ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 139

เส้าซือใส่ใจเธอมาก และเซิ่งอันหรานก็ไม่เคยมองข้ามความใส่ใจของเขา

แต่ในความใส่ใจของเขา ส่วนใหญ่เกิน100%มาจากเรื่องที่เธอเปลี่ยนวิถีชีวิตพาเขาออกจากสนามมวย ดังนั้นเมื่อเขาประสบความสำเร็จมีชีวิตดีกว่าที่ตัวเองอยากได้ ก็จะยิ่งขอบคุณเธอ

เขายังหนุ่ม การเผชิญกับชีวิตก่อนวัย ทำให้เขาไม่มีความคิดแปลกๆ ใดๆ กับผู้หญิงอายุรุ่นเดียวกัน ยกเว้นตัวเอง ผู้ที่เคยเปลี่ยนวงล้อชะตาเขา กลายเป็นศรัทธาของเขา

เธอไม่มีสิทธิ์มาตัดสินว่าสำหรับเส้าซือนี่ใช่ความรักไหม แต่เธอรู้ว่าตัวเองมีเพียงความรู้สึกแบบมิตรต่อเขา

"ผมรู้แล้ว" นัยน์ตาเส้าซือสลัว ตอนลุกขึ้นเหมือนทำตัวไม่ถูก

เซิ่งอันหรานเดินตามเขาถึงหน้าประตู จู่ๆ เขาหันกลับหลัง

"พี่ กอดผมหน่อยได้ไหม? แบบให้กำลังใจ"

เซิ่งอันหรานนิ่งไปก่อน ต่อมาถึงอ้าแขนออก ยิ้มออกมา กอดเขาอย่างใจดี "สู้ๆ"

"ขอบคุณ"

——

"พี่เส้าซือสู้ๆ"

"พี่เส้าซือ หนูรักพี่"

"พี่เส้าซือ…… "

ในคอนเสิร์ต เซิ่งเสี่ยวซิงข่มพวกพี่ๆ ที่อายุมากกว่าเธอหลายเท่า โบกแท่งไฟอย่างสุดชีวิต ทำให้แฟนคลับรอบตัวต่างพยายามใช้เสียงอ้อแอ้ในการเรียก

เกือบถึงช่วงเวลาตอนท้าย ทุกคนต่างเรียก ‘อีกครั้ง’

เซิ่งอันหรานแก้วหูสั่นเพราะเสียงตะโกนเรียกรอบข้าง ยื่นคอตะโกนใส่เทียนเอิน

"เด็กนี้บ้าไปแล้ว หากนายทนไม่ไหวก็ออกไปก่อนเถอะ"

เทียนเอินยกมุมปาก ยัดที่อุดหูหนึ่งในมือเธอ

"นายฉลาดจัง! "

เซิ่งอันหรานตาเป็นประกาย ใช้เส้นผมปิดไว้ ใส่ที่อุดหูอย่างสวยงาม กั้นสภาพแวดล้อมเสียงดัง

บนเวที หลังเส้าซือกลับเวทีเสียงกรีดร้องรอบข้างยิ่งรุนแรงขึ้น เซิ่งอันหรานเงยหน้ามองเวทีด้วยท่าทางสบาย พยักหน้าเหมือนทหารผ่านศึก เหมือนได้ยินจริงๆ

เวทียกขึ้น เส้าซือกอดกีตาร์ เสื้อเชิ้ตสีขาวที่มีเสน่ห์ มองยิ้มบางๆ มาทางเธอ

"เพลงนี้ มอบให้คนหนึ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตผม การมีอยู่ของเธอเปลี่ยนวิถีชีวิตของผม ผมเคยคิดว่าเธอเป็นความศรัทธาในชีวิตผม แต่เธอบอกผม ความศรัทธาเริ่มต้นของผมคืออิสรภาพ ไม่ใช่คนอื่นหรือเหตุการณ์ใดๆ ......"

ในกลุ่มแฟนคลับ โบกเป็นจังหวะเหมือนคลื่นทะเล สถานที่เงียบอย่างแปลกใจ ได้ยินเพียงเสียงใสๆ ของเส้าซือกับกีตาร์เข้าไปในใจทุกคนอย่างช้าๆ

เขาเอาความศรัทธาเขียนไว้ในเพลง แฟนคลับร้องไห้อย่างเข้าถึงอารมณ์ มีเพียงคนนั้นที่ไม่ซาบซึ้ง เธอยังทำท่าสบาย แม้จังหวะโยกก็ดูช้า ที่อุดหูอันหนึ่ง ทำให้พลาดการถูกสารภาพรักแบบโรแมนติกไปอย่างสวยงาม

หลังจบคอนเสิร์ต เซิ่งเสี่ยวซิงตะโกนจนเสียงแหบแล้ว ยังไม่ถึงที่จอดรถ ก็เหนื่อยนอนสลบไสลอยู่บนไหล่ของเทียนเอิน

"ตรงกลับไปบ้านพี่เถอะ ผมส่งพี่กับซิงซิงน้อยกลับ แล้วผมโบกรถกลับโรงแรมเองก็พอ"

"ไม่เป็นไร ซูจิ้งอยู่บ้าน ส่งเธอกลับไปนอน ฉันค่อยส่งนายกลับโรงแรม ไม่ไกล "เซิ่งอันหรานคาดเข็มขัด ขับรถขึ้นทางด่วน

คอนเสิร์ตจัดที่สนามกีฬา ในที่ไกลๆ ร่างเล็กหนึ่งหลุดจากพันธนาการของชายหนุ่ม วิ่งตามไป ขาเล็กทั้งสองวิ่งอย่างเอาเป็นเอาตาย จะวิ่งชนะสี่ล้อของรถยนต์ได้ที่ไหน ยังวิ่งไม่ถึงสองก้าว ก็ไม่เห็นท้ายรถแล้ว

"อวี้จิ่งซี"

ชายหนุ่มเดินสองก้าวก็ถึง ก้มตัวดึงแขนเขา

อวี้จิ่งซีหันหน้าถลึงตาใส่ มือเล็กตบมือเขาดัง‘เพียะ’ ก้มหน้าขีดเขียน ยกกระดานวาดรูปอย่างไม่พอใจ

"ทำไมป่าป๊าไม่เรียกหม่าม้ากับซิงซิงน้อยไว้?"

ตั้งแต่เซิ่งอันหรานยืนยันความสัมพันธ์กับอวี้หนานเฉิง เขาก็แสดงออกโจ่งแจ้ง เห็นเธอเป็นหม่าม้าของตัวเอง เขียนก็เขียนคล่องมือ เขียนง่ายกว่าคุณป้ามาก

อวี้หนานเฉิงสูดลมหายใจ แล้วพ้นออกมาช้าๆ พูดอย่างเข้มงวดว่า

"ลูกไม่เห็นเธอพาซิงซิงน้อยกับผู้ชายคนอื่นมาดูคอนเสิร์ตด้วยกันเหรอ? เธอไม่ถามลูกว่าอยากไปไหม ลูกยังเรียกเธอว่าหม่าม้า?"

"ผมจะเรียก!" กระดานวาดรูปขนาดเล็กยกขึ้นอีกครั้ง อวี้จิ่งซีทำหน้าภูมิใจ

"กลับบ้านกับป่าป๊า"

อวี้จิ่งซีกอดแขนถลึงตาใส่เขา บนหน้าเขียนชัดเจนว่าไม่

อวี้หนานเฉิงโกรธไปหมด

"ลูกไม่กลับบ้าน ป่าป๊าก็ทิ้งลูกไว้ที่นี่ ลูกตามรถเธอไปเอง"

อวี้จิ่งซีได้ยินก็ดิ้นที่พื้น ยื่นปากเล็กเห็นน้ำตาใกล้จะไหลออกมาแล้ว

อวี้หนานเฉิงถึงเพิ่งหันหน้า ยังไม่ได้เดินสักก้าว ก็แค่อยากข่มขู่ให้เขากลัว เห็นเขานั่งบนพื้น ก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อน นั่งลงปลอบว่า

"พอแล้ว ป่าป๊ารู้แล้ว วันพฤหัสบดีนี้เชิญเธอกับซิงซิงน้อยมากินข้าวด้วยกัน"

อวี้จิ่งซียังไม่ได้เค้นน้ำตาออกมาสักหยด ได้ยินคิ้วก็ผ่อนคลายลงทันที เปลี่ยนหน้าเร็วกว่าพลิกหนังสือ รีบยกกระดานวาดรูปอันเล็กอย่างร้อนใจ

"วันเกิดหม่าม้า"

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้ว "ลูกรู้ได้ไง?"

อวี้จิ่งซีขี้เกียจตอบ ลุกขึ้นด้วยตัวเอง ตบก้นสะบัดตูดเดินไปทางรถตัวเอง ไม่ต้องให้อวี้หนานเฉิงอุ้ม ใช้มือกับเท้าตัวเองปีนขึ้นรถไป ทำท่าทางเป็นผู้ชนะ

แน่นอนว่าซิงซิงน้อยบอกเขา และจะนัดคนกินข้าวทำไมไม่นัดวันหยุดสุดสัปดาห์ แม้ว่าเขาจำไม่ได้ว่าวันไหน แต่ได้ยิน

‘วันพฤหัสบดี’ก็นึกได้ทันที

ดูแล้วป่าป๊าก็ไม่ถือว่าซื่อบื้อขนาดนั้น!

——

วันพฤหัสบดี เซิ่งอันหรานลาหยุดหนึ่งวัน พาเซิ่งเสี่ยวซิงไว้แม่ที่สุสาน

เห็นหน้าป้ายหลุมมีดอกคาลล่า ลิลลี่ช่อหนึ่งกองอยู่ เธอทำหน้าอึ้ง คิดได้มองไปรอบๆ กลับไม่เห็นเงาคน แอบคิดว่าบางทีอาจเป็นเพื่อนของแม่ หลายปีผ่านไป มีความมุ่งมั่นเหมือนกัน

ป้ายหลุมสะอาดมาก เพิ่งถูกคนทำความสะอาด เธอยังคงเช็ดอย่างละเอียด

"แม่ นี่คือซิงซิงน้อย หลานสาวของแม่ ตอนจากไปไม่ได้ทักทายแม่ ตอนนี้พาเธอกลับมาเยี่ยมแม่"

เซิ่งเสี่ยวซิงอายุยังน้อย ไม่เข้าใจเรื่องความตาย มองรูปถ่ายบนป้าย ดูน่าเลื่อมใสแต่อ่อนเยาว์ "คุณยายหน้าตาสวยมากเลย

หม่าม้าเหมือนคุณยายเลย"

เซิ่งอันหรานยิ้ม "ถูกต้อง คุณตาหนูก็เคยพูดอย่างนี้"

พูดถึง‘คุณตา’เธอมองดอกคาลล่า ลิลลี่ทันที จู่ๆ ก็คิดได้

ก็จริง ในครอบครัวฝ่ายแม่ นอกจากน้าชาย ก็ไม่เจอคนที่มุ่งมั่นเป็นคนที่สองแล้ว คนที่ยังไม่ลืมการตายของแม่

หลังจากปัดกวาดและไหว้ เซิ่งอันหรานจูงมือเซิ่งเสี่ยวซิงจากสุสานไป ยังเดินไม่ถึงปากประตูสุสาน ก็เห็นร่างที่คุ้นเคยหนึ่งตรงหน้า สวมชุดเดรสสีเทา ดูเรียบกว่าปกติมาก เกือบจำไม่ได้

"น้าสะใภ้?" เซิ่งอันหรานหน้าเปลี่ยนสี

น้าสะใภ้เงยหน้า ขมวดคิ้วมองทางเธอ เย็นชาเหมือนที่ผ่านมา

"สายตาที่เหมือนเห็นผีของเธอ มันหมายความว่าไง? ฉันมาเยี่ยมแม่เธอมีอะไรน่าตกใจ"

"ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น น้าสะใภ้ ขอบคุณค่ะ"

"ไม่จำเป็นต้องใช้ไม้นี้กับฉัน" น้าสะใภ้เห็นเซิ่งเสี่ยวซิง ก็นิ่งไป ถามอย่างไม่เป็นตัวเอง"เด็กคนนี้เป็นลูกสาวของเธอ?"