ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 188

“เธอเมาอยู่ในไนต์คลับ นอนกับผู้ชายจนตั้งท้อง เธอให้กำเนิดลูกโดยไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อ เพื่อปกปิดสิ่งเหล่านี้ เธอจึงไปต่างประเทศโดยไม่บอกทั้งครอบครัว 6 ปีที่เธอจากไป ไม่มีการติดต่อกับครอบครัว ไม่ได้เรียน ไม่มีงานทำ ฉันจินตนาการไม่ออกเลยว่าเธอใช้ชีวิตยังไงในต่างแดนเป็นเวลา 6 ปี "

คำพูดของเซิ่งอันเหยานั้นเลวร้ายมาก

ดวงตาของอวี้หนานเฉิงแสดงความไม่พอใจเล็กน้อย "ทำไมผมถึงต้องเชื่อคุณ?"

“แน่นอน คุณอาจจะไม่เชื่อที่ฉันพูด แต่คุณสามารถตรวจสอบได้ เธอเป็นนักเรียนของโรงเรียนแพทย์ที่มีชื่อเสียงและมีอนาคตที่สดใส ทำไมเธอถึงเลือกไปต่างประเทศอย่างรีบร้อน และทำไมเธอถึงกลับมา ไม่ใช่เพราะความมั่นคงในต่างแดนหมดไปก็เลยกลับมาหาที่ลี้ภัยใหม่หรอกเหรอ? เธอไม่ได้สูงส่งอย่างที่คุณคิดหรอก”

อวี้หนานเฉิงยืนขึ้น จัดแขนเสื้อและพูดอย่างเย็นชาว่า

“คุณอยากแน่ใจว่าผมไม่ได้อยู่เบื้องหลังและช่วยเหลือเธอ เพื่อคุณจะได้สมบัติมากขึ้น ด้วยเหตุนี้ผมจะไม่เชื่อคำพูดของคุณเลยสักนิด คุณทำให้ผมเสียเวลามาสิบนาทีแล้ว "

เมื่อมองไปที่แผ่นหลังของอวี้หนานเฉิงที่เดินออกไป ใบหน้าของเซิ่งอันเหยาซีดลง แต่ในที่สุดเธอก็นั่งลงและหัวเราะเย้ยหยัน เธอไม่เชื่อว่าอวี้หนานเฉิงจะไม่ตรวจสอบหลังจากได้ยินคำพูดของเธอ ตราบใดที่เขาไปตรวจสอบ ก็พบว่าทุกอย่างที่เธอพูดไม่ได้มีการดัดแปลง มันคือข้อเท็จจริงทั้งหมด

เป็นความจริงที่เซิ่งอันหรานตั้งครรภ์โดยไม่ได้ตั้งใจในขณะนั้น และเด็กคนนั้นก็เกิดที่นั่น เป็นความจริงที่เด็กหญิงอายุ 5 ขวบที่อาศัยอยู่ต่างประเทศโดยไม่ได้พูบอกใคร เธอฉันตรวจสอบมาหมดแล้ว แม้ว่าข้อมูลจะได้รับการแก้ไข แต่ยุคสมัยนี้ทำไมจะหาข้อมูลยากๆไม่ได้ล่ะ ขอแค่มีเงินก็พอ

กู้เจ๋อ ตราบใดที่อวี้หนานเฉิงค้นพบชายคนนี้ ทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม

เนื่องจากทรัพย์สมบัติของตระกูลเซิ่งมีมากมาย เธอจึงตั้งใจแน่วแน่ที่จะได้มันมา

เซิ่งชิงซานฟื้นขึ้นหลังจากหลับไปหนึ่งสัปดาห์

โรงพยาบาลได้ย้ายเขาไปที่หอผู้ป่วยทั่วไปแล้ว

เซิ่งอันหรานบังเอิญว่างงานเพราะลาออก จึงมาเยี่ยมเขาทุกวัน เมื่อวันเสาร์และอาทิตย์ไม่มีเรียนว่ายน้ำ เธอจึงพาเซิ่งเสี่ยวซิงมาด้วย

“มานี่สิ ขอตาดูหน่อย”

เซิ่งชิงซานตบเตียงด้านข้างและโบกมือเรียกเซิ่งเสี่ยวซิงด้วยความใจดี

เซิ่งอันหรานกำลังปอกเปลือกแอปเปิลแล้วยื่นให้ซิงซิงน้อย "เอาไปให้คุณตาทานสิ"

ซิงซิงน้อยพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ถือแอปเปิลไว้ข้างหน้าและตะโกนอย่างไพเราะว่า "คุณตาทานแอปเปิลสิคะ มันหวานมาก"

เซิ่งชิงซานยิ้มอย่างเปิดเผย "แอปเปิลที่ซิงซิงน้อยเอามาให้ตา ต้องหวานแน่ๆเลย"

“หม่าม้าก็พูดแบบนี้เหมือนกันค่ะ”

ซิงซิงน้อยกะพริบตา "มือของซิงซิงน้อยมีเวทมนตร์"

เซิ่งอันหรานยิ้มอย่างเอ็นดูและพูดว่า "เอาล่ะ มากินตรงนี้เถอะ ชมนิดหน่อยก็ตัวลอยแถมพูดไม่ยอมหยุด คุณตาจะได้พักผ่อน"

"ไม่เป็นไร"

เซิ่งชิงซานส่ายหัว “นานๆทีตาหลานจะได้คุยกันสักทีหนึ่ง การผ่าตัดครั้งนี้คุ้มค่ามากจริงๆ”

“พ่อ...” เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว

“โอเค ไม่พูดเรื่องนี้ดีกว่า ช่วงนี้ลูกคงไม่ได้พักผ่อนเลยใช่ไหม ตอนนี้พ่อไม่เป็นอะไรแล้ว ลูกกลับไปพักผ่อนเถอะ กลางวันต้องไปทำงานอีก"

“หนูลาออกจากงานแล้ว หนูยังไม่อยากทำงาน ไม่เป็นไรค่ะ”

เซิ่งอันหรานตอบโดยตรง แต่คนเป็นพ่อกลับรู้สึกประหลาดใจ

“ทำไมถึงลาออกล่ะ?”

เขานึกบางอย่างออกอย่างรวดเร็ว “ทะเลาะกับประธานหนุ่มของเซิ่งถังเหรอ?”

“มันไม่เกี่ยวอะไรกับเขาค่ะ”

เซิ่งอันหรานสูดหายใจเข้าลึกๆและพูดว่า “ช่างเถอะค่ะ พ่อไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้ สุขภาพของพ่อเป้นเรื่องสำคัญ หนูจะดูแลเอง”

“หนุ่มสาวก็แบบนี้ เดี๋ยวทะเลาะกันบ้าง เดี๋ยวก็ดีกัน อันหราน ลูกอย่าคิดมากเลย...”

เซิ่งชิงซานปลอบโยน โดยไม่รู้ว่าเธอกังวลเรื่องอะไร

"ก๊อกๆ ๆ ๆ"

มีเสียงเคาะประตูขัดจังหวะคำพูดของเขา

"ใครน่ะ?"

เซิ่งอันหรานยืนขึ้นและเห็นชายวัยกลางคนในชุดสูทและรองเท้าหนังยืนอยู่ที่ประตูวอร์ด

“ทนายฉิน”

เธอกล่าวทักทายในทันที

ทนายฉินเป็นที่ปรึกษากฎหมายของเซิ่งชิงซาน เขามาที่โรงพยาบาลหลายครั้งในช่วง 2 วันที่ผ่านมา ดูเหมือนว่าเขาจะพูดคุยถึงความเป็นเจ้าของหุ้นของบริษัทและไม่ได้หลีกเลี่ยงเธอ แต่เซิ่งอันหรานกลับเป็นฝ่ายหลีกเลี่ยงเองทุกครั้ง

“ถ้าอย่างนั้นเชิญคุยกันตามสบายนะคะ หนูขอตัวก่อน”

เซิ่งอันหรานโบกมือเรียกซิงซิงน้อย "มาเถอะ ซิงซิงน้อย คุณตาจะคุยธุระ หนูไปกับหม่าม้าก่อนนะ"

“ไปก่อนนะคะ คุณตา บ๊ายบาย”

เซิ่งเสี่ยวซิงกล่าวอำลาอย่างสุภาพ และโบกมือให้ทนายความฉิน ก่อนออกไปกับเซิ่งอันหราน

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ

ทนายฉินยิ้มและพูดว่า “ท่านประธาน ลูกสาวของคุณหนูรองมีมารยาทมาก ดูเหมือนกับคุณหนูรองไม่มีผิดเลยครับ”

“ใช่ เหมือนอันหรานตอนเด็กๆเลย”

เซิ่งชิงซานดูเหมือนจะรู้สึกคิดถึงเล็กน้อย ก้มศีรษะลงและเงียบไปชั่วครู่หนึ่ง “คุยเรื่องธุระกันเถอะ เวลาไม่เคยคอยใคร”

"ครับ"

ทนายความฉินกระจายเอกสารที่เขานำมาบนโต๊ะ "ตามคำขอของคุณ เงินทั้งหมดห้าร้อยล้านหยวนได้ถูกลงทุนสำเร็จ และพินัยกรรมได้รับการแก้ไขตามความต้องการของคุณ ผมขอยืนยันอีกครั้ง ที่ดินภายใต้ชื่อของคุณถูกโอนไปยังชื่อของอวี๋ซู่ซิน"

"โอเค"

เซิ่งชิงซานพยักหน้า ไม่รู้ว่าทำไมการเคลื่อนไหวง่าย ๆ นี้จึงยากทำนัก

เขามีอายุเพียง 50 ปี แต่เป็นเหมือนชายชราที่กำลังจะตาย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยหมอกหนา และเขาก็สูญเสียความปรารถนาที่จะมีชีวิตทั้งหมด

“หลังจากที่ฉันตายไปแล้ว ให้อ่านเอกสารนี้ต่อหน้าพวกเขา”

“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะจัดการให้ หมอบอกว่าควบคุมอาการได้แล้วไม่ใช่เหรอครับ? คุณต้องร่วมมือกับการรักษาและมีจิตใจที่ดีขึ้นนะครับ”

"อืม" เซิ่งชิงซานพยักหน้า "ฉันอยากอยู่กับหลานและลูกสาวให้นานกว่านี้"

เขาทำทุกสิ่งทุกอย่างมาตลอดชีวิตก็เพื่อลูกสาวของเขาเอง ส่วนอีกสองคนนั่นคงกำลังคิดหาทางรวบกิจการบริษัทเป็นของตัวเองอยู่

นั่นคือสิ่งที่พวกเธอต้องการ

——

ในช่วงกลางดึก แสงนีออนที่ค่อยๆ ส่องสว่างไปทั่วจินหลิง

บนดาดฟ้าของวิลล่าสี่ชั้น สายลมยามเย็นที่พัดผ่านทำให้ชุดนอนผ้าไหมของชายคนหนึ่งปลิวไสว แก้วไวน์แดงในมือโยกไปมา ของเหลวสีแดงสดแสดงถึงความอ้างว้างเดียวดาย

พายุกำลังมา

“ประธานอวี้ ตรวจเจอแล้วครับ”

เสียงของโจวฟางทางโทรศัพท์สงบมาก

“ข้อมูลของผู้จัดการเซิ่งเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ สถานการณ์จริงคือเธอเคยแต่งงานที่ต่างประเทศในปีที่สอง เธอไปต่างประเทศกับชาวจีนชื่อกู้เจ๋อ และ…”

“แล้วไงต่อ?” อวี้หนานเฉิงได้ยินความลังเลใจทางโทรศัพท์ และพูดขึ้นอย่างเย็นชา

“และจนกระทั่งปัจจุบันนี้เธอยังไม่ได้หย่า ผมส่งรายละเอียดอื่นๆไปที่อีเมลของคุณแล้วครับ คุณ...ดูเอาเองเถอะครับ”