ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 161

หลังจากที่อวี้หนานเฉิง ออกมาจากห้องน้ำ เขาก็ไม่เห็นเซิ่งอันหรานอยู่ในเขตพื้นที่สำหรับพักผ่อนแล้ว แผนกต้อนรับเพิ่งจะมีการเปลี่ยนกะไป หลังจากถามพนักงานไปสองสามคนก็ไม่มีใครเห็นเธอ

“มันอาจจะดึกเกินไป เธอน่าจะกลับบ้านไปก่อนแล้ว”

วิเวียนพยุงมือของอวี้หนานเฉิงอย่างธรรมชาติ ทั้งตัวของเธอเกือบจะพิงกับแขนของอวี้หนานเฉิง ดวงตาของเธอเป็นสีแดงก่ำ และพูดอย่างมึนๆงงๆขึ้นว่า

“พี่หนานเฉิง ฉันเหนื่อยมากเลย ช่วยไปส่งฉันกลับบ้านที”

ข้างหลังของเขาคือแผนกต้อนรับ พนักงานต้อนรับส่วนหน้าหลายคนเห็นฉากนี้แล้ว ดูตกตะลึงเป็นอย่างมาก

ท่าทางสนิทสนมกันขนาดนี้...นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ประธานอวี้กำลังคบกับผู้จัดการเซิ่งไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงได้มาอยู่กับประธานหญิงของ sg กรุ้ป ได้ล่ะ ...

อวี้หนานเฉิงเหลือบมองไปที่ประตูของโรงแรมโดยไม่รู้ตัว เขารู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติ

แม้ว่าจะเกิดเหตุฉุกเฉินแค่ไหน เซิ่งอันหรานก็ไม่ใช่คนประเภทที่จะจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ แต่วิเวียนตอนนี้ ดูเหมือนจะเมามาก เธอซบลงหลับที่ไหล่ของอวี้หนานเฉิงไม่ขยับ เขาขมวดคิ้ว และทำได้เพียงแค่เรียกคนขับรถ ให้ขับไปส่งวิเวียนที่บ้านก่อน

ในห้องนั่งเล่นชั้นหนึ่งของวิลล่าสามชั้นทางตะวันตกของเมือง วิเวียนจับมือของอวี้หนานเฉิง พร้อมกับเงยหน้าขึ้น และพูดด้วยน้ำเสียงที่คลุมเครือ

“พี่หนานเฉิง เรื่องที่ฉันพูด ไม่ต้องรีบตอบ ฉันรอได้”

อวี้หนานเฉิงหยุดชะงักครู่หนึ่ง เขาเหลือบมองหญิงสาวที่นั่งอยู่บนโซฟา และดึงมือออกจากมือของเธออย่างไม่ลังเล “มั่นหัน เธอดื่มมากเกินไปแล้ว”

"ฉันไม่ได้เมา"

วิเวียนไม่ยอมยอมแพ้ เธอใช้มือทั้งสองโอบเอวของอวี้หนานเฉิง พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สะอึกสะอื้นว่า

“พี่หนานเฉิง ฉันกลัว พี่อยู่เป็นเพื่อนฉันได้ไหม？”

อวี้หนานเฉิงยอมให้เธอกอด แต่นัยน์ตาของเขากลับดูเหินห่างและไม่มีความแยแสต่อเธอเลยแม้แต่น้อย

“ฉันโทรหาพี่ชายของเธอแล้ว อีกสักพักเขาก็คงจะมาอยู่เป็นเพื่อน ”

แขนทั้งสองที่โอบกอดอยู่บนเอวของอวี้หนานเฉิงแข็งทื่อแทบจะในทันที และหลังจากนั้นไม่นานวิเวียนก็ค่อยๆดึงแขนของเธอกลับไป

วิเวียนนั่งอยู่บนโซฟาและก้มศีรษะลงเล็กน้อย ปอยผมม้วนทางด้านหน้าช่วยปกปิดท่าทางการแสดงออกของสีหน้า แต่ก็รับรู้ได้ว่าเธอกำลังเศร้าโศก อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้วขึ้น

หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็เงยหน้าขึ้นและตัดพ้อด้วยความไม่พอใจ

“พี่หนานเฉิง พี่จริงจังเกินไปแล้วนะ ฉันก็แค่ล้อเล่น ถ้าพี่ไม่อยากอยู่เป็นเพื่อนฉัน พี่ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องฟ้องเรื่องนี้กับพี่ชายของฉัน ! ถ้าพี่ชายของฉันรู้ว่าฉันดื่มจนเมาแบบนี้ เขาจะต้องดุฉันแน่ๆ”

สีหน้าของอวี้หนานเฉิงดูผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย

หลังจากที่ออกมาจากบ้านของวิเวียน อวี้หนานเฉิงก็กลับไปที่อพาร์ตเมนต์ของเซิ่งอันหราน แต่ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครกลับมาที่นี่เลย โทรศัพท์ของเซิ่งอันหรานยังไม่สามารถติดต่อเธอได้ และที่บ้านเก่าแก่ของตระกูลอวี้ พ่อบ้านได้บอกกับเขาว่า เธอไม่ได้ไปที่นั่น

“ท่านประธานอวี้ ตอนนี้เราจะไปที่ไหน ”

โจวฟังกำลังบังคับพวงมาลัยรถ รถเพิ่งจะขับออกจากเขตชุมชนที่เซิ่งอันหรานอาศัยอยู่

“ไปที่บ้านของซูจิ้ง”

น้ำเสียงอันสุขุม ดังมาจากเบาะหลังของรถ และเมื่อมองผ่านกระจกมองหลัง จะเห็นอวี้หนานเฉิงกำลังขมวดคิ้วแน่น

การกลับมาจีนอย่างกะทันหันของหลินมั่นหัน ถือว่าเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายสำหรับเขา เธอทำให้แผนต่างๆ ต้องหยุดชะงัก

ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น——

“อันหราน ? คุณมาที่นี่ในเวลาดึกดื่นป่านนี้ ก็เพื่อตามหาอันหรานอย่างนั้นเหรอ ？ คุณล้อเล่นหรือเปล่า ?” ถานซูจิ้งหาวและนั่งลงบนโซฟา “คุณทะเลาะกับอันหรานหรือเปล่า ？”

“เธอไม่อยู่ที่นี่จริงๆเหรอ ?”

อวี้หนานเฉิงยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น พร้อมกับมองไปรอบ ๆ อพาร์ตเมนต์ที่รกรุงรัง และในที่สุดสายตาที่น่าสงสัยของเขาก็จ้องไปที่ประตูของห้องนอนใหญ่

“เธอไม่ได้อยู่ที่นี่จริงๆ นี่มันกี่โมงแล้ว คุณจะให้ฉันนอนพักหน่อยไม่ได้หรือยัง ？พรุ่งนี้ฉันต้องตื่นไปทำงานตั้งแต่เช้า มันเทียบกับคุณชายแบบคุณไม่ได้หรอก เฮ้...คุณจะทำอะไรน่ะ ?"