ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 193

“เรื่องของตระกูลเซิ่ง?”

น้าสะใภ้แทบจะคาดเดาได้นานแล้ว ไม่ได้ประหลาดใจ สีหน้ายิ่งเย็นชากว่าเดิม

“เรื่องตระกูลเซิ่งของพวกนายฉันไม่ได้สนใจ ฉันแค่อยากจะรู้ว่า ในเมื่อนายมีชีวิตอยู่อีกไม่นาน คิดจะแบ่งมรดกยังไง ของอันหราน นายคิดจะให้เธอเท่าไหร่?ลูกสาวหน้าบาง เหมือนกับแม่เธอที่เกรงใจจะต้องการ มีแค่ฉันที่เป็นผู้อาวุโสมาถามเอง”

ตั้งแต่ซูเมิ่งเสียชีวิตเมื่อยี่สิบห้าปีที่แล้ว จ้าวหนานผิงผิดหวังกับเซิ่งชิงซานผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่ทิ้งภรรยา เธอคิดว่าคงไม่มีความรับผิดชอบใดๆ แต่เซิ่งอันหรานคือลูกสาวของเขา เงินที่ควรจะได้ ต้องแบ่งให้เป็นจำนวนมาก ถึงยังไงธุรกิจของเซิ่งชิงซาน ล้วนพึ่งพาตระกูลของซูเมิ่ง

ในห้องเงียบมาก เรื่องของมรดกก็เป็นเรื่องที่ทุกคนเป็นห่วง นี้ล้วนเป็นผลประโยชน์ที่เกี่ยวข้องกับทุกคน โดยเฉพาะอวี๋ซู่ซินสองแม่ลูก

“ส่วนของอันหราน ฉันให้เธอแล้ว”

เซิ่งชิงซานเปิดปากพูด น้ำเสียงผ่านโลกมาโชกโชน

“พ่อ คุณให้อะไรเธอแล้ว?”เซิ่งอันเหยาพูดโพล่งออกมา สีหน้าใจร้อน

เซิ่งชิงซานเงยหน้ามองเธอ สายตาเย็นชาอย่างอธิบายไม่ถูก“บริษัทเครื่องแต่งกายชิงเหมิง ให้อันหรานแล้ว”

“ชิงเหมิง?”

เซิ่งอันเหยาไม่รู้ว่ามีบริษัทนี้อยู่ เพิ่งอยากจะถามอะไร กลับถูกอวี๋ซู่ซินดึงไว้ บอกใบ้ว่าไม่ให้พูด

เพราะว่ามีแค่เธอที่รู้ ชิงเหมิงเป็นเพียงแค่เซิ่งชิงซานไว้ระลึกถึงซูเมิ่ง หลายปีนี้การเงินขาดทุนมาโดยตลอด พึ่งพาสำนักงานใหญ่ที่จะประคับประคองช่วยเหลือ นำบริษัทนั้นให้เซิ่งอันหราน เหมือนทิ้งของร้อนในมือให้ไปเท่านั้นเอง

“น้าสะใภ้”เซิ่งอันหรานดึงมือของจ้าวหนานผิง“นอกจากชิงเหมิง อย่างอื่นฉันก็ไม่ต้องการ ชิงเหมิงเป็นบริษัทของแม่ พวกเรากลับเถอะ”

ได้ยิน จ้าวหนานผิงจึงขมวดคิ้ว สุดท้ายก็เปิดปากพูด“ได้”

ก่อนที่จะไป เซิ่งอันหรานมองเซิ่งชิงซาน

“พ่อ ขอให้หลังจากที่คุณกลับไปมีความสุข สุขภาพแข็งแรง”

เซิ่งชิงซานเงยหน้ามองเธอ ก้มหน้าลงไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร เหมือนคิดละเอียดแล้ว สามารถมองเห็นเบ้าตาของเขาแดง โศกเศร้าและหดหู่มาก

เซิ่งอันหรานกับจ้าวหนานผิงเดินออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว เรื่องเมื่อกี้ก็ไม่เอ่ยถึงอีก

“น้าสะใภ้ คุณมาโรงพยาบาลได้ยังไง?”

“มารับยานิดหน่อย เพียงแต่หมอไม่อยู่ พอดีที่ได้ยินว่าเซิ่งชิงซานอยู่โรงพยาบาล เดิมที มาพูดฉีกหน้าพวกเขา คิดไม่ถึงว่าวันนี้เขาออกจากโรงพยาบาลแล้ว เป็นความหายนะจริงๆ”

“บังเอิญขนาดนี้ไหม?”

เวลาที่เซิ่งอันหรานหัวเราะ“ยังมีคนกล้าเอ่ยถึงพ่อฉันต่อหน้าคุณ?”

ถ้าหากไม่ใช่น้าสะใภ้เป็นฝ่ายไปตรวจสอบ ใครกล้าเอ่ยถึงคนตระกูลเซิ่งต่อหน้าเธอ?

บนโลกนี้ไม่มีเรื่องบังเอิญ สำหรับบางคนและบางสิ่งเท่านั้น ตั้งใจจัดการให้พบกัน

จ้าวหนานผิงถลึงตาใส่เธอ

“ยังจะพูดอีก?เธอเอาอะไรไม่เอา เอาบริษัทที่เสียหาย?”

“นั่นเป็นบริษัทของแม่นะ อย่างอื่นสำหรับฉันไม่มีคุณค่า”

“คุณค่าสามารถมีค่ากว่าเงิน?ไม่มีมรดก สมองนี้ของเธอ ได้รับมรดกมาจากแม่เธอ”น้าสะใภ้พูดด้วยสายตารังเกียจ“ถึงเวลาที่บริษัทล้มละลาย เธอก็รอร้องไห้เถอะ”

“ตอนนั้นทำไมแม่ฉันถึงเปิดบริษัท?เริ่มเปิดก็ราบรื่นไหม?”

“ราบรื่นอะไรล่ะ?”

น้าสะใภ้มุ่ยปาก“คนแบบเธอมีคุณสมบัติทำธุรกิจ?ตอนนั้นคุณตาของเธอหาคนมาช่วยมากมาย เธอนะ กำลังหักแขนของตัวเอง ยังจำได้ว่าตอนนั้นคุณตาเธอขัดขวางการแต่งงานของเธอ หลังจากนั้นก็คลอดเธอ…”

เดิมทีเป็นคำถามที่ผ่อนคลาย แต่พูดมาถึงด้านหลัง ยังควบคุมไม่ได้ที่จะเอ่ยถึงเรื่องการเสียชีวิต

คนแก่ต้องมาส่งคนอายุน้อย ถ้าหากไม่ใช่เป็นลูกแท้ๆ ใครก็ไม่รู้สึกซาบซึ้ง