ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 184

อารมณ์ที่ถูกเซิ่งอันหรานไม่สนใจชั่วพริบตาก็ถูกระเบิดออกมา

หลายปีขนาดนี้แล้ว เป็นครั้งแรกที่อวี้หนานเฉิงคิดว่าพฤติกรรมของตัวเองควบคุมไม่ได้ ถึงแม้จะรู้ว่าเซิ่งอันหรานเจ็บปวด หลังจากที่เขาทำแบบนี้จะต้องเผชิญกับรอยร้าวของความรักที่เอากลับคืนมาไม่ได้ แต่ก็ยังควบคุมตัวเองไม่ได้ ต้องการเธออย่างป่าเถื่อนและไม่มีเหตุผล

“อา…”

เสียงที่แหลมคมกลายเป็นเสียงแหบในตอนที่เขาบุกทะลุถึงจุดสุดยอด เซิ่งอันหรานรู้สึกเจ็บปวดเหมือนตัวเองถูกฉีกขาดไปครึ่งหนึ่ง และอวี้หนานเฉิงเหมือนสัตว์ป่าที่ดุร้าย จับเอวของเธอ กระแทกเข้าออกไม่หยุด

ไม่สนใจความยินยอมของเธอ บังคับร่างกายเธอ

เสียงหอบหายใจในห้องน้ำและเสียงเนื้อปะทะกันเสียงจมอยู่ในน้ำ เซิ่งอันหรานดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ จ้องมองอวี้หนานเฉิง มือสองข้างที่ผูกไว้กับวาล์วน้ำ ข้อมือก็แดงแล้ว และมีรอยฟกช้ำ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ความโหดร้ายนี้จบลงด้วยเสียงคำรามต่ำของผู้ชาย

เซิ่งอันหรานก็สลบไป

น้ำตาไหลออกมาจากหางตาทั้งสองข้าง ไหลมาจากแก้มมาถึงข้างแก้ม ตกลงในอ่างอาบน้ำ

มองเห็นเธอท่าทางที่สิ้นหวังนี้ อวี้หนานเฉิงก็รู้สึกสับสนขึ้นมา

เขาแทบจะไม่รู้จะต้องทำยังไง นานมากจึงอุ้มเธอกลับไปนอนบนเตียง เวลาที่ห่มผ้าให้เธอ ได้ยินเสียงซึมเศร้าดังเข้ามาจากบนเตียง

“นี้คือที่คุณต้องการ?ตอนนี้พอรึยัง?”

มือที่จับมุมผ้าห่มสั่นเทา ค้างอยู่ในอากาศนานมาก สุดท้ายก็ห่มไหล่ให้เธอ

“อย่าสัมผัสฉัน”

มือของอวี้หนานเฉิงยังไม่ได้สัมผัสแก้มของเธอ ก็มองเห็นสายตาที่รังเกียจของเธอ“ไสหัวออกไป”

เธอแทบจะกัดฟันพูดคำนี้ออกมา ใบหน้าเล็กที่สวยน่ารักดูเหมือนไม่มีเลือดฝาด

ทำไมเธอจินตนาการไม่ออกว่า ผู้ชายคนนี้ ทำให้เธอคิดว่านี้คือพรหมลิขิตได้กำหนดไว้แล้ว จะฝืนใจเธอทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้

สายตาของอวี้หนานเฉิงกะพริบความกลัดกลุ้ม เงียบไม่พูดจาอยู่นานมาก สุดท้ายไม่พูดอะไรและออกจากห้องไป

เรื่องนี้ที่เกิดขึ้นไม่มีวิธีจะเอากลับคืนมาได้ ไม่ใช่แค่คำอธิบายไม่กี่คำแล้วจะรักษารอยร้าวระหว่างคนสองคนได้ เป็นวิธีการที่เขาจัดการสุดเหวี่ยงเกินไป เขาผิดไปแล้ว แต่วินาทีนี้แม้แต่คำขอโทษเขาก็พูดไม่ออก

ในห้องเงียบสงบลง

เวลาที่อวี้หนานเฉิงจากไปเหลือเพียงแสงไฟสลัวในห้องนั่งเล่นเท่านั้น ในห้องเปิดประตูครึ่งหนึ่ง สามารถมองเห็นแสงที่ส่องเข้ามาจากภายนอก ดูเหมือนไม่ได้เงียบเหงาขนาดนั้น

ใจของเซิ่งอันหรานกลับเย็นชา การเคลื่อนไหวเล็กน้อยเกี่ยวข้องกับความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในร่างกายส่วนล่าง ความเจ็บปวดที่ชัดเจนนั้นดูเหมือนจะเตือนเธอถึงสิ่งที่อวี้หนานเฉิงทำกับเธออย่างบ้าคลั่ง

เธอออกจากตระกูลอวี้ไปกลางดึก

เซิ่งเสี่ยวซิงถูกเซิ่งอันหรานปลุกให้ตื่นจากความฝัน ขยี้ตาแล้วนั่งบนเตียงมองดูร่างที่คุ้นเคยในความมืด

“หม่าม้า”

“ซิงซิงน้อย ใส่เสื้อผ้า ไปกับหม่าม้า”

เซิ่งเสี่ยวซิงท่าทางสะลึมสะลือ เสียงแหบเล็กน้อย“หม่าม้า พวกเราจะไปไหน?”

“กลับบ้าน”

เซิ่งอันหรานสวมเสื้อผ้าให้เธอ นำเธออุ้มขึ้นมาจากบนเตียง เวลาที่กำลังจะไปก็มองเห็นร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงด้านข้างกำลังมองเธอ ไม่รู้ว่าเขาลุกขึ้นนั่งตั้งแต่เมื่อไหร่ แทบจะสามารถรับรู้ถึงอารมณ์ที่ตกต่ำของเธอ เชื่อฟังและเงียบไม่พูดไม่จา

“จิ่งซี”เซิ่งอันหรานลังเลที่จะเรียกชื่อของเขาออกมา ในใจสิ้นหวังมาก

ถ้าหากสิทธิ์การเลี้ยงดูของจิ่งซีอยู่ในมือเธอ วินาทีนี้เธอไม่ลังเลที่จะพาจิ่งซีออกไปจากตระกูลอวี้ บินไปอเมริกาโดยตรง ไม่กลับมาที่นี่ที่ทำให้เสียใจอีก

แต่ว่าเธอรู้ ถ้าหากตอนนี้เธอทำแบบนี้ ก็จะทำให้แผนที่วางไว้ทั้งหมดพังลง ถ้ากวนโมโหอวี้หนานเฉิงคนนี้ก็สามารถทำได้ทุกอย่าง เธอไม่สามารถพาจิ่งซีไปเสี่ยงได้

เธอหลับตาลง น้ำตาสองหยดไหลอาบแก้ม ทำใจโหดร้ายอุ้มเซิ่งเสี่ยวซิงออกไป

จู่ๆก็ได้ยินเสียงแหบแห้งดังมาจากด้านหลัง

“หม่าม้า”

เสียงของเด็กชายมีความแหบแห้ง เป็นเพราะว่าไม่ได้เปิดปากพูดนานแล้ว เห็นได้ชัดเจนถึงเสียงที่แหบและเข้าใจยาก ยังมีความน้อยใจและวอนขอ

เหมือนกำลังขอร้องให้เซิ่งอันหรานอยู่ต่อ

น้ำตาเธอไม่หยุดที่จะไหลออกมา หมุนตัวเดินกลับไปในห้อง

อวี้จิ่งซีจับแขนเสื้อของเธอไว้ ในดวงตามีน้ำตาคลอเบ้า

เซิ่งอันหรานรู้สึกเจ็บปวดมาก มองดวงตาของอวี้จิ่งซีอย่างจริงจัง อดกลั้นเสียงสะอึกสะอื้น

“จิ่งซี ลูกฟังหม่าม้าพูด หม่าม้าจะกลับมาพาลูกไป แต่ตอนนี้ไม่ได้ ถ้าหากหม่าม้าพาลูกไปตอนนี้ พ่อลูกจะไม่เห็นด้วย ถ้าหากหลังจากนี้พวกเราไม่เจอกันอีก ดังนั้นลูกต้องเป็นเด็กดี เชื่อหม่าม้า ได้ไหม?หม่าม้าไม่มีทางทิ้งลูกอีกแล้ว ”

เมื่อหกปีที่แล้วเธอกลัวว่าคนที่แย่งเอาความบริสุทธิ์ของเธอไปและยังบังคับให้เธอคลอดลูกถ้าคนนั้นรู้ถึงการมีอยู่ของเซิ่งเสี่ยวซิง ดังนั้นเธอจึงหนีภัยไปอเมริกา ด้วยเหตุผลนี้เธอจึงอดกลั้นความทุกข์ใจและความเสียใจเมื่อหกปีก่อนไว้ ลูกชายที่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครกลับเป็นปมในใจเธอ เธอไม่มีวิธีจะลืมเรื่องราวในเมืองนี้ได้

วันนี้เธอหาเจอแล้ว จะสามารถปล่อยไปง่ายๆได้ยังไง

ถึงแม้ว่าจะตัดเยื่อใยกับอวี้หนานเฉิง เธอก็ต้องพาอวี้จิ่งซีไป

มือเล็กที่ดึงแขนเสื้อสุดท้ายก็ค่อยๆปล่อย อวี้จิ่งซีสูดจมูก หมุนตัวนำตัวเองยัดเข้าไปในผ้าห่ม เสียงร้องไห้ดังออกมาจากผ้าห่ม ราวกับมีดกรีดหัวใจของเซิ่งอันหราน

เธอไม่กล้าจะอยู่นาน อุ้มเซิ่งเสี่ยวซิงออกไป

ดึกมากแล้ว บ้านเก่าตระกูลอวี้อยู่ไกลลับตาคน ด้านนอกเรียกรถแท็กซี่ไม่ถึง เซิ่งอันหรานแบกเซิ่งเสี่ยวซิงเดินบนถนนใหญ่ ท้องฟ้ามีเมฆมาก มองเห็นฝนใกล้จะตกแล้ว

เสียงของซิงซิงน้อยดังเข้ามา

“หม่าม้า พี่จิ่งซีเสียใจมาก ทำไมพวกเราต้องไป?”

“เพราะว่านั่นไม่ใช่บ้านของพวกเรา”

“หม่าม้าเลิกกับลุงอวี้แล้วเหรอ?”

“อืม”

เป็นครั้งแรกที่เซิ่งอันหรานมีปัญหาเรื่องความรักต่อหน้าลูกสาวของตัวเอง

เมื่อก่อนเธอคิดว่าลูกสาวยังเล็ก เรื่องด้านนี้ไม่อยากจะพูดกับเธอ แต่ดูเหมือนที่ผ่านมา ลูกก็รู้จักคิดมากกว่าที่ตัวเองคิด

คนตระกูลหลินเจตนาจะแต่งงานกับตระกูลอวี้ ใครก็ไม่ได้บอกเด็กทั้งสองคน พวกเขาสามารถดูออกเอง

“หม่าม้าเลิกกับลุงอวี้แล้ว ซิงซิงน้อยจะเจ็บปวดไหม?”

“นิดหน่อยค่ะ”

เซิ่งเสี่ยวซิงฟุบอยู่บนหลังของเซิ่งอันหราน ถอนหายใจ“เจ็บปวดก็เป็นเพราะว่าหม่าม้าน่าจะเสียใจ ถ้ารู้ก่อนล่วงหน้าว่าลุงอวี้จะทำให้หม่าม้าเสียใจแบบนี้ หนูจะไม่ให้พวกคุณอยู่ด้วยกัน”

“ใช่ไหม?”

เซิ่งอันหรานฝืนยิ้ม ไม่รู้ว่าจะปลื้มใจหรือเสียใจ

เดินมาสักพัก ซิงซิงน้อยก็เรียกเธอ

“หม่าม้า!”

“มีอะไร?”

“ไม่งั้นหม่าม้าก็คืนดีกับป่าป๊าเถอะ ถึงแม้ว่าป่าป๊าจะไม่กลับบ้าน แต่ทุกครั้งที่ป่าป๊ากลับบ้าน ก็ซื้อของมาเยอะแยะ ดีกับหนูมาก”

ได้ยิน เซิ่งอันหรานก็เลิกคิ้วขึ้น เงียบไม่พูดจานานมากจึงเปิดปากพูด

“ซิงซิงน้อย ลูกโตแล้ว หม่าม้าจะบอกกับลูกหนึ่งเรื่อง แต่ว่า ลูกต้องเชื่อว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หม่าม้าก็รักลูกมาก”

“อะไรคะ?”

“ลูกจำได้ไหม หม่าม้าเคยพูดกับลูก ลูกมีพี่ชายฝาแฝด?”

“……”