ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 179

จุดหนึ่งที่น่ากลัวของหลินมู่เหยียนคนนี้คือ รู้จักคุณยังไม่นาน ก็รู้ว่าจุดอ่อนของคุณอยู่ตรงไหน ยิ่งไปกว่านั้นจู่โจมอย่างไม่ไว้หน้า

เมื่อกี้เขายังเหน็บแนมความรักของเธอกับอวี้หนานเฉิงอยู่ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานอยู่เลย ปัญหาไม่ใช่น้องสาวเขา เพราะเรื่องความรักเดิมทีก็หนักแน่นไม่พอ ดังนั้นถึงถูกทำลายได้ง่ายๆ

และเซิ่งอันหรานกลอกตาไปรอบๆ ต่อมาก็ทำหน้ายิ้มเหน็บแนมเขาชอบชายแท้คนหนึ่ง ยังคิดจะเปลี่ยนรสนิยมชายแท้

โดยรวมคือทั้งสองคนไม่มีใครยอมใคร ด้านความปากร้ายสูสีไม่แพ้กัน

จนกระทั่งอวี้หนานเฉิงปรากฏตัวขึ้น และถูกแม่หลินเรียกไว้

"มองชายคนรักกับอดีตคู่หมั้นรวมไปถึงครอบครัวอดีตคู่หมั้นรักใคร่กลมเกลียวกัน รู้สึกแย่ใช่ไหม?"

"นายหุบปากไปเลย"เซิ่งอันหรานกวาดตามองหลินมู่เหยียน"ถ้ารู้ถึงความสัมพันธ์นายกับหลินมั่นหัน ตอนอยู่กวางตุ้งฉันคงไม่สนใจนาย"

ร้ายทั้งครอบครัว

หลินมู่เหยียนยักคิ้วอย่างไม่ถือ หยอกล้อว่า

"หากเธอยอมล่ะก็ ฉันช่วยเธอเอาคืนได้"

"ช่วยยังไง?"

ไม่ได้คำตอบ ทางอวี้หนานเฉิงกับแม่ของหลินมู่เหยียนทักทายกันเสร็จแล้ว เดินมาทางพวกเขา

"คุณมาอยู่นี่ได้ยังไง?"

อวี้หนานเฉิงยืนตรงหน้า บุคลิกน่าเกรงขาม

เซิ่งอันหรานพูดอย่างไม่พอใจ "ฉันอยู่ตรงนี้ก็ต้องรายงานคุณเหรอ? อย่าลืมว่าฉันไม่ทำงานที่โรงแรมแล้ว"

"คุณแค่พักงาน ไม่ใช่ลาออก"อวี้หนานเฉิงพูดแก้ด้วยใบหน้าเย็นชา

"หลังจากพักงานก็ลาออก ไม่ต่างกันเท่าไหร่……"

อวี้หนานเฉิงกำลังจะโมโห หางตาก็เห็นหลินมู่เหยียน พยายามอดกลั้นความรู้สึกโมโหลงไป คว้าแขนเซิ่งอันหรานไว้

"ตามผมมา"

"รอเดี๋ยว" เสียงหลินมู่เหยียนดังมาจากด้านหลังของเซิ่งอันหราน "หนานเฉิง นายคิดจะพาแฟนคนอื่นไปไหน?"

แฟน???

เซิ่งอันหรานหน้าเปลี่ยนสี หันมองทางหลินมู่เหยียนอย่างสงสัย

คนนี้กลับทำหน้าไม่รู้เรื่อง โกหกเก่งจนเป็นสันดาน

"ถ้าล้อกันเล่นล่ะก็ ฉันจะถือว่าไม่ได้ยิน"อวี้หนานเฉิงจ้องหลินมู่เหยียน ดูไม่เป็นมิตร

"นายอย่ารีบร้อน ฉันไม่ได้บอกว่าเธอเป็นแฟนฉัน"

หลินมู่เหยียนทำหน้านิ่ง "เพียงแต่เมื่อกี้เส้าซือบอกฉัน นี่เป็นแฟนเขาเท่านั้นเอง"

เซิ่งอันหรานใจหาย หลินมู่เหยียนคือจิ้งจอกเฒ่าใจดำดีๆ นี่เอง

เห็นชัดไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว คิดจะให้คนอื่นซวยแทน

อย่างที่คิด อวี้หนานเฉิงหน้าขรึมลง และไม่สนว่าคนรอบข้างมองกันมากแค่ไหน อดไม่ได้ที่จะคว้าเธอเข้าไปในห้องรับรอง หลังปิดประตู โยนเธอลงบนโซฟา

กระดูกที่คอเซิ่งอันหรานมีลมหายใจเย็นๆ เธอเงยหน้าขึ้น เส้นผมที่รวบขึ้นยุ่งเหยิงเล็กน้อย พูดด้วยความโกรธว่า

"คุณทำอะไร?"

"ผมจำได้ก่อนหน้านี้คุณเคยพูดกับผม คุณกับเส้าซือแค่พี่น้องกันธรรมดาเท่านั้น"

มือทั้งสองของอวี้หนานเฉิงดันบนโซฟาตัวเดียว ขังเซิ่งอันหรานไว้ในนั้น ก้มมองจากที่สูงทำให้คนใจสั่น

เซิ่งอันหรานกลืนน้ำลายแรงๆ กัดฟันพูดว่า

"แต่เดิมเป็นพี่น้อง และถึงจะไม่ใช่ เกี่ยวข้องอะไรกับคุณ เราสองคนเลิกกันแล้ว"

"ผม...ไม่...เห็น...ด้วย"

สี่คำขว้างออกไป ไม่ให้โอกาสเซิ่งอันหรานคัดค้าน

เขาก้มตัว เงาดำตกอยู่บนใบหน้าเซิ่งอันหราน ในอากาศมีกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ชั่วพริบตาในหัวเธอปรากฏใบหน้าใสของ

หลินมั่นหัน

ทำหน้าเครียดลงทันที

"ถอยให้ห่างฉันหน่อย"

มือเรียวใช้แรงกดหน้าอกของเขาไว้ พูดอย่างรำคาญว่า "ฉันเกลียดกลิ่นบนตัวคุณในตอนนี้"

อวี้หนานเฉิงมองใบหน้าที่รังเกียจของเธอ เข้าใจอะไรขึ้นบ้าง และไม่อธิบาย แค่ยืดตัวตรงนั่งลงข้างๆ กลับมาสงบเหมือนเดิม

"หลินมู่เหยียนล่ะ รู้จักเขาได้ยังไง?"

"ไปเที่ยว รู้จักกันบนเครื่อง" เซิ่งอันหรานตอบอย่างขอไปที

นัยน์ตาอวี้หนานเฉิงมีไอพิฆาตที่ไม่ดี "วัตถุประสงค์ที่เขาเข้าใกล้คนไม่เคยบริสุทธิ์ เพราะฉะนั้นห่างเขาไกลหน่อย"

"ดังนั้นคุณรู้สึกว่าอดีตแฟนสาวคุณคนนี้ วัตถุประสงค์ที่เขาใกล้คุณบริสุทธิ์มากเหรอ?"

ความโมโหที่กดอยู่ในใจเซิ่งอันหราน ถามกลับไป "คุณรู้สึกว่าเธอช่วยจิ่งซีอย่างไม่ห่วงชีวิต เพราะในใจมีคุณเหรอ?"

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้ว

"เรื่องนี้ซับซ้อน ผมกำลังตรวจสอบ"

"ฉันรู้ว่าคุณกำลังตรวจสอบ"

เซิ่งอันหรานมองเขาด้วยสายตานิ่ง "ไม่มีอะไรสามารถปิดปังสายตาคุณได้ง่ายๆ แต่ปฏิกิริยาแรกของคุณคือสงสัยฉัน

ไม่ใช่เหรอ?"

เธอไม่สงสัยไอคิวกับความสามารถในการตัดสินใจของอวี้หนานเฉิง หลังจากเกิดเรื่อง เขาต้องให้คนไปตรวจสอบแน่นอน

เขาไม่ใช่คนโง่ ในเมื่อเธอยังพบข้อสงสัย เป็นธรรมดาที่จะไม่หลุดรอดสายตาของเขา

ดังนั้นเธอไม่ห่วงเรื่องความจริงหายเข้ากลีบเมฆ

แต่ในเรื่องนี้ ปฏิกิริยาแรกของอวี้หนานเฉิงคือตำหนิเธอ ทำร้ายใจเธอ

และทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาอึดอัดก็คือวิธีจัดการหลังเหตุการณ์ของเขา

"หลังตรวจสอบเสร็จแล้วล่ะ? คุณรู้ว่าหลินมั่นหันปรากฏตัวหน้าประตูครัวไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ดังนั้นคุณจะทำยังไง? สอบสวนเบื้องหลังที่เธอทำเรื่องนี้เหรอ?"

เซิ่งอันหรานก้มหน้า ลุกขึ้นจัดชุดราตรีที่ยับให้เรียบ สูดหายใจลึกๆ ยืนตัวตรงหันหลังพูด "คุณไม่ทำ ถึงแม้จะเห็นแก่หน้าแม่หลินมั่นหัน คุณก็ทำไม่ได้"

หลินมู่เหยียนคำนั้น‘สนิทเหมือนแม่ลูก’บอกเธอว่าผลลัพธ์ก็คือแบบนี้ ไม่ว่าหลินมั่นหันทำอะไร เธอในใจของอวี้หนานเฉิงสามารถผ่อนปรนได้เสมอ

บนตัวหลินมั่นหัน อวี้หนานเฉิงใช้ความรู้สึก บนตัวเซิ่งอันหราน ใช้เหตุผล

นี่ก็คือข้อแตกต่าง

อวี้หนานเฉิงนั่งตัวตรง เงยหน้ามองคนตรงหน้าเล็กน้อย

"ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับมั่นหันไม่ได้ซับซ้อนขนาดนั้น คุณไม่จำเป็นต้องเอาเรื่องนี้มาอ้างให้คุณหงุดหงิด วันนั้นผมยังไม่ทันรู้เรื่องก็ตำหนิคุณเป็นปัญหาของผม แต่ผมยังอยากถามคุณเรื่องหนึ่ง"

"ถามได้ตามสบาย"

"หากมีวันหนึ่ง จิ่งซีกับซิงซิงน้อยเกิดเรื่องพร้อมกัน คุณจะช่วยใคร?"

"คำถามนี้ คุณควรถามตัวเองเหมือนกัน"

เซิ่งอันหรานตอบกลับเขาอย่างไม่เกรงใจ"คุณจะช่วยใคร?"

"จิ่งซี"อวี้หนานเฉิงพูดอย่างไม่ต้องคิด

คิดไว้แล้วว่าอวี้หนานเฉิงจะตอบอะไร ชั่วพริบตาที่ได้ยินกับหู เซิ่งอันหรานก็ยังรู้สึกหดหู่มาก ในกระดูกมีลมหนาวพัดผ่าน

"คำถามของคุณนี้เดิมก็โหดร้ายมากแล้ว ไม่รู้ว่าคุณเชื่อไหม ฉันเห็นจิ่งซีเหมือนลูกชายแท้ๆ ดังนั้นในคำถามนี้ ฉันเลือกยาก"

เซิ่งอันหรานมองอวี้หนานเฉิง สายตาใสซื่อและเย็นชา "แต่คุณไม่เหมือนฉัน คุณเด็ดขาดขนาดนี้ ดังนั้นซิงซิงน้อยล่ะ คุณไม่เคยเห็นเธอเป็นลูกสาวแท้ๆ ของคุณเลยใช่ไหม"

ตอนเธอพูดคำนี้ไม่มีอารมณ์โกรธแค้นใดๆ อยู่เลย เธอพยายามอดกลั้นตัวเองไม่พูดความจริงออกมา เธอเคยคิดว่าถ้าบอก

อวี้หนานเฉิงทั้งสองคนเป็นลูกแท้ๆ ของเขา เขาจะเสียใจที่ถามคำถามนี้ออกมาไหม?

บางทีทำให้เขาพูดไม่ออกไปชั่วเวลาหนึ่ง ถึงขนาดเสียใจภายหลัง แต่พูดความจริงออกมามีความเสี่ยงอื่นที่เซิ่งอันหรานรับไม่ได้ อย่างน้อยตอนนี้รับไม่ได้

"ฉันกับเส้าซือเป็นยังไง กับหลินมู่เหยียนยังไง ถึงขนาดกับผู้ชายคนอื่นยังไง ตอนนี้ไม่เกี่ยวข้องกับคุณสักนิด ฉันพูดแล้ว ตอนนี้เราเลิกกันแล้ว"