ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 158

“เทียนเอิน หมึกลื่นอันนี้อร่อยมาก ฉันตั้งใจซื้อมาโดยเฉพาะ นายลองชิมดูสิ”

“ขอบคุณครับพี่ซูจิ้ง” เทียนเอินพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง พร้อมยื่นมือออกไปรับถ้วยจากถานซูจิ้งด้วยความกระตือรือร้น “ผมทำเองก็ได้ครับ”

ถานซูจิ้งแสร้งทำเป็นเขินเล็กน้อย

“อย่าเรียกว่าพี่เลย ฉันแก่กว่านายแค่ไม่กี่ปี เรียกว่าซูจิ้งเฉยๆ ก็ได้”

เกาจ้านที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเห็นฉากนี้เข้าก็ถึงกลับกินอะไรไม่ลง ทนฝืนไปได้สักพัก สุดท้ายก็ทนไม่ไหว ถามขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

“เด็กคนนี้ความจำเสื่อมจริงๆ เหรอ? แม้ความจำเสื่อมก็ตามเถอะ ไม่คิดจะทำการทำงานหาเงิน เที่ยววิ่งมาขอข้าวบ้านคนอื่นกินฟรีๆ ก็ได้เหรอ?”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ?” ถานซูจิ้งชำเลืองมองเกาจ้าน “ไม่รู้เหมือนกันว่าใครกันแน่ที่มาโดยไม่ได้รับเชิญ ยังจะมาพูดว่าคนอื่นมาขอกินฟรีดื่มฟรีอย่างหน้าไม่อาย”

“ถานซูจิ้ง คุณ...”

“หยุด” ถานซูจิ้งยกมือขึ้นปราบ “วันนี้ฉันไม่อยากทะเลาะกับคุณ เกาจ้าน คุณชายเกาค่ะ ถ้าคุณอยากกินข้าวดีๆ ก็หุบปากไปซะ”

เกาจ้านคับแค้นใจ กำลังจะตอบโต้กลับ แต่เซิ่งอันหรานก็ชิงพูดไกล่เกลี่ยขึ้นมาเสียก่อน

“เข้าใจผิดกันแล้ว ที่นี่ไม่มีใครมากินฟรีดื่มฟรีทั้งนั้นแหละ ที่ให้เชิญเทียนเอินมาทานข้าวด้วยเป็นความคิดของฉันเอง ก่อนหน้านี้เทียนเอินเคยช่วยเหลือฉัน ที่แก้ไขข่าวอื้อฉาวน่าขายหน้าพวกนั้นได้ก็ต้องขอบคุณเขา และประธานเกาเองฉันก็เชิญมาเช่นกัน ตอนที่โทรไปหาหนานเฉิง เขาก็อยู่ข้างๆ จึงเรียกมาด้วยกันซะเลย”

คำพูดนี้ช่วยเตือนสติเกาจ้าน ชี้ให้เห็นว่า เวลานี้ถานซูจิ้งกำลังจีบผู้ชายคนอื่น แม้ว่าอยู่ต่อหน้าต่อตาเขายังไม่เว้น ตอนนี้ความโกรธเดือดพล่านอยู่ในอก

“ปีกไก่ในเตาอบน่าจะได้ที่แล้ว ผมขอไปดูหน่อยนะครับ”

เทียนเอินเอ่ยขึ้น ทำราวกับไม่ได้รับรู้ถึงบรรยากาศมาคุรอบตัว เดินจากไปด้วยใบหน้าไร้เดียงสา

“ฉันจะไปกับนายด้วย” ถานซูจิ้งเดินตามไปอย่างกับหนอนตามก้น

เกาจ้านนั่งลงได้ไม่ถึงนาที ก็วางตะเกียบลงเสียงดัง ‘ปัง’ แล้วเดินตามไป

ทิ้งให้เซิ่งอันหรานและอวี้หนานเฉิงนั่งมองตากันปริบๆ อยู่ที่โต๊ะอาหารเพียงแค่สองคน

“จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม?” เซิ่งอันหรานเป็นกังวล

“คุณเป็นห่วงใคร?”

“แน่นอนว่าฉันก็ต้องเป็นห่วงเทียนเอินน่ะสิ” เซิ่งอันหรานตอบอย่างไม่ลังเล “ไม่เห็นท่าทีของเกาจ้านที่จ้องจะกินหัวเทียนเอินอยู่เหรอ?”

“ฉันคิดว่าถ้าต้องมีการลงไม้ลงมือกันจริงๆ เทียนเอินอาจจะสู้เกาจ้านไม่ได้”

“ใช่แล้ว? ดูๆ ไปเทียนเอินก็ไม่เหมือนคนที่จะต่อสู้เป็นสักเท่าไหร่ และอีกอย่างเขายังเป็นเด็ก”

ได้ยินเช่นนั้น อวี้หนานเฉิงก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ ดูท่าว่าเขาจะไม่พอใจกับการประเมินเด็กคนนี้ของเซิ่งอันหราน

ผู้หญิงส่วนใหญ่มักรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยคนอื่นได้ง่าย นำไปสู่การมองไม่เห็นถึงความเป็นจริง

เรื่องจริงที่ว่าคนที่ชื่อเทียนเอินคนนี้ เมื่อคาดการณ์ด้วยตาเปล่า ส่วนสูงเกือบหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร ร่างกายมีกล้ามเนื้ออยู่ไม่น้อย เมื่อเทียบกับคนที่ใช้ชีวิตสำมะเลเทเมาหน้าตาดีแต่ไม่เอาไหนอย่างเกาจ้านแล้ว เขาดูดีกว่าตั้งเยอะ เห็นได้ชัดว่าพลังกำลังในการต่อสู้ก็ต้องแข็งแรงกว่าเกือบครึ่งต่อครึ่ง

เพียงแต่เทียนเอินมีใบหน้าที่ไร้เดียงสาน่าเอ็นดู จึงได้ใจเหล่าคุณป้า น้า อาในโรงแรมไปอย่างง่ายดาย เล่ากันว่าห้องพักที่เขาพักอยู่ มีคนไปทำความสะอาดวันละแปดรอบได้

เมื่อเห็นท่าทีกังวลใจของเซิ่งอันหราน อวี้หนานเฉิงก็ส่ายศีรษะอย่างช่วยไม่ได้