ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 141

เซิ่งอันหรานกำลังเล่นกับเด็กสองคน และแอบรู้สึกกังวลในบางครั้ง เธอเหลือบมองไปที่รถสีเงินที่ทางเข้าสุสานด้วยจิตใจเป็นกังวล

ไม่นานก็มีเสียงประตูดังขึ้น น้าสะใภ้กับอวี้หนานเฉิงลงจากรถทีละคน ทั้งคู่ดูสงบนิ่ง ไม่มีการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ใดๆ

เซิ่งอันหรานอึดอัดใจเป็นอย่างมาก

น้าสะใภ้โบกมือให้เซิ่งเสี่ยวซิง "ปิดเทอมฤดูร้อนแล้ว ไปเที่ยวบ้านยายสักสองสามวันไหมจ๊ะ?"

เซิ่งเสี่ยวซิงกะพริบตาคู่หนึ่งแล้วหันกลับมามองเซิ่งอันหรานและอวี้หนานเฉิงในทันที "ได้ค่ะ แต่ว่าหนูของพาพี่จิ่งซีไปด้วยได้ไหมคะ?"

น้าสะใภ้มองไปที่อวี้จิ่งซีด้วยแววตาสงสัย

ถึงจะบอกว่าเขาไม่ใช่คนในครอบครัวก็เถอะ แต่เด็กคนนี้ดูคล้ายกับซิงซิงน้อยมาก

“ยายตัดสินเรื่องนี้ไม่ได้หรอก” เธอเหลือบมองที่อวี้หนานเฉิง “ต้องให้พ่อของเธออนุญาตก่อน ยายถึงพาเขาไปได้”

เซิ่งเสี่ยวซิงหันไปมองอวี้หนานเฉิงด้วยสายตาอ้อนวอน

“ลุงอวี้ตกลงใช่ไหมคะ? ลุงแต่งงานกับหม่าม้าของหนูแล้ว คุณยายของหนูก็เป็นคุณยายของพี่จิ่งซีเหมือนกัน”

รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอวี้หนานเฉิง และมองไปที่น้าสะใภ้ด้วยความเคารพ

"รบกวนด้วยนะครับ น้าสะใภ้"

เซิ่งอันหรานรู้สึกขนลุกทันทีเมื่อเขาพูดคำว่า 'น้าสะใภ้'

ก่อนที่น้าสะใภ้พาเด็กทั้งสองเข้าไปในรถ

เมื่อเห็นรถขับออกจากสุสาน อวี้หนานเฉิงก็ได้ยินเซิ่งอันหรานพึมพำอยู่ข้างๆเขา

"ใครเป็นน้าสะใภ้ของคุณ? ใครบอกให้เรียกแบบนั้น"

“คุณกำลังพูดเรื่องอะไร?” อวี้หนานเฉิงหันศีรษะและถามอย่างรู้เท่าทัน

“ไม่มีอะไรหรอก” เซิ่งอันหรานหลือบมองเขาและเปลี่ยนหัวข้อการสนทนา “คุณไม่ต้องกังวลเรื่องความปลอดภัยของจิ่งซีหรอก ถึงแม้น้าสะใภ้ของฉันน่ะไม่มีลูก แต่เธอมักจะทำอะไรอย่างระมัดระวังเสมอ เด็กๆอยู่กับเธอต้องปลอดภัยแน่ๆ"

อวี้หนานเฉิงไม่สนใจที่เธอพูด

“จะไปไหน? ผมจะไปสั่งคุณ”

“ไม่ต้องค่ะ ฉันโทรเรียกรถแล้ว อีกสักพักน่าจะถึง”

“ข่าวไม่ใช่อย่างที่คุณคิด”

“คุณคิดว่าฉันกำลังคิดอะไรเหรอ? คิดว่าฉันต้องโกรธคุณเรื่องของเกาหย่าเหวินงั้นเหรอ? ฉันไม่ใช่คนไร้สมองแบบนั้นนะ”

เซิ่งอันหรานตอบกลับโดยตรง

อวี้หนานเฉิงรออย่างอดทนเพื่อให้เธอพูดจบ

“ถานซูจิ้งไปหาอาจ้าน อาจ้านคิดว่าผมจงใจปล่อยข่าว แถมยังหลุดปากพูดต่อหน้าถานซูจิ้ง ดังนั้นพวกคุณทุกคนก็เชื่ออย่างนั้น คุณคิดแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?”

เมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ เซิ่งอันหรานก็ทำหน้าบึ้งในทันที

“ฉันรู้เรื่องทุกอย่างนั่นแหละ จะสารภาพกับฉันตอนนี้มันก็สายไปแล้ว”

“ถ้าฉันบอกว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจะใช้แผนอะไรเลยตั้งแต่แรกล่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซิ่งอันหรานก็ผงะไปครู่หนึ่งและมองไปที่เขาด้วยความประหลาดใจ

“ขึ้นรถ” อวี้หนานเฉิงก้าวไปข้างแล้วเปิดประตูรถข้างคนขับ “ผมสามารถให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลแก่คุณได้เกี่ยวกับทุกสิ่งที่คุณคิดว่าไม่สมเหตุสมผล ถ้าคุณคิดว่ามันไม่สมเหตุสมผล คุณสามารถลงจากรถได้ทุกเมื่อ"

รถกำลังขับอยู่บนทางหลวง และเสียงที่ลึกล้ำของอวี้หนานเฉิงก้องอยู่ในรถ เมื่อเขาพูดถึงแผนที่เกาจ้านบอกกับเขา น้ำเสียงของเขาดูก็ไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย

"คุณจะบอกว่าแผนที่ซื้อของพวกนั้นเป็นความคิดของเกาจ้านอย่างนั้นสินะ?"

อวี้หนานเฉิงพยักหน้า หลีกเลี่ยงสายตาของเซิ่งอันหราน

“แล้วคุณก็ทำตามที่เขาพูดเหรอ? คุณไม่เคยมีความรักหรือไง? ทำไมเขาไม่ไปเขียนบทแนะนำเกี่ยวกับความรักแทนล่ะ”