ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 159

“ทุกคนตั้งใจกันหน่อย ในช่วงบ่ายนี้ ประธานของ Sg Tourism Group เขตภูมิภาคจีนตะวันออก จะมาตรวจสอบคุณสมบัติโรงแรมของเราด้วยตัวเอง เริ่มตั้งแต่ป้าแม่บ้านที่รับผิดชอบทำความสะอาดไปจนถึงทางด้านหลังของห้องครัว จะให้มีข้อผิดพลาดไม่ได้ เข้าใจไหม ？”

"ทราบแล้ว"

ในห้องประชุมของโรงแรมเซิ่งถัง เซิ่งอันหรานเพิ่งเสร็จสิ้นการประชุมระดมพล

ก่อนหน้านี้สำนักงานใหญ่ได้หารือเกี่ยวข้องกับความร่วมมือในครั้งต่อไป ซึ่งเป็นความร่วมมือระยะยาวกับกลุ่มบริษัทการท่องเที่ยวต่างประเทศที่มีชื่อเสียงอย่าง Sg Tourism Group ซึ่งเบื้องต้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงแค่การตรวจสอบสถานที่เท่านั้น ฝ่ายนั้น จับฉลากได้โรงแรมเซิ่งถังสาขาที่เซิ่งอันหรานทำงานอยู่

ขอเพียงแค่ทีมตรวจสอบ ที่จะมาในตอนบ่ายลงความเห็นให้โรงแรมผ่านการตรวจสอบคุณสมบัติ ก็สามารถลงนามในข้อตกลงความร่วมมือระยะยาวได้ หลังจากที่ลงนามเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทางด้าน sg กรุ้ป เขตภูมิภาคตะวันออกจะจัดให้ลูกค้าเข้ามาพักที่โรงแรมเซิ่งถัง

ในตอนบ่าย ผู้จัดการและพนักงานของโรงแรมรวมตัวกันที่หน้าประตูเพื่อรอทีมตรวจสอบ ภายใต้แสงแดดที่แผดเผา

เบนท์ลีย์สีดำหยุดอยู่ตรงหน้าฝูงชน ผู้ช่วยลงมาจากประตูหน้าทางด้านข้างคนขับ และช่วยเปิดประตูเบาะหลัง

รองเท้าส้นสูงขนาด 12 ซม. ประดับเพชรปรากฏต่อสายตาของทุกคนเป็นอันดับแรก ขาเรียวยาวดูงดงามได้สัดส่วนและตรงพอดี หญิงสาวเดินลงมาจากรถ

ร่างสูงเพรียวสวมชุดเอี๊ยมกางเกงสีดำ ผมยาวดำรวมดึงเก็บปลายผมอย่างเรียบร้อย ทางด้านหน้าปล่อยผมปัดข้างและหนีบผมลอนแบบย้อนยุค เผยให้เห็นต่างหูจากแบรนด์บุลการี ริมฝีปากสีแดงเพลิง เธอดูเปล่งประกายและมีออร่ามาก

ดูอายุยังน้อยอยู่เลย? ไม่ผิดคนใช่ไหม?

ทุกคนต่างมองหน้ากัน

ใครก็คาดไม่ถึงว่า แขกที่มาเยือนในครั้งนี้ จะเป็นประธานสาวคนนี้

Sg กรุ้ป เป็นถึงกลุ่มบริษัทการท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงระดับสากล และเขตภูมิภาคจีนตะวันออกถือเป็นสถานที่พัฒนาที่สำคัญสำหรับตลาดการท่องเที่ยว ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ดูแล้วเธอน่าจะมีอายุเพียงราวๆยี่สิบห้ายี่สิบหกปีเท่านั้น แถมยังสวยมากอีกต่างหาก มันย่อมสามารถกระตุ้นต่อมความสงสัยของผู้คนจำนวนมากอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ผู้จัดการทั่วไปของโรงแรมก้าวไปทางด้านหน้า

“คุณเป็นประธานของ Sg กรุ้ป เขตภูมิภาคจีนตะวันออก คุณวิเวียน ใช่ไหมครับ?”

“ใช่ ฉันเอง” หญิงสาวถอดแว่นตากันแดดออกแล้วยิ้มอย่างสุภาพ

"นามสกุลของผมคือเผย โรงแรมเราพร้อมสำหรับการมาตรวจสอบเยี่ยมเยียนของทีมคุณแล้ว คุณสามารถตรวจสอบได้ตามต้องการ"

“อย่างนั้นก็ดีมากๆเลย” วิเวียนพยักหน้า

“ฉันเพิ่งย้ายกลับมาประเทศจีนได้ไม่นาน แม้ว่าเซิ่งถังกรุ้ปจะโด่งดังมาก แต่นี่เป็นความร่วมมือแรกของฉันในเขตภูมิจีนตะวันออก ฉันต้องการยืนยันว่าลูกค้าของฉันจะเพลิดเพลินกับบริการที่จะตอบสนองพวกเขาเป็นอย่างดี และไม่มีความกังวล ดังนั้นอย่าได้ถือสาหากพวกเรามากเรื่อง

"ไม่หรอกครับ ๆ" หลังจากทักทายกันที่ประตูไม่กี่คำ ผู้จัดการเผยและกลุ่มคนก็เดินตามวิเวียนเข้าไปในโรงแรม

ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า เซิ่งอันหรานรู้สึกว่าวิเวียนมองดูเธออยู่หลายครั้ง

"โรงแรมเซิ่งถัง ของเราเป็นสถานที่เก่าแก่ที่สุดในบรรดาโรงแรมหลาย ๆ แห่ง แต่สิ่งอำนวยความสะดวกนั้นเป็นรุ่นใหม่ล่าสุดทั้งหมด การตกแต่งของที่นี่..."

"รอสักครู่"

วิเวียนพูดขึ้นขัดคำพูดของผู้จัดการเผย ฝีเท้าของเธอหยุดลงในเขตพื้นที่สำหรับการพักผ่อนอย่างกะทันหัน เธอจ้องไปที่แจกันที่วางอยู่บนโต๊ะกาแฟครู่หนึ่ง จากนั้นวิเวียนก็เดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า

“ใครสามารถบอกฉันได้บ้างว่า แจกันนี้มันหมายความว่าอะไร？”

สีหน้าของผู้จัดการเผยดูประหม่าเล็กน้อย เพราะเขาเองก็ไม่ทราบความหมายเกี่ยวกับเรื่องนี้เหมือนกัน

“ที่นี่คือโรงแรม และแขกที่มาพักที่นี่มีหลากหลาย ทั้งบุคคลคนทั่วไป กลุ่มคนชนชั้นสูงในสังคม แต่พวกคุณวางช่อดอกไม้ไว้ตามใจชอบแบบนี้ พวกคุณเคยนึกถึงแขกที่เข้ามาพักไหม ว่าพวกเขาอาจจะแพ้ละอองเกสรของดอกไม้พวกนี้ก็เป็นได้ ?”

สีหน้าของวิเวียนเห็นได้ชัดว่าเธอไม่พอใจ และดูเหมือนเธอจะผิดหวังเป็นอย่างมาก

“เรื่องนี้ พวกเราจะจัดการมันในทันที” ผู้จัดการเผยจ้องไปที่ผู้ช่วยที่อยู่ทางด้านข้าง “ยังไม่รีบเก็บดอกไม้สดที่อยู่ในโรงแรมออกไปให้หมดอีก”

“เดี๋ยวก่อน” วิเวียนขมวดคิ้วและเหลือบไปมองที่ป้ายหน้าอกของผู้ช่วย “ความรับผิดชอบมีการกำหนดไว้อย่างชัดเจน ผู้จัดการล็อบบี้ของวันนี้ควรจะรับผิดชอบเรื่องนี้ใช่ไหม คือเขาอย่างนั้นหรือ ？”

ผู้จัดการเผยชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็มองไปทางด้านข้างอย่างประหม่า

ผู้จัดการประจำล็อบบี้วันนี้คือ เซิ่งอันหราน แต่ใครบ้างล่ะที่จะไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่าง เซิ่งอันหรานกับอวี้หนานเฉิง แม้ว่าจะเป็นความรับผิดชอบของเธอ แต่เขาก็ไม่สามารถให้ร้าย ว่าที่เถ้าแก่เนี้ยในอนาคตของโรงแรมเซิ่งถังต่อหน้าคนจำนวนมากแบบนี้ได้หรอก?

“ฉันเอง” เสียงของซิ่งอันหรานดังขึ้นท่ามกลางฝูงชน “วันนี้ฉันเป็นผู้จัดการประจำล็อบบี้ เรื่องดอกไม้นั้นเป็นความผิดของฉันเอง”

วิเวียนมองลงไปที่ป้ายชื่อเสียงของเธอ เซิ่งอันหราน เดินแยกออกมาจากฝูงชนในชุดเครื่องแบบผู้จัดการล็อบบี้สีเบจ ท่าทางของเธอดูแข็งแกร่งแต่ไม่แข็งกระด้าง

"เซิ่ง อัน หราน"

วิเวียนอ่านชื่อบนป้ายชื่อตรงหน้าอกของเธอทีละคำๆ "เป็นชื่อที่ดีทีเดียว"

“ขอบคุณค่ะ” เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว “เรื่องดอกไม้ ฉันจะจัดการมันในทันที และจะไม่มีข้อผิดพลาดแบบนี้เกิดขึ้นอีกในอนาคต ฉันหวังว่าเรื่องนี้จะไม่ส่งผลกระทบต่อการประเมินโดยรวมของบริษัท เกี่ยวกับโรงแรมของเรา”

“ความผิดพลาดสามารถจัดการได้ แต่คนที่ทำผิดพลาดบ่อยครั้งนั้นไม่ง่ายที่จะจัดการ”

วิเวียนเหลือบมองผู้จัดการเผยและพูดขึ้นอย่างมีความหมายแอบแฝง

“ไม่ว่าคนแบบไหน พวกคุณก็กล้าเอามาใช้งานอย่างนั้นเหรอ ?”

คำพูดประโยคนี้ดังขึ้นในหูของทุกคน และมันทำให้เซิ่งอันหรานต้องอับอาย ราวกับว่าเธอถูกตบหน้าในที่สาธารณะอย่างไม่ต้องสงสัย

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหลายวันมานี้ถูกจำกัดอิสรภาพหรือเปล่า เธอรู้สึกยืนแทบจะไม่ไหว ใบหน้าของเธอก็ร้อนผ่าวด้วยความตื่นตระหนก

“คุณไม่ต้องเดินตามฉันแล้ว” วิเวียนทิ้งคำพูดไว้อย่างเย็นชาและพาทุกคนเดินต่อไป

เมื่อเหวินเหวินที่แผนกต้อนรับเห็นว่าฝูงชนเดินเข้าลิฟต์ไปแล้ว เธอก็รีบเดินไปปลอบใจเซิ่งอันหราน ด้วยความรู้สึกขุ่นเคืองใจเล็กน้อย

“ผู้จัดการเซิ่ง ทำไมคุณถึงไม่อธิบายไปให้ชัดเจนล่ะคะ ดอกไม้พวกนั้น เห็นได้ชัดเลยว่ามันไม่ใช่ฝีมือของคุณ ”

“จะอธิบายยังไงล่ะ ?” เซิ่งอันหรานยิ้มอย่างขมขื่น “เธอต้องการให้ฉันพูดต่อหน้าผู้คนมากมาย ว่าดอกไม้นี้ผู้จัดการเผยขอให้พวกเราจัดเตรียมขึ้น อย่างนั้นเหรอ ？ ”

นี่ยิ่งไม่เท่ากับเป็นการทำให้โรงแรมเสื่อมเสียชื่อเสียงมากกว่าเดิมหรือ ？

ความผิดพลาดในการทำงานของพนักงานเป็นสิ่งที่สามารถเข้าใจได้ เพราะมันไม่ได้มีผลกระทบต่อบริษัทมากนัก แต่ถ้าเป็นผู้จัดการระดับสูงอย่างผู้จัดการเผยทำผิดพลาดล่ะก็ มันจะเป็นปัญหาใหญ่ของบริษัทได้

เมื่อพิจารณาสถานการณ์โดยรวม เซิ่งอันหรานไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากจะต้องยอมรับไปแบบนั้น

“นี่มันก็ดูน่าน้อยใจเกินไปแล้ว” เหวินเหวินไม่เต็มใจที่อยากจะช่วย เพราะยิ่งมองเซิ่งอันหราน เธอก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจมากกว่าเดิมเสียอีก

เซิ่งอันหรานยกมือขึ้น เธอใช้มือนวดๆที่บริเวณหว่างคิ้ว และพยายามฝืนยิ้ม

“เอาล่ะๆ ฉันไม่ได้รู้น้อยใจหรือเศร้าใจอะไรหรอก เป็นเพราะเธอรู้สึกน้อยใจแทนฉันไปแล้ว กลับไปที่แผนกต้อนรับของเธอเถอะ ในเมื่อไม่ต้องการให้ฉันไปเดินตรวจสอบด้วยแบบนี้ ฉันยิ่งมีความสุขที่ได้มีเวลาว่าง เป็นแบบนี้ก็ดีฉันจะได้กลับไปสะสางงานเอกสารที่ห้องทำงานต่อ "

เมื่อพูดจบ เธอก็ไปรอขึ้นลิฟต์ด้วยสีหน้าที่ไม่เปลี่ยน ราวกับว่าเธอไม่ได้รับผลกระทบอะไรจากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้เลย

ทันทีที่เซิ่งอันหรานเดินเข้าไปในลิฟต์ ใบหน้าของเธอก็สะท้อนอยู่ในกระจก เธอหลับตาลงและถอนหายใจในที่สุด

ขายหน้าจัง

ในช่วงบ่าย ณ ห้อง VIP ชั้นบนสุดของโรงแรม

“……”

"คุณวิเวียน ช่วงนี้คุณก็พักอยู่ที่นี่ไปก่อน นี่เป็นห้องมาตรฐานสูงสุดในโรงแรมของเรา แต่ละชั้นมีห้องสวีทเพียงสองชุดเท่านั้น"

"อืม"

หลังจากผู้จัดการโรงแรมและคนอื่นๆออกไปจากห้องแล้ว วิเวียนก็ปิดประตูห้อง เธอนั่งลงบนโซฟาพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมาและกดโทรออก

ทันทีที่โทรศัพท์ถูกกดโทรออก สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป ท่าทางการแสดงออกของเธอเปลี่ยนเป็นหญิงสาวในวัยแรกแย้มทันที "พี่อาจ้าน ฉันกลับมาแล้ว ลองเดาสิว่าฉันอยู่ที่ไหน ？ "

"..."

"โรงแรมของพี่หนานเฉิง"

"..."

“ฉันไม่ได้มาเพื่อเล่นนะ ฉันมาทำงาน บริษัทของฉันได้ลงนามความร่วมมือกับโรงแรมเซิ่งถัง ช่างมันเถอะ ไม่พูดเกี่ยวกับเรื่องนั้นแล้ว คืนนี้ไปทานอาหารเย็นด้วยกันเถอะ”

"..."

“ไม่ว่างเหรอ？ อย่างนั้นไม่เป็นไร แต่พี่ต้องหาวิธีช่วยฉันนัดพี่หนานเฉิงนะ”

"..."