ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 165

ในขณะที่เซิ่งอันหรานกำลังจะร้องเรียกคำว่า "พ่อ" ออกไป แต่ก็ต้องตกตะลึงเมื่อได้ยินคุณพ่อพูดขึ้นว่า "คุณพยาบาล"

“ผมหลับไปนานแค่ไหนแล้ว ？”

เซิ่งชิงซานลุกขึ้นจากเตียง เขาเอนศีรษะเข้ากับหัวเตียงเล็กน้อย ดูเหมือนเขากำลังจะลงจากเตียง

เซิ่งอันหรานรีบยื่นมือออกไปเพื่อพยุงเขา แต่ก็ถูกเขาผลักออก "ไม่เป็นไร ผมลุกขึ้นเองได้"

เขาพูดขึ้นพลางค่อยๆขยับลงจากเตียง และสวมรองเท้าอย่างงุ่มง่าม มือของเขาถูกเหยียดออกไปจนเกือบจะถึงปลายเตียง เขาใช้มือทั้งสองค่อยๆคลำสิ่งของที่อยู่รอบข้างและเดินไปที่ระเบียง

“วันนี้อากาศดีจัง” เขาเดินไปถึงระเบียงห้อง เซิ่งอันหรานรีบเดินเข้าไปเปิดประตูให้เขาอย่างรวดเร็ว

“ขอบคุณครับ”เซิ่งชิงซานพยักหน้าและเดินออกไปที่ระเบียง “อากาศดีจัง ดูเหมือนฝนจะตกแล้ว”

ในขณะที่พูด เขาก็พยายามนั่งลงเก้าบนอีกด้วยร่างกายที่โคลงเคลงไปมา

“พ่อ” เซิ่งอันหรานร้องอุทานขึ้น

เซิ่งชิงซานจับขอบเก้าอี้และพยายามทรงตัวยืนขึ้น เขาหันศีรษะกลับมาด้วยความประหลาดใจ พร้อมกับมองไปในทิศทางที่เป็นแหล่งกำเนิดของเสียง

“อันหราน ?” เขาดูตกใจ แต่ทว่าเป็นเพราะสายตาที่พร่ามัว ทำให้เห็นไม่ชัด

เซิ่งอันหรานเดินก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เพื่อเข้าไปทำการพยุงเขา "หนูเอง คุณพ่อ ป่วยหนักขนาดนี้ ทำไมตอนคุยกันทางโทรศัพท์ถึงได้ไม่ยอมบอกอะไรกับหนูเลย ？"

เซิ่งชิงซานประหลาดใจเล็กน้อย "มานี่สิ นั่งลงก่อน เรื่องแบบนี้ไม่มีอะไรน่าเล่านักหรอก อายุมากแล้วก็ต้องป่วยเป็นธรรมดา พ่อยังโอเค ไม่เจ็บปวดไม่คัน รู้สึกเพียงแค่ใช้ชีวิตได้ไม่สะดวกเหมือนเมื่อก่อนก็เท่านั้น มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”

เรื่องสุขภาพของเขา ถูกเขาพรรณนาราวกับเป็นแค่เรื่องเล็กๆ แต่เมื่อเซิ่งอันหรานได้ฟังยิ่งทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

"ย้ายมาอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว คนที่บ้านไม่มีใครมาอยู่ดูแลบ้างหรือ ？"

“คุณป้าของลูกยุ่งอยู่กับเรื่องงานของบริษัท อันเหยากำลังจะแต่งงาน เธอมาหาพ่อเป็นครั้งคราว เอ่อ ว่าแต่ อันเหยาส่งคำเชิญเรื่องงานแต่งงานให้กับลูกหรือเปล่า ？”

เซิ่งอันหรานลังเลไปสักพัก “ ส่งให้แล้วค่ะ ”

ข่าวเรื่องการแต่งงานของเซิ่งอันเหยา เซิ่งอันหรานรู้เรื่องนี้มาจากถานซูจิ้ง เพราะถานซูจิ้งมีเพื่อนเยอะ และเพื่อนในกลุ่มหลายคนได้รับคำเชิญจากเซิ่งอันเหยา แต่เธอที่เป็นน้องสาวกลับไม่ได้รับมัน

เป็นเพราะตอนนี้เซิ่งชิงซานกำลังป่วยอยู่ เธอไม่ต้องการให้เขาโกรธ ดังนั้นเธอจึงพูดโกหกออกไป

“อันเหยาถูกแม่เลี้ยงตามใจจนเสียนิสัย เธอขี้โมโหและมักจะอารมณ์ไม่ดี อีกทั้งยังชอบหาเรื่องให้ปวดอยู่บ่อยๆ แต่ยังไงซะเธอก็เป็นพี่สาวของลูก ถือว่าเห็นแก่หน้าพ่อ ลูกจะมาร่วมงานแต่งงานด้วยใช่ไหม？”

"หนูจะไปค่ะ"

“เป็นอย่างนั้นก็ดี”เซิ่งชิงซานพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ เขาจับมือเซิ่งอันหรานไว้ “พ่อรู้ว่าลูกไม่ชอบคุณป้าและลูกของเธอ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเป็นเพราะเห็นแก่หน้าพ่อ ลูกไม่เคยไปทะเลาะหรือคิดเล็กคิดน้อยกับพวกเขาทั้งสองเลย ลูกเป็นเด็กที่ฉลาด รู้เกาลเทศะ เหมือนแม่ของลูกไม่มีผิด ”

“คุณพ่อยัง จำแม่ของหนูได้”

“จำได้ ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ”เซิ่งชิงซานดูเหมือนกำลังนึกย้อนถึงเรื่องในอดีต เขาเพ่งมองไปในอากาศด้วยสายตาเหม่อลอย มีหลายรสชาติความรู้สึกที่กำลังพุ่งออกมาจากจิตใจของเขา น้ำเสียงของเขานั้นสั่นคลอนมาก ราวกับถูกห่อหุ้มด้วยความรู้สึกผิดและความเสียใจอย่างแรงกล้า

“พ่อไม่รู้ว่าหากวันหนึ่งต้องไปเจอเธอในนรก พ่อจะกล้าไปเจอหน้าเธอหรือเปล่า”

เซิ่งอันหรานนั่งอยู่ทางด้านข้าง แต่กลับไม่สามารถปลอบโยนเขาได้ เธอรู้ดีว่า ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรมันก็ดูไม่เหมาะสม

เซิ่งอันหรานอยู่เป็นเพื่อนของบิดาในโรงพยาบาลฟื้นฟูสุขภาพตลอดทั้งช่วงบ่าย จากนั้นจึงขับรถกลับบ้าน เมื่อกลับมาถึงบ้าน เธอกลับรู้สึกว่าบรรยากาศในบ้านมันดูว่างเปล่า ราวกับกล่องใบใหญ่ที่ไม่มีความอบอุ่นหลงเหลือเลยแม้แต่น้อย

ตอนนั้นซิ่งชิงซานคิดว่าตัวเองได้พบกับเป็นรักแท้ จึงได้ทอดทิ้งภรรยาที่คอยอยู่เคียงข้างเขามาอย่างยากลำบากไป พอแก่ตัวมากลับไม่มีแม้แต่เงาของคนที่จะมาอยู่เคียงข้างกาย แล้วลูกสาวล่ะ ? ความคิดของลูกสาวนั้นต่างจากผู้เป็นพ่อเป็นแม่ วันหนึ่งพวกเธอก็ต้องมีครอบครัวเป็นของตัวเอง ไม่สามารถมาอยู่ดูแลพ่อกับแม่ได้ไปตลอด ในท้ายที่สุดแล้วคนที่จะอยู่กับเราจนแก่เฒ่าก็คือคู่ชีวิตของเรา แต่คู่ชีวิตที่เป็นคู่แท้นั้นไซร้ จะหาได้ง่ายๆจากที่ไหนกัน

เธอค้นพบสัจธรรมบางอย่าง?

ในหัวใจของเซิ่งอันหรานเต็มไปด้วยคำพูดเหล่านี้ หลังจากนั่งอยู่ในความมืดเป็นเวลานาน เธอก็ได้สติกลับมา เซิ่งอันหรานหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดจองตั๋วเครื่องบิน จากนั้นก็หยิบกระเป๋าและเดินลงไปที่ชั้นล่างเพื่อเรียกรถแท็กซี่ไปส่งเธอที่สนามบิน

——