ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 133

ได้ยินคำพูดนี้ก็โกรธมาก

อวี้หนานเฉิงไม่เข้าใจ ก็ถามตรงไปตรงมา

“ใครทำให้เธอโกรธแล้ว?”

ไม่พูดก็ไม่เป็นไร เมื่อพูดเรื่องนี้ เซิ่งอันหรานก็รู้สึกว่าอารมณ์ร้อนพุ่งขึ้นมาอยู่บนยอดศีรษะ“ใครทำให้ฉันโกรธ ใคร…”

คำพูดมาอยู่ที่ปากแล้ว เห็นสีหน้าไร้อารมณ์ของอวี้หนานเฉิง ชั่วพริบตาเดียวก็ถูกกลืนลงไป กัดฟันและพูด

“ไม่มีใคร ฉันเหนื่อยแล้ว”

“ถ้าเหนื่อยงั้นคืนนี้ก็ไม่ต้องย้ายกลับไปก่อน พรุ่งนี้เช้าฉันไปส่งเธอ”

เซิ่งอันหรานรู้สึกหายใจไม่ออก นำเสื้อผ้าพร้อมไม้แขวนเสื้อโยนเข้าไปในกระเป๋าเดินทาง“ไม่ต้อง ฉันต้องกลับบ้านไปดูแลลูก จะกลับตอนนี้”

“ผมไปส่งคุณ”

“ฉันมีรถ”

สองวันนี้เธอยืมรถของถานซูจิ้ง พอดีที่คืนนี้เธอสามารถขับกลับบ้าน

พูดประโยคนี้จบ กระเป๋าเดินทางเธอก็ปิดลง ลากออกมาก็ไปแล้ว การกระทำเรียบร้อยและครบถ้วน เสียงล้อรถเข็นที่หมุนอยู่บนทางเดินยิ่งไกล

ออกไป อวี้หนานเฉิงยืนอยู่หน้าประตู มองแผ่นหลังที่น่ากลัวด้วยความไม่เข้าใจ แค่รู้สึกพิลึก ยากจะเข้าใจ

——

“ดังนั้นเขาก็ให้เธอไปแล้ว?ดึกขนาดนี้ ไม่แม้แต่จะไปส่งเธอ”

“พูดแล้ว ฉันไม่ให้เขาไปส่ง”

“เธอไม่ให้เขาไปส่งเขาก็ไม่ไป!”

กลับมาถึงบ้าน ถานซูจิ้งมาร์ก์หน้าฟังเซิ่งอันหรานพูดแขวะเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ก็โกรธทันที ตบโต๊ะและพูด

“เป็นไปอย่างที่คิดผู้ชายไว้ใจได้ แม่หมูก็คงปืนต้นไม้ได้ เกาจ้านคนสารเลวนั้น เพื่อนที่ใส่กางเกงตัวเดียวกับเขาสามารถจะเป็นผู้ชายที่ดีได้ยัง

ไง?อวี้หนานเฉิงฉันยังมองพลาดไป”

“ปัญหาไม่ใช่เขามาส่งหรือไม่มาส่ง แต่เขาพาจิ่งซีไปหาหมอที่ต่างประเทศ เพราะอะไรถึงพาเกาหย่าเหวินไปเป็นเพื่อน?เขาไม่ได้บอกฉันสักคำ

บอกฉันสักคำจะเป็นยังไงเหรอ?ฉันไม่ใช่คนใจแคบ ถ้าหากเรื่องนี้จำเป็นต้องให้แฟนเก่ามาช่วยฉันยังจะขัดขวางไหม?”

จมูกของเซิ่งอันหรานแทบจะพ่นไฟออกมา

“นี้คือเธอเห็นแล้ว ถ้าหากเธอไม่เห็น ยังไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง!”ถานซูจิ้งคือเอาน้ำไปราดกองไฟ “เธอไม่ใช่พูดว่าเห็นเกาหย่าเหวินช่วยเขาจัดการคอเสื้อไหม?เป็นเรื่องที่อบอุ่นขนาดนี้เลย!นี้ขนาดอยู่หน้าประตูโรงแรม นี้ไม่ใช่ประกาศสงครามอย่างโจ่งแจ้งไหม?”

“ตอนนั้นพวกเขาไม่รู้ว่าฉันอยู่”

“นั่นก็คือประกาศสงคราม แผนกต้อนรับก็เห็นเถอะ ผู้ช่วยของอวี้หนานเฉิงรู้แน่นอน ล้วนปิดบังเธอ เกินไปแล้ว นี้ไม่ใช่ทำให้อับอายขายหน้าไหม”

“ไม่ได้รุนแรงขนาดนั้นหรอก!”เซิ่งอันหรานลังเลเล็กน้อย รู้สึกว่าถานซูจิ้งนำเรื่องนี้คิดรุนแรงเกินไปแล้ว

“เธอฟังฉัน เวลาแบบนี้เธอห้ามสนใจเขาเด็ดขาด ผู้ชายก็คือต่ำช้า ให้เขาตัวเองพิจารณาตัวเองสองวัน ให้เขาตัวเองเป็นฝ่ายยอมรับผิด”

“ยอมรับผิด?”

เซิ่งอันหรานกระตุกมุมปาก“อวี้หนานเฉิงไม่ใช่เกาจ้านของเธอ ฉันคิดว่าห่างไกลกันมาก”

ถานซูจิ้งไม่คิดว่าเป็นเช่นนั้น จ้องถมึงทึงและพูด

“ผู้ชายล้วนถูกฝึกซ้อมออกมาเธอฟังฉันถูกต้องแน่นอน!”

ทางด้านนี้เวลาที่เพื่อนสนิทสงสัยเบาะแสว่าผู้ชายจะมีชู้ก็พูดคุยอย่างคึกคักจิตใจกระปรี้กระเปร่า อีกด้านหนึ่งพวกผู้ชายกำลังอยู่ที่ร้านเหล้า

อวี้หนานเฉิงนำเรื่องที่เซิ่งอันหรานไม่พอใจพูดรวบรัดออกไป

“พูดจบแล้ว?”เกาจ้านวางมือ“นี้คือทั้งหมดที่นายว่าเธอโกรธแล้ว ไม่พูดเหตุผลแม้แต่นิดเดียว จะให้ความคิดเห็นนายได้ยังไง”

“บางที ครั้งนี้ฉันกลับมาช้าเกินไปแล้ว”

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้ว สีหน้าสงสัย“นำเรื่องต้อนรับมอบหมายให้เธอทำแค่คนเดียว ดังนั้นจึงไม่มีความสุข”

“ไม่มีทาง”

เกาจ้านส่ายมือ ปฏิเสธความเป็นไปได้นี้โดยตรง“ผู้หญิงชอบให้ผู้ชายมอบหมายงานสำคัญให้ ไม่มีทางจะเป็นเหตุผลนี้ ฉันคิดว่า เหตุผลที่สำคัญที่สุดที่ผู้หญิงโกรธจริงๆก็คือก็แฟนเก่าของแฟน”

“นายคิดมากเกินไปแล้ว”อวี้หนานเฉิงมองเกาจ้าน สีหน้าเรียบเฉย“ไม่มีทาง เรื่องของฉันกับเกาหย่าเหวินอธิบายอย่างชัดเจนแล้ว”

“ยังมีอีกท่านหนึ่ง?”เกาจ้านส่ายแก้วเหล้าในมือไปมา มองอวี้หนานเฉิงอย่างมีความหมายลึกซึ้ง “ท่านนั้นเคยรายงานรึยัง?บางทีบ้านนายอาจจะมีเบาะแสอะไรที่ถูกค้นพบ?”

เอ่ยถึงตรงนี้ สายตาของอวี้หนานเฉิงก็ปรากฏความไม่พอใจ

เกาจ้านไอแห้ง“ถือว่าฉันไม่ได้พูด ในเมื่อล้วนไม่ใช่ งั้นก็มีแค่เหตุผลอื่นแล้ว”

“เหตุผลอะไร?”

“นั่นก็เยอะมาก ทุกวันผู้หญิงจะโกรธหลายครั้งมาก ใครจะไปรู้ว่าเพราะว่าเหตุผลไร้สาระอะไร แต่ว่าพวกเธอทั่วไปก็ง้อง่ายมาก”

“อย่างเช่น?”

“ซื้อของให้ ซื้อกระเป๋า ซื้อเครื่องประดับ ซื้อเสื้อผ้า ซื้อเครื่องสำอาง ซื้ออะไรก็ได้”

“งั้นก็ง่ายมาก”

อวี้หนานเฉิงพยักหน้าและไตร่ตรอง ดื่มเหล้าในแก้วหมดแล้ว วางแก้วเหล้าลงก็ลุกขึ้นยืน “ดึกแล้ว ฉันกลับก่อน”

“หา?”เกาจ้านถลึงตาโต พูดอย่างไม่พอใจ“นี้นายคือเมื่อสำเร็จงานก็สังหารบุคคลสำคัญไหม?ดึกขนาดนี้นายถึงฉันไว้คนเดียวที่นี่?”

“นายยังคิดว่ายามกลางคืนน่าเบื่อ?”อวี้หนานเฉิงกวาดสายตามองเขา“นายไม่ใช่เปิดบาร์เหล้าใหม่เหรอ?ไปดื่มด่ำมาแล้ว?”

“นายอย่าเอ่ยถึงเรื่องนี้”

เอ่ยถึงเรื่องนี้ เกาจ้านก็รู้สึกเจ็บปวดและกลัดกลุ้ม“ก็เป็นเพราะว่าเรื่องนี้ ซูจิ้งทะเลาะกับฉันสองวันแล้ว ถ้าฉันกล้าเข้าไปในบาร์เหล้านั้น เธอก็จะเลิกกับฉันจริงๆ”

“นั้นไม่ใช่ความปรารถนาของนาย?”

“ครั้งนี้ฉันจริงจัง”

“นายก็จริงจังทุกครั้ง”อวี้หนานเฉิงสายตาจริงจัง“แต่ว่าซูจิ้งเป็นเพื่อนของอันหราน ฉันพูดแนะนำนายสุดท้ายอย่าทะเลาะกันจนน่าเกลียด”

“ได้ พูดแล้วนายไม่เชื่อ เป็นเพื่อนกันมาหลายปีก็ยังไม่เชื่อฉัน”เกาจ้านโบกมือ ใบหน้ารังเกียจมองไปทางอวี้หนานเฉิงเหมือนกับไล่แมลงวัน“ไปเถอะ อย่าอยู่ที่นี่แหย่ฉัน”

อวี้หนานเฉิงสีหน้าสงบนิ่ง หยิบเสื้อคลุม ก่อนจะไปก็ตบไหล่ของเขา

“ฉันได้ยินว่ามีคนตามจับถานซูจิ้งเยอะมาก”

เกาจ้านชะงักไปเล็กน้อย รอให้อวี้หนานเฉิงไปแล้วจึงได้สติกลับมา ตะโกนตามหลังอวี้หนานเฉิง

“นี่นายพูดให้ชัดเจน ใครตามจีบเธอ?ทำไมนายถึงรู้ ใช่คนในโรงแรมไหม!มีไอ้คนชั่วที่ไหนสายตาสั้นแย่งคนกับฉัน?หรือว่าผู้ช่วยนาย โจวฟังเจ้าหนุ่มนั่น!”

“……”

เช้าวันต่อมา เซิ่งอันหรานยังนอนหลับอยู่ในห้อง ก็ถูกเสียงดังเกรียวกราวในห้องรับแขกทำให้ตื่นแล้ว

“ว้าว!ลุงอวี้นี้คือของขวัญที่คุณพามาเหรอ?”

เซิ่งเสี่ยวซิงสายตาเป็นประกาย ยืนมองโจวฟังผู้ช่วยของอวี้หนานเฉิงถือถุงกระดาษใบเล็กใบใหญ่อย่างฟุ่มเฟือยเข้ามา

“ประธานอวี้ บนรถยังมีอีก ผมไปหยิบมาก่อน”

เซิ่งอันหรานผมยาวยุ่งเหยิง เปิดประตูห้องนอนเล็กน้อย ก็มองเห็นเซิ่งเสี่ยวซิงถูกช็อกโกแลตหนึ่งกล่องติดสินบนไปแล้ว กำลังโอบกอดรอบคอของอวี้หนานเฉิงและพูดออดอ้อนด้วยท่าทางดูน่ารักสดใส

“ลุงอวี้ คุณคือตั้งใจซื้อของขวัญมาให้หม่าม้าไหม?ทำไมพี่จิ่งซีไม่มา?”

“จิ่งซีอยู่บ้านกำลังปรับตัวกับความแตกต่างของเวลา”อวี้หนานเฉิงสายตามองไปทางประตูห้องนอน“หม่าม้าหนูยังนอนหลับอยู่?”

“อืม หนูไปเรียกหม่าม้าไปซื้อกับข้าว ลุงอวี้อยู่กินข้าวด้วยกันเถอะ!”