ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 193
“เรื่องของตระกูลเซิ่ง?”
น้าสะใภ้แทบจะคาดเดาได้นานแล้ว ไม่ได้ประหลาดใจ สีหน้ายิ่งเย็นชากว่าเดิม
“เรื่องตระกูลเซิ่งของพวกนายฉันไม่ได้สนใจ ฉันแค่อยากจะรู้ว่า ในเมื่อนายมีชีวิตอยู่อีกไม่นาน คิดจะแบ่งมรดกยังไง ของอันหราน นายคิดจะให้เธอเท่าไหร่?ลูกสาวหน้าบาง เหมือนกับแม่เธอที่เกรงใจจะต้องการ มีแค่ฉันที่เป็นผู้อาวุโสมาถามเอง”
ตั้งแต่ซูเมิ่งเสียชีวิตเมื่อยี่สิบห้าปีที่แล้ว จ้าวหนานผิงผิดหวังกับเซิ่งชิงซานผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่ทิ้งภรรยา เธอคิดว่าคงไม่มีความรับผิดชอบใดๆ แต่เซิ่งอันหรานคือลูกสาวของเขา เงินที่ควรจะได้ ต้องแบ่งให้เป็นจำนวนมาก ถึงยังไงธุรกิจของเซิ่งชิงซาน ล้วนพึ่งพาตระกูลของซูเมิ่ง
ในห้องเงียบมาก เรื่องของมรดกก็เป็นเรื่องที่ทุกคนเป็นห่วง นี้ล้วนเป็นผลประโยชน์ที่เกี่ยวข้องกับทุกคน โดยเฉพาะอวี๋ซู่ซินสองแม่ลูก
“ส่วนของอันหราน ฉันให้เธอแล้ว”
เซิ่งชิงซานเปิดปากพูด น้ำเสียงผ่านโลกมาโชกโชน
“พ่อ คุณให้อะไรเธอแล้ว?”เซิ่งอันเหยาพูดโพล่งออกมา สีหน้าใจร้อน
เซิ่งชิงซานเงยหน้ามองเธอ สายตาเย็นชาอย่างอธิบายไม่ถูก“บริษัทเครื่องแต่งกายชิงเหมิง ให้อันหรานแล้ว”
“ชิงเหมิง?”
เซิ่งอันเหยาไม่รู้ว่ามีบริษัทนี้อยู่ เพิ่งอยากจะถามอะไร กลับถูกอวี๋ซู่ซินดึงไว้ บอกใบ้ว่าไม่ให้พูด
เพราะว่ามีแค่เธอที่รู้ ชิงเหมิงเป็นเพียงแค่เซิ่งชิงซานไว้ระลึกถึงซูเมิ่ง หลายปีนี้การเงินขาดทุนมาโดยตลอด พึ่งพาสำนักงานใหญ่ที่จะประคับประคองช่วยเหลือ นำบริษัทนั้นให้เซิ่งอันหราน เหมือนทิ้งของร้อนในมือให้ไปเท่านั้นเอง
“น้าสะใภ้”เซิ่งอันหรานดึงมือของจ้าวหนานผิง“นอกจากชิงเหมิง อย่างอื่นฉันก็ไม่ต้องการ ชิงเหมิงเป็นบริษัทของแม่ พวกเรากลับเถอะ”
ได้ยิน จ้าวหนานผิงจึงขมวดคิ้ว สุดท้ายก็เปิดปากพูด“ได้”
ก่อนที่จะไป เซิ่งอันหรานมองเซิ่งชิงซาน
“พ่อ ขอให้หลังจากที่คุณกลับไปมีความสุข สุขภาพแข็งแรง”
เซิ่งชิงซานเงยหน้ามองเธอ ก้มหน้าลงไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร เหมือนคิดละเอียดแล้ว สามารถมองเห็นเบ้าตาของเขาแดง โศกเศร้าและหดหู่มาก
เซิ่งอันหรานกับจ้าวหนานผิงเดินออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว เรื่องเมื่อกี้ก็ไม่เอ่ยถึงอีก
“น้าสะใภ้ คุณมาโรงพยาบาลได้ยังไง?”
“มารับยานิดหน่อย เพียงแต่หมอไม่อยู่ พอดีที่ได้ยินว่าเซิ่งชิงซานอยู่โรงพยาบาล เดิมที มาพูดฉีกหน้าพวกเขา คิดไม่ถึงว่าวันนี้เขาออกจากโรงพยาบาลแล้ว เป็นความหายนะจริงๆ”
“บังเอิญขนาดนี้ไหม?”
เวลาที่เซิ่งอันหรานหัวเราะ“ยังมีคนกล้าเอ่ยถึงพ่อฉันต่อหน้าคุณ?”
ถ้าหากไม่ใช่น้าสะใภ้เป็นฝ่ายไปตรวจสอบ ใครกล้าเอ่ยถึงคนตระกูลเซิ่งต่อหน้าเธอ?
บนโลกนี้ไม่มีเรื่องบังเอิญ สำหรับบางคนและบางสิ่งเท่านั้น ตั้งใจจัดการให้พบกัน
จ้าวหนานผิงถลึงตาใส่เธอ
“ยังจะพูดอีก?เธอเอาอะไรไม่เอา เอาบริษัทที่เสียหาย?”
“นั่นเป็นบริษัทของแม่นะ อย่างอื่นสำหรับฉันไม่มีคุณค่า”
“คุณค่าสามารถมีค่ากว่าเงิน?ไม่มีมรดก สมองนี้ของเธอ ได้รับมรดกมาจากแม่เธอ”น้าสะใภ้พูดด้วยสายตารังเกียจ“ถึงเวลาที่บริษัทล้มละลาย เธอก็รอร้องไห้เถอะ”
“ตอนนั้นทำไมแม่ฉันถึงเปิดบริษัท?เริ่มเปิดก็ราบรื่นไหม?”
“ราบรื่นอะไรล่ะ?”
น้าสะใภ้มุ่ยปาก“คนแบบเธอมีคุณสมบัติทำธุรกิจ?ตอนนั้นคุณตาของเธอหาคนมาช่วยมากมาย เธอนะ กำลังหักแขนของตัวเอง ยังจำได้ว่าตอนนั้นคุณตาเธอขัดขวางการแต่งงานของเธอ หลังจากนั้นก็คลอดเธอ…”
เดิมทีเป็นคำถามที่ผ่อนคลาย แต่พูดมาถึงด้านหลัง ยังควบคุมไม่ได้ที่จะเอ่ยถึงเรื่องการเสียชีวิต
คนแก่ต้องมาส่งคนอายุน้อย ถ้าหากไม่ใช่เป็นลูกแท้ๆ ใครก็ไม่รู้สึกซาบซึ้ง
หลังจากที่แม่ของเซิ่งอันหรานคลอดลูกก่อนกำหนด เพิ่งจะออกจากห้องคลอดก็มีเลือดไหลไม่หยุด ช่วยชีวิตไว้ไม่ทัน ก็นอนหลับไปตลอดชีวิตเธอเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของจ้าวหนานผิง เวลานั้นก็เป็นภรรยาพี่ชายเธอแล้ว จนกระทั่งไม่ทันได้พบหน้าพ่อเป็นครั้งสุดท้าย
เหตุการณ์นี้กลายเป็นความเจ็บปวดที่ใหญ่ที่สุดในใจของชายชรา ลูกสาวสามคน รักที่สุดคือลูกสาวคนเล็กนี้ เวลาที่จากไปก็อายุแค่ยี่สิบกว่าปี จะไม่ให้เจ็บปวดได้ยังไง
ก็เป็นเพราะเรื่องนี้ทำให้ร่างกายที่เเข็งเเรงของชายชรามักจะทรุดโทรมลงเรื่อยๆจน สุดท้ายก็ไม่สามารถดูแลหลานสาวได้อีกต่อไป วางมือจากโลกมนุษย์
ผู้ชายที่ถูกหักหลัง ทำให้เกิดโศกนาฏกรรมของสามครอบครัว
ตอนนั้นจ้าวหนานผิงท้องได้สองเดือนกว่า ไม่รู้ว่าดื่มยาจีนไปมากแค่ไหนเพื่อบำรุงร่างกายจึงตั้งครรภ์ ยังไม่ทันได้บอกครอบครัว แต่เพราะวิ่งตามรถฉุกเฉินโรงพยาบาล ลูกเพียงคนเดียวในชีวิตของเธอ ก็ตายในท้อง หลังจากนั้นก็ไม่สามารถมีลูกได้อีก
มิตรภาพระหว่างน้าสะใภ้กับพ่อ หลายปีต่อมา เซิ่งอันหรานจึงรู้
——
ตอนเที่ยง อาหารมากมายในห้องอาหารของตระกูลเซิ่ง ต้อนรับเซิ่งชิงซานกลับบ้าน
“พี่เซิ่ง เป็นอาหารที่คุณชอบ มานั่งเถอะ”
อวี๋ซู่ซินประคองเซิ่งชิงซานมานั่งบนเก้าอี้ เขาเพิ่งจะหยิบตะเกียบชิมหนึ่งคำ ก็วางลงแล้ว
“ทำไมเหรอคะพ่อ?ไม่ถูกปากเหรอ?”
เซิ่งอันเหยาตึงเครียดขึ้นมา“ไม่งั้นให้พ่อครัวทำใหม่อีกครั้ง”
“ไม่ต้องแล้ว”เซิ่งชิงซานไอออกมา ลุกขึ้นและพูด“ฉันเหนื่อยนิดหน่อย อยากพักผ่อน อีกเดี๋ยวทนายหลี่มาแล้ว ให้เขามาพบฉันที่ห้องหนังสือ”
เห็นสภาพจิตใจพ่อไม่ดีเท่าเมื่อก่อน เซิ่งอันเหยาก็มึนงง“อ้อ ได้”
เสียงปิดประตูห้องหนังสือบนชั้นสองดังออกมา ห้องรับแขกในคฤหาสน์ก็เงียบสงบมาก อวี๋ซู่ซินให้พี่เลี้ยงไปทำความสะอาดดอกไม้ตรงมุมห้อง แล้วนำจานอาหารค่ำออกมาจากในครัว ชามใบเล็กกับช้อน ยังมีซุปนี้
“เมื่อกี้พ่อเธอไม่ได้กินอะไรเลย นำซุปนี้ส่งขึ้นไปให้เขา”
เซิ่งอันหรานมองของที่อยู่ตรงหน้า“แม่ นี้คือ…ซุปไหม?”
“แน่นอนว่าเป็นซุป ไม่งั้นจะเป็นอะไร?”
อวี้ซู่ซินถลึงตาใส่ลูกสาว พูดเสียงต่ำ“เธอคิดว่าบ้านเป็นที่ไหน อะไรก็สามารถพูดออกมาได้เหรอ?รีบยกขึ้นไป”
สายตานี้ เซิ่งอันเหยาก็รู้ว่าซุปนี้ไม่ใช่ซุปธรรมดา
เธอลุกลี้ลุกลน“แม่ ร่างกายของพ่อไม่ค่อยจะดี พวกเราอย่า…”
“เธอรู้ไหมว่าอีกเดี๋ยวทนายจะมาทำอะไร?”
อวี๋ซู่ซินหยุดคำพูดของลูกสาว“พินัยกรรม พ่อเธอกำลังทำพินัยกรรม เขาไม่มีทางให้ของเล็กน้อยกับเซิ่งอันหราน ถ้าหากรอให้เขาทำพินัยกรรมเสร็จ พวกเราไม่เหลืออะไรแล้ว”
“ไม่มีทาง พ่อ เขา เขาไม่ใช่คนแบบนั้น”
“เธอจะไปไหม?”
อวี๋ซู่ซินหาได้ยากที่จะมีสีหน้าไม่อดทน“เธอไม่ไปฉันไปเอง”
พูดพลาง ก็ยกจานหลบเซิ่งอันเหยา เดินตรงไปชั้นบน
เซิ่งอันหรานกัดริมฝีปาก กำลังจะไล่ตามไป ก็ได้ยินเสียงกริ่งประตูดังเข้ามาจากด้านหลัง
ทนายหลี่มาแล้ว
“คุณเซิ่งอยู่ไหม?”
“อยู่”เซิ่งอันเหยามองขึ้นไปชั้นบน รีบพูด“พ่อฉันอยู่ชั้นบน รอคุณนานมากแล้ว คุณรีบไปเถอะ”
ทนายหลี่ยิ้มอย่างมีมารยาท
“ครับ ผมรู้แล้ว ขอบคุณคุณหนูใหญ่มาก”
พูดพลาง ก็เดินตรงขึ้นไปบนชั้นสอง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผูกรักท่านประธานพันล้าน