจะไม่ได้เห็นลูกทั้งสองคนอีก”

ความกลัวพัดพาเธอราวกับกระแสน้ำ เธอกอดเด็กทั้งสองแน่น "ไม่ เลูกของฉัน..."

“ใครก็ได้ พาเด็กไป...”

"อย่านะ !"

เซิ่งอันหรานกรีดร้อง เสียงในลำคอของเธอทำให้ความฝันแตกสลาย เธอถูกปลุกให้ตื่นจากความฝันอย่างกะทันหัน เหมือนกับคนกำลังจมน้ำ หายใจแรงๆ ในผ้าห่มของเธอ

ในห้องไม่ได้เปิดไฟ และม่านสีฟ้าก็ปิดบังท้องฟ้าไว้นอกหน้าต่าง เป็นเวลาเย็นแล้ว และมันก็คล้ายกับพระอาทิตย์ตกดินในดินแดนแห่งความฝัน เซิ่งอันหรานเหงื่อออก หวนนึกถึงดินแดนแห่งความฝัน ยังรู้สึกได้ถึงความหวาดกลัวนั้น

และเสียงคนใช้ก็มาจากข้างนอกประตูก็ดังขึ้น