ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 130

เกาจ้านพลางย่างเข้าไปใกล้ พลางเอ่ยถาม ส่วนสูงหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร รูปร่างนายแบบ ราวกับหุ่นลองเสื้อเดินได้ เขาสวมชุดสูทสีขาวทำให้บุคลิกดั่งผู้รากมากดี

“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” เป็นไปตามคาด สิ่งแรกที่เขาทำคือถามถานซูจิ้ง

“ทำไม? คุณเป็นคนเปิดที่นี่ แล้วฉันอยู่ไม่ได้งั้นเหรอ?”

“แน่นอนว่าผมไม่ได้หมายความแบบนั้น” เกาจ้านลูบจมูกพลางยิ้มเบาๆ ก่อนจะหุบลง

“ก็เมื่อคืนมีใครบางคนบอกว่า หลังจากนี้ไปให้ต่างคนต่างใช้ชีวิต ทางใครทางมัน ไม่มีความสัมพันธ์อะไรต่อกันอีก นี่เพิ่งจะผ่านมาไม่นานเท่าไหร่เอง...”

“ขอโทษนะ เรื่องที่พูดเมื่อคืนไม่ถือว่าเป็นโมฆะ” ถานซูจิ้งเหลือบมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ ทันใดนั้นก็กวักมือเรียกใครบางคนจากด้านหลังเขา น้ำเสียงหวานแหวว “ที่รัก มานี่หน่อยสิคะ”

คนที่เดินเข้ามาคือแขกที่อายุน้อยที่สุดในบรรดาแขกชาวต่างชาติทั้งหมดในงาน ชายหนุ่มผมบลอนด์ ไหล่กว้าง รูปร่างแข็งแรงกำยำแบบชาวตะวันตกสูงใหญ่กว่าเกาจ้านอย่างเห็นได้ชัด มีออร่ายิ่งกว่า เมื่อเดินเข้ามาถึง ถานซูจิ้งกุมมือเขาไว้อย่างเสน่หา

“ขอแนะนำหน่อยนะคะ นี่คือแฟนฉันค่ะ สเปนเซอร์”

หลังจากกล่าวทักทาย เซิ่งอันหรานตกใจจนพูดอะไรไม่ออก รีบร้อนดึงอวี้หนานเฉิงหนีออกมา

นิสัยของถานซูจิ้งและเกาจ้านต่างไม่มีใครยอมแพ้ใคร ทนใช้ชีวิตอย่างทุกข์ระทมเพื่อรักษาหน้าตาของตัวเอง ทุกครั้งที่พวกเขาเผชิญหน้ากันต้องตั้งตนเป็นปฏิปักษ์ต่อกันอยู่เสมอ เธอชินชากับฉากแบบนี้ แต่ครั้งนี้ เซิ่งอันหรานรู้สึกว่าถานซูจิ้งเล่นแรงเกินไป สีหน้าของเกาจ้านหมองลงอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อเซิ่งอันหรานและอวี้หนานเฉิ้งจากออกมา สีหน้าของเกาจ้านก็เคร่งขรึมขึ้น เขากัดฟันพูด

“ถานซูจิ้ง ถ้าผมจำไม่ผิด เราเลิกกันเมื่อคืน เพิ่งไม่นานเอง คุณก็มีคนใหม่ซะแล้ว”

“แล้วมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” ถานซูจิ้งเหลือบเขาอย่างไม่ใส่ใจ “ฉันหาคนใหม่หลังจากที่เลิกกันไปแล้ว ไม่เหมือนใครบางคน ก่อนจะเลิกมีคนใหม่ไปตั้งเท่าไร่แล้วก็ไม่รู้”

“ผมบอกไปแล้วว่าคนนั้นเป็นน้องสาวของเพื่อน”

“ถ้าอย่างนั้นคุณคงมีน้องสาวของเพื่อนเยอะมากจริงๆ”

“......”

อีกด้าน เซิ่งอันหรานจับแขนอวี้หนานเฉิงไว้ ติดตามเขาไปดื่มกับเหล่าแขกเหรื่อทั้งหลาย หลังจากนั้นไม่นาน ใบหน้าก็แดงก่ำ ร่างกายโอนอ่อนซบลงข้างๆ อวี้หนานเฉิง

เสียงดนตรีภายในงาน ท่ามกลางแขกชาวต่างชาติมากหน้าหลายตา มีชายหนุ่มเดินเข้ามาชวนเซิ่งอันหรานไปเต้นรำด้วยอย่างเป็นมิตร

เซิ่งอันหรานที่ถูกเชื้อเชิญเดินเข้าไปในฟลอร์เต้นรำ

เธอสวมชุดเดรสสลิงสีแดงเข้ารูป ยามร่ายรำชายกระโปรงปลิวไสวอย่างเพริศพริ้ง แสงไฟสาดส่องลงมายิ่งขับให้เธอดูสง่างามมากขึ้น จนผู้คนไม่อาจละสายตาจากเธอไปได้ ผู้ชมชายหนุ่มต่างเข้ามาเชยชมมากขึ้นเรื่อยๆ

เกาจ้านเดินไปข้างๆ อวี้หนานเฉิงพร้อมกับแก้วไวน์ในมือ

‘กริ๊ง’ เสียงใสๆ ของแก้วกระทบกันดังแทรกขึ้นมาท่ามกลางเสียงดนตรี จ้องมองไปยังเรือนร่างที่กำลังร่ายรำอยู่บนฟลอร์ เกาจ้านพูดติดตลก “ผู้ชายมองเธอเยอะขนาดนี้ คุณไม่หึงเหรอ?”

“คนที่ต้องอิจฉาควรเป็นพวกเขาไม่ใช่เหรอ?” อวี้หนานเฉิงพูดด้วยสีหน้าราบเรียบ พลางจิบไวน์ “ผู้หญิงที่สวยขนาดนี้แต่พวกเขาทำได้แค่มอง คนที่แตะต้องได้มีแค่ผมคนเดียว”

“จิตใจดีจริงๆ เมื่อก่อนผมก็เป็นแบบนี้” เกาจ้านหยักไหล่ “แต่อาจจะเป็นเพราะว่าอายุมากขึ้น จิตใจผมตอนนี้จึงไม่ได้ดีขนาดนั้น”

อวี้หนานเฉิงเหลือบมองเขา น้ำเสียงนุ่มลึกพูดแก้ต่าง

“ก่อนหน้านี้ผมก็ไม่ได้จิตใจดีอะไรหรอก เพียงแค่ไม่สนใจ”

เปลี่ยนผู้หญิงรอบตัวบ่อยเสียยิ่งกว่าเปลี่ยนเสื้อผ้า บางครั้งคนที่นอนด้วยเมื่อคืนพอรุ่งเช้าตื่นขึ้นมาจำชื่อไม่ได้ด้วยซ้ำ จิตใจดีงามอะไรนั่น เขาไม่เคยสนใจมาตั้งแต่ต้น ทั้งหมดเป็นเพียงแค่ความต้องการทางกาย

“หมายความว่าตอนนี้สนใจ?”

“ตอนนี้เห็นอยู่ชัดๆ ว่าคุณกำลังสนใจ แค่แกล้งทำเป็นไม่สนใจ” อวี้หนานเฉิงมองดูอะไรบางอย่างดูไกลๆ อย่างครุ่นคิด “ถ้าแสร้งพูดต่อไป คนคนนั้นก็จะไม่ใช่คนของคุณอีกแล้วจริงๆ”

เกาจ้านขมวดคิ้ว “หมายความว่ายังไง?”

“ดูเองสิ”

เมื่อมองตามสายตาของอวี้หนานเฉิง เกาจ้านเห็นคนสองคนยืนอยู่ด้วยกันอย่างสนิทสนมในมุมมุมหนึ่งตรงฟลอร์เต้นรำ มือข้างหนึ่งของถานซูจิ้งกุมมือแฟนใหม่ของเธอ ส่วนอีกข้างกำลังป้อนผลไม้ให้เขา

เมื่อเห็นฉากตำตาตำใจ สีหน้าของเกาจ้านก็หมองลงราวกับก้นหม้อ

หาผู้ชายมาให้เขาโกรธก็น่าจะพอ นี่ยังแสร้งพลอดรักกันอีก?

เขาเงยหน้าขึ้นกระดกไวน์ในแก้วทั้งหมดเข้าปาก กระแทกแก้วลงบนโต๊ะแล้วเดินจากไป

กระทั่งจบการเต้นรำ มีชายหนุ่มเข้ามาเชิญเซิ่งอันหรานเต้นรำอีก แต่เธอส่ายศีรษะเบาๆ เอามือกุมหน้าผากบอกปฏิเสธ บอกว่าตัวเองดื่มจนเวียนศีรษะแล้ว จึงเดินฝ่าฝูงชนกลับมาอยู่ข้างๆ อวี้หนานเฉิง

“เมื่อกี้เพิ่งเห็นเกาจ้านอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เหรอ?” เซิ่งอันหรานจิบน้ำจากแก้วน้ำที่อวี้หนานเฉิงยื่นให้ พลางถามออกไปอย่างไม่ใส่ใจ

“เพิ่งไป”

เธอพยักหน้า แล้วถอนหายใจอีกครั้ง

“คุณว่าคราวนี้นานแค่ไหนพวกเขาถึงจะคืนดีกันได้?”

“ก่อนที่งานเลี้ยงจะจบลง”

โทนเสียงสบายๆ ของอวี้หนานเฉิงดังขึ้นข้างๆ

“ว่าไงนะ?” เซิ่งอันหรานเงยหน้ามองอย่างแปลกใจ “ทำไมล่ะ?”

สายตาของอกระแอมหนานเฉิงจ้องมองออกไปไกล เซิ่งอันหรานมองตามไป เห็นในมุมมุมหนึ่งตรงข้ามฟลอร์เต้นรำ เกาจ้านกำลังดึงถานซูจิ้งแยกออกมาจากมือแฟนใหม่ของเธอ แล้วถือโอกาสลากเธอเข้าไปในห้องรับรองที่อยู่ใกล้ที่สุด เมื่อประตูบานนั้นปิดลง ราวกับว่าอารมณ์ที่พลุ่งพล่านและความคลุมเครือได้ปิดลงไปพร้อมกับห้องนั้น

“ฉันพลาดอะไรไปหรือเปล่าเนี่ย?” ดวงตาเซิ่งอันหรานถลนออกมา

อวี้หนานเฉิงจับไหล่ของเธอไว้ พูดขึ้นมาสั้นๆ แต่กินความหมายได้อย่างครอบคลุม “พลาดแล้ว เสเพลกลับใจ”

เวลาล่วงเลยมาจนถึงสี่ทุ่ม งานเลี้ยงค็อกเทลปาร์ตี้ได้สิ้นสุดลง นอกจากถานซูจิ้งและเกาจ้านแล้ว ทุกคนล้วนพักอยู่ภายในโรงแรม ค่อนข้างสะดวกสบาย ทำให้ไม่มีเรื่องอะไรให้ติดตามไปทำ สถานที่จัดงานเลี้ยงถูกกำชับให้ทำความสะอาดกันภายในคืนนั้น เซิ่งอันหรานจึงตรงกลับไปพักผ่อนที่ห้องทันที

หลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์ เซิ่งอันหรานยุ่งอยู่กับการต้อนรับแขกชาวต่างชาติ ในช่วงวันสองวันแรกอวี้หนานเฉิงคอยอยู่เป็นเพื่อนตลอดการเดินทาง จนกระทั่งเข้าวันที่สาม เขาก็หายตัวไปตั้งแต่เช้าตรู่

“ท่านประธานอวี้มีธุระที่ต้องไปทำ ดังนั้นเรื่องแขกชาวต่างชาติสองวันนี้ผู้จัดการเซิ่งคงต้องเจอศึกหนักแล้วล่ะครับ”

เมื่อคืนตอนที่ถูกถามถึงเรื่องนี้ โจวฟังหลบสายตาอย่างน่าสงสัย

“มีเรื่องอะไรที่ต้องไปทำ?” เธอถาม

โจวฟังกระแอมเบาๆ พูดอย่างอายๆ “เรื่องของเจ้านายผมก็ไม่ได้รู้ไปซะทุกเรื่อง มันเป็นเรื่องส่วนตัวครับ”

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว อวี้หนานเฉิงไม่เหมือนคนที่ไม่แยกแยะเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานเสียหน่อย ตอนนี้เป็นช่วงสำคัญที่ต้องคอยต้อนรับแขกชาวต่างชาติ เขาจะละเลยแขกชาวต่างชาติแล้ววิ่งเต้นไปทำธุระส่วนตัวด้วยตัวเองเลยหรือ เว้นเสียแต่ว่า เรื่องนี้เร่งด่วนจริงๆ

ตลอดทั้งคืนจนกระทั่งเช้ามืด อวี้หนานเฉิงก็กลับมา

เซิ่งอันหรานหลับไปแล้ว แต่เสียงเปิดประตูห้องทำให้เธอตื่น ลุกขึ้นมาจากเตียงด้วยความงัวเงีย ก่อนจะเอ่ยถามน้ำเสียงในลำคอ

“กี่โมงแล้ว? ทำไมเพิ่งกลับมา?"

อวี้หนานเฉิงเดินเข้ามากอดเธอเบาๆ “ยังเช้าอยู่ ไปนอนกันเถอะ”

เซิ่งอันหรานกอดเอวเขาไว้ ถูศีรษะไปมากับแผงอกของเขา ราวกับลูกแมวเชื่องๆ

“นอนสิ”

อวี้หนานเฉิงลูบแผ่นหลังเธอพลางจ้องมองด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหลงใหล

เสียงน้ำกระเซ็นดังออกมาจากห้องน้ำ เซิ่งอันหรานหลับตาลงอีกครั้ง แต่กลับถูกทำให้ตื่นด้วยเสียงแจ้งเตือน ‘ติ๊ง’ ที่ดังขึ้นข้างหู เธอคว้าโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะหัวเตียงขึ้นมาดูด้วยความงุนงง

“พรุ่งนี้อย่าลืมเวลา ฉันจะไปรอคุณที่สนามบิน”

เธอขมวดคิ้ว คิดว่าคงมีใครสักคนส่งข้อความมาผิด แต่เมื่อเห็นลายเซ็นนั่น ก็ตระหนักขึ้นมาได้ทันทีว่าตัวเองหยิบโทรศัพท์มาผิดเครื่อง

ลายเซ็นตัวอักษรคำว่าเกาหย่าเหวินสามตัว มองดูแล้วรู้สึกขัดหูขัดตาอย่างบอกไม่ถูก