ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 181

“ถูกโรงแรมเซิ่งถังรังแกขนาดนี้ คุณยังอยากทำงานให้พวกเขาอีกเหรอ?”

น้ำเสียงของหลินมู่เหยียนค่อนข้างขี้เล่น

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว ภายในใจของเธอดูว่างเปล่า

สิ่งที่โรงแรมเซิ่งถังปฏิบัติในครั้งนี้มันทำให้หลายคนรู้สึกเสียใจ เรื่องเหตุการณ์ไฟไหม้คราวนี้ ประเด็นสำคัญคือหน้าที่ของแผนกตรวจสอบความปลอดภัย และเซิ่งอันหรานไม่ได้เป็นคนรับผิดชอบในแผนกนี้ แต่ทำไมเธอจะต้องถูกพักงานด้วยล่ะ

เธอเองไม่ได้โง่ เรื่องนี้สามารถจินตนาการได้ว่าเป็นคำสั่งของใคร

อวี้หนานเฉิงปฏิเสธที่จะปล่อยให้เธอลาออก และใช้วิธีพักงานเธอ เพื่อป้องกันไม่ให้เธอหนีไป เห็นได้ชัดว่าใช้อำนาจตอบโต้เธอ

หลินมู่เหยียนทำเหมือนกับว่าตัวเองกำลังมอบโอกาสให้กับเธอ และพยายามทำให้รู้สึกเธอเชื่อมันในตัวเขา

“ฉันไม่รู้ว่าคุณจะให้ตำแหน่งอะไรกับฉันได้บ้าง คุณหลิน นอกเหนือจากด้านความสามารถของฉันแล้ว ฉันไม่ยอมรับความเห็นอกเห็นใจหรือการเลือกที่รักมักที่ชังอะไร”

เมื่อเซิ่งอันหรานพูดถึง การเลือกที่รักมักที่ชัง การแสดงออกของเส้าซือก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยสบอารมณ์

“แน่นอน ผมชอบความสามารถของคุณ และไม่รู้ว่าทำไมอวี้หนานเฉิงถึงให้คุณอยู่แค่ในตำแหน่งผู้จัดการล็อบบี้ สำหรับผม ผมคิดว่าคุณมีเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่กว่า”

คำพูดของหลินมู่เหยียนนั้นดูเป็นธรรมชาติมาก ราวกับว่าเขาเห็นความสามารถที่มันซ่อนอยู่ในตัวของเธอ แล้วต้องการที่จะดึงมันออกมา

"ตัวอย่างเช่น?"

“มาเป็นเลขาของผม”

"ไม่ได้……"

ก่อนที่เซิ่งอันหรานจะได้ตอบกลับไป เสียงของเส้าซือก็ออกดังขึ้นมาแทรก "พี่สาวของผมไม่สามารถเป็นเลขาให้กับคุณได้ พี่ เธอต้องไม่เห็นด้วยกับเขานะ เขาดูไม่ค่อยน่าไว้ใจ"

เมื่อเห็นท่าทางกังวลใจของเส้าซือ เซิ่งอันหรานก็ทำอะไรไม่ถูก เธอเหลือบไปมองที่หลินมู่เหยียน และพูดขึ้นว่า

“ดูสิ เสี่ยวซือรู้จักคุณนานกว่าฉันเสียอีก เขายังรู้สึกว่าคุณดูไม่ค่อยน่าไว้ใจเลย แล้วฉันจะไปได้อย่างไร”

หลินมู่เหยียนไม่ได้อธิบายหรือตอบโต้ใดๆ เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "ดูท่าแล้วคุณยังไม่สามารถตัดใจต่อเซิ่งถังได้ ถ้ายังไม่อยากไปผมก็ไม่บังคับ แต่ถ้าคุณต้องการมาเมื่อไหร่ ก็มาได้ตลอดเวลา "

“ไม่ใช่ตัดใจไม่ได้ เพียงแต่บริษัทของคุณหลินไม่เหมาะกับฉันจริงๆ ฉันควรหาทางออกอื่นที่ดีกว่า”

ดวงตาของหลินมู่เหยียนเป็นประกายขึ้น

“นี่หมายความว่าคุณไม่ได้วางแผนที่จะทำงานในเซิ่งถังต่อจริงๆเหรอ ?”

"ขอโทษค่ะ แต่ยังบอกไม่ได้"

เซิ่งอันหรานยิ้มและมองไปที่หลินมู่เหยียน เธอไม่อยากพูดอะไรไปมากกว่านี้

แม้ว่าตระกูลหลินและตระกูลอวี้มีความสัมพันธ์อันต่อดี แต่ก็เป็นคู่แข่งทางด้านธุรกิจด้วย หากมีการเปลี่ยนแปลงใดๆ ภายในบริษัท ในฐานะที่เธอเป็นพนักงานของเซิ่งถังกรุ้ป เธอไม่จำเป็นจะต้องพูดคุยกับเขามากเกินไป

และเธอมักจะรู้สึกอยู่เสมอหลินว่ามู่เหยียน ดูมีความคิดที่มีไม่ดีบางแฝงอยู่ ดังนั้นจึงควรระวังเขาไว้จะดีกว่า

“เธอตั้งใจจะลาออกจากเซิ่งถังจริง ๆ เหรอ?”

ทันทีที่กลับถึงบ้าน ถานซูจิ้งถามก็ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในรถ

เซิ่งอันหรานเปลี่ยนรองเท้าแตะและไปที่บาร์ในครัวเพื่อต้มน้ำ ทิ้งถานซูจิ้งไว้ข้างหลัง "อืม มันเป็นเรื่องส่วนตัว จะลากเข้าไปยุ่งกับเรื่องงานมันก็คงไม่ดี"

“แล้วทำไมเธอถึงไม่ตอบตกลงกับหลินมู่เหยียนไปล่ะ ？ การไปเป็นเลขาของเขาน่าจะดีกว่าการเป็นผู้จัดการล็อบบี้ในเซิ่งถังนะ ”

ถานซูจิ้งถอดชุดราตรีออก จากนั้นก็หยิบเสื้อยืดสีขาวขึ้นมาสวมใส่ แล้วนั่งบนโซฟาโดยเผยให้เห็นต้นขาขาวๆทั้งสองข้าง

“เขาคิดว่าเขาคงจะดึงเสี่ยวซือไปไม่สำเร็จ ก็เลยอยากดึงฉันเข้าไปร่วมด้วย เธอไม่เห็นเหรอ？ ”

หลินมู่เหยียนเป็นนักธุรกิจที่ไม่ใช่คนมีน้ำใจมากเท่าไหร่ เมื่อเห็นว่าเธอตกงาน ก็เลยอยากลองเสนองานดีๆให้กับเธอดู แต่นี่เห็นได้ชัดเลยว่ามันคือการหลอกใช้ประโยชน์จากเธอต่างหาก

ถานซูจิ้งเลิกคิ้วขึ้น เธอรู้สึกไม่เห็นด้วย "เธอคิดมากเกินไปหรือเปล่า การที่เธอคิดมากเกินไป มันไม่ดีต่อทั้งตัวของเธอและคนรอบข้างนะ ฉันคิดว่า ระหว่างเธอกับอวี้หนานเฉิง ลองเปิดใจค่อยๆคุยกันก่อนดีไหม อย่าเก็บไว้คนเดียวแบบนี้เลย"

น้ำเดือดแล้ว เซิ่งอันหรานเทน้ำสองแก้วแล้วเดินไปนั่งลงบนโซฟาของห้องนั่งเล่น พร้อมกับยื่นแก้วน้ำให้ถานซูจิ้ง

“พูดน่ะมันง่าย ถ้าจะให้พูดจริงๆก็พูดได้ แต่มันไม่ใช่ตอนนี้ หากว่าเขาไม่อยากจะอยู่กับฉันต่อไปแล้ว และหากว่าฉันบอกกับเขาว่าเด็กทั้งสองคือลูกของเขา เขาจะต้องรับพวกเด็กๆกลับไปดูแลแน่ ฉันรู้ดีว่าฉันมีความสามารถแค่ไหน หากว่าจะต้องไปสู้คดีกันในศาล ฉันก็คงจะแพ้คดีอย่างแน่นอน”