ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 122

เซิ่งอันหรานขยับไปมาในน้ำ ราวกับร่างกายและเส้นประสาทที่อ่อนไหวทั้งหมดจะสั่นไหวไปด้วย เมื่อจุดสุดยอดรอบใหม่มาถึง รูม่านตาของเธอหลุดโฟกัส และร่างกายของเธอก็สั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ จนทรุดลงในอ้อมกอดของอวี้หนานเฉิงในที่สุด

และเธอก็หมดสติไป...

ในช่วงกำลังมันงง ดูเหมือนว่ามีใครสักคนกำลังเช็ดตัวเธอให้แห้ง และเปลี่ยนผ้าปูที่นอนผืนใหม่ ห่มผ้าให้เธอ เธอเหนื่อยเกินว่าจะประคองสติ สุดท้ายจึงผล็อยหลับไป

ในความฝัน เธอมาถึงใจกลางเมืองที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดในเมืองจินหลิง แสงสว่างยามเย็นแผดเผาท้องฟ้าไปครึ่งหนึ่ง เธอเดินไปตามถนนคนเดียว จู่ๆ ก็รู้สึกสูญเสียสติโดยสิ้นเชิง

"อันหราน......"

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นที่ข้างหู และเมื่อเธอเงยศีรษะขึ้น เธอก็ค้นพบว่าตัวเองกำลังจับแขนของอวี้หนานเฉิงไว้

เธอผงะไปครู่หนึ่งและอยากจะดึงมือออก แต่ถูกอวี้หนานเฉิงจับไว้และพูดเบา ๆ ว่า

“กลับบ้านไปกินข้าวเย็นด้วยนะ ฉันจะรีบไปรับเด็กๆ”

"กลับบ้านเหรอ?"

เธอมองไปที่อวี้หนานเฉิงอย่างไม่เข้าใจ "กลับบ้านใคร? เราสองคน..."

“คุณสับสนหรือไง?” ในความฝัน ดวงตาของอวี้หนานเฉิงดูชอบใจมาก และเขามองดูเธออย่างช่วยไม่ได้ “แต่งงานมาปีกว่าแล้ว คุณยังถามผมอีกเหรอว่าต้องกลับบ้านใคร?”

“แต่งงานเหรอ?” เซิ่งอันหรานพูดตามเขาอย่างว่างเปล่า

"ป่าป๊า หม่าม้า"

เด็กสองคนวิ่งจากระยะไกลและพุ่งเข้ามาในอ้อมแขนของเธอ พร้อมกับเสียงหัวเราะเหมือนระฆังสีเงินที่ก้องอยู่ในหู

อวี้หนานเฉิงอุ้มซิงซิงน้อยขึ้นมาบนไหล่ ฉากที่สวยงามตรงหน้าเธอทำให้ปัดเป่าความกังวลที่อธิบายไม่ได้ในใจของเธอ

ภาพตรงหน้ากลายเป็นการรวมตัวของตระกูลอวี้

ชายชราเอ่ยปากชื่นชมเธอ

“เธอใจดีกับจิ่งซีมาก ทำเหมือนเป็นลูกชายของเธอเอง โชคดีของหนานเฉิงที่ได้แต่งงานกับเธอ ฉันดูไม่ผิดจริงๆ”

ใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยหลายคนพยักหน้า เห็นด้วยกับคำพูดของชายชราทีละคน

“ใช่ ใช่ หนานเฉิงโชคดีจริงๆ”

เด็กทั้งสองจับมือเธอ ดวงตาไร้เดียงสาของพวกเขาเต็มไปด้วยความไว้วางใจและความรักที่มีต่อเธอ

ทันใดนั้น เงายาวก็ผลักทุกคนออกจากกัน กางฝ่ามือออกเผยให้เห็นสร้อยคอมรกต แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า

"นี่อะไร?"

สร้อยคอสีมรกตเป็นของเขาและอยู่ในมือเธอมาหลายปีแล้ว หลังจากแต่งงานทุกอย่างก็ถูกประกอบเข้าด้วยกัน แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะมอบสร้อยคอให้

“เกิดอะไรขึ้นกับจิ่งซีและซิงซิงน้อย?”

คำถามนั้นทำให้เธอชะงัก ไม่สามารถตอบได้

“คุณรู้เรื่องทั้งหมดนี้ตั้งแต่แรกแล้ว นี่คือจุดประสงค์ของคุณที่จะเข้าหาผมใช่ไหม คุณทำให้ผมรู้สึกขยะแขยงมาก เซิ่งอันหราน”

ใบหน้าของอวี้หนานเฉิงไม่มีความอ่อนโยนอีกต่อไป น้ำเสียงของเขาเย็นชาราวกับฤดูหนาวอันแสนหนาวเหน็บ

“ตั้งแต่วันนี้ไป คุณจะไม่ได้เห็นลูกทั้งสองคนอีก”

ความกลัวพัดพาเธอราวกับกระแสน้ำ เธอกอดเด็กทั้งสองแน่น "ไม่ เลูกของฉัน..."

“ใครก็ได้ พาเด็กไป...”

"อย่านะ !"

เซิ่งอันหรานกรีดร้อง เสียงในลำคอของเธอทำให้ความฝันแตกสลาย เธอถูกปลุกให้ตื่นจากความฝันอย่างกะทันหัน เหมือนกับคนกำลังจมน้ำ หายใจแรงๆ ในผ้าห่มของเธอ

ในห้องไม่ได้เปิดไฟ และม่านสีฟ้าก็ปิดบังท้องฟ้าไว้นอกหน้าต่าง เป็นเวลาเย็นแล้ว และมันก็คล้ายกับพระอาทิตย์ตกดินในดินแดนแห่งความฝัน เซิ่งอันหรานเหงื่อออก หวนนึกถึงดินแดนแห่งความฝัน ยังรู้สึกได้ถึงความหวาดกลัวนั้น

และเสียงคนใช้ก็มาจากข้างนอกประตูก็ดังขึ้น

“คุณเซิ่ง ตื่นแล้วเหรอคะ?”

เซิ่งอันหรานตื่นขึ้น และกำลังจะตอบโต้ ทันใดนั้นก็จำได้ว่าเธอนอนอยู่ในห้องนอนของ อวี้หนานเฉิง ดังนั้นคนใช้ในคฤหาสน์ทั้งหมดจึงน่าจะรู้เรื่องก่อนหน้านี้แล้ว

หลังจากนั้นใบหน้าของเธอก็เริ่มแดง

เธอลังเลเล็กน้อย

ดูเหมือนคนใช้จะรู้ว่าเธอเขินอายจนไม่ยอมเปิดประตู จึงพูดผ่านประตูไปว่า...

“ดิฉันเอาเสื้อผ้าวางที่ประตูให้คุณนะคะ เชิญคุณพักผ่อนตามสบายค่ะ”

เสียงฝีเท้าที่อยู่นอกประตูค่อยๆ หายไป เซิ่งอันหรานถอนหายใจด้วยความโล่งอก เปิดผ้าห่มออกและเหลือบมองดูตัวเอง เธอสวมชุดนอนหลวมๆ ซึ่งคงจะเป็นอวี้หนานเฉิงที่สวมใส่ให้เธอและเสื้อผ้าก็มีกลิ่นเฉพาะตัวของเขา

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เธอก็ลงไปชั้นล่าง คนรับใช้สามหรือห้าคนชั้นล่างกำลังยุ่งอยู่ในครัว กลิ่นของอาหารลอยมาจากทิศทางนั้น มีเพียงสาวใช้ที่เพิ่งส่งเสื้อผ้าให้เธอเท่านั้นที่กำลังเก็บของเล่นบนโซฟา

เมื่อเห็นเซิ่งอันหรานลงมาที่ชั้นล่าง คนใช้ก็ทักทายเธอด้วยความเคารพ

“คุณเซิ่ง”

เซิ่งอันหรานหน้าแดง กระแอมออกมาเพื่อปกปิดความเขินอาย "เจ้านายของเธออยู่ที่ไหน?"

“คุณชายสั่งให้พวกเรารอให้เขากลับมาทานอาหารเย็นด้วยกัน ถ้าคุณหิว ดิฉันจะเตรียมขนมให้คุณก่อนค่ะ”

“ไม่ต้องหรอก” เซิ่งอันหรานรู้สึกเขินเล็กน้อย “ไม่ต้อง ฉันจะไปแล้ว”

“แต่คุณชายกำลังไปรับคุณชายน้อยกับซิงซิงน้อย อีกไม่นานก็กลับมาแล้วค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซิ่งอันหรานจึงจำใจนั่งลง

“เดี๋ยวดิฉันไปเอาขนมมาให้นะคะ”

แม้เซิ่งอันหรานจะปฏิเสธ แต่สาวใช้ยังคงรีบไปหยิบขนมมาให้อยู่ดี

คนรับใช้ของตระกูลอวี้ทั้งหมดถูกเปลี่ยนในภายหลัง ทั้งหมดรู้จักเซิ่งอันหราน พวกเธอย่อมรู้ดีว่าเซิ่งอันหรานจะมาเป็นคุณนายตระกูลอวี้ในอนาคต จึงให้ความเคารพเธอเป็นอย่างมาก

ไม่นานหลังจากรอ เสียงเครื่องยนต์ก็ดังขึ้นจากลานบ้าน คนใช้เปิดประตู และอวี้หนานเฉิงก็พาเด็กสองคนเข้าไปในบ้าน

ทันทีที่พวกเขาเห็นเซิ่งอันหราน เด็กทั้งสองรีบวิ่งไปข้างหน้า

“หม่าม้า ลุงอวี้บอกว่าคืนนี้เราจะกินสุกี้กันค่ะ”

โต๊ะอาหารถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อย ซุปกระดูกหมูนึ่งกำลังนึ่งอยู่ และคนใช้ก็เข้าๆออกๆอย่างรีบร้อน ทำให้ผู้คนรู้สึกถึงการกลับมาพบกันอีกครั้งในมื้อเย็น

เซิ่งอันหรานเงยหน้าขึ้นมองอวี้หนานเฉิงด้วยหน้าแดงราวกับมะเขือเทศสุก พลางกัดฟันพูด

“ฉันพาซิงซิงน้อยกลับบ้านดีกว่า ถ้าดึกว่านี้จะไม่มีแท็กซี่”

“เดี๋ยวผมไปส่งหลังอาหารเย็น”

อวี้หนานเฉิงมองมาที่เธอ ถอดเสื้อสูทออกแล้วยื่นให้คนใช้ เปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินเข้าไปในบ้าน ด้วยท่าทีสงบนิ่งราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นในตอนบ่าย

ในที่สุดเธอก็เข้าใจวลีที่ว่า ‘แย่แค่ไหนก็ต้องทำให้ดีที่สุด’ เมื่อเซิ่งอันหรานเห็นท่าทีที่ไม่ใส่ใจของเขา เธอจึงยืดตัวขึ้นและพยักหน้าด้วยความอึดอัด

ก็แค่ทานมื้อเย็นด้วยกัน หากเธอยืนกรานที่จะจากไปในตอนนี้ ก็ดูเหมือนจะมีความผิดสินะ

เซิ่งอันหรานสามารถอยู่ได้ สิ่งที่มีความสุขที่สุดคือเด็กน้อยสองคน พวกเขาแอบมองหน้ากันและให้ไฮไฟว์ราวกับว่ารู้กัน จากนั้นเมื่อพวกเขาเริ่มทานอาหาร เซิ่งเสี่ยวซิงก็เริ่มปีนขึ้นไปบนตักของลุงอวี้ และเสียสละที่นั่งๆข้างเซิ่งอันหรานให้อวี้จิ่งซีแทน

เซิ่งอันหรานรีบกระซิบ

“ซิงซิงน้อย นั่งที่ของตัวเองสิ”

“เก้าอี้เตี้ยเกินไป หนูเอื้อมมือไม่ถึง” เซิ่งเสี่ยวซิงกล่าวเพื่อแก้ตัว

เซิ่งอันหรานกำลังจะพูดต่อ แต่อวี้หนานเฉิงก็ขัดจังหวะเล็กน้อย "ไม่เป็นไร กินแบบนี้แหละ"

หลังจากนั้น เขาก็กอดเด็กสาวไว้ในอ้อมแขน และถามเธอเบาๆ ว่าเธอกำลังกินอะไร ราวกับว่าเป็นพ่อลูกกันแท้ๆ

ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆ เซิ่งอันหรานก็นึกถึงความฝันในตอนบ่ายด้วยความรู้สึกผสมปนเปกันในใจอยู่ครู่หนึ่ง

ถ้าอวี้หนานเฉิงรู้ว่านี่คือเด็กสาวในอ้อมแขนของเขาตอนนี้คือลูกสาวแท้ๆของเขาเอง จะรู้สึกอย่างไร?