ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 200

เช้าวันถัดไป ตอนเซิ่งอันหรานตื่นมาก็สายมากแล้ว แสงอาทิตย์หนึ่งสาดจากกระจกหน้าต่างมาบนใบหน้าเธอ เธอยกมือขึ้นบังอยู่พักหนึ่ง แล้วลุงขึ้นนั่ง

มีเสียงผสมปนเป ดังมาจากนอกตัวรถ

"คุณทำอะไรอยู่?"

เซิ่งอันหรานลงจากรถ มองอวี้หนานเฉิงยืนวางท่อพลาสติกอันหนึ่งอยู่ถังน้ำมันรถเก๋ง ตะลึงเล็กน้อย

อวี้หนานเฉิงมองเธอแวบหนึ่ง

"เติมน้ำมัน"

ท่อสีขาวเส้นหนึ่งต่อกับถังน้ำมันรถสองคันหน้าหลัง กำลังกลิ้งหลุนๆ เข้าไป

รถของเซิ่งอันหรานขับไม่ได้แล้ว รถอวี้หนานเฉิงก็ไม่มีน้ำมัน ทำได้เพียงเอาทรัพยากรมาใช้

"เอ๊ะ? จริงๆ ด้วย"

หลังจากเซิ่งอันหรานเข้าใจวิธีการแล้ว กระตุกสายตา "ไม่ถูก เมื่อคืนรถสองคันนี้ยังอยู่ห่างกันไกล ตอนนี้ทำไมถึงอยู่ติดกันได้?"

อวี้หนานเฉิงมองเธออีกครั้ง "เมื่อเช้าคนไล่แกะผ่านมา ช่วยเข็นมา"

"จริงเหรอ? คนท้องถิ่นใจดีจัง"

"เก็บผมพันหนึ่ง"

ได้ยินคำพูดบางคน เซิ่งอันหรานปิดปากเงียบ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

ทำไมรู้สึกอวี้หนานเฉิงโมโหแต่เช้าขนาดนี้? ไม่มีคำไหนที่พูดดีๆ กับตัวเอง ตัวเองขโมยกินน้ำมันเหรอ?

อวี้หนานเฉิงก้มหน้าจัดวางสายยางให้มั่นคง เช็ดมือยืนตัวตรง

"ขับรถลงไปอีก30กิโลเมตรคุณก็จะถึงเมืองกวนไห่นั้น ไม่ถือว่าไกล คุณกินอาหารก่อน บนรถมีน้ำอุ่นกับขนมไหว้พระจันทร์"

"ฉันไม่หิว"เซิ่งอันหรานส่ายหน้า "แค่30กิโลเมตรเท่านั้น ขับรถไปฉันเลี้ยงข้าวเช้าคุณ ได้ยินมาว่าโจ๊กปลาแผ่นทางนั้นอร่อยเป็นพิเศษ"

ในสายตาอวี้หนานเฉิงถึงมีรอยยิ้มขึ้น "ตกลง"

เกี่ยวกับเรื่องคืนก่อน เซิ่งอันหรานรู้สึกเบลอเล็กน้อย ไม่ได้ดื่มเหล้า ไม่ได้ทำอะไรแท้ๆ บางทีอาจเพราะถูกลมหนาวพัด

สมองให้ช้ามั้ง เอาแต่รู้สึกเมื่อคืนในความเบลอคืนดีกับอวี้หนานเฉิง

แต่เธอกลับจำได้ว่าอวี้หนานเฉิงขอโทษ

ในเมื่อเขาที่เป็นประธานบริษัทคนหนึ่งยอมลดตัวมาขอโทษแล้ว งั้นเธอก็ไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเขา

หลังรถเติมน้ำมันเสร็จ ทั้งสองกลับมาบนถนน วิ่งตรงไปเมืองกวนไห่

ตอนขับมา10กิโลเมตรกำลังจะลงเขา ในที่สุดมือถือก็มีสัญญาณ

"แม่เจ้า มีสายที่ไม่ได้รับเยอะขนาดนี้"

เซิ่งอันหรานดูสายที่ไม่ได้รับจากถานซูจิ้งบนมือถือ รู้สึกเพียงหวาดกลัว ครั้งนี้จบเห่แน่ ต้องโดนเธอด่าตายแน่ๆ

ดูแล้วยังมีสายของเกาจ้าน เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ตอบกลับเกาจ้านไป

ยังไม่ทันคิดจะพูดอะไร ทางนั้นก็รับสายอย่างรวดเร็ว

"ฮัลโหล? อันหรานเหรอ? "

"ฉันเอง……"เซิ่งอันหรานเกือบฟังไม่ออกมาเป็นเสียงของเกาจ้าน แหบแห้งเหมือนถูกเป็ดเหยียบคอ "เกาจ้าน? คือว่าพวกเราปลอดภัยแล้ว หนานเฉิงอยู่ด้วยกันกับฉัน รบกวนคุณแล้ว……"

"จิ้งจิ้งมีประวัติเคยเป็นโรคซึมเศร้าใช่ไหม?"

เกาจ้านพูดประโยคหนึ่งอัดหน้าหยุดเสียงของเซิ่งอันหราน

สองฝั่งในสายต่างเงียบลงทันที