ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 17

“ไม่เป็นไร มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว ไม่จำเป็นที่จะต้องเกรงใจเลย”

เซิ่งอันหรานรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย กระเป๋าใบใหญ่นี้ถูกนำเข้ามา หลังจากเหลือบมองดูแล้ว ก็เห็นว่ายังมีถั่งเช่าอยู่ด้วย ราคาของมันร่าจะหลายหมื่นเลย

“น้ำใจเล็กๆน้อยเอง อีกอย่างคุณชาย* ก็สั่งมาด้วยว่า คุณเซิ่งบาดเจ็บอยู่ ตอนนี้ให้หยุดไปทำงานที่โรงแรม พักผ่อนเสร็จเมื่อไหร่แล้วค่อยไปก็ได้” ช่วงนี้เงินเดือนกับโบนัสก็ออกให้ครับ"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซิ่งอันหรานก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้นไปอีก “ไม่ทำงานเหรอ?”

คุณชายคนไหนกัน* ทำไมถึงมีอำนาจขนาดนี้ แม้แต่วันหยุดของเธอก็จัดการให้เรียบร้อยแล้ว? โรงแรมเซิ่งถังมีระเบียบการลาป่วยไม่เกิน 1 เดือน แถมตอนนี้ยังไม่ครบปีเลย แล้วจะกล้าขอลาได้ที่ไหน?

“คุณชายของคุณ* คือ?”

“คุณไม่รู้ว่านายน้อยของฉัน* เป็นใคร” พ่อบ้านดูประหลาดใจ

ในทางตรงกันข้ามเซิ่งอันหรานก็รู้สึกสับสนกับความประหลาดใจบนใบหน้าของเขา และถามอย่างประหม่าเล็กน้อย "ฉันควรจะรู้ไหม？"

“คุณชายของผม* เป็น CEO ของโรงแรมเซิ่งถัง คุณไม่รู้จักเขาเหรอ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ คิ้วของเซิ่งอันหรานก็ย่นขึ้นเล็กน้อย

CEO ของโรงแรมเซิ่งถัง นั่นมันไม่ใช่...อวี้หนานเฉิงเหรอ?

"คุณหมายถึงเด็กคนนั้นคือลูกของอวี้หนานเฉิงเหรอ？"

“ครับ” พ่อบ้านพูดด้วยรอยยิ้มอย่างสุภาพ

"คุณเซิ่งสละชีวิตเพื่อช่วยคุณชายน้อย* เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลสำหรับประธานอวี้ที่จะให้วันหยุดกับคุณ ถ้าคุณต้องการอะไร ก็บอกผมได้"

เซิ่งอันหรานมึนงงเล็กน้อย เด็กคนนั้นกลับกลายเป็นลูกชายของอวี้หนานเฉิง

ธุรกิจครอบครัวที่ใหญ่โตและมีเงินมากมายขนาดนี้ ลูกชายของเขาโง่หรือเปล่า? มีทุกอย่างแต่ไม่สามารถที่จะอยู่กับคนที่ใกล้ชิดได้ จู่ๆ ก็กระตุ้นความเห็นอกเห็นใจบางอย่างในใจของเซิ่งอันหราน

เธอแอบเสียดายแทนอวี้หนานเฉิง แต่เซิ่งเสี่ยวซิงที่อยู่ข้างๆก็มีความคิดอีกแบบ