ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 139

เส้าซือใส่ใจเธอมาก และเซิ่งอันหรานก็ไม่เคยมองข้ามความใส่ใจของเขา

แต่ในความใส่ใจของเขา ส่วนใหญ่เกิน100%มาจากเรื่องที่เธอเปลี่ยนวิถีชีวิตพาเขาออกจากสนามมวย ดังนั้นเมื่อเขาประสบความสำเร็จมีชีวิตดีกว่าที่ตัวเองอยากได้ ก็จะยิ่งขอบคุณเธอ

เขายังหนุ่ม การเผชิญกับชีวิตก่อนวัย ทำให้เขาไม่มีความคิดแปลกๆ ใดๆ กับผู้หญิงอายุรุ่นเดียวกัน ยกเว้นตัวเอง ผู้ที่เคยเปลี่ยนวงล้อชะตาเขา กลายเป็นศรัทธาของเขา

เธอไม่มีสิทธิ์มาตัดสินว่าสำหรับเส้าซือนี่ใช่ความรักไหม แต่เธอรู้ว่าตัวเองมีเพียงความรู้สึกแบบมิตรต่อเขา

"ผมรู้แล้ว" นัยน์ตาเส้าซือสลัว ตอนลุกขึ้นเหมือนทำตัวไม่ถูก

เซิ่งอันหรานเดินตามเขาถึงหน้าประตู จู่ๆ เขาหันกลับหลัง

"พี่ กอดผมหน่อยได้ไหม? แบบให้กำลังใจ"

เซิ่งอันหรานนิ่งไปก่อน ต่อมาถึงอ้าแขนออก ยิ้มออกมา กอดเขาอย่างใจดี "สู้ๆ"

"ขอบคุณ"

——

"พี่เส้าซือสู้ๆ"

"พี่เส้าซือ หนูรักพี่"

"พี่เส้าซือ…… "

ในคอนเสิร์ต เซิ่งเสี่ยวซิงข่มพวกพี่ๆ ที่อายุมากกว่าเธอหลายเท่า โบกแท่งไฟอย่างสุดชีวิต ทำให้แฟนคลับรอบตัวต่างพยายามใช้เสียงอ้อแอ้ในการเรียก

เกือบถึงช่วงเวลาตอนท้าย ทุกคนต่างเรียก ‘อีกครั้ง’

เซิ่งอันหรานแก้วหูสั่นเพราะเสียงตะโกนเรียกรอบข้าง ยื่นคอตะโกนใส่เทียนเอิน

"เด็กนี้บ้าไปแล้ว หากนายทนไม่ไหวก็ออกไปก่อนเถอะ"

เทียนเอินยกมุมปาก ยัดที่อุดหูหนึ่งในมือเธอ

"นายฉลาดจัง! "

เซิ่งอันหรานตาเป็นประกาย ใช้เส้นผมปิดไว้ ใส่ที่อุดหูอย่างสวยงาม กั้นสภาพแวดล้อมเสียงดัง

บนเวที หลังเส้าซือกลับเวทีเสียงกรีดร้องรอบข้างยิ่งรุนแรงขึ้น เซิ่งอันหรานเงยหน้ามองเวทีด้วยท่าทางสบาย พยักหน้าเหมือนทหารผ่านศึก เหมือนได้ยินจริงๆ

เวทียกขึ้น เส้าซือกอดกีตาร์ เสื้อเชิ้ตสีขาวที่มีเสน่ห์ มองยิ้มบางๆ มาทางเธอ

"เพลงนี้ มอบให้คนหนึ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตผม การมีอยู่ของเธอเปลี่ยนวิถีชีวิตของผม ผมเคยคิดว่าเธอเป็นความศรัทธาในชีวิตผม แต่เธอบอกผม ความศรัทธาเริ่มต้นของผมคืออิสรภาพ ไม่ใช่คนอื่นหรือเหตุการณ์ใดๆ ......"

ในกลุ่มแฟนคลับ โบกเป็นจังหวะเหมือนคลื่นทะเล สถานที่เงียบอย่างแปลกใจ ได้ยินเพียงเสียงใสๆ ของเส้าซือกับกีตาร์เข้าไปในใจทุกคนอย่างช้าๆ

เขาเอาความศรัทธาเขียนไว้ในเพลง แฟนคลับร้องไห้อย่างเข้าถึงอารมณ์ มีเพียงคนนั้นที่ไม่ซาบซึ้ง เธอยังทำท่าสบาย แม้จังหวะโยกก็ดูช้า ที่อุดหูอันหนึ่ง ทำให้พลาดการถูกสารภาพรักแบบโรแมนติกไปอย่างสวยงาม

หลังจบคอนเสิร์ต เซิ่งเสี่ยวซิงตะโกนจนเสียงแหบแล้ว ยังไม่ถึงที่จอดรถ ก็เหนื่อยนอนสลบไสลอยู่บนไหล่ของเทียนเอิน

"ตรงกลับไปบ้านพี่เถอะ ผมส่งพี่กับซิงซิงน้อยกลับ แล้วผมโบกรถกลับโรงแรมเองก็พอ"

"ไม่เป็นไร ซูจิ้งอยู่บ้าน ส่งเธอกลับไปนอน ฉันค่อยส่งนายกลับโรงแรม ไม่ไกล "เซิ่งอันหรานคาดเข็มขัด ขับรถขึ้นทางด่วน

คอนเสิร์ตจัดที่สนามกีฬา ในที่ไกลๆ ร่างเล็กหนึ่งหลุดจากพันธนาการของชายหนุ่ม วิ่งตามไป ขาเล็กทั้งสองวิ่งอย่างเอาเป็นเอาตาย จะวิ่งชนะสี่ล้อของรถยนต์ได้ที่ไหน ยังวิ่งไม่ถึงสองก้าว ก็ไม่เห็นท้ายรถแล้ว

"อวี้จิ่งซี"

ชายหนุ่มเดินสองก้าวก็ถึง ก้มตัวดึงแขนเขา

อวี้จิ่งซีหันหน้าถลึงตาใส่ มือเล็กตบมือเขาดัง‘เพียะ’ ก้มหน้าขีดเขียน ยกกระดานวาดรูปอย่างไม่พอใจ

"ทำไมป่าป๊าไม่เรียกหม่าม้ากับซิงซิงน้อยไว้?"