ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 146
หลังจากค่ำคืนแห่งความรัก ทั้งสองคนก็หลับสนิท และเมื่อตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นตะวันก็โด่งฟ้าแล้ว
“กี่โมงแล้ว ?”
เซิ่งอันหรานพลิกตัวไปมาบนเตียง และมองดูร่างที่ปลายเตียงอย่างงัวเงีย
อวี้หนานเฉิงกำลังสวมนาฬิกาข้อมือ เมื่อได้ยินเสียงเขาก็หันหลังกลับมามองเธอ “สิบเอ็ดโมง”
“สิบเอ็ดโมง ?”
เซิ่งอันหรานสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาทันที เธอรีบลุกขึ้นจากเตียงทันที “ทำไมคุณถึงไม่เรียกฉันล่ะ”
ครั้งแรกที่มาบ้านเก่าของตระกูลอวี้ เธอกลับนอนตื่นสายขนาดนี้ ถ้าเรื่องนี้แพร่กระจายไปถึงหูของคุณปู่ ภาพลักษณ์ของเธอคงดูแย่ลงมาก
“คนรับใช้มาเรียกสามครั้งแล้ว แต่ก็ไม่เห็นคุณตื่น”
“ไม่มีทาง”เซิ่งอันหรานใส่เสื้อผ้าพลางพูดโต้กลับ “ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย คุณอย่ามาหลอกฉัน”
“นั่นเป็นเพราะว่าเมื่อคืนคุณเหนื่อยเกินไป เลยหลับลึก”
“ใครเหนื่อย ?” เซิ่งอันหรานหน้าแดงขึ้น เธอก้มศีรษะลงพึมพำ “คุณอย่าภูมิใจไปหน่อยเลย”
“จริงเหรอ ? ถ้างั้นที่ผมพูดกับคนรับเมื่อกี้คุณก็น่าจะได้ยินนะ” อวี้หนานเฉิงมองด้วยสายตาที่หยอกล้อ เขาหันกลับมาเอนพิงโต๊ะแล้วพูดอย่างช้าๆว่า
“ผมบอกว่าเมื่อคืนคุณเหนื่อยมาก วันนี้เลยไม่สามารถไปทานข้าวกับคุณปู่ได้”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซิ่งอันหรานก็เงยหน้าขึ้นด้วยความเขินอายและความโกรธ
“คนพาล.......”
ผู้ชายคนนี้หน้าหนาขนาดไหนเนี่ย ? ทำไมพูดแบบนี้ออกมาได้อย่างหน้าตายแบบนี้ ?
“โกรธเหรอ ?”อวี้หนานเฉิงมองเธอ และแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ “ดังนั้นคุณยังจะไปทานข้าวด้วยกันกับคุณปู่ ?”
เซิ่งอันหรานโกรธจนพูดไม่ออก เธอลุกจากเตียงแล้วตรงไปเข้าห้องน้ำ
เมื่อเห็นตัวเองในกระจก หน้าเธอก็แดงขึ้นมา ที่คอมีรอยจูบเป็นทางยาว “อวี้หนานเฉิง ！”
เธอเปิดประตูห้องน้ำและพูดอย่างโกรธเคืองว่า “คุณดูสิ่งที่คุณทำไว้”
สิ่งนี้ต้องใช้เวลาหลายวันกว่าจะหายไป แล้วถ้าไปทำงานเธอจะทำยังไงดี ?
อวี้หนานเฉิงนั่งบนเก้าอี้และพลิกดูนิตยสาร เมื่อได้ยินเขาเงยหน้าขึ้นมามองครู่หนึ่ง จากนั้นเอนศีรษะอย่างไรเดียงสาแล้วกางมือออก
“อันหราน นี่เป็นสิ่งที่ควบคุมไม่ได้ แต่คุณสามารถมาเอาคืนผมได้นะ”
“คุณ....เซิ่งอันหรานกัดฟัน” เธอเงียบเป็นเวลานานกว่าจะพูดออกมา
“คุณไปเอารองพื้นมาให้ฉัน”
“ตกลง”
รอยยิ้มบนใบหน้าของอวี้หนานเฉิงขึ้นไปถึงมุมตาสูงไปถึงคิ้ว จากนั้นก็เปิดกระเป๋าของเธอ
เซิ่งอันหรานยืนอยู่หน้ากระจกห้องน้ำ เสื้อเชิ้ตสีขาวติดกระดุมจนถึงบนสุด แต่ก็ยังเห็นรอยจูบที่เผยออกมาอย่างชัดเจนอีกสองอัน ไม่รู้ว่ารองพื้นจะสามารถปกปิดได้มิดไหม คงต้องลองพยายามจนถึงที่สุดแล้ว
ผ่านไปครู่หนึ่ง อวี้หนานเฉิงก็เดินมาหน้าประตูห้องน้ำ
“หาเจอไหม ?” เธอถามโดยไม่หันกลับมามอง
“นี่คืออะไร ?” อวี้หนานเฉิงถามกลับ
เมื่อหันกลับไปมองเธอก็เห็นกล่องผ้าซาตินสีม่วงในมือเขา เซิ่งอันหรานตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “เครื่องประดับ ? ให้คุณไปหยิบรองพื้นมาคุณไปเอาอันนี้มาทำไม ? มีคนให้ฉันมา มันแพงนะคุณอย่าทำหายล่ะ รีบเอากลับไปเก็บ”
เมื่อเห็นสีหน้าของเธอยังเคร่งเครียด สีหน้าของอวี้หนานเฉิงก็ค่อยๆเคร่งขรึมขึ้นและถามอย่างสงสัยว่า
“ใครให้มา ?”
“เจน.....”เซิ่งอันหรานกำลังจะพูด แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงที่ดูหึงเล็กน้อยของอวี้หนานเฉิง เมื่อลืมตาขึ้นมา เธอก็หยิบรองพื้นจากมืออีกข้างหนึ่งของเขามา จากนั้นก็หันกลับไปมองกระจกแล้วเริ่มทารองพื้นลงคอ
เธอพูดออกไปว่า “เพื่อนให้ เพื่อนต่างชาติ”
ทำให้เธอรำคาญแต่เช้าตรู่ เธอก็เลยอยากจะเห็นอวี้หนานเฉิงกริ้วบ้าง
ตามที่คาดการณ์ไว้ น้ำเสียงของอวี้หนานเฉิงดูเคร่งขรึมลง “คุณมีเพื่อนตั้งมากมาย ครั้งนี้เป็นน้องชายอายุน้อยของคุณคนนั้นเหรอ ?”
โอ้ เริ่มขุดเรื่องเก่ามาคิดบัญชีแล้ว
เซิ่งอันหรานจงใจเพิกเฉยเขา เธอมองไปที่กระจก แล้วพูดเบาๆว่า
“ฉันไม่สามารถรู้จักคนอายุมากที่มีประสบการณ์ได้ด้วยเหรอ คุณอย่าดูถูกกันสิ”
“อายุมาก มีประสบการณ์”
เสียงของอวี้หนานเฉิงที่ข้างหลังฟังดูกัดฟันและเกรี้ยวกราดเล็กน้อย เซิ่งอันหรานยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง แขนของเธอถูกยกขึ้นอย่างกะทันหันด้วยแรงที่แข็งแกร่ง แม้กระทั่งเท้าก็ยังหันมาด้วย ร่างกายทั้งร่างของเธอซบไปที่อกของอวี้หนานเฉิง
เขาพูดอย่างหงุดหงิด “เซิ่งอันหราน คุณลืมไปแล้วเหรอ ตอนนี้คุณเป็นผู้หญิงของผม”
“คุณทำให้ฉันเจ็บแล้ว” เซิ่งอันหรานเงยหน้าขึ้นมองเขา แล้วขมวดคิ้ว “ปล่อย”
“ใครส่งมา ? ส่งกลับไป”
ในดวงตาของอวี้หนานเฉิงมีไฟลุก ราวกับทัศนคติของเขาไม่สามารถอดทนได้แล้ว
เซิ่งอันหรานไม่กลัวเลย ในดวงตาของเธอมีร่องรอยของไหวพริบซ่อนอยู่
“โอเค ถ้างั้นคุณไปติดต่อเจนนิเฟอร์เองแล้วกัน แล้วค่อยให้คนของคุณส่งของกลับไป ฉันไม่อยากจะอธิบายกับเธอว่าทำไมฉันเพิ่งรับของจากเธอแล้ว แล้วยังส่งกลับไปให้อีก”
เจนนิเฟอร์ ?
สีหน้าของอวี้หนานเฉิงนิ่งเรียบ
“ไม่เชื่อเหรอ ?” เซิ่งอันหรานผละมือของเขาออก แล้วเดินไปหยิบกล่องเครื่องประดับ “ต่างหูนี้เป็นคอลเลกชั่นของเจนนิเฟอร์ ในงานเลี้ยงอำลาฉันยังใส่อยู่เลย แต่ว่าในตอนนั้นคุณให้ใครไม่รู้ผูกเนกไทอยู่หน้าประตู ดังนั้นคุณเลยไม่รู้ไง”
หลังจากคิดดูแล้ว น่าจะไม่มีใครทำจริงๆ
สีหน้าของอวี้หนานเฉิงเคร่งขรึม เป็นความอับอายที่หาได้ยาก
เซิ่งอันหรานจงใจเผชิญหน้ากับเขาด้วยท่าทางก้าวร้าว สีหน้าปรากฏประโยคอย่างชัดเจนว่า ‘ดูสิว่าคุณจะอธิบายยังไง ’
“นั่นเป็นความเข้าใจผิด”
อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้ว โดยไม่มีคำอธิบาย
ที่ทางเข้าโรงแรมในวันนั้ เกาหยาเหวินลงจากรถเรียกเขาไว้ เพราะว่าต้องไปร่วมงานเลี้ยง ดังนั้นเธอเลยเตือนเขาว่าเนกไทเบี้ยวจึงช่วยจัดให้เขา เขาไม่ได้คิดอะไรมาก โดยปกติแล้วก็จะมีคนรับใช้มาจัดเนกไทให้เขา ในเวลานั้นเขาเลยลืมตัวไปก็เท่านั้นเอง
“คำอธิบายล่ะ ?”
ใบหน้าของเซิ่งอันหรานบูดบึ้ง ดวงตาของเธอหรี่ลงเล็กน้อย
อวี้หนานเฉิงจ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็ได้สติขึ้นมา “คุณจงใจจับผิดผมเหรอ ?”
“ใครจงใจ.....อึก......”
ยังไม่ทันพูดจบ นัยน์ตาก็มืดมัว และคำพูดอีกมากมายก็ถูกจูบนี้ดูดกลืนหายไป
“คุณมันเป็นคนพาล”
หลังจากนั้นไม่นานทั้งสองก็แยกจากกัน เซิ่งอันหรานหน้าแดง ตบไปที่มือใหญ่ของเขา แล้วพูดอย่างหอบว่า “หยุดวุ่นวายได้แล้ว คุณต้องออกไปทำงานไม่ใช่เหรอ ? ฉันเองก็ต้องกลับไปเก็บของแล้ว”
เธอตั้งใจจะใช้วันหยุดเสาร์อาทิตย์ของตัวเองย้ายของจากบ้านถานซูจิ้งไปยังที่อยู่ใหม่ น้าสะใภ้พูดถูก เธอไม่สามารถอยู่บ้านถานซูจิ้งไปได้ตลอด ในเมื่อตอนนี้มีที่พักที่เหมาะสมแล้ว ย้ายออกมาเร็วหน่อยน่าจะดีกว่า
ทั้งสองคนเดินออกมาจากห้องน้ำ เซิ่งอันหรานเก็บรองพื้นใส่กระเป๋า อวี้หนานเฉิงเดินตามหลังมา แล้วยื่นกล่องเครื่องประดับที่ทะเลาะกันเมื่อครู่ให้
“ถ้ายังไงคุณรอผมกลับมาก่อนแล้วค่อยย้ายเถอะ”
“ไม่เป็นไร ของฉันไม่เยอะ ฉันขับรถไปย้ายเองได้ และอีกอย่างที่นั่นก็กว้าง คุณไม่คิดที่จะให้จิ่นซีไปอยู่กับฉันที่นั่นในช่วงนี้เหรอ ? แบบนี้มันสะดวกดีนะ”
อวี้หนานเฉิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ เขาขมวดคิ้วขึ้นมา แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ
“ใช่แล้ว คุณเดินทางครั้งนี้ถ้าหากว่าได้เจอเจนนิเฟอร์ละก็ ช่วยฉันหาอะไรดีๆหน่อยสิ”
เซิ่งอันหรานเปิดกล่องเครื่องประดับแล้วพูดว่า “ในตอนนั้นที่เจนนิเฟอร์ให้สิ่งนี้กับฉันก่อนไป เป็นเพราะว่าฉันกับลูกสาวของเธออายุพอๆกัน เธอเห็นฉันแล้ว มันจะคิดถึงลูกสาวตัวเอง”
“ตกลง” อวี้หนานเฉิงตอบรับ เขาสะดุ้งเมื่อหางตาเหลือบไปเห็นเครื่องประดับภายในกล่อง
“นี่คือสิ่งที่เจนนิเฟอร์ให้คุณเหรอ ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผูกรักท่านประธานพันล้าน