ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 192
“ฉันไม่สนใจราคาตลาดเธอ สำหรับฉันนี่คือมิตรภาพ”
เซิ่งอันหรานท่าทางไม่ดี ดึงแขนของถานซูจิ้งไม่ปล่อย“ฉันจะซื้อคอเป็ดย่างให้เธอกินหนึ่งปี”
“เธอเลี้ยงฉันกินสิบปีก็ไม่พอกับเสื้อผ้าฉันหนึ่งชุด”
ถานซูจิ้งกลอกตามองบน“พี่สาวเธอก็ไม่ต่างจากการข่มขู่รีดไถเงินเลยนะ”
“นี้ไม่ใช่จนเหรอ?ฉันไปดูที่ชิงเหมิง เป็นตึกโรงงานเล็กๆ เหมือนโครงร่างที่ว่างเปล่า ฝ่ายการเงินยุ่งวุ่นวาย คนไม่มีความสามารถ ถ้าหากฉันไม่ช่วยเธอ นักออกแบบคนไหนจะมา ให้เงินเท่าไหร่ก็คงไม่มา”
“อ้าว ยังร้องห่มร้องไห้กับฉัน…”
ถานซูจิ้งสีหน้ารังเกียจ“ฉันมีความสามารถนำเงินที่เหลืออยู่ในธนาคารออกมาให้เธอดู ฉันเกรงว่าจะมีแค่เงินทอน”
“เธอจะช่วยไหม”เซิ่งอันหรานปล่อยมือ“ไม่ช่วยฉันก็ไปหาคนอื่น”
“ช่วย”ถานซูจิ้งมุ่ยปาก“ฉันพูดว่าไม่ช่วยแล้วเหรอ?ไม่ให้เงินก็ช่วย ถึงยังไงพี่สาวฉันก็ออกแบบงานระดับสูงจนเบื่อแล้ว อยากศึกษาเครื่องแต่งกายคนธรรมดาแบบเธอ”
เซิ่งอันหรานจึงหัวเราะออกมา ชูสองนิ้ว
“หลังจากออกสู่ตลาด ฉันจะให้หุ้นเธอยี่สิบเปอร์เซ็นต์”
“เช็คที่ไม่มีเงินในบัญชีไม่เลว“
“……”
สำหรับการขอร้องนี้ของเซิ่งอันหราน ความจริงถานซูจิ้งก็ไม่ได้คิดมาก เธอมีสตูดิโอของตัวเอง โดยปกติก็ลงนามในสัญญาโครงการกับบริษัทเครื่องแต่งกายอื่นเป็นการชั่วคราวเพื่อจ้างภายนอก พูดได้ว่าค่อนข้างว่างมาก เพื่อนสนิทต้องการริเริ่มกิจการ เรื่องของความช่วยเหลือก็อยู่ในความสามารถของเธอ ในด้านคุณธรรมเธอไม่อาจปฏิเสธได้
เช้าตรู่วันต่อมา ถานซูจิ้งกับเซิ่งอันหรานก็ไปที่ชิงเหมิง
ทำเลที่ตั้งดีเยี่ยม โดยรอบเป็นย่านธุรกิจ และเป็นตึกเดี่ยวสามชั้น ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางตึกสูง เดินผ่านทางเข้าซอยสองซอยก็ถึงแล้ว
พวกเธอพาชายหนุ่มวัยสามสิบต้นๆมาดูสภาพแวดล้อมให้ หน้าตาหล่อเหลา
“นี่คือกู้ไข่อดีตคนรับผิดชอบชิงเหมิง นี้คือเพื่อนฉัน ถานซูจิ้งและจะเป็นหัวหน้านักออกแบบของพวกเราในอนาคต”
“สวัสดีนักออกแบบจิ้ง”
“เรียกฉันว่าซูจิ้งก็พอแล้ว”
หลังจากทักทายกันแล้ว เซิ่งอันหรานก็ให้กู้ไข่กลับไป ตัวเองก็พาถานซูจิ้งขึ้นไปเดินดูชั้นบน“เธอคิดว่าเป็นยังไงบ้าง?”
“อยากฟังความจริงไหม?”
“พูดไร้สาระ”
“ยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบ”ถานซูจิ้งแสดงวิสัยทัศน์ที่สำคัญของเธอในฐานะนักออกแบบอย่างเกรงใจ“ตึกนี้ของเธอเดาว่าไม่เคยได้รับการตกแต่งปรับปรุงหลังจากแม่เธอไม่บริหาร ไม่ได้ปรับปรุงเปิดให้คนภายนอกเข้ามา เข้ามาก็ทำให้รู้สึกว่าเป็นสถานที่ใช้แรงงานผลิตเสื้อผ้า ตกแต่งปรับปรุงทำใหม่ ตึกนี้เก่าเกินไป ถือโอกาสทำให้เป็นสไตล์อุตสาหกรรม”
“ฟังเธอ”
“ยังมีอีก เปลี่ยนคนที่สามารถเปลี่ยนได้”
ถานซูจิ้งขมวดคิ้ว “ตัดเล็บคือตัดเล็บ เล่นเกมคือเล่นเกม กระจัดกระจายเกินไป แทนที่จะใช้เวลาและประสบการณ์ปรับปรุงพวกเขา ไม่งั้นหาคนกลุ่มใหม่ดีกว่า คนใหม่ไม่รู้กระแสสังคมว่าที่นี่เป็นยังไง กลับจะตั้งใจทำงาน”
“ได้”
เซิ่งอันหรานก้มหน้าหยิบปากกาและสมุดเล่มเล็กเพื่อบันทึกข้อแนะนำของถานซูจิ้ง ท่าทางทุ่มเทตกอยู่ในสายตาถานซูจิ้ง จู่ๆเธอก็ไม่แน่ใจ
“ใช่แล้ว เธอไม่ใช่ให้ฉันเป็นนักออกแบบเหรอ?ฉันจะสนใจเธอมากทำไม?”
เซิ่งอันหรานใบหน้ามีรอยยิ้ม จับแขนของถานซูจิ้งไว้
“นี้ไม่สามารถชี้แนะเหรอ นักออกแบบจิ้ง?”
ถานซูจิ้งรู้สึกเหมือนกำลังฝังตัวเอง…
วันศุกร์ ผลรายงานการตรวจร่างกายขั้นสุดท้ายของโรงพยาบาลออกมาแล้ว หมอแจ้งแผนกผู้ป่วยใน เซิ่งชิงซานสามารถกลับไปพักรักษาตัวที่บ้านได้แล้ว
อวี๋ซู่ซินกับเซิ่งอันเหยาพาครอบครัวพ่อแม่รีบมารับเขาออกจากโรงพยาบาล ผู้คนรวมตัวกันมาเป็นโขยง
“พี่เขย พี่ฉันหลายวันนี้เป็นห่วงคุณมากจนกินข้าวไม่ลง”
“คุณน้าร้องไห้จนตาบวมแล้ว”
“พี่สาวไม่ออกจากบ้านนานแล้ว ถามเธอก็อยู่โรงพยาบาล ท่านก็ถือว่าดีมากแล้ว”
“……”
ในห้องผู้ป่วยคณะญาติปรองดองกัน เซิ่งอันหรานยืนอยู่หน้าประตูขมวดคิ้วเหมือนตัวเองเป็นคนนอก ลังเลอยู่สักพัก หมุนตัวออกไป
“ทำไมไม่เข้าไปก็จะไปแล้ว?”เสียงของผู้หญิงที่มั่นคงดังเข้ามา เซิ่งอันหรานชะงักไปเล็กน้อย
เงยหน้าขึ้นก็เห็นร่างในชุดสีเทา
ก็คือน้าสะใภ้
“ทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่?”
“มาปรุงยา”น้าสะใภ้สีหน้าเรียบเฉย มองเข้าไปในห้องผู้ป่วยที่คึกคัก“มาแล้ว ทำไมไม่เข้าไป?เห็นบ้านเมียน้อยคนเยอะ?เธอก็ไม่กล้าเข้าไปแล้ว?”
เซิ่งอันหรานกำลังมึนงง ข้อมือก็ถูกจับไว้แล้ว
ความอบอุ่นในฝ่ามือของน้าสะใภ้ พาเธอผลักประตูเข้าไป เดินผ่านฝูงชนที่ขวางประตู เดินมาถึงตรงหน้าเตียงผู้ป่วย
“เซิ่งชิงซาน ให้ลูกสาวแท้ๆยืนอยู่นอกประตู ในห้องผู้ป่วยกลุ่มญาติอัดแน่นขนาดนี้ไม่รู้บุ่มบ่ามมาจากไหน นายนี้ใช้ได้จริงๆ”
ใบหน้าของทุกคนในห้องผู้ป่วยเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน บรรยากาศก็กลายเป็นแข็งทื่อ
เซิ่งอันเหยาไม่พอใจ“เซิ่งอันหรานเธอสถานการณ์อะไร จะพาใครเข้ามาตามอำเภอใจก็ได้เหรอ ทำให้พ่อตกใจ…”
“นี้ไม่จำเป็นต้องให้เธอต้องพูด”น้าสะใภ้กวาดสายตามองเซิ่งอันเหยา สายตามีความดูถูก
“เธอกล้าพูดแบบนี้กับฉัน ผู้หญิงดุร้ายคนนี้มาจากไหน…”
ยังพูดไม่จบ“เพียะ”เสียงดังขึ้น ใบหน้าของเซิ่งอันเหยาถูกตบอย่างแรง นี้คือเธอเดือนนี้ถูกตบสองครั้งแล้ว ไม่อยากจะเชื่อ นานมากก็ยังไม่ได้สติกลับมา
“จ้าวหนานผิง เธอกล้าดียังไงตบลูกสาวฉัน?”
อวี๋ซู่ซินรีบขวางด้านหน้าลูกสาวไว้ เกรงว่าน้าสะใภ้จะลงมืออีก
น้าสะใภ้หัวเราะเยาะเย้ย“เธอยังจำได้ว่าฉันชื่อจ้าวหนานผิง งั้นเธอก็ควรจะจำได้ ยี่สิบห้าปีก่อน ฉันทำให้เธอคุกเข่าต่อหน้าหลุมศพซูเมิ่งยังไง รอยตบสองร้อยกว่าครั้งนั้นเธอน่าจะลืมไม่ลงเถอะ”
ชั่วพริบตาที่ได้ยินประโยคนี้ ทุกคนในห้องผู้ป่วยแทบจะอ้าปากค้าง
ตบสองร้อยกว่าครั้ง หน้าไม่ยับเยินแล้วเหรอ?
เป็นครั้งแรกที่เซิ่งอันหรานได้ยินเรื่องนี้ มองอวี๋ซู่ซินอย่างไม่อยากจะเชื่อ มองเห็นเพียงสีหน้าเธอซีดเผือด อึดอัดมาก คาดไม่ถึงว่าพูดไม่ออก กัดฟันมองไปด้านข้าง
เซิ่งชิงซานนั่งอยู่ด้านข้าง เปลี่ยนชุดโรงพยาบาลแล้ว สวมเสื้อโปโลลำลองและกางเกงขายาวสีครีม เวลาที่มองเห็นเซิ่งอันหรานกับน้าสะใภ้ ใบหน้าที่ซีดขาวก็ยิ่งซีดลงไปอีก
“หนานผิง ผ่านไปนานแล้ว เธอไม่จำเป็นต้อง…”
“หนานผิงไม่ใช่นายที่จะเรียก คุณจ้าวหรือคุณนายซูตามใจนาย”น้าสะใภ้สีหน้าเย็นชา “วันนี้ฉันมาที่นี่ เพียงแค่อยากจะถามนายประโยคเดียว นายคิดจะไปกับสองแม่ลูกนี้ ไม่มีอะไรจะพูดกับอันหรานใช่ไหม?”
เซิ่งชิงซานขมวดคิ้ว“คำขอบคุณฉันกล่าวไปแล้ว”
“คำขอบคุณ？”น้าสะใภ้หัวเราะเยาะเย้ย
“ดีแต่พูดแลกกับหลานสาวฉันมาอยู่เป็นเพื่อนนายหนึ่งเดือน คุ้มค่าจริงๆ คู่ควรที่จะเป็นนักธุรกิจ ตอนนี้หายป่วยแล้วก็จะไปแล้ว ก็ไม่คิดจะรู้จักลูกสาวคนนี้แล้ว?”
ได้ยินประโยคนี้ เซิ่งอันเหยากระทืบเท้าด้วยความโกรธ“เธอเป็นอะไร เธออยากจะบังคับให้พ่อฉันให้เงิน?หางจิ้งจอกโผล่ออกมาแล้ว ยังเสแสร้งยึดมั่นในคุณธรรมทำไมอีก?”
“ลูกสุนัขป่าที่ไหนเห่า？”น้าสะใภ้หันไปมอง มองจนอวี๋ซู่ซินท่วมตัวสั่นเทา รีบดึงลูกสาวไม่ให้พูดกับเธออีก
นานมาก เซิ่งชิงซานถอนหายใจออกมา
“นี้คือเรื่องของตระกูลเซิ่ง คุณนายซูไม่ต้องสนใจ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผูกรักท่านประธานพันล้าน