ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 185

“ช่วงนี้ประธานอวี้เป็นอะไร?สามวันที่ประชุมก็เอาแต่ด่าคน?”

“หรือว่าช่วงนี้ยุ่งมาก ไฟไหม้ที่นั่นไม่ใช่การสูญเสียเล็กน้อย หลังจากนั้นการจัดการก็ล้มเหลว และไฟไหม้ก็เกี่ยวข้องกับลูกชายประธานอวี้ด้วยใช่ไหม?ลูกสุดที่รักเกือบจะตาย จะไม่โกรธได้ยังไง?”

“ผมได้ยินมาว่าประธานอวี้จะแต่งงานแล้วเถอะ?”

“ยังแต่งงาน？”พนักงานพากันหัวเราะ

“เหมือนมีคนคว้าน้ำเหลวไม่ได้รับผลใดๆตอบแทน ลูกชายสุดที่ของประธานอวี้ที่เป็นใบ้คนนั้นมีความสำคัญมาก เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น อย่าพูดว่าจะแต่งงาน ถึงแม้ว่าพอมีโอกาสก็เป็นไปไม่ได้ ผมได้ยินมาว่าผู้จัดการล็อบบี้ถูกไล่ออก”

“ไร้น้ำใจขนาดนี้เลย?”

“นายเคยเห็นประธานอวี้เคยมีน้ำใจกับใครไหม?”

“ก็ใช่ เห็นวันนี้ด่าคุณโจวฟังแล้ว…ประธานเกา”

ยังพูดไม่จบ ทั้งสองคนก็พบกับเกาจ้าน ก็ตกใจมาก

เกาจ้านผิวปากแกล้งทำไม่รู้“อรุณสวัสดิ์ทั้งสองท่าน ฉันตื่นสาย ยังคิดว่าจะรีบมาประชุม บังเอิญ พลาดโอกาสไปแล้ว”

“พลาดโอกาสก็คือดีมากแล้ว”ผู้จัดการหนึ่งในนั้นยิ้ม“หลีกเลี่ยงการถูกด่า”

“ประธานอวี้ด่าคนอีกแล้ว?”

“ไม่ใช่…”ผู้จัดการคนนั้นอยากจะพูดความแค้นในใจ ด้านข้างก็ใช้ข้อศอกสะกิดเขาไว้

เขาจึงมีสติกลับมา ไอแห้งออกมาอย่างเก้อเขิน

“คือว่า ประธานเกา พวกเรายังมีธุระ ต้องไปก่อน”

เกาจ้านเลิกคิ้วขึ้น พยักหน้าอย่างเข้าใจ หมุนตัวเดินเข้าไปในห้องประชุม

อวี้หนานเฉิงนั่งอยู่ในห้องประชุม การฉายภาพบนหน้าจอด้านหลังยังเปิดอยู่ แสงสีฟ้าที่ส่องแสงจางๆ ในห้องมืดเล็กน้อย แสงสีฟ้าจางๆกระทบบนร่างกายของอวี้หนานเฉิง ทำให้คนดูเดียวดายและเยือกเย็น

ผู้ช่วยโจวฟังเห็นเกาจ้านเข้ามาแล้ว หลังจากที่ส่งสายตาแลกเปลี่ยนกัน ก็เดินออกไปเงียบๆ

ในห้องประชุมเหลือแค่อวี้หนานเฉิงกับเกาจ้านสองคน

“ช่วงนี้สถานการณ์ของนายเหมือนจะส่วนตัวมาก”

น้ำเสียงหยอกล้อดังขึ้นมา ทำลายความเยือกเย็นและเดียวดาย

อวี้หนานเฉิงเงยหน้าขึ้น กวาดสายตามองเขาอย่างไม่อดทน “ว่างไม่มีธุระ?เรื่องขอแต่งงานทำสำเร็จรึยัง?”

“นายอย่ายุ่งจนด่าฉัน เรื่องของฉันฉันวางแผนดีมาก ทำเมื่อไหร่ก็รู้ชัดเจนดี แต่ตัวนายเอง เมื่อก่อนไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นนายก็จะใจเย็น ตอนนี้ฉันคิดว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น นายทำไมถึงลุกลี้ลุกลนแล้ว?”

“ลุกลี้ลุกลนแล้ว?”

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้วขึ้น กลับไม่สนใจ

“หลังจากไฟไหม้ ทุกครั้งที่มีการประชุมนายก็จะด่าผู้จัดการของแต่ละแผนกเหมือนหมาบ้า นายอย่าบอกฉันว่าแค่เพราะพวกเขาทำงานไม่ดี ดังนั้นจึงสมน้ำหน้า”

เกาจ้านดึงเก้าอี้ และนั่งลง“เมื่อก่อนนายไม่เป็นแบบนี้ ถึงแม้ว่าจะพบเซิ่งอันหรานถูกแดดเผาจนดำก็ยังชอบ แต่เพราะว่าเธอก่อให้เกิดอารมณ์ที่ควบคุมไม่ได้ ดังนั้นทำแบบนี้เพื่ออะไร?”

อวี้หนานเฉิงคิดว่าเกาจ้านเพียงแค่เปิดโปงความจริงที่เขาใช้กำลังและจิตใจบนตัวของเซิ่งอันหราน กลับคิดไม่ถึงว่าเขาจี้จุดสำคัญ ถามอย่างละเอียด

หลังจากนั้นเขาเงียบไม่พูดจานานมาก เสียงกลัดกลุ้มในห้องประชุมก็ดังขึ้นมา เหมือนหลังจากพัวพันวนเวียนมายาวนาน เหมือนได้ข้อวินิจฉัยที่ไม่แน่นอน และยังมีความสงสัยในตัวเอง

“บางที เธอไม่เหมาะสมกับฉัน”

‘บางที’ ‘เหมือนว่า’ ‘ดูเหมือน’คำที่ไม่ชัดเจนแบบนี้แทบจะเป็นศูนย์ที่จะปรากฏในสมองของอวี้หนานเฉิง ในชีวิตของเขาแทบไม่มีความผิดหวัง ขอบเขตของชีวิตก็ชัดเจน แม้แต่ญาติและเพื่อนๆของเขาก็ยังใกล้ชิดเขาไม่ได้

ดังนั้นเวลาที่เกาจ้านได้ยินคำนี้ ในใจก็ซับซ้อน

นานมาก สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะระเบิดออกมา ตบเก้าอี้และพูดด่า

“อวี้หนานเฉิง กูรู้จักมึงใกล้จะสามสิบปีแล้ว ก็ไม่เคยเห็นนายจะลังเลอะไร ไม่ต้องพูดถึงความพัวพันแบบนี้ เวลาที่ทะเลาะกับฉันพูดว่าให้ฉันไสหัวไปออกไปก็ต้องไป ไม่มีทางเลือกอื่นให้ เซิ่งอันหรานสามารถจัดการนายได้แล้ว!”