ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 160

“โอเค ฉันรู้แล้ว ขอบคุณพี่มากนะ ฉันรู้ว่าพี่ดีกับที่สุด "

วิเวียนถอดรองเท้าแล้วนั่งเอนกายพิงโซฟา เดิมทีเธอกำลังยิ้มอยู่ แต่จู่ ๆ ก็ดูเหมือนว่าเธอจะนึกอะไรขึ้นได้ เธอชะงักไปครู่หนึ่ง “เอ่อ ฉันขอถามอะไรพี่หน่อยสิ ”

“……”

“ก่อนหน้านี้ พี่บอกว่า พี่หนานเฉิงมีแฟนแล้ว ผู้หญิงคนนั้นคือผู้จัดการล็อบบี้ที่ชื่อเซิ่งอันหรานหรือเปล่า ？”

"……"

“เปล่า ไม่มีอะไร วันนี้ฉันได้เจอเธอแล้ว เธอดูดีมากๆ อย่างนั้นฉันไม่คุยกับพี่แล้วนะ ขอวางสายก่อนล่ะ หลังจากทำงานเสร็จฉันจะไปเลี้ยงข้าวพี่นะ ”

หลังจากวางสายแล้ว วิเวียนก็วางโทรศัพท์ลง เธอนั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟา จากนั้นก็เอนกายลงบนหมอนด้วยความงุนงง

เมื่อนึกย้อนถึงผู้หญิงที่เจอเมื่อเช้านี้ เธอดูยังสาวมาก แต่ก็ไม่ได้สวยไปกว่าตัวเองเลย เธอดูอ่อนน้อมถ่อมตน อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรที่ทำให้รู้สึกพิเศษไปมากกว่านั้น และดูไม่เหมือนผู้หญิงในแบบที่พี่หนานเฉิงชอบเลย

เป็นเพราะว่าถึงวัยแล้วเหรอ ถึงได้หาคนที่จะมาใช้ชีวิตอยู่ข้างๆแบบลวกๆอย่างนี้ ? เธอรู้สึกสงสัยเล็กน้อย

ไม่สนใจหรอก ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงแบบไหน แต่ถ้ามาอยู่เคียงข้างหนานเฉิงแล้ว มันก็คือศัตรูของตัวเองทั้งหมด ที่เธอกลับมาครั้งนี้ เพราะตั้งใจอย่างแน่วแน่ที่จะฟื้นฟูอดีต และคืนดีกับอวี้หนานเฉิง

——

ตอนเที่ยงของวันรุ่งขึ้น เซิ่งอันหรานกำลังลาดตระเวนตรวจสอบความเรียบร้อยที่ล็อบบี้ตามปกติ และเมื่อเห็นรถ VIP ที่คุ้นเคยจอดอยู่ที่หน้าประตูโรงแรม ดวงตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นทันที เธอเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว

ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปถึง เธอมองเห็นเงาของคนสองคนที่กำลังนั่งอยู่ในรถ ด้านหน้าหนึ่งคน ด้านหลังหนึ่งคน ดูคล้ายกับอวี้หนานเฉิงและวิเวียน

“พี่หนานเฉิง ตอนเที่ยงพี่ต้องเลี้ยงข้าวฉันนะ นี่เป็นเพราะฉันเห็นแกหน้าพี่ ถึงได้มอบโอกาสสำคัญและขายออร์เดอร์ใหญ่ๆแบบนี้ให้ ต่อไปไม่ว่าจะเป็นไม่ว่าจะช่วง high season หรือ low season พี่ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องลูกค้าที่จะมาพักในโรงแรมในเขตภูมิภาคจีนตะวันออกอีกต่อไป"

"เธออยากทานอะไร?"

“อาหารจีน ฉันอยู่เมื่อนอกมาตั้งนาน ไม่ได้กินอาหารจีนแท้ ๆมานานแล้ว ”

ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่นั้น มีเงาของใครคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ไม่ไกลและมองมาที่พวกเขา

“เป็นคุณอีกแล้วเหรอ ” วิเวียนขมวดคิ้ว “ฉันไม่ได้บอกคุณไปแล้วหรือ ？ ฉันไม่มีสิทธิ์จัดการกับพนักงานแทนผู้จัดการของคุณ แต่ในขณะที่ฉันอยู่ที่นี่ ฉันไม่ต้องการเห็นคนที่ขาดความรับผิดชอบเช่นคุณ”

เซิ่งอันหรานหน้าซีด เธอกำหมัดแน่น เดิมทีเธอแค่ต้องการเข้ามาทักทายอวี้หนานเฉิง แต่เมื่อสถานการณ์เป็นแบบนี้ คำทักทายของเธออาจจะเป็นการตบหน้าอวี้หนานเฉิงเอาก็ได้ ดังนั้นเธอจึงก้มหน้าลง

"ฉันเข้าใจแล้ว ขอโทษด้วยค่ะ "

เมื่อพูดจบ เธอก็หันหลังกลับและเดินออกไป

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้ว เขามองไปทางด้านหลังของวิเวียนและถามเธอขึ้นว่า "เกิดอะไรขึ้น"

“เธอน่ะเหรอ ” วิเวียนจิบปากจิบคออธิบายเหตุการณ์เรื่องเมื่อวานอย่างละเอียด

“แพ้เกสรดอกไม้อย่างรุนแรงอาจทำให้ระบบทางเดินหายใจล้มเหลวได้ ซึ่งเคลสแบบนี้ในต่างประเทศไม่ใช่ไม่มี เธอเป็นผู้จัดการล็อบบี้ไม่ใช่เหรอ ？ทำพี่ถึงได้ใช้คนประเภทนี้เป็นผู้จัดการล็อบบี้ได้ ？พี่ควรจะต้องดูแลและควบคุมพนักงานฝ่ายบุคคลของพี่ใหม่แล้วล่ะ ”

“เรื่องเล็กน้อย” อวี้หนานเฉิงเหลือบมองเธอ “ฉันไม่เคยเห็นเธอสนใจเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้มาก่อนเลย”

“เพราะก่อนหน้านี้ฉันไม่ต้องมาดูแลบริษัทใหญ่แบบนี้ ” วิเวียนกะพริบตา “การทำงานนั้นยากลำบาก ออกไปทำงานนอกบ้านมาหลายปี ตอนนี้ก็ต้องรอบคอบและมีสติเป็นพิเศษ”