ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 184

อารมณ์ที่ถูกเซิ่งอันหรานไม่สนใจชั่วพริบตาก็ถูกระเบิดออกมา

หลายปีขนาดนี้แล้ว เป็นครั้งแรกที่อวี้หนานเฉิงคิดว่าพฤติกรรมของตัวเองควบคุมไม่ได้ ถึงแม้จะรู้ว่าเซิ่งอันหรานเจ็บปวด หลังจากที่เขาทำแบบนี้จะต้องเผชิญกับรอยร้าวของความรักที่เอากลับคืนมาไม่ได้ แต่ก็ยังควบคุมตัวเองไม่ได้ ต้องการเธออย่างป่าเถื่อนและไม่มีเหตุผล

“อา…”

เสียงที่แหลมคมกลายเป็นเสียงแหบในตอนที่เขาบุกทะลุถึงจุดสุดยอด เซิ่งอันหรานรู้สึกเจ็บปวดเหมือนตัวเองถูกฉีกขาดไปครึ่งหนึ่ง และอวี้หนานเฉิงเหมือนสัตว์ป่าที่ดุร้าย จับเอวของเธอ กระแทกเข้าออกไม่หยุด

ไม่สนใจความยินยอมของเธอ บังคับร่างกายเธอ

เสียงหอบหายใจในห้องน้ำและเสียงเนื้อปะทะกันเสียงจมอยู่ในน้ำ เซิ่งอันหรานดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ จ้องมองอวี้หนานเฉิง มือสองข้างที่ผูกไว้กับวาล์วน้ำ ข้อมือก็แดงแล้ว และมีรอยฟกช้ำ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ความโหดร้ายนี้จบลงด้วยเสียงคำรามต่ำของผู้ชาย

เซิ่งอันหรานก็สลบไป

น้ำตาไหลออกมาจากหางตาทั้งสองข้าง ไหลมาจากแก้มมาถึงข้างแก้ม ตกลงในอ่างอาบน้ำ

มองเห็นเธอท่าทางที่สิ้นหวังนี้ อวี้หนานเฉิงก็รู้สึกสับสนขึ้นมา

เขาแทบจะไม่รู้จะต้องทำยังไง นานมากจึงอุ้มเธอกลับไปนอนบนเตียง เวลาที่ห่มผ้าให้เธอ ได้ยินเสียงซึมเศร้าดังเข้ามาจากบนเตียง

“นี้คือที่คุณต้องการ?ตอนนี้พอรึยัง?”

มือที่จับมุมผ้าห่มสั่นเทา ค้างอยู่ในอากาศนานมาก สุดท้ายก็ห่มไหล่ให้เธอ

“อย่าสัมผัสฉัน”

มือของอวี้หนานเฉิงยังไม่ได้สัมผัสแก้มของเธอ ก็มองเห็นสายตาที่รังเกียจของเธอ“ไสหัวออกไป”

เธอแทบจะกัดฟันพูดคำนี้ออกมา ใบหน้าเล็กที่สวยน่ารักดูเหมือนไม่มีเลือดฝาด

ทำไมเธอจินตนาการไม่ออกว่า ผู้ชายคนนี้ ทำให้เธอคิดว่านี้คือพรหมลิขิตได้กำหนดไว้แล้ว จะฝืนใจเธอทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้

สายตาของอวี้หนานเฉิงกะพริบความกลัดกลุ้ม เงียบไม่พูดจาอยู่นานมาก สุดท้ายไม่พูดอะไรและออกจากห้องไป

เรื่องนี้ที่เกิดขึ้นไม่มีวิธีจะเอากลับคืนมาได้ ไม่ใช่แค่คำอธิบายไม่กี่คำแล้วจะรักษารอยร้าวระหว่างคนสองคนได้ เป็นวิธีการที่เขาจัดการสุดเหวี่ยงเกินไป เขาผิดไปแล้ว แต่วินาทีนี้แม้แต่คำขอโทษเขาก็พูดไม่ออก

ในห้องเงียบสงบลง

เวลาที่อวี้หนานเฉิงจากไปเหลือเพียงแสงไฟสลัวในห้องนั่งเล่นเท่านั้น ในห้องเปิดประตูครึ่งหนึ่ง สามารถมองเห็นแสงที่ส่องเข้ามาจากภายนอก ดูเหมือนไม่ได้เงียบเหงาขนาดนั้น

ใจของเซิ่งอันหรานกลับเย็นชา การเคลื่อนไหวเล็กน้อยเกี่ยวข้องกับความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในร่างกายส่วนล่าง ความเจ็บปวดที่ชัดเจนนั้นดูเหมือนจะเตือนเธอถึงสิ่งที่อวี้หนานเฉิงทำกับเธออย่างบ้าคลั่ง

เธอออกจากตระกูลอวี้ไปกลางดึก

เซิ่งเสี่ยวซิงถูกเซิ่งอันหรานปลุกให้ตื่นจากความฝัน ขยี้ตาแล้วนั่งบนเตียงมองดูร่างที่คุ้นเคยในความมืด

“หม่าม้า”

“ซิงซิงน้อย ใส่เสื้อผ้า ไปกับหม่าม้า”

เซิ่งเสี่ยวซิงท่าทางสะลึมสะลือ เสียงแหบเล็กน้อย“หม่าม้า พวกเราจะไปไหน?”

“กลับบ้าน”

เซิ่งอันหรานสวมเสื้อผ้าให้เธอ นำเธออุ้มขึ้นมาจากบนเตียง เวลาที่กำลังจะไปก็มองเห็นร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงด้านข้างกำลังมองเธอ ไม่รู้ว่าเขาลุกขึ้นนั่งตั้งแต่เมื่อไหร่ แทบจะสามารถรับรู้ถึงอารมณ์ที่ตกต่ำของเธอ เชื่อฟังและเงียบไม่พูดไม่จา

“จิ่งซี”เซิ่งอันหรานลังเลที่จะเรียกชื่อของเขาออกมา ในใจสิ้นหวังมาก

ถ้าหากสิทธิ์การเลี้ยงดูของจิ่งซีอยู่ในมือเธอ วินาทีนี้เธอไม่ลังเลที่จะพาจิ่งซีออกไปจากตระกูลอวี้ บินไปอเมริกาโดยตรง ไม่กลับมาที่นี่ที่ทำให้เสียใจอีก

แต่ว่าเธอรู้ ถ้าหากตอนนี้เธอทำแบบนี้ ก็จะทำให้แผนที่วางไว้ทั้งหมดพังลง ถ้ากวนโมโหอวี้หนานเฉิงคนนี้ก็สามารถทำได้ทุกอย่าง เธอไม่สามารถพาจิ่งซีไปเสี่ยงได้

เธอหลับตาลง น้ำตาสองหยดไหลอาบแก้ม ทำใจโหดร้ายอุ้มเซิ่งเสี่ยวซิงออกไป

จู่ๆก็ได้ยินเสียงแหบแห้งดังมาจากด้านหลัง