ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 124

ในบ่ายวันรุ่งขึ้น ถานซูจิ้งขับรถไปส่งเซิ่งอันหรานที่โรงแรม

“เธอต้องการให้ฉันไปส่งเธอถึงข้างในไหม ？ ”ถานซูจิ้งพูดติดตลก “ไม่แน่ว่า ฉันอาจจะได้เจอกับ อวี้หนานเฉิงก็ได้ เพราะหากว่าเธอรู้สึกอาย ให้ฉันช่วยเธอตอบตกลงกับเขาแทนเธอเอาไหม ”

“ไม่พูดไร้สาระสักวันจะตายใช่ไหม？ ”

เซิ่งอันหรานใช้หางตาเหลือบมองถานซูจิ้ง

“เปิดประตูหลังรถให้ด้วย แล้วช่วงนี้เรื่องเสี่ยวซิงซิงฝากเธอด้วยนะ ”

“ฉันรู้แล้วน่า”ถานซูจิ้งเอนหลังพิงกับเบาะนั่งและกะพริบตามองเซิ่งอันหราน“คิดถึงเรื่องของตัวเองดีกว่า เช่นเรื่องหาป่าป๊าให้กับเสี่ยวซิงซิงอะไรประมาณนั้น เรื่องอื่นไม่จำเป็นต้องกังวล”

เซิ่งอันหรานพูดไม่ออก ตั้งแต่เช้าตรู่จนมาถึงตอนนี้ถานซูจิ้งเอาแต่พูดถึงอวี้หนานเฉิงอยู่ตลอด บางทีเธอก็แอบสงสัยว่าอวี้หนานเฉิงใช้เงินซื้อเธอไปเป็นพวกแล้วหรือยังไง

หลังจากที่หยิบกระเป๋าเดินทาง และแน่ใจว่าถานซูจิ้งขับรถออกไปแล้ว เธอจึงลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปในโรงแรมอย่างไม่เป็นกังวล เซิ่งอันหรานจึงเดินตรงไปยังประตูห้องที่ผู้จัดการจัดไว้ให้ พร้อมกับให้บัตรของเธอเองรูดเปิดประตูห้อง

“ทำไมถึงได้เป็นห้องสวีท ？” เธอบ่นเสียงพึมพำพร้อมกับลากกระเป๋าเดินทางไปที่ห้องนอนหลัก

ก่อนหน้านี้เธอได้รับข้อความผ่านทางโทรศัพท์ แต่เธอไม่ได้อ่านมันอย่างละเอียด เธอคิดว่าเป็นแค่ห้องพักแบบธรรมดา แต่พอเธอเดินไปถึงประตูหน้าห้อง เธอจึงนึกขึ้นได้ว่า ห้องพักที่อยู่ชั้นนี้ล้วนเป็นห้องสวีท เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?

ห้องสวีทห้องนี้เป็นห้องเปิดโล่งขนาดใหญ่ และมีฉากกั้นขนาดใหญ่กั้นระหว่างห้องนอนกับห้องนั่งเล่น ทันทีที่ลากกระเป๋าเดินมาถึงหน้าห้องนอน เธอก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนเปิดประตูออกมา เซิ่งอันหรานรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

ร่างกายส่วนล่างของอวี้หนานเฉิง ถูกห่อด้วยผ้าขนหนูสีขาวผืนกว้าง เขาเดินออกมาจากห้องน้ำ ทั้งที่ผมของเขายังคงเปียกอยู่ น้ำเป็นเม็ดๆจากปลายเส้นผมค่อย ๆ ไหลหยดผ่านหน้าอกขาวๆลงมาที่ผ้าขนหนู ซึ่งทำให้ผู้คนที่ได้เห็นอดที่จะจินตนาการไม่ได้

“ดูพอหรือยัง ？”

อวี้หนานเฉิงมองเธอด้วยสายตาหยอกล้อ

เซิ่งอันหรานเบนสายตาไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว และพูดขึ้นว่า

"คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ?"

อวี้หนานเฉิงก้าวเข้ามาใกล้ และย้อนถามเธอว่า

“คุณไม่รู้เหรอว่า ผมพักอยู่ที่ห้องนี้มาตลอด ？”

“ฉัน...ฉันไม่รู้...”เซิ่งอันหรานสีหน้าเปลี่ยน “อย่างงั้น ฉันน่าจะมาผิดห้องแล้ว ...”

เธอพูดขึ้นพลางลากกระเป๋าทาง แล้วหันหลังกลับ

ก่อนที่เธอจะเดินพ้นฉากกั้นห้อง ทางด้านนอกก็มีเสียงปลดล็อกของประตูดังขึ้น และตามมาด้วยเสียงพนักงานของโรงแรม

หัวใจของเซิ่งอันหรานเต้นแรง เธอหันกลับมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเขย่งปิดปากของอวี้หนานเฉิง หลังจากที่มองไปรอบ ๆ เธอก็ลากเอาอวี้หนานเฉิงไปหลบตรงระเบียงที่เชื่อมต่อกับห้องนอน และลากปิดด้วยผ้าม่านเพื่อไม่ให้ใครเห็น

หากมีคนเห็นว่าเธอกับอวี้หนานเฉิงอยู่ในห้องนอนด้วยกันแบบนี้ อาจจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่

หลังจากซ่อนตัวเสร็จ เซิ่งอันหรานก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่ง และจู่ๆอวี้หนานเฉิงก็เอื้อมมือมาจับที่ข้อมือของเธอ พร้อมกับพูดขึ้นที่ข้างๆหู ทีล่ะคำๆ

"คุณ กำ ลัง ทำ อะ ไร ? "

เซิ่งอันหรานกัดฟันพร้อมกับเงยหน้าขึ้นสบตาอวี้หนานเฉิงซึ่งนัยน์ตาของเขาดูไม่ค่อยสบอารมณ์ และตอบกลับไปว่า

“ฉันขอร้องล่ะ คุณให้ความร่วมมือกับฉันหน่อย คิดซะว่า ทำเพื่องานของฉัน ”

เมื่อเห็นท่าทางที่ดูน่าสงสารของเธอ อวี้หนานเฉิงจึงหรี่ตาลง เขาก้มตัวลงเล็กน้อย ทำให้ทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก

สีหน้าของเซิ่งอันหรานดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด เธอขยับถอยหลังไปหนึ่งก้าว

เขาก็ขยับเข้ามาใกล้หนึ่งก้าวเช่นกัน

เซิ่งอันหรานรู้สึกเย็นๆที่แผ่นหลัง ด้านหลังของเธอชนเข้ากับกระจกที่เย็นยะเยือก เธอไม่สามารถถอยได้อีกแล้ว แต่อวี้หนานเฉิงกลับไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เขาใช้มือทั้งสองประคองที่ไหล่ของเธอแล้วกดเธอเข้ากับกระจก พร้อมกับโน้มตัวไปทางด้านหน้าเล็กน้อย เพื่อบังแดดให้กับเธอ

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” เซิ่งอันหรานลดเสียงลง ใบหน้าของเธอซีดเซียวด้วยความตกใจ

เธอลืมไปว่า นี่เป็นห้องของอวี้หนานเฉิง และก็ไม่แปลกที่อวี้หนานเฉิงจะอยู่ในห้องของเขา แล้วทำไมเมื่อกี้เธอถึงได้ลากเอาตัวของเขาเข้ามาซ่อนด้วยล่ะ ? ให้เขารับหน้าอยู่ในห้องไม่ดีกว่าเหรอ ?

สมองนี่นะ ? เซิ่งอันหราน

เดิมทีอวี้หนานเฉิงแค่อยากจะล้อเล่นกับเธอ ไม่ได้มีเจตนาอื่นเลย แต่เมื่อเห็นเธอโกรธแบบนี้มันกลับดูน่ารักเอามากๆ แยกเขี้ยวยิงฟันราวกับว่าจะกินคนก็ไม่ปาน ดูแล้วเหมือนแมวป่าจริงๆ

“ทำไมถึงมีกระเป๋าเดินทาง ？”

เสียงจากในห้องนอนดังขึ้นขัดจังหวะทั้งสองอย่างกะทันหัน

ใบหน้าของดูเซิ่งอันหรานดูซีดเซียว หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นแรงเรื่อยๆ เธอกัดฟันพร้อมกับจ้องไปที่อวี้หนานเฉิง ราวกับว่าเธอกำลังขู่และพร้อมที่จะกัดเขา หากว่าเขากล้าที่จะทำอะไรเธอ

“เป็นของท่านประธานอวี้อย่างนั้นเหรอ เขามาถึงตั้งแต่เที่ยงแล้วนะ พรุ่งนี้เขาจะต้องรับแขกต่างชาติไม่ใช่หรือ？ประธานอวี้จะต้องอยู่ที่นี่จนเสร็จงาน ดังนั้นช่วงนี้เขาจึงต้องมาพักที่โรงแรม”

“แบบนี้เองเหรอ แล้วท่านประธานอวี้ล่ะ ไม่อยู่ที่นี่ ?”

“หรือว่ามีธุระที่จะต้องออกไปข้างนอก ไอ๊หยา รีบวางลงเร็วเข้า ของของท่านประธานอย่าไปแตะต้องสิ ในห้องนอนพวกเราอย่าเพิ่งทำความสะอาดจะดีกว่า ”

“ขอบคุณที่เตือนฉัน ฉันลืมไปเลย”

เมื่อเสียงทำความสะอาดในห้องสงบลง เซิ่งอันหรานก็พิงเข้ากับประตูกระจกและถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เธอรู้สึกโล่งยังไม่ทันไร เสียงในห้องก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้เสียงพูดถูกลดให้เบาลง

“อ้ายลี่ ท่านประธานอวี้มีความสัมพันธ์อะไรกับผู้จัดการเซิ่งหรือเปล่า ?”

“เธอก็เคยได้ยินมาเหมือนกันเหรอ เรื่องนี้ถูกเล่าและกระจายไปทั่วโรงแรมเลย วันนั้นที่เหวินเหวินจะกระโดดตึก ท่านประธานอวี้อุ้มผู้จัดการเซิ่งต่อหน้าคนจำนวนมาก หากว่าดูไม่ออก ก็ตาบอดแล้ว ”

“ถ้าอย่างนั้นเรื่องการแต่งงานระหว่างท่านประธานอวี้กับคุณเกาเหย่าเหวินก็คงจะปลิวไปแล้วแน่ๆ”

“ใครจะไปรู้ล่ะ ผู้จัดการเซิ่งก็มีครอบครัวแล้ว และลูกสาวของเธอโตขนาดนั้นแล้ว ยังกล้าที่จะทำเรื่องแบบนี้อีก หน้าไม่อายจริงๆ ก่อนหน้านี้ฉันเคยชื่นชมเธอมาก่อน ตอนนี้ดูท่าแล้วตำแหน่งผู้จัดการที่เธอได้มา คงจะนอนมาแน่เลย "

“ฉันก็รู้สึกอย่างนั้น ก่อนหน้านี้ฉันได้ยินมาว่าสามีของเธอส่งดอกกุหลาบมาให้เธอ สักพักก็แอบมาอยู่กับท่านประธาน เธอก็ฉลาดมากเหมือนกันนะ ผู้หญิงจำนวนมากไม่สามารถเข้าใกล้ท่านประธานอวี้ได้เลย แล้วเธอทำได้ยังไงนะ ?”

“จะความสามารถอะไรได้อีกล่ะ ก็คงจะหนีไม่พ้นความสามารถเรื่องอย่างว่า

น่ะสิ”

"..."

เซิ่งอันหรานกำหมัด หัวคิ้วของเธอแทบจะชนกัน สีหน้าของเธอดูโมโหมากๆ

เธอรู้ดีว่าหลังจากวันนั้น จะต้องมีข่าวลือมากมายเกิดขึ้นในโรงแรม และเธอก็เตรียมใจสำหรับเรื่องนี้ไว้แล้ว แต่การเตรียมใจกับการที่เธอต้องมาได้ยินเรื่องนี้ด้วยหูของตัวเอง มันคนละเรื่องกันเลย

อวี้หนานเฉิงก้มลงมองดูเธอ เธอทั้งโกรธและอับอาย แต่ก็พยายามปิดบังและเก็บความรู้สึกไว้ ภายใต้เงาของแสงแดดจางๆ ทำให้คนที่มองเห็นภาพนี้รู้สึกเกิดความสงสาร

อวี้หนานเฉิงปล่อยเธอ จากนั้นก็เปิดประตูออกไปอย่างรวดเร็ว ภายใต้แสงแดด เงาของทั้งสองสะท้อนอยู่บนพื้นห้องนอน

“ประธานอวี้ ...”

มีเสียงอุทานสองเสียงดังขึ้นในห้องอย่างพร้อมเพรียงกัน

“ผมคิดว่าพวกคุณกำลังพูดถึงเรื่องส่วนตัวของคนอื่นกันสนุกปากเชียว จะดีกว่าไหมถ้าพวกคุณจะพูดต่อหน้าเรา ในโรงแรมใครเป็นคนพูดเรื่องนี้ออกไป และใช้วิธีไหนแพร่กระจายข่าว”

เมื่อพนักงานทั้งสองเห็นอวี้หนานเฉิงและเซิ่งอันหรานยืนอยู่ตรงหน้า พวกเธอก็ตกใจจนพูดไม่ออก

“ประธานอวี้ พวกเราก็ได้ยินมาจากคนอื่น ก็พูดไปตามๆเขา พวกเราผิดไปแล้ว พวกเราไม่เห็นอะไรเลย คุณกับผู้จัดการเซิ่งจะมีความสัมพันธ์อะไรแบบนั้นได้ยังไง พวกเราผิดไปแล้ว ”

"จริงเหรอ ?"

อวี้หนานเฉิงจ้องไปที่พนักงานทั้งสองอย่างเย็นชา

“กระจายข่าวได้ดีเลยทีเดียว ส่วนความสัมพันธ์ระหว่างผมกับผู้จัดการเซิ่ง จริงๆ ไม่ได้มีเพียงแค่ที่พวกคุณพูดเท่านั้น เพราะที่พวกคุณรู้ยังมีไม่ถึงครึ่งหนึ่งเลย ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซิ่งอันหรานก็มองไปที่อวี้หนานเฉิงด้วยความประหลาดใจ ตอนที่เธอไม่ทันระวัง หลังมือเย็นๆของเธอก็ถูกหุ้มด้วยความอบอุ่นจากมือของเขา อวี้หนานเฉิงจับมือเธอต่อหน้าพนักงานทั้งสอง

“คราวนี้พวกคุณเห็นชัดแล้วหรือยัง ?”