ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 159

“ทุกคนตั้งใจกันหน่อย ในช่วงบ่ายนี้ ประธานของ Sg Tourism Group เขตภูมิภาคจีนตะวันออก จะมาตรวจสอบคุณสมบัติโรงแรมของเราด้วยตัวเอง เริ่มตั้งแต่ป้าแม่บ้านที่รับผิดชอบทำความสะอาดไปจนถึงทางด้านหลังของห้องครัว จะให้มีข้อผิดพลาดไม่ได้ เข้าใจไหม ？”

"ทราบแล้ว"

ในห้องประชุมของโรงแรมเซิ่งถัง เซิ่งอันหรานเพิ่งเสร็จสิ้นการประชุมระดมพล

ก่อนหน้านี้สำนักงานใหญ่ได้หารือเกี่ยวข้องกับความร่วมมือในครั้งต่อไป ซึ่งเป็นความร่วมมือระยะยาวกับกลุ่มบริษัทการท่องเที่ยวต่างประเทศที่มีชื่อเสียงอย่าง Sg Tourism Group ซึ่งเบื้องต้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงแค่การตรวจสอบสถานที่เท่านั้น ฝ่ายนั้น จับฉลากได้โรงแรมเซิ่งถังสาขาที่เซิ่งอันหรานทำงานอยู่

ขอเพียงแค่ทีมตรวจสอบ ที่จะมาในตอนบ่ายลงความเห็นให้โรงแรมผ่านการตรวจสอบคุณสมบัติ ก็สามารถลงนามในข้อตกลงความร่วมมือระยะยาวได้ หลังจากที่ลงนามเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทางด้าน sg กรุ้ป เขตภูมิภาคตะวันออกจะจัดให้ลูกค้าเข้ามาพักที่โรงแรมเซิ่งถัง

ในตอนบ่าย ผู้จัดการและพนักงานของโรงแรมรวมตัวกันที่หน้าประตูเพื่อรอทีมตรวจสอบ ภายใต้แสงแดดที่แผดเผา

เบนท์ลีย์สีดำหยุดอยู่ตรงหน้าฝูงชน ผู้ช่วยลงมาจากประตูหน้าทางด้านข้างคนขับ และช่วยเปิดประตูเบาะหลัง

รองเท้าส้นสูงขนาด 12 ซม. ประดับเพชรปรากฏต่อสายตาของทุกคนเป็นอันดับแรก ขาเรียวยาวดูงดงามได้สัดส่วนและตรงพอดี หญิงสาวเดินลงมาจากรถ

ร่างสูงเพรียวสวมชุดเอี๊ยมกางเกงสีดำ ผมยาวดำรวมดึงเก็บปลายผมอย่างเรียบร้อย ทางด้านหน้าปล่อยผมปัดข้างและหนีบผมลอนแบบย้อนยุค เผยให้เห็นต่างหูจากแบรนด์บุลการี ริมฝีปากสีแดงเพลิง เธอดูเปล่งประกายและมีออร่ามาก

ดูอายุยังน้อยอยู่เลย? ไม่ผิดคนใช่ไหม?

ทุกคนต่างมองหน้ากัน

ใครก็คาดไม่ถึงว่า แขกที่มาเยือนในครั้งนี้ จะเป็นประธานสาวคนนี้

Sg กรุ้ป เป็นถึงกลุ่มบริษัทการท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงระดับสากล และเขตภูมิภาคจีนตะวันออกถือเป็นสถานที่พัฒนาที่สำคัญสำหรับตลาดการท่องเที่ยว ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ดูแล้วเธอน่าจะมีอายุเพียงราวๆยี่สิบห้ายี่สิบหกปีเท่านั้น แถมยังสวยมากอีกต่างหาก มันย่อมสามารถกระตุ้นต่อมความสงสัยของผู้คนจำนวนมากอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ผู้จัดการทั่วไปของโรงแรมก้าวไปทางด้านหน้า

“คุณเป็นประธานของ Sg กรุ้ป เขตภูมิภาคจีนตะวันออก คุณวิเวียน ใช่ไหมครับ?”

“ใช่ ฉันเอง” หญิงสาวถอดแว่นตากันแดดออกแล้วยิ้มอย่างสุภาพ

"นามสกุลของผมคือเผย โรงแรมเราพร้อมสำหรับการมาตรวจสอบเยี่ยมเยียนของทีมคุณแล้ว คุณสามารถตรวจสอบได้ตามต้องการ"

“อย่างนั้นก็ดีมากๆเลย” วิเวียนพยักหน้า

“ฉันเพิ่งย้ายกลับมาประเทศจีนได้ไม่นาน แม้ว่าเซิ่งถังกรุ้ปจะโด่งดังมาก แต่นี่เป็นความร่วมมือแรกของฉันในเขตภูมิจีนตะวันออก ฉันต้องการยืนยันว่าลูกค้าของฉันจะเพลิดเพลินกับบริการที่จะตอบสนองพวกเขาเป็นอย่างดี และไม่มีความกังวล ดังนั้นอย่าได้ถือสาหากพวกเรามากเรื่อง

"ไม่หรอกครับ ๆ" หลังจากทักทายกันที่ประตูไม่กี่คำ ผู้จัดการเผยและกลุ่มคนก็เดินตามวิเวียนเข้าไปในโรงแรม

ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า เซิ่งอันหรานรู้สึกว่าวิเวียนมองดูเธออยู่หลายครั้ง

"โรงแรมเซิ่งถัง ของเราเป็นสถานที่เก่าแก่ที่สุดในบรรดาโรงแรมหลาย ๆ แห่ง แต่สิ่งอำนวยความสะดวกนั้นเป็นรุ่นใหม่ล่าสุดทั้งหมด การตกแต่งของที่นี่..."

"รอสักครู่"

วิเวียนพูดขึ้นขัดคำพูดของผู้จัดการเผย ฝีเท้าของเธอหยุดลงในเขตพื้นที่สำหรับการพักผ่อนอย่างกะทันหัน เธอจ้องไปที่แจกันที่วางอยู่บนโต๊ะกาแฟครู่หนึ่ง จากนั้นวิเวียนก็เดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า

“ใครสามารถบอกฉันได้บ้างว่า แจกันนี้มันหมายความว่าอะไร？”

สีหน้าของผู้จัดการเผยดูประหม่าเล็กน้อย เพราะเขาเองก็ไม่ทราบความหมายเกี่ยวกับเรื่องนี้เหมือนกัน

“ที่นี่คือโรงแรม และแขกที่มาพักที่นี่มีหลากหลาย ทั้งบุคคลคนทั่วไป กลุ่มคนชนชั้นสูงในสังคม แต่พวกคุณวางช่อดอกไม้ไว้ตามใจชอบแบบนี้ พวกคุณเคยนึกถึงแขกที่เข้ามาพักไหม ว่าพวกเขาอาจจะแพ้ละอองเกสรของดอกไม้พวกนี้ก็เป็นได้ ?”

สีหน้าของวิเวียนเห็นได้ชัดว่าเธอไม่พอใจ และดูเหมือนเธอจะผิดหวังเป็นอย่างมาก

“เรื่องนี้ พวกเราจะจัดการมันในทันที” ผู้จัดการเผยจ้องไปที่ผู้ช่วยที่อยู่ทางด้านข้าง “ยังไม่รีบเก็บดอกไม้สดที่อยู่ในโรงแรมออกไปให้หมดอีก”

“เดี๋ยวก่อน” วิเวียนขมวดคิ้วและเหลือบไปมองที่ป้ายหน้าอกของผู้ช่วย “ความรับผิดชอบมีการกำหนดไว้อย่างชัดเจน ผู้จัดการล็อบบี้ของวันนี้ควรจะรับผิดชอบเรื่องนี้ใช่ไหม คือเขาอย่างนั้นหรือ ？”

ผู้จัดการเผยชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็มองไปทางด้านข้างอย่างประหม่า

ผู้จัดการประจำล็อบบี้วันนี้คือ เซิ่งอันหราน แต่ใครบ้างล่ะที่จะไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่าง เซิ่งอันหรานกับอวี้หนานเฉิง แม้ว่าจะเป็นความรับผิดชอบของเธอ แต่เขาก็ไม่สามารถให้ร้าย ว่าที่เถ้าแก่เนี้ยในอนาคตของโรงแรมเซิ่งถังต่อหน้าคนจำนวนมากแบบนี้ได้หรอก?

“ฉันเอง” เสียงของซิ่งอันหรานดังขึ้นท่ามกลางฝูงชน “วันนี้ฉันเป็นผู้จัดการประจำล็อบบี้ เรื่องดอกไม้นั้นเป็นความผิดของฉันเอง”

วิเวียนมองลงไปที่ป้ายชื่อเสียงของเธอ เซิ่งอันหราน เดินแยกออกมาจากฝูงชนในชุดเครื่องแบบผู้จัดการล็อบบี้สีเบจ ท่าทางของเธอดูแข็งแกร่งแต่ไม่แข็งกระด้าง