ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 146

หลังจากค่ำคืนแห่งความรัก ทั้งสองคนก็หลับสนิท และเมื่อตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นตะวันก็โด่งฟ้าแล้ว

“กี่โมงแล้ว ?”

เซิ่งอันหรานพลิกตัวไปมาบนเตียง และมองดูร่างที่ปลายเตียงอย่างงัวเงีย

อวี้หนานเฉิงกำลังสวมนาฬิกาข้อมือ เมื่อได้ยินเสียงเขาก็หันหลังกลับมามองเธอ “สิบเอ็ดโมง”

“สิบเอ็ดโมง ?”

เซิ่งอันหรานสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาทันที เธอรีบลุกขึ้นจากเตียงทันที “ทำไมคุณถึงไม่เรียกฉันล่ะ”

ครั้งแรกที่มาบ้านเก่าของตระกูลอวี้ เธอกลับนอนตื่นสายขนาดนี้ ถ้าเรื่องนี้แพร่กระจายไปถึงหูของคุณปู่ ภาพลักษณ์ของเธอคงดูแย่ลงมาก

“คนรับใช้มาเรียกสามครั้งแล้ว แต่ก็ไม่เห็นคุณตื่น”

“ไม่มีทาง”เซิ่งอันหรานใส่เสื้อผ้าพลางพูดโต้กลับ “ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย คุณอย่ามาหลอกฉัน”

“นั่นเป็นเพราะว่าเมื่อคืนคุณเหนื่อยเกินไป เลยหลับลึก”

“ใครเหนื่อย ?” เซิ่งอันหรานหน้าแดงขึ้น เธอก้มศีรษะลงพึมพำ “คุณอย่าภูมิใจไปหน่อยเลย”

“จริงเหรอ ? ถ้างั้นที่ผมพูดกับคนรับเมื่อกี้คุณก็น่าจะได้ยินนะ” อวี้หนานเฉิงมองด้วยสายตาที่หยอกล้อ เขาหันกลับมาเอนพิงโต๊ะแล้วพูดอย่างช้าๆว่า

“ผมบอกว่าเมื่อคืนคุณเหนื่อยมาก วันนี้เลยไม่สามารถไปทานข้าวกับคุณปู่ได้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซิ่งอันหรานก็เงยหน้าขึ้นด้วยความเขินอายและความโกรธ

“คนพาล.......”

ผู้ชายคนนี้หน้าหนาขนาดไหนเนี่ย ? ทำไมพูดแบบนี้ออกมาได้อย่างหน้าตายแบบนี้ ?

“โกรธเหรอ ?”อวี้หนานเฉิงมองเธอ และแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ “ดังนั้นคุณยังจะไปทานข้าวด้วยกันกับคุณปู่ ?”

เซิ่งอันหรานโกรธจนพูดไม่ออก เธอลุกจากเตียงแล้วตรงไปเข้าห้องน้ำ

เมื่อเห็นตัวเองในกระจก หน้าเธอก็แดงขึ้นมา ที่คอมีรอยจูบเป็นทางยาว “อวี้หนานเฉิง ！”

เธอเปิดประตูห้องน้ำและพูดอย่างโกรธเคืองว่า “คุณดูสิ่งที่คุณทำไว้”

สิ่งนี้ต้องใช้เวลาหลายวันกว่าจะหายไป แล้วถ้าไปทำงานเธอจะทำยังไงดี ?

อวี้หนานเฉิงนั่งบนเก้าอี้และพลิกดูนิตยสาร เมื่อได้ยินเขาเงยหน้าขึ้นมามองครู่หนึ่ง จากนั้นเอนศีรษะอย่างไรเดียงสาแล้วกางมือออก

“อันหราน นี่เป็นสิ่งที่ควบคุมไม่ได้ แต่คุณสามารถมาเอาคืนผมได้นะ”

“คุณ....เซิ่งอันหรานกัดฟัน” เธอเงียบเป็นเวลานานกว่าจะพูดออกมา

“คุณไปเอารองพื้นมาให้ฉัน”

“ตกลง”

รอยยิ้มบนใบหน้าของอวี้หนานเฉิงขึ้นไปถึงมุมตาสูงไปถึงคิ้ว จากนั้นก็เปิดกระเป๋าของเธอ

เซิ่งอันหรานยืนอยู่หน้ากระจกห้องน้ำ เสื้อเชิ้ตสีขาวติดกระดุมจนถึงบนสุด แต่ก็ยังเห็นรอยจูบที่เผยออกมาอย่างชัดเจนอีกสองอัน ไม่รู้ว่ารองพื้นจะสามารถปกปิดได้มิดไหม คงต้องลองพยายามจนถึงที่สุดแล้ว

ผ่านไปครู่หนึ่ง อวี้หนานเฉิงก็เดินมาหน้าประตูห้องน้ำ

“หาเจอไหม ?” เธอถามโดยไม่หันกลับมามอง

“นี่คืออะไร ?” อวี้หนานเฉิงถามกลับ

เมื่อหันกลับไปมองเธอก็เห็นกล่องผ้าซาตินสีม่วงในมือเขา เซิ่งอันหรานตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “เครื่องประดับ ? ให้คุณไปหยิบรองพื้นมาคุณไปเอาอันนี้มาทำไม ? มีคนให้ฉันมา มันแพงนะคุณอย่าทำหายล่ะ รีบเอากลับไปเก็บ”

เมื่อเห็นสีหน้าของเธอยังเคร่งเครียด สีหน้าของอวี้หนานเฉิงก็ค่อยๆเคร่งขรึมขึ้นและถามอย่างสงสัยว่า

“ใครให้มา ?”

“เจน.....”เซิ่งอันหรานกำลังจะพูด แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงที่ดูหึงเล็กน้อยของอวี้หนานเฉิง เมื่อลืมตาขึ้นมา เธอก็หยิบรองพื้นจากมืออีกข้างหนึ่งของเขามา จากนั้นก็หันกลับไปมองกระจกแล้วเริ่มทารองพื้นลงคอ

เธอพูดออกไปว่า “เพื่อนให้ เพื่อนต่างชาติ”

ทำให้เธอรำคาญแต่เช้าตรู่ เธอก็เลยอยากจะเห็นอวี้หนานเฉิงกริ้วบ้าง