ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 183

“คุณหญิง ระวังหน่อย มีประตู”

เสียงของคนรับใช้ดังเข้ามา เซิ่งอันหรานจับวงกบประตู“ใช่แล้ว เด็กสองคนล่ะ?คนเยอะเกินไป ต้องมองดูพวกเขาอย่างรอบคอบ”

“คุณชายน้อยกับคุณหนูถูกส่งกลับไปที่ห้องแล้ว มีพี่เลี้ยงพิเศษคอยดูแล สนิทกันมากอยู่ด้วยกันตลอดเวลา คุณหญิงวางใจเถอะ วันนี้ลมแรง รีบเข้าไปเถอะ อย่าปล่อยให้เย็น”

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องสนใจฉัน ฉันจะไปรับลม ทำให้สร่างเมา”

เซิ่งอันหรานดึงมือของตัวเองจากมือคนรับใช้ ถือโอกาสโบกมือ ให้คนรับใช้ออกไป

สายลมยามเย็นใต้ชายคาของระเบียง ยังมีกลิ่นหอมของต้นกุหลาบจันทร์

เซิ่งอันหรานถูกสายลมพัด ก็สร่างเมาแล้ว นั่งลงบนโต๊ะหินในลานบ้าน

“พี่สะใภ้ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เสียงผู้ชายดังขึ้นมา เซิ่งอันหรานชะงักไปเล็กน้อย หรี่ตามองไปทางเสียง มองเห็นร่างในชุดสีเทาเดินมาอยู่ชายคาของระเบียง ผู้ชายใส่สูทสีเทาเงิน อายุไม่ต่างจากอวี้หนานเฉิงมาก

เธอจำได้ไม่ชัดเจน ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่ผู้อาวุโสเพิ่งจะแนะนำเธอจบ ก็เป็นญาติคนแรกที่แสดงความยินดีให้เธอ

เรียกเธอว่าพี่สะใภ้ งั้นคงเป็นลูกพี่ลูกน้องของอวี้หนานเฉิง

“ไม่เป็นไร”เธอตอบเสียงเรียบเฉย ฝืนให้ดูมีสติสัมปชัญญะ

อยู่ในตระกูลที่ร่ำรวย ก็ไม่สามารถจะขายหน้าได้

ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา เห็นเธอตอบรับ ก็เดินเข้ามา หลังจากนั้นก็วางขวดพลาสติกใสไว้บนโต๊ะหิน พูดอย่างห่วงใย

“นี้เป็นน้ำตาลที่ทำให้สร่างเมา กินเม็ดเดียวพรุ่งนี้ก็จะไม่ปวดหัวแล้ว ผมเห็นว่าพี่สะใภ้ดื่มไปเยอะแล้ว ก็เป็นห่วง ดังนั้นจึงตามมาดู หวังว่าจะไม่ล่วงเกิน”

รู้ว่าจะล่วงเกินก็ยังเดินตามมา ไม่รู้ว่าหญิงชายอยู่ตามลำพังไม่เหมาะสมเหรอ?

จู่ๆเซิ่งอันหรานก็รู้สึกเลี่ยนมาก ปลิ้นปล้อนจนทำให้คนเกลียด

“ขอบคุณ”เธอพยักหน้าอย่างมีมารยาท กลับไม่ได้ยื่นมือไปรับ

“พี่สะใภ้กับพี่อวี้หนานเฉิงรู้จักกันเมื่อไหร่เหรอ?ทำไมเมื่อก่อนผมไม่เคยได้ยินพี่ชายเอ่ยถึง?”

ผู้ชายถามตามอำเภอใจ

เซิ่งอันหรานตาปรือมองเขา สมองรู้สึกปวดหัว“ฉันรู้จักกับเขาไม่นาน นายไม่ได้ยินเขาเอ่ยถึงก็เป็นเรื่องปกติมาก”

“แบบนี้เอง งั้นดูเหมือนว่าพี่ชายจะชอบคุณมาก ไม่งั้น รู้จักไม่นานก็คงไม่ตัดสินใจแต่งงาน ฉุกละหุกขนาดนี้”

“เขาอยากจะแต่งงานกับฉัน?”เซิ่งอันหรานได้ยินคำนี้ไม่ชัดเจน รู้สึกว่าอยากจะหัวเราะ“เขาจะอยากแต่งงานกับฉันได้ยังไง รักครั้งแรกเขากลับมาแล้ว เฝ้าภาวนารีบจะเลิกกับฉัน”

“รักครั้งแรก”

ผู้ชายสายตาตื่นเต้นขึ้นมา มีความสนใจ“ดูเหมือนว่าพี่สะใภ้จะมีคำพูดที่คับแค้นใจกับพี่ชายมากนะ คุณพูดให้ผมฟัง มีโอกาสผมจะพูดให้เขาฟัง”

“พูดอะไรล่ะ?”เซิ่งอันหรานรำคาญจนผลักเขา ผู้ชายไม่ได้ป้องกัน เกือบจะล้ม ก็ขมวดคิ้วขึ้นทันที ใช้สายตารังเกียจมองเธอ

“อย่าพูดว่าเขาไม่อยากแต่งงานกับฉัน ถ้าเขาอยาก ฉันก็ยังไม่ยินยอม คนที่ชอบฉันมีเยอะแยะไปหมด เขาอวี้หนานเฉิงถือว่าไม่ได้อยู่ในเกรด!”

พูดชายได้ยินก็ชะงัก หัวเราะออกมา“คำพูดนี้ผมชอบฟัง เขาถือว่ามีเกรด ท่าทางเขาแบบนั้น ยังโชคดีที่เกิดมาในตระกูลนี้ พี่สะใภ้ พูดเถอะพวกคุณรู้จักกันได้ยังไง…”

“พวกเราเหรอ?”

เซิ่งอันหรานเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า กะพริบตา จู่ๆก็ดึงคอเสื้อของผู้ชาย และพูดคำด่าออกมา“อวี้หนานเฉิง ผู้ชายสารเลว…”

บางทีเป็นเพราะสาเหตุของการดื่มเหล้า ท่วมตัวเซิ่งอันหรานเต็มไปด้วยความงดงามที่กระจายออกมา เข้าใกล้แบบนี้ กลิ่นแอลกอฮอล์ปะทะบนใบหน้าทำให้ผู้ชายตะลึงทันที

เป็นคนที่เต็มไปด้วยเสน่ห์จริงๆ มิน่าล่ะพี่ชายจึงตัดสินใจอยากจะแต่งงานขึ้นมากะทันหัน

“พี่สะใภ้ คุณดื่มเยอะแล้ว ผมส่งคุณ กลับไปพักผ่อน”

ผู้ชายก้มตัวจะประคองเซิ่งอันหราน นำเธอพยุงไว้เตรียมจะออกไป เพิ่งจะเดินมาถึงระเบียงทางเดินสองก้าวเงาร่างสูงใหญ่ที่ทางเดินก็สาดลงบนพื้น เงยหน้าขึ้น ก็ตกใจจนวิญญาณแทบออกจากร่าง

“พี่…พี่ชาย”

อวี้หนานเฉิงจ้องมองเขา ไม่แม้แต่จะพูดไร้สาระ เดินมาตรงหน้าสองก้าวนำเซิ่งอันหรานออกมาจากอ้อมกอดเขา หลังจากที่แน่ใจว่าเสื้อผ้าเธอเป็นระเบียบ ก็พูดเสียงเย็นชา

“อวี้ฉีเฟิง เห็นแก่หน้าคุณปู่ฉันจะไม่ลงมือกับนาย แต่ว่าของฉันกับคนของฉัน นายมาแตะต้องอีก มือไหนแตะต้อง ฉันจะตัดมือนั้นไปให้หมากิน เชื่อไม่เชื่อก็ตามใจนาย”

พูดจบ เขาก็อุ้มเซิ่งอันหรานด้วยท่าเจ้าสาว เดินตรงไปในบ้าน

อวี้ฉีเฟิงยืนอยู่ที่ระเบียงทางเดิน ลมเย็นพัดเข้ามา เหงื่อก็เย็นแล้ว ความเกลียดชังในสายตาปรากฏชัดเจนมากขึ้น ราวกับมีดสังหาร

นายลำพองใจไปเถอะ ต้องมีวันที่นายลำพองใจไม่ได้ ถึงเวลานั้นของกับคนของนายก็ต้องเป็นของฉัน เขาคิดในใจ

หลังจากอวี้หนานเฉิงใช้เท้าถีบประตูห้อง อุ้มเซิ่งอันหรานเข้าไปในห้องอาบน้ำ ทิ้งลงไปในอ่างอาบน้ำ

น้ำเย็นสาดลงมาจากบนศีรษะ เซิ่งอันหรานสะดุ้งตกใจ ทรงตัวไม่อยู่ตะโกนร้องอยู่ในอ่างอาบน้ำ ชั่วพริบตาเดียวที่ลืมตาขึ้นมามองเห็นคนที่อยู่ตรงหน้าชัดเจน ก็สร่างเมาแล้วครึ่งหนึ่ง

“ได้สติแล้ว?”

สายตาเย็นชาของอวี้หนานเฉิง“ต้องให้ฉันบอกเธอไหมว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น”

นึกถึงเรื่องเมื่อกี้ในลานบ้าน เซิ่งอันหรานในใจก็ยังหวาดผวาอยู่ กำหมัดแน่น ฝืนพูดออกไป“นั่นไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้องนายเหรอ?ฉันอยู่ในลานบ้านสามารถเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาได้?”

“ยังจะปากแข็ง?”

อวี้หนานเฉิงโกรธขึ้นมา“เมื่อกี้เธอพูดอะไรกับอวี้ฉีเฟิง?พูดว่าเธอไม่เคยคิดอยากจะแต่งงานกับฉันใช่ไหม?มีคนที่ตามจีบเธอเยอะใช่ไหม?มีใครบ้าง?”

“เกี่ยวอะไรกับคุณ?”

เซิ่งอันหรานโดนน้ำเย็นสาดก็เต็มไปด้วยความโกรธ ในเวลานี้เธอจนตรอกจนแทบจะซุกแผ่นดินหนี อวี้หนานเฉิงยังพูดฉอดๆ

เธอปืนขึ้นมาจากในอ่างอาบน้ำ ในปากยังพูดด้วยความโกรธ

“พวกเราเลิกกันแล้ว ฉันเห็นแก่หน้าคุณปู่ไม่ได้โต้แย้งต่อหน้าทุกคน ตอนนี้ฉันจะไปหาคุณปู่พูดเรื่องราวให้ชัดเจน หลังจากนี้พวกเราต่างคนต่างไปตามทางของตนไม่ข้องแวะยุ่งเกี่ยวกัน”

“เธอกล้า!”สองคำที่เย็นชาเหมือนกับตะปู ทำให้การกระทำของเซิ่งอันหรานหยุดลง

เธอกัดฟัน เงยหน้ามองเขา

“ฉันมีอะไรที่ไม่กล้า”

เพิ่งจะพูดจบ อวี้หนานเฉิงก็นำเธอผลักลงไปในอ่างอาบน้ำ ขายาวก้าวเข้ามา ทั้งตัวก็เข้ามาในอ่างอาบน้ำ แขนที่ราวกับเหล็กคู่นั้นกดไหล่ของเธอไว้ทำให้เธอขยับไม่ได้ สายตาเต็มไปด้วยความโกรธ อยู่ในภาวะที่ได้เปรียบและพูด

“เธอคิดว่าตระกูลอวี้เป็นอะไร เธออยากจะมาก็มาอยากจะไปก็ไป?”

“คุณปล่อยฉัน…”เซิ่งอันหรานเจ็บจนพูดไม่ออก

อวี้หนานเฉิงถูกความโกรธครอบงำแล้ว ในสมองของเขาเต็มไปด้วยภาพในลานบ้านอวี้ฉีเฟิงแตะต้องเธอแต่เธอกลับไม่มีท่าทางต่อต้าน ในหูได้ยินเพียงแค่คำที่เธอพูดว่าไม่เคยคิดจะแต่งงานกับเขา หน้าตาของคนตรงหน้าสลักลึกอยู่ในหัวใจเขา

เธอกลับพูดซ้ำไปซ้ำมาว่าให้เขาปล่อย ให้เขาตัดใจ

เขาเบ้าตาแดง แรงกระตุ้นทำให้ปลดปล่อยอารมณ์ทั้งหมดของเขา เสื้อเชิ้ตเนื้อผ้าแพรไหมบนตัวถูกฉีกเป็นชิ้นๆด้วยมือของเขา ชุดชั้นในลูกไม้โอบล้อมหน้าอกอวบอิ่มที่สั่นไหว ยิ่งทำให้เขามีความต้องการ

“ปล่อยฉัน อวี้หนานเฉิง คุณคนเลว!”เซิ่งอันหรานตะโกนและดิ้นรนต่อสู้ มือสองข้างตบเขาอย่างสุดชีวิต ละอองน้ำสาดกระเด็น มือของเธอถูกมัดกลับไปที่วาล์วน้ำ รอบเอวถูกกระแทกเข้ามาอย่างรุนแรง——