ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 125

พนักงานทั้งสองคนมองหน้ากัน สีหน้ายิ้มมีความสุขจนกรามแทบจะหลุด

เซิ่งอันหรานได้สติ เธอถึงมือกลับ แต่กลับถูกอวี้หนานเฉิงจับแน่นขึ้น

ได้ยินเพียงแค่เสียงทุ้มต่ำในห้องนอนของเขาที่ดังก้องกังวาน

“เห็นชัดแล้วหรือยัง ตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงของผม ใช้สิ่งที่เห็นจากคนตรงนี้ไปจนถึงพนักงานเก็บของ ไปบอกสิ่งที่เห็นกับทุกคนแล้วค่อยไป”

พนักงานทั้งสองคนหน้าซีด และหนึ่งในนั้นเหงื่อออก ถ้าไม่ใช่เพราะด้านข้างยังมีพนักงานเสิร์ฟอยู่ เธอคงเข่าทรุดลงไปแล้ว

เมื่อเผชิญหน้ากับความเย็นชาของอวี้หนานเฉิง พวกเธอไม่กล้าแม้แต่จะอ้อนวอน เธอกัดฟันแล้วเดินจากไป

เสียง “แกร๊ก” ปิดประตู ภายในห้องก็กลับสู่เงียบอีกครั้ง

เซิ่งอันหรานลูกข้อมือของตัวเอง และก้มศีรษะลงเป็นเวลานาน

“ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้ ?”

“พูดอะไร ?”

“พูดว่า.....ฉันเป็นคู่หมั้นของคุณ”

อวี้หนานเฉิงเดินเข้ามาใกล้ จับคางเธอให้เธอมองมาที่ตัวเอง

“คุณน่าจะเข้าใจคำพูดที่ผมพูดเมื่อคืนนี้นะ”

ด้านหลังของเซิ่งอันหรานเป็นเตียง ซึ่งไม่มีที่หลบภัย เธอตัวแข็งแล้วพูดว่า “คุณบอกว่าจะให้เวลาฉัน.......”

ทันทีที่สิ้นเสียง มือของเขาก็บีบแน่นขึ้น เธออุทานออกมา เธอเสียศูนย์ เอนตัวล้มลงบนเตียงใหญ่นุ่ม และสิ่งที่ตามมาก็คือเงาของอวี้หนานเฉิง

“ผมบอกแล้วไง ว่าผมไม่อยากรอนาน”

อวี้หนานเฉิงวางมือไว้ข้างกายเธอ โน้มตัวลงมองเธอ สายตาของเขาแข็งแกร่งจนไม่สามารถปฏิเสธได้

เซิ่งอันหรานถอยหลังด้วยท่าทางที่ดุดันของเขา

“ถ้าฉันแต่งงานแล้วล่ะ ?”

เธอมีลูกสาว และทุกคนในโรงแรมล้วนคิดว่าเธอแต่งงานแล้ว เธอไม่เชื่อว่าอวี้หนานเฉิงไม่เคยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

“ตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมเห็นภาพลักษณ์ของคุณผมก็รู้ว่า คุณโสด”

เสียงเย็นชาของอวี้หนานเฉิงค่อนข้างคลุมเครือ

ในตอนนี้ เซิ่งอันหรานตัวแข็งราวกับหิน เธอพยายามกระตุกมุมปากขึ้น แต่ก็ไม่สามารถแสดงท่าทางออกมาได้

เธอรู้สึกเหมือนยกหินแล้วตีเท้าของตัวเอง ในช่วงเวลาที่เผชิญหน้ากับอวี้หนานเฉิงนี้ ความรู้สึกแบบนี้เพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ จนแทบจะทำให้เธอมึนงงแล้ว

เขาพูดแบบนี้ออกมาได้อย่างไร.......

น่าอายเกินไปแล้ว

“กระชับมาก” ดูเหมือนเขากำลังคิดที่จะพูดอะไรออกมาอีก

ในวินาทีต่อมา สีหน้าของเซิ่งอันหรานก็แดงขึ้นอย่างรวดเร็ว

“คนบ้า ปล่อยฉันนะ” เธอพยายามขัดขืน

ครั้งนี้เธอผลักอวี้หนานเฉิงออกไปอย่างสบายๆ เธอพยายามลุกขึ้นมา นั่งหอบราวกับคนจมน้ำ หน้าอกของเธอขยับขึ้นลงด้วยความโกรธ พลางจ้องหน้าเขา

“หน้าไม่อาย”

อวี้หนานเฉิงประสานมือไว้หลังศีรษะ และมองดูเธอด้วยแววตาขี้เล่น “ครั้งสุดท้ายที่คุณบอกผมแบบนี้ คือเมื่อวาน”

เซิ่งอันหรานตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าเขากำลังพูดอะไร เลือดในร่างกายของเธอพลุ่งพล่าน เธอหยิบหมอนขึ้นมาตีเขา

“คุณเงียบนะ........”

อวี้หนานเฉิงยกมือขึ้นกันหมอน มือใหญ่ของเขาคล้องคอเซิ่งอันหราน เธอโซเซ จากนั้นก็ล้มลงบนร่างกายของเขา หมอนกลิ้งไปบนพรม และเวลานี้ดูราวกับเวลากำลังหยุดนิ่ง

“แล้วตกลงคุณคิดยังไง ?”

เสียงหายใจข้างหูทำให้เขาอ่อนไหวอย่างมาก เซิ่งอันหรานหายใจลำบาก เธอพยายามบอกตัวเองว่าอย่าตอบสนองง่ายกับสถานการณ์แบบนี้ แต่อย่างไรก็ตามปากของเธอไม่สามารถควบคุมได้จึงพูดคำว่า อืม ออกมา และหลังจากริมฝีปากของเขาก็ปิดเสียงของเธอ

ท้องฟ้าหมุนไปรอบๆ ภายในจิตใจว่างเปล่า สิ่งเดียวที่เหลืออยู่คือเสียงถอดเสื้อผ้า และเสียงอันดังก้องที่ดังอยู่ในอกของตัวเอง

ในเวลานี้การต่อสู้ที่ดิ้นรนอย่างมากได้หยุดลง เหลือเพียงความคิดเดียวภายในใจ ผู้ชายคนนี้หน้าไม่อายจริงๆ กลางวันแสกๆม่านก็ไม่แม้แต่จะปิด........

——

เช้าวันรุ่งขึ้น โรงแรมได้ส่งคนไปรับนักการทูตของรัฐบาลมาที่โรงแรม เมื่อทำการเช็คอิน เซิ่งอันหรานก็ได้เป็นตัวแทนของโรงแรม

การเยี่ยมชมครั้งนี้มีจุดประสงค์เพื่อส่งเสริมการค้า มีแขกต่างชาติทั้งหมดสิบห้าคน ตัวแทนแขกต่างชาติเป็นชายผมหงอกตาฟ้า อายุประมาณห้าสิบ และภรรยาที่อวบของเขาเจนนิเฟอร์

นักการทูตรู้จักกับอวี้หนานเฉิงเป็นอย่างดี เขาแนะนำอวี้หนานเฉิงกับฮานส์โดยตรง

“นี่คือประธานหนุ่มของเซิ่งถังกรุป อวี้หนานเฉิง”

ฮานส์พยักหน้า และจับมืออย่างเป็นมิตร

อวี้หนานเฉิงเหลือบมองเซิ่งอันหราน

“นี่คือผู้จัดการเซิ่ง ผู้รับผิดชอบการต้อนรับในครั้งนี้ รวมไปถึงการแนะนำขนบธรรมเนียมของจินหลิง หวังว่าคุณจะมีความสุข”

“โอ้ ช่างเป็นหญิงสาวที่สวยมาก ฮานส์เอียงศีรษะ ชายในวัยห้าสิบกว่าปีทำหน้าตาไร้เดียงสา และแกล้งถามว่า นี่คือภรรยาของคุณเหรอ ?”

อวี้หนานเฉิงพูดอย่างสงบ “อีกไม่นานก็ใช่แล้วครับ”

เมื่อพนักงานโรงแรมที่ได้ยินแบบนี้ ก็ต่างมองหน้ากันราวกับกำลังยืนยันอะไร ส่งสายตาไปมาในอากาศ

แม้แต่นักการทูตที่มาในครั้งนี้ก็ยังมองเซิ่งอันหรานด้วยความประหลาดใจ

ฮานส์และภรรยาของเขาไม่รู้รายละเอียดเรื่องนี้ เมื่อได้ยินว่ากำลังจะแต่งงาน เขาก็แสดงความยินดีอย่างกระตือรือร้น เจนนิเฟอร์กอดเซิ่งอันหราน แสดงความยินดีเป็นอย่างมาก

“ถ้าจะแต่งงานบอกฉันได้นะ ฉันมีเพื่อนเป็นช่างทำชุดแต่งงาน และทำชุดได้สวยมาก”

หลังจากกอดและได้ยินคำพูดของเจนนิเฟอร์ เซิ่งอันหรานก็หน้าแดง และถูกฮานส์แกล้งแซวอีกครั้ง

โชคดีที่นักการทูตออกมาคลายบรรยากาศ และพาพวกเขากลับเข้าสู่บทสนา เซิ่งอันหรานกำจัดหัวข้อภายในจิตใจ และสั่งให้พนักงานนำทางทุกท่านไปยังห้องนอนของตัวเอง

ในวันแรกมีเจ็ตแล็กสำหรับแขกต่างชาติ ดังนั้นจึงไม่มีกำหนดการเดินทาง อาหารกลางวันแล้วส่งให้ทุกคนที่ห้อง เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดปัญหา ดังนั้นอาหารทุกห้องล้วนเป็นเซิ่งอันหรานที่ดูทุกกระบวนการตั้งแต่เสิร์ฟอาหารไปจนกระทั่งชิม หลังจากมั่นใจว่าไม่มีปัญหาอะไรเธอก็โล่งใจ

หลังจากจัดการเรื่องเหล่านี้แล้ว เซิ่งอันหรานก็มีเวลากลับห้องตัวเอง เธอถอดรองเท้าส้นสูงแล้วเหยียบเท้าเปล่าบนพรม หลังจากทรุดตัวลงโซฟา เธอก็หาวออกมาช้าๆอย่างเหนื่อยล้า

เธอตื่นนอนตั้งแต่เช้า จนถึงตอนกลางวันกว่าจะเสร็จสิ้น ง่วงจะตายอยู่แล้ว

หลังจากนอนพักอยู่ครู่หนึ่ง ร่างสูงก็เดินออกมาจากด้านหลังจอ แล้วเดินไปที่โซฟา

“ถ้าจะนอนก็ไปนอนที่เตียง ตรงนี้แอร์อุณหภูมิต่ำ ถ้านอนตรงนี้จะป่วยเอาได้”

“ฉันหมดแรงแล้ว นอนตรงนี้ก็ได้” เซิ่งอันหรานเหนื่อยจนลืมตาไม่ขึ้น เธอยกมือขึ้นอย่างอ่อนแรง “ขอผ้าห่มให้ฉันผืนหนึ่งก็พอแล้ว”

เมื่อเห็นแขนเรียวยาวของเธอแกว่งไปมา สุดท้ายก็นอนเกียจคร้านอยู่บนโซฟา อวี้หนานเฉิงส่ายศีรษะอย่างช่วยไม่ได้แล้วเดินเข้ามา

“เอ๊ะ ?”

เซิ่งอันหรานอุทานออกมา ร่างกายของเธออยู่ในอ้อมแขนของอวี้หนานเฉิง เธอเบิกตากว้างราวกับฟื้นคืนสติแล้ว แต่เพียงครู่เดียวก็หลับตาลงอีกครั้ง แล้วบ่นว่า

“นอนที่โซฟาก็ได้แล้ว จะต้องยุ่งยากทำไม ฉันเกียจคร้านมาก”

เธอเข้าใจเจตนาของเขาผิดแล้ว

ประโยคนี้แวบเข้ามาในหัวของอวี้หนานเฉิง เขาอยากจะโยนเธอลงพื้นจริงๆ

แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่กำลังหลับใหลของเธอในอ้อมแขน สายตาเขาก็อ่อนโยนลง แล้วค่อยๆวางเธอลงบนเตียงแล้วห่มผ้าห่ม จากนั้นก็ปิดม่านแล้วเปิดไฟตอนกลางคืน

ก่อนจากไปเขาปรับอุณหภูมิแอร์ในห้องอีกครั้ง หลังจากปิดประตู เขามองดูบรรยากาศภายในห้องนอน ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่า ตัวเองทำสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน