ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 125

พนักงานทั้งสองคนมองหน้ากัน สีหน้ายิ้มมีความสุขจนกรามแทบจะหลุด

เซิ่งอันหรานได้สติ เธอถึงมือกลับ แต่กลับถูกอวี้หนานเฉิงจับแน่นขึ้น

ได้ยินเพียงแค่เสียงทุ้มต่ำในห้องนอนของเขาที่ดังก้องกังวาน

“เห็นชัดแล้วหรือยัง ตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงของผม ใช้สิ่งที่เห็นจากคนตรงนี้ไปจนถึงพนักงานเก็บของ ไปบอกสิ่งที่เห็นกับทุกคนแล้วค่อยไป”

พนักงานทั้งสองคนหน้าซีด และหนึ่งในนั้นเหงื่อออก ถ้าไม่ใช่เพราะด้านข้างยังมีพนักงานเสิร์ฟอยู่ เธอคงเข่าทรุดลงไปแล้ว

เมื่อเผชิญหน้ากับความเย็นชาของอวี้หนานเฉิง พวกเธอไม่กล้าแม้แต่จะอ้อนวอน เธอกัดฟันแล้วเดินจากไป

เสียง “แกร๊ก” ปิดประตู ภายในห้องก็กลับสู่เงียบอีกครั้ง

เซิ่งอันหรานลูกข้อมือของตัวเอง และก้มศีรษะลงเป็นเวลานาน

“ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้ ?”

“พูดอะไร ?”

“พูดว่า.....ฉันเป็นคู่หมั้นของคุณ”

อวี้หนานเฉิงเดินเข้ามาใกล้ จับคางเธอให้เธอมองมาที่ตัวเอง

“คุณน่าจะเข้าใจคำพูดที่ผมพูดเมื่อคืนนี้นะ”

ด้านหลังของเซิ่งอันหรานเป็นเตียง ซึ่งไม่มีที่หลบภัย เธอตัวแข็งแล้วพูดว่า “คุณบอกว่าจะให้เวลาฉัน.......”

ทันทีที่สิ้นเสียง มือของเขาก็บีบแน่นขึ้น เธออุทานออกมา เธอเสียศูนย์ เอนตัวล้มลงบนเตียงใหญ่นุ่ม และสิ่งที่ตามมาก็คือเงาของอวี้หนานเฉิง

“ผมบอกแล้วไง ว่าผมไม่อยากรอนาน”

อวี้หนานเฉิงวางมือไว้ข้างกายเธอ โน้มตัวลงมองเธอ สายตาของเขาแข็งแกร่งจนไม่สามารถปฏิเสธได้

เซิ่งอันหรานถอยหลังด้วยท่าทางที่ดุดันของเขา

“ถ้าฉันแต่งงานแล้วล่ะ ?”

เธอมีลูกสาว และทุกคนในโรงแรมล้วนคิดว่าเธอแต่งงานแล้ว เธอไม่เชื่อว่าอวี้หนานเฉิงไม่เคยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

“ตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมเห็นภาพลักษณ์ของคุณผมก็รู้ว่า คุณโสด”

เสียงเย็นชาของอวี้หนานเฉิงค่อนข้างคลุมเครือ

ในตอนนี้ เซิ่งอันหรานตัวแข็งราวกับหิน เธอพยายามกระตุกมุมปากขึ้น แต่ก็ไม่สามารถแสดงท่าทางออกมาได้

เธอรู้สึกเหมือนยกหินแล้วตีเท้าของตัวเอง ในช่วงเวลาที่เผชิญหน้ากับอวี้หนานเฉิงนี้ ความรู้สึกแบบนี้เพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ จนแทบจะทำให้เธอมึนงงแล้ว

เขาพูดแบบนี้ออกมาได้อย่างไร.......

น่าอายเกินไปแล้ว

“กระชับมาก” ดูเหมือนเขากำลังคิดที่จะพูดอะไรออกมาอีก

ในวินาทีต่อมา สีหน้าของเซิ่งอันหรานก็แดงขึ้นอย่างรวดเร็ว

“คนบ้า ปล่อยฉันนะ” เธอพยายามขัดขืน

ครั้งนี้เธอผลักอวี้หนานเฉิงออกไปอย่างสบายๆ เธอพยายามลุกขึ้นมา นั่งหอบราวกับคนจมน้ำ หน้าอกของเธอขยับขึ้นลงด้วยความโกรธ พลางจ้องหน้าเขา

“หน้าไม่อาย”

อวี้หนานเฉิงประสานมือไว้หลังศีรษะ และมองดูเธอด้วยแววตาขี้เล่น “ครั้งสุดท้ายที่คุณบอกผมแบบนี้ คือเมื่อวาน”

เซิ่งอันหรานตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าเขากำลังพูดอะไร เลือดในร่างกายของเธอพลุ่งพล่าน เธอหยิบหมอนขึ้นมาตีเขา

“คุณเงียบนะ........”