ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 194

หลินปัวเป็นเมืองบริเวณชายฝั่งทะเลห่างออกไปเจ็ดร้อยกิโลเมตร เพราะประเพณีพื้นบ้านนั้นซื่อสัตย์ ดังนั้นอาหารทะเลจึงมีคุณภาพดีมาก ออกสู่ท้องตลาดอุปาทานไม่พอกับอุปสงค์ ไม่อยากทำธุรกิจมากเกินไป ทุกปีเวลาที่ทะเลเปิดทำการประมงขายเล็กน้อยไม่ไปทำธุรกิจข้างนอกอีก

ก็เป็นเพราะว่าเหตุผลนี้ หลายปีที่ผ่านมา หมู่บ้านนี้ยังคงรักษาอนุรักษนิยม ภูเขาและทะเลที่ทอดยาวหลายร้อยไมล์ยังไม่ได้รับการพัฒนา

ระหว่างทางมีทิวทัศน์ธรรมชาติที่สวยงาม

เซิ่งอันหรานขับรถไปก็หาวนอน

สามชั่วโมงที่แล้วเธอบอกพนักงานเขตว่ากินอาหารเที่ยงแล้ว แต่ถ้าเธอรู้ว่าหลังจากที่ลงทางด่วนยังต้องขับรถอีกนานและไม่มีร้านสะดวกซื้อ ก็ไม่สามารถซื้อกินของใส่ในรถได้

เสียงท้องร้องร่วมมือกันร้องดังขึ้นมา

“นี่ อย่าร้องเลยเพื่อน”เซิ่งอันหรานพูดกับตัวเอง“รอให้ถึงที่แล้ว จะต้องให้นักออกแบบพิลึกคนนั้นเลี้ยงอาหารทะเลฉันมื้อใหญ่แน่นอน”

พูดแล้วว่าเป็นรุ่นพี่ของถานซูจิ้ง ความสัมพันธ์ยังดีมาก แต่ก็ยังให้เธอมาด้วยตัวเอง พูดว่าไม่เห็นเจ้านายด้วยตัวเอง เขาไม่มีวิธีประเมินว่าตัวเองคุ้มค่ากับการมาบริษัทนี้ไหม

เซิ่งอันหรานก็หวังจะมาขอร้อง จึงรีบมาด้วยความกระวนกระวายใจ

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หลังจากมองเห็นหน้าจอโทรศัพท์ เธอรับสายและเปิดลำโพงทันที

“ถึงไหนแล้ว?เจ้านายเซิ่ง?”

เสียงหยอกล้อของถานซูจิ้งดังก้องอยู่ในรถ พร้อมกับเสียงเจาะผนังด้วยสว่านไฟฟ้า

เซิ่งอันหรานรีบกดเสียงให้เบาลง“พระเจ้า เธอกำลังอยู่ที่ตกแต่งสถานที่เหรอ?สามารถหาที่เงียบคุยได้ไหม?”

“เงียบที่สุดแล้ว ใกล้จะมืดแล้ว ก็ไม่วิธีดำเนินการก่อสร้างแล้ว บริษัทตัวเองเธอยังจะรังเกียจเหรอ?”

“นี่ฉันกำลังรังเกียจเหรอ?หูของฉันถูกเธอทำให้ปวดแล้ว”

“ก็ได้ ฉันออกไปคุยกับเธอ”

เสียงในสายโทรศัพท์นั้นค่อยๆชัดเจน“ทีมตกแต่งนี้ไม่จ้องมองไม่ได้เลย ฉันเข้ามาตอนเช้าช้าไปหน่อย กำลังยืนพูดคุยขี้เกียจกันอยู่ตรงมุม”

“ลำบากเธอแล้ว นักออกแบบที่โด่งดังของฉัน”

เซิ่งอันหรานจับพวงมาลัยรถ ไฟรถเปิดแล้ว ส่องบนถนนในชนบทที่มองไม่เห็นปลายทาง

“เธอถึงไหนแล้ว? สถานการณ์ถนนเป็นยังไงบ้าง?”

“เพิ่งจะลงทางด่วนครึ่งชั่วโมงที่แล้ว สถานการณ์ของถนนทำให้คนกลัดกลุ้ม ความเร็วปัจจุบันของฉันไม่ต่างจากความเร็วของรถแบตเตอรี่…ว้าย…”

เสียงกรีดร้องชัดเจนดังขึ้นมา เสียงปะปนกับเสียงเบรกกะทันหันนั้นแสบหูมาก

ในสายโทรศัพท์ ถานซูจิ้งขมวดคิ้ว “อันหราน…อันหรานเธอยังอยู่ไหม?เกิดอะไรขึ้น?”

“ตู๊ด…”เสียงดังขึ้น โทรศัพท์กลับไปหน้าจอหลัก การสื่อสารถูกตัดขาดกลางคัน

ถานซูจิ้งต่อสายโทรศัพท์ออกไปก็ไม่ได้อยู่ในเขตที่มีสัญญาณแล้ว สีหน้าของเธอซีดลงเล็กน้อย

ถ้าหากเดาไม่ผิด ดูจากเสียงเบรกและเสียงร้องที่ดังขึ้น เซิ่งอันหรานคือมีอุบัติเหตุทางรถยนต์แล้ว

——

“สินค้านี้ไม่สามารถมีปัญหาได้อีก”

อวี้หนานเฉิงยืนอยู่หน้ารถบรรทุก มองบิลสินค้าด้วยสายตาจริงจัง

“ปัญหาแบบนี้ถ้ายังมีอีกครั้ง พวกเราจะเลือกผู้ผลิตรายอื่น นอกจากนี้ ฉันก็สามารถฟ้องร้องคุณ สินค้านี้พวกเราซื้อจากผู้ผลิตรายอื่นพร้อมกัน

ตอนนี้กำลังส่งไปที่เมืองจินหลิง ดังนั้นถ้าหากมีปัญหา จะถูกแทนที่คุณโดยตรง และจะถูกฟ้องร้อง”

เถ้าแก่อาหารทะเลก็ปาดเหงื่อ“ไม่มีปัญหาแน่นอน ครั้งที่แล้วคนขับรถคนนั้นไม่ได้เปิดห้องเย็น เขากลัวความรับผิดชอบ ไม่กล้าบอกพวกเรา นี้จึงจะเป็นเรื่องที่ทำให้เสียเวลา ประธานอวี้วางใจเถอะ ครั้งนี้ไม่มีทางแน่นอน”

“ได้ ก็แบบนี้เถอะ”

อวี้หนานเฉิงปิดบิลสินค้า ส่งให้ผู้ช่วยโจวฟังที่อยู่ด้านข้าง“นายอยู่ที่นี่ดูแลสินค้าส่งออกไปให้หมด ฉันกลับก่อน”

“คุณไม่พักที่นี่เหรอ?ค่ำแล้วถนนไม่ปลอดภัย”

“ไม่ต้องแล้ว”