ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 131

อวี้หนานเฉิงอาบน้ำเสร็จก็เช้ามืดแล้ว แสงพระจันทร์สลัวส่องเข้ามา พร้อมกับไฟของห้องน้ำที่ดับลง ในห้องนอนยิ่งเยือกเย็นและเงียบเหงา

เซิ่งอันหรานรู้สึกได้ถึงเขากอดตัวเองจากแผ่นหลัง ความร้อนโอบรอบตัวเธอ เหมือนกับนึ่งซาลาเปา ผ้าห่มทั้งผืนกลายเป็นเครื่องนึ่ง

เธอรู้สึกร้อนอบอ้าว อดไม่ได้ที่จะดิ้นรน

“เสียงดังปลุกเธอตื่นเหรอ?”ในหูได้ยินเสียงของอวี้หนานเฉิง กดต่ำมาก และมีการหยั่งเชิง

เธอถือโอกาสตอบ และพูดถาม“อืม ทำไมคุณกลับมาดึกขนาดนี้?”

“ตอนกลางวันมีธุระนิดหน่อยทำให้ล่าช้า”

“ทำธุระเสร็จรึยัง?”

“ยังไม่เสร็จ”

เซิ่งอันหรานนึกถึงข้อความนั้น เงียบไม่พูดจาชั่วขณะ“ต้องทำนานแค่ไหน? อาทิตย์หน้าจะต้องเลี้ยงอำลา คุณยังสามารถเข้าร่วมงานได้ไหม?”

ฮานส์และเจนนิเฟอร์อยู่ที่จินหลิงเป็นเวลาครึ่งเดือน งานเลี้ยงอำลากำหนดไว้อาทิตย์หน้า ไม่ว่าอวี้หนานเฉิงจะมีเรื่องใหญ่แค่ไหน งานเลี้ยงอำลาก็น่าจะต้องเข้าร่วม

“เข้าร่วม”

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะซักถามต่อไป

กำลังกลัดกลุ้ม ด้านหลังก็มีเสียงต่ำของอวี้หนานเฉิงดังเข้ามา

“เรื่องที่จิ่งซีไม่สามารถพูดได้ พบหมอชาวเยอรมันที่เชี่ยวชาญด้านนี้แล้ว แต่หมอนัดได้ยากมาก ดังนั้นพรุ่งนี้ผมต้องพาจิ่งซีไปเยอรมัน จะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด”

เซิ่งอันหรานชะงักไปเล็กน้อย เดิมทีเรื่องนี้ขัดเคืองเล็กน้อย

คาดไม่ถึงว่าตัวเองกำลังคิดมาก

“งั้นคุณพาจิ่งซีไปคนเดียวไหม?”

“อืม ไม่ต้องห่วง คงไม่นาน เพียงแค่ช่วงนี้คุณต้องลำบากรับผิดชอบเรื่องต้อนรับคนเดียว”

“ไม่เป็นไร เรื่องจิ่งซีต้องเร่งด่วน”

อวี้หนานเฉิงเงียบไม่พูดจาไปชั่วขณะ กอดเธอใหม่อีกครั้ง แนบติดกับแก้มของเธอและพูดเสียงต่ำ“ผมรู้สึกโชคดีแทนจิ่งซีมาก เขาสามารถพบแม่ที่ใจดีแบบคุณเมื่อตอนวัยเด็ก”

เวลาที่ได้ยินประโยคนี้ เซิ่งอันหรานในใจรู้สึกหลากหลายอารมณ์ ไม่รู้จะแสดงออกอารมณ์ของตัวเองยังไง พลิกตัวกลับมา กอดเอวของเขาแน่น

เหมือนกับว่าแบบนี้ จึงสามารถระงับอารมณ์ภายในใจที่พลุ่งพล่านที่อยากจะบอกความจริงทั้งหมดกับเขา

เช้าวันต่อมาอวี้หนานเฉิงไปแล้ว พ่อบ้านรับจิ่งซีไปรออยู่ที่สนามบินแล้ว เวลาที่ไปยังไม่เช้า เขาจูบลงที่หน้าผากของเซิ่งอันหราน หลังจากนั้นก็หยิบเสื้อคลุม ออกไปจากโรงแรมเงียบๆ

เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์กว่าหลังจากที่เซิ่งอันหรานมีหน้าที่เป็นตัวแทนของโรงแรมต้อนรับฮานส์และเจนนิเฟอร์ เยี่ยมชมสถานที่ท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงทั้งหมดในจินหลิง ได้กินอาหารตามท้องถนนและตรอกซอยทุกที่

สำหรับที่เซิ่งอันหรานที่ได้พบอาหารรสเลิศดั้งเดิมเหล่านั้น เจนนิเฟอร์แสดงออกว่าชอบมาก มาไม่นาน ก็ได้สร้างมิตรภาพที่ลึกซึ้งกับเซิ่งอันหรานแล้ว นัดกันว่ารอให้เธอมีเวลาไปต่างประเทศเธอจะต้อนรับด้วยตัวเอง

“ขอบคุณเธอที่ต้อนรับในช่วงเวลานี้”

คืนก่อนงานเลี้ยงอำลา กลับมาถึงโรงแรม เจนนิเฟอร์กอดเซิ่งอันหราน ใช้ภาษาจีนพูด

“งานเลี้ยงอำลาพรุ่งนี้ฉันจะส่งของขวัญให้เธอแน่นอน”

เซิ่งอันหรานยิ้มและพูดอย่างใจกว้าง“งั้นฉันจะตั้งตารอคอยนะ”

“เธอต้องชอบแน่นอน ใช่แล้ว ให้เพื่อนเธอท่านนั้น วัยรุ่นที่น่าสนใจเข้าร่วมด้วย”

“หา?เทียนเอินไหม?”เซิ่งอันหรานชะงักไปเล็กน้อย รู้สึกประหลาดใจ

ก่อนหน้านี้วันนั้นที่ปีนเขาอยู่บนเขา‘บังเอิญพบ’เทียนเอิน เจนนิเฟอร์ดูเหมือนจะชอบเขามาก พูดว่าลูกชายของตัวเองอายุประมาณเขา และชอบออกกำลังกายด้วยการปีนเขา พูดคุยกันนานมาก จนกระทั่งยังชวนเขาไปกินอาหารค่ำกับทีมงาน

“ใช่ วัยรุ่นคนนั้นมีความน่าสนใจมาก ให้เขามาเถอะ”

ฮานส์ที่อยู่ด้านข้างก็พูดต่อ กะพริบตาอย่างซุกซน และพูดถาม“ใช่แล้ว ประธานอวี้ยังไม่ได้กลับประเทศเหรอ?งานเลี้ยงพรุ่งนี้เขาจะกลับมาเข้าร่วมทันไหม?”

“ได้ ฉันจะบอกกับเขา”เซิ่งอันหรานยิ้ม“ประธานอวี้จะรีบกลับมา เขาบอกฉันแล้ว ก่อนที่พวกคุณจะกลับประเทศ จะต้องกลับมาเข้าร่วมงานเลี้ยงแน่นอน ให้ของขวัญชดเชยพวกคุณ”

“งั้นก็ดี ผมยังมีเรื่องสำคัญที่จะพูดกับเขา”

คำพูดนี้ของฮานส์มีความหมายที่ลึกซึ้งกินใจ

เซิ่งอันหรานในใจแน่นขึ้น เดาออกถึงอะไร

หลังจากที่ฮานส์กลับไปพักผ่อนที่ห้อง เธอถามโจวฟังที่สองวันนี้อยู่ในการเดินทางมาโดยตลอด“ประธานอวี้กลับมาพรุ่งนี้แน่นอนไหม?”

“น่าจะไม่มีปัญหา ขึ้นเครื่องแล้ว”

“งั้นก็ดี ฉันมองเห็นความคิดของคุณฮานส์เกรงว่าพรุ่งนี้จะพูดคุยกับประธานอวี้เรื่องธุรกิจข้ามชาติ”

เซิ่งอันหรานกังวลแทนอวี้หนานเฉิง ถึงแม้ว่าการต้อนรับแขกต่างชาติในครั้งนี้จะเป็นเพียงงานที่ได้รับมอบหมายจากรัฐบาล ขณะเดียวกันก็ยังปกปิดโอกาสทางธุรกิจที่ใหญ่โต นี่คือเหตุผลที่อวี้หนานเฉิงต้องติดตามกระบวนการทั้งหมดในตอนแรก กลับคิดไม่ถึงว่าระหว่างนี้ต้องนัดพบหมอเพื่อตรวจโรคของอวี้จิ่งซี นี้คือทำให้เสียเวลาแล้ว

แต่ทัศนคติของฮานส์ตอนนี้ เห็นได้ชัดเจนว่าลำเอียงมาทางพวกเขาแล้ว น่าจะแค่อวี้หนานเฉิงสามารถรีบกลับมาได้ ก็มีความหวังจะได้ร่วมงานกัน

ช่วงบ่ายวันต่อมา กำหนดการงานเลี้ยงอำลา

เพราะเที่ยวบินของฮานส์และเจนนิเฟอร์เป็นช่วงเช้ามืด พวกเขาเข้าร่วมงานเลี้ยงเสร็จแล้วก็ออกไป ดังนั้นงานเลี้ยงจะจัดก่อนล่วงหน้าเวลาบ่ายสามโมง เซิ่งอันหรานตั้งแต่เช้าก็ยุ่งมาโดยตลอด

“ประธานอวี้ยังไม่ลงเครื่องบินเหรอ?”

เซิ่งอันหรานจับโทรศัพท์โทรหาโจวฟัง“โทรศัพท์เขาติดต่อไม่ได้ เกิดอะไรขึ้นรับคนรึยัง?คุณไม่ใช่บอกว่าตอนเช้าก็น่าจะถึงแล้วไหม”

“ผู้จัดการเซิ่งคุณไม่ต้องรีบ พวกเรารับประธานอวี้แล้ว คุณไม่ต้องห่วง”

“รับแล้วเหรอ?”

เซิ่งอันหรานผ่อนคลายลง ยกนาฬิกาข้อมือมองดูเวลา พูดบ่นพึมพำ

“รับแล้วทำไมเขาไม่รับสายโทรศัพท์ฉันล่ะ?จริงๆเลย”

“งั้นผมขับรถก่อน ผู้จัดการเซิ่งถึงโรงแรมแล้วค่อยคุยกันเถอะ”เสียงของโจวฟังตึงเครียดอย่างอธิบายไม่ถูก

“ได้ ขับรถระมัดระวัง”

วางสายโทรศัพท์ เซิ่งอันหรานมองไปที่หน้าจอสีดำ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร รู้สึกว่าในใจไม่สงบ ประหลาดใจจนพูดไม่ออก

และในสายโทรศัพท์นั้น โจวฟังจับพวงมาลัยรถ สายตาอดไม่ได้ที่จะมองกระจกมองหลังรถ ถามอย่างระมัดระวัง“ประธานอวี้ คุณกลับไปบ้านก่อนหรือว่าจะตรงไปโรงแรมครับ？”

“ไปโรงแรม หลังจากนั้นนายพาจิ่งซีพวกเขาแยกส่งกลับไป”

“ครับ”

โจวฟังพยักหน้า ไม่กล้าถามอีก

งานเลี้ยงในห้องโถงโรงแรมเซิ่งถัง

ใกล้จะหกโมงเย็นแล้ว งานเลี้ยงเกือบจะจบลงแล้ว ฮานส์ก็ยกแก้วเหล้าเข้าเดินเข้ามา

“คุณเซิ่ง ดูเหมือนว่าประธานอวี้ของพวกคุณครั้งนี้ไม่มีวิธีจะรีบกลับมาแล้ว น่าเสียดายมาก”

เซิ่งอันหรานมองดูนาฬิกาข้อมือ“คุณฮานส์ ประธานอวี้อยู่ระหว่างทางแล้ว อาจจะเป็นเพราะว่าเครื่องบินล่าช้า แต่น่าจะใกล้ถึงแล้ว”

“ใช่เหรอ?หนึ่งทุ่มครึ่งพวกเราต้องรีบไปแล้ว หวังว่าเขาจะรีบมาพบกันสักครั้งเถอะ”ฮานส์ยิ้ม เหมือนไม่ถือสาที่อวี้หนานเฉิงมาไม่ทัน

เซิ่งอันหรานเหลือบมองโทรศัพท์มือถือที่สั่นอยู่ในมือ เป็นข้อความของอวี้หนานเฉิง——ผมใกล้ถึงแล้ว

“มาถึงแล้ว”เธอสีหน้าดีใจ

“คุณฮานส์ คุณเจนนิเฟอร์ ประธานอวี้ถึงแล้ว พวกคุณรอสักครู่ ฉันจะไปดูที่หน้าประตูโรงแรม น่าจะถึงประตูแล้ว”

พูดพลาง เธอยกชายกระโปรงเดินตรงไปที่หน้าประตูโรงแรม