ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 189

ในอีเมลมีข้อความจากผู้ช่วยโจวฟังที่ยังไม่ได้เปิดอ่าน

ทะเบียนสมรสที่ถูกสแกนในเวอร์ชันอิเล็กทรอนิกส์ที่ออกโดยหน่วยงานราชการ มีลายเซ็นของบุคคลทั้ง 2 และระยะเวลาในการรับรองเอกสาร อีกฉบับคือสถานะ การแต่งงานของพลเมืองอเมริกัน รวมทั้งรูปถ่ายของครอบครัวบางส่วน มีไฟล์แนบเกี่ยวกับประวัติโดยย่อของกู่เจ๋อ

หลังจากสำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยเซนต์ยอร์ค เขาเริ่มต้นจากศูนย์และเป็นผู้นำในอุตสาหกรรมการออกแบบ ในเวลาเพียง 3 ปี เขาสร้างรายได้มหาศาลจากบริษัทเสื้อผ้า ตอนนี้บริษัทของเขามีทรัพย์สินในมือมูลค่าเป็น 500 อันดับแรกของโลก ชีวประวัติของเขามันช่างน่าทึ่งจริงๆ

แม้แต่อวี้หนานเฉิงเองยังต้องยอมรับว่าชายผู้นี้เป็นคนนี้เก่งกาจมากๆ

แต่สิ่งที่ทำให้เขารับไม่ได้ก็คือ ตอนที่อันหรานอยู่กับเขา เขายังไม่มีอะไรเลย วันวาเลนไทน์ เมื่อ 4 ปีที่แล้ว พวกเขาทั้งสองได้จดทะเบียนสมรสในสหรัฐอเมริกา เขาไม่สามารถหาเหตุผลอื่นใดมาอธิบายได้นอกจากเรื่องความรัก . ทำไมเธอต้องแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นทั้งที่ตอนนั้นเขายังไม่มีอะไรเลย

และจนถึงขณะนี้ก็ยังไม่มีการหย่า

บรรยากาศในห้องเงียบจนน่ากลัว เงียบจนขนาดที่ได้ยินเสียงน้ำหยดจากฝักบัวในห้องน้ำที่เปิดไม่สนิท

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ "เพล้ง"

คอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่กระแทกลงบนพื้นดังสนั่น แฟ้มข้อมูลเอกสารหลากหลายกระจัดกระจายอยู่บนพื้นเต็มไปหมด รวมทั้งแก้วไวน์ที่แตก มีรอยเปื้อนอยู่บนผนัง เศษแก้วเกลื่อนกลาดลงมากองอยู่ที่มุมของห้อง

เวลาเพี่ยงชั่วครู่หนึ่ง ให้ห้องหนังสือเละตุ้มเป๊ะไปหมด

"คุณชาย……"

แม่บ้านรีบวิ่งเข้าไป เธอยืนอยู่ที่หน้าประตู ด้วยสีหน้าซีด "นี่มัน..."

"ออกไป……"

“คุณชายมือของคุณ...”

"ไสหัวออกไป"

เสียงตะคอกพุ่งเข้าใส่แก้วหูของคนรับใช้ ทันใดนั้นทางด้านนอกหน้าต่างก็เกิดเสียงฟ้าร้องดังขึ้นมา พายุฝนตกลงโปรยปรายลงมาแทบจะในทันที แสงของสายฟ้าแลบสะท้อนอยู่บนใบหน้าของอวี้หนานเฉิงราวกับว่า เขาเป็นวิญญาณของผู้ที่มาจากนรก ใบหน้าดูมืดมนอย่างหาที่เปรียบมิได้ หย่งเอินตกใจกลัวจนสีหน้าซีดขาว เธอเดินโซเซไปปิดประตู จากนั้นก็รีบวิ่งหนีออกมาจากตรงนั้น

ในซากห้องหนังสืออันเละเทะ อวี้หนานเฉิงมีใบหน้ามืดมน เศษแก้วที่แทงทะลุมือของเขา นิ้วมืออันเรียวยาวมีเลือดค่อยๆหยดลงบนพื้นห้อง มันควบแน่นจนกลายเป็นคราบสีดำ

“พ่อของอันหรานฟื้นแล้วใช่ไหม”

เกาจ้านถือร่มและเดินไปส่งถานซูจิ้งที่ด้านล่างของคอนโด "การไปแคมป์ผจญภัยที่เรากล่าวถึงก่อนหน้านี้ เรามาทำการยืนยันเวลากันดีกว่า นี่ก็ผัดมานานมากแล้ว"

“พรุ่งนี้ฉันจะลองพูดกับอันหรานดู น่าจะไม่มีปัญหาอะไร ยังไงซะคุณหมอก็บอกแล้วว่าอาการพ่อของเธอค่อนข้างคงที่แล้ว หากว่าร่างกายพื้นตัวดี อาจจะมีชีวิตอยู่ได้อีกสองสามปีก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไร "

"อยู่ได้อีกสองสามปี"

เกาจ้านตกตะลึง "นี่เป็นคำพูดที่คุณใช้ปลอบโยนคนเหรอ？ เซิ่งอันหรานปกติมักจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากคุณหรือ?"

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” ถานซูจิ้งเหลือบตามองเขา “คุณเคยได้ยินประโยคที่ว่ากรรมตามสนองไหม？ ตอนที่พ่อของเธอยังเป็นหนุ่ม เขาไม่สนใจดูแลครอบครัวของตัวเอง แอบมีบ้านเล็กบ้านน้อยเต็มไปหมด และยังทำให้เซิ่งอันหรานเกิดมาโดยไม่มีแม่ ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะคุณตาของอันหรานต้องมาเสียชีวิตลงอย่างกะทันหัน เขาก็คงไม่คิดที่จะกลับไปรับเธอกลับมาเลี้ยงดู ”

“พ่อของเธอก็ปฏิบัติต่อเธออย่างดีไม่หรือ ? ไม่สามารถสรุปแบบนั้นได้ นั้นมันเป็นเรื่องของคนในรุ่นก่อน ”

“หุบปากซะ ฉันฟังไม่ค่อยชินกับเรื่องนี้”

ถานซูจิ้งดูไม่พอใจ “เรื่องของคนรุ่นก่อนก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมาส่งผลกระทบและมาจบในคนรุ่นต่อมา เซิ่งชิงซานรู้ดีแกใจว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนทำให้แม่ของอันหรานต้องตาย และยังจะแต่งเอาเธอเข้ามาอยู่ในบ้าน มันไม่มีอะไรน่าเห็นใจเลยสักนิด ”

เกาจ้านแทบจะไม่มีความรู้สึกแปลกใจ