ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 131

อวี้หนานเฉิงอาบน้ำเสร็จก็เช้ามืดแล้ว แสงพระจันทร์สลัวส่องเข้ามา พร้อมกับไฟของห้องน้ำที่ดับลง ในห้องนอนยิ่งเยือกเย็นและเงียบเหงา

เซิ่งอันหรานรู้สึกได้ถึงเขากอดตัวเองจากแผ่นหลัง ความร้อนโอบรอบตัวเธอ เหมือนกับนึ่งซาลาเปา ผ้าห่มทั้งผืนกลายเป็นเครื่องนึ่ง

เธอรู้สึกร้อนอบอ้าว อดไม่ได้ที่จะดิ้นรน

“เสียงดังปลุกเธอตื่นเหรอ?”ในหูได้ยินเสียงของอวี้หนานเฉิง กดต่ำมาก และมีการหยั่งเชิง

เธอถือโอกาสตอบ และพูดถาม“อืม ทำไมคุณกลับมาดึกขนาดนี้?”

“ตอนกลางวันมีธุระนิดหน่อยทำให้ล่าช้า”

“ทำธุระเสร็จรึยัง?”

“ยังไม่เสร็จ”

เซิ่งอันหรานนึกถึงข้อความนั้น เงียบไม่พูดจาชั่วขณะ“ต้องทำนานแค่ไหน? อาทิตย์หน้าจะต้องเลี้ยงอำลา คุณยังสามารถเข้าร่วมงานได้ไหม?”

ฮานส์และเจนนิเฟอร์อยู่ที่จินหลิงเป็นเวลาครึ่งเดือน งานเลี้ยงอำลากำหนดไว้อาทิตย์หน้า ไม่ว่าอวี้หนานเฉิงจะมีเรื่องใหญ่แค่ไหน งานเลี้ยงอำลาก็น่าจะต้องเข้าร่วม

“เข้าร่วม”

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะซักถามต่อไป

กำลังกลัดกลุ้ม ด้านหลังก็มีเสียงต่ำของอวี้หนานเฉิงดังเข้ามา

“เรื่องที่จิ่งซีไม่สามารถพูดได้ พบหมอชาวเยอรมันที่เชี่ยวชาญด้านนี้แล้ว แต่หมอนัดได้ยากมาก ดังนั้นพรุ่งนี้ผมต้องพาจิ่งซีไปเยอรมัน จะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด”

เซิ่งอันหรานชะงักไปเล็กน้อย เดิมทีเรื่องนี้ขัดเคืองเล็กน้อย

คาดไม่ถึงว่าตัวเองกำลังคิดมาก

“งั้นคุณพาจิ่งซีไปคนเดียวไหม?”

“อืม ไม่ต้องห่วง คงไม่นาน เพียงแค่ช่วงนี้คุณต้องลำบากรับผิดชอบเรื่องต้อนรับคนเดียว”

“ไม่เป็นไร เรื่องจิ่งซีต้องเร่งด่วน”

อวี้หนานเฉิงเงียบไม่พูดจาไปชั่วขณะ กอดเธอใหม่อีกครั้ง แนบติดกับแก้มของเธอและพูดเสียงต่ำ“ผมรู้สึกโชคดีแทนจิ่งซีมาก เขาสามารถพบแม่ที่ใจดีแบบคุณเมื่อตอนวัยเด็ก”

เวลาที่ได้ยินประโยคนี้ เซิ่งอันหรานในใจรู้สึกหลากหลายอารมณ์ ไม่รู้จะแสดงออกอารมณ์ของตัวเองยังไง พลิกตัวกลับมา กอดเอวของเขาแน่น

เหมือนกับว่าแบบนี้ จึงสามารถระงับอารมณ์ภายในใจที่พลุ่งพล่านที่อยากจะบอกความจริงทั้งหมดกับเขา

เช้าวันต่อมาอวี้หนานเฉิงไปแล้ว พ่อบ้านรับจิ่งซีไปรออยู่ที่สนามบินแล้ว เวลาที่ไปยังไม่เช้า เขาจูบลงที่หน้าผากของเซิ่งอันหราน หลังจากนั้นก็หยิบเสื้อคลุม ออกไปจากโรงแรมเงียบๆ

เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์กว่าหลังจากที่เซิ่งอันหรานมีหน้าที่เป็นตัวแทนของโรงแรมต้อนรับฮานส์และเจนนิเฟอร์ เยี่ยมชมสถานที่ท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงทั้งหมดในจินหลิง ได้กินอาหารตามท้องถนนและตรอกซอยทุกที่

สำหรับที่เซิ่งอันหรานที่ได้พบอาหารรสเลิศดั้งเดิมเหล่านั้น เจนนิเฟอร์แสดงออกว่าชอบมาก มาไม่นาน ก็ได้สร้างมิตรภาพที่ลึกซึ้งกับเซิ่งอันหรานแล้ว นัดกันว่ารอให้เธอมีเวลาไปต่างประเทศเธอจะต้อนรับด้วยตัวเอง

“ขอบคุณเธอที่ต้อนรับในช่วงเวลานี้”

คืนก่อนงานเลี้ยงอำลา กลับมาถึงโรงแรม เจนนิเฟอร์กอดเซิ่งอันหราน ใช้ภาษาจีนพูด

“งานเลี้ยงอำลาพรุ่งนี้ฉันจะส่งของขวัญให้เธอแน่นอน”

เซิ่งอันหรานยิ้มและพูดอย่างใจกว้าง“งั้นฉันจะตั้งตารอคอยนะ”

“เธอต้องชอบแน่นอน ใช่แล้ว ให้เพื่อนเธอท่านนั้น วัยรุ่นที่น่าสนใจเข้าร่วมด้วย”

“หา?เทียนเอินไหม?”เซิ่งอันหรานชะงักไปเล็กน้อย รู้สึกประหลาดใจ

ก่อนหน้านี้วันนั้นที่ปีนเขาอยู่บนเขา‘บังเอิญพบ’เทียนเอิน เจนนิเฟอร์ดูเหมือนจะชอบเขามาก พูดว่าลูกชายของตัวเองอายุประมาณเขา และชอบออกกำลังกายด้วยการปีนเขา พูดคุยกันนานมาก จนกระทั่งยังชวนเขาไปกินอาหารค่ำกับทีมงาน

“ใช่ วัยรุ่นคนนั้นมีความน่าสนใจมาก ให้เขามาเถอะ”