ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 200

เช้าวันถัดไป ตอนเซิ่งอันหรานตื่นมาก็สายมากแล้ว แสงอาทิตย์หนึ่งสาดจากกระจกหน้าต่างมาบนใบหน้าเธอ เธอยกมือขึ้นบังอยู่พักหนึ่ง แล้วลุงขึ้นนั่ง

มีเสียงผสมปนเป ดังมาจากนอกตัวรถ

"คุณทำอะไรอยู่?"

เซิ่งอันหรานลงจากรถ มองอวี้หนานเฉิงยืนวางท่อพลาสติกอันหนึ่งอยู่ถังน้ำมันรถเก๋ง ตะลึงเล็กน้อย

อวี้หนานเฉิงมองเธอแวบหนึ่ง

"เติมน้ำมัน"

ท่อสีขาวเส้นหนึ่งต่อกับถังน้ำมันรถสองคันหน้าหลัง กำลังกลิ้งหลุนๆ เข้าไป

รถของเซิ่งอันหรานขับไม่ได้แล้ว รถอวี้หนานเฉิงก็ไม่มีน้ำมัน ทำได้เพียงเอาทรัพยากรมาใช้

"เอ๊ะ? จริงๆ ด้วย"

หลังจากเซิ่งอันหรานเข้าใจวิธีการแล้ว กระตุกสายตา "ไม่ถูก เมื่อคืนรถสองคันนี้ยังอยู่ห่างกันไกล ตอนนี้ทำไมถึงอยู่ติดกันได้?"

อวี้หนานเฉิงมองเธออีกครั้ง "เมื่อเช้าคนไล่แกะผ่านมา ช่วยเข็นมา"

"จริงเหรอ? คนท้องถิ่นใจดีจัง"

"เก็บผมพันหนึ่ง"

ได้ยินคำพูดบางคน เซิ่งอันหรานปิดปากเงียบ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

ทำไมรู้สึกอวี้หนานเฉิงโมโหแต่เช้าขนาดนี้? ไม่มีคำไหนที่พูดดีๆ กับตัวเอง ตัวเองขโมยกินน้ำมันเหรอ?

อวี้หนานเฉิงก้มหน้าจัดวางสายยางให้มั่นคง เช็ดมือยืนตัวตรง

"ขับรถลงไปอีก30กิโลเมตรคุณก็จะถึงเมืองกวนไห่นั้น ไม่ถือว่าไกล คุณกินอาหารก่อน บนรถมีน้ำอุ่นกับขนมไหว้พระจันทร์"

"ฉันไม่หิว"เซิ่งอันหรานส่ายหน้า "แค่30กิโลเมตรเท่านั้น ขับรถไปฉันเลี้ยงข้าวเช้าคุณ ได้ยินมาว่าโจ๊กปลาแผ่นทางนั้นอร่อยเป็นพิเศษ"

ในสายตาอวี้หนานเฉิงถึงมีรอยยิ้มขึ้น "ตกลง"

เกี่ยวกับเรื่องคืนก่อน เซิ่งอันหรานรู้สึกเบลอเล็กน้อย ไม่ได้ดื่มเหล้า ไม่ได้ทำอะไรแท้ๆ บางทีอาจเพราะถูกลมหนาวพัด

สมองให้ช้ามั้ง เอาแต่รู้สึกเมื่อคืนในความเบลอคืนดีกับอวี้หนานเฉิง

แต่เธอกลับจำได้ว่าอวี้หนานเฉิงขอโทษ

ในเมื่อเขาที่เป็นประธานบริษัทคนหนึ่งยอมลดตัวมาขอโทษแล้ว งั้นเธอก็ไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเขา

หลังรถเติมน้ำมันเสร็จ ทั้งสองกลับมาบนถนน วิ่งตรงไปเมืองกวนไห่

ตอนขับมา10กิโลเมตรกำลังจะลงเขา ในที่สุดมือถือก็มีสัญญาณ

"แม่เจ้า มีสายที่ไม่ได้รับเยอะขนาดนี้"

เซิ่งอันหรานดูสายที่ไม่ได้รับจากถานซูจิ้งบนมือถือ รู้สึกเพียงหวาดกลัว ครั้งนี้จบเห่แน่ ต้องโดนเธอด่าตายแน่ๆ

ดูแล้วยังมีสายของเกาจ้าน เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ตอบกลับเกาจ้านไป

ยังไม่ทันคิดจะพูดอะไร ทางนั้นก็รับสายอย่างรวดเร็ว

"ฮัลโหล? อันหรานเหรอ? "

"ฉันเอง……"เซิ่งอันหรานเกือบฟังไม่ออกมาเป็นเสียงของเกาจ้าน แหบแห้งเหมือนถูกเป็ดเหยียบคอ "เกาจ้าน? คือว่าพวกเราปลอดภัยแล้ว หนานเฉิงอยู่ด้วยกันกับฉัน รบกวนคุณแล้ว……"

"จิ้งจิ้งมีประวัติเคยเป็นโรคซึมเศร้าใช่ไหม?"

เกาจ้านพูดประโยคหนึ่งอัดหน้าหยุดเสียงของเซิ่งอันหราน

สองฝั่งในสายต่างเงียบลงทันที

"เกิดอะไรขึ้น? ทำไมคุณถึงถามอย่างนี้?"เซิ่งอันหรานทำหน้าเครียด พยายามทำเสียงของตัวเองให้ฟังดูสงบนิ่ง

ฝั่งนั้นเงียบไปหลายวินาที มีเสียงร้องไห้ของเกาจ้านดังมา

"เมื่อคืนเธอสลบไปต่อหน้าผม ตอนตื่นขึ้นเหมือนเปลี่ยนเป็นอีกคน เธอบอกว่าเธอคืออัศวินคนหนึ่ง หยิบหูฟังของหมอบอกว่าเป็นดาบของเธอ……"

ในเสียงเล่าติดๆ ขัดๆ ของเกาจ้าน เซิ่งอันหรานเหมือนสายฟ้าผ่าลงมากลางศีรษะ ในสมองว่างเปล่าพักหนึ่งถึงได้สติกลับมาช้าๆ "เธอแสดงอาการออกมาแล้ว"

ประโยคนี้ กระชับและรัดกุม อธิบายคำถามก่อนหน้านี้ของเกาจ้าน

ถานซูจิ้งเป็นโรคซึมเศร้า ขั้นรุนแรง

นี่เป็นเหตุผลที่หลายปีมานี้เธอเล่นกับชีวิต นี่ก็เป็นความจริงใจที่เธอแสดงออกมา แต่ก็เป็นเหตุผลที่ไม่รั้งความรักไว้ เธอมี

ความรักอย่างบ้าคลั่งร้อนแรง แต่กลับไม่กล้าก้าวเข้าไปอีกก้าว นี่เป็นสิ่งที่เธอไม่อยากให้ใครรู้ ไม่มีใครเข้าใจและเดาไม่ถูก

หลังจากวางสาย เซิ่งอันหรานถอนหายใจออกมายาวๆ

ความรู้สึกที่ข่มไว้ในใจมานานมาก ตอนพ่นออกมาจริงๆ กลับไม่ได้สบายเท่าไหร่

เธออธิบายรวบรัดสถานการณ์การเกิดอาการเล็กน้อย สุดท้ายพูดกับเกาจ้านว่า

"รบกวนคุณดูแลเธอสองวัน ฉันจัดการเรื่องทางนี้เสร็จจะกลับไปทันที"

อวี้หนานเฉิงกลับไม่ถามอะไรเธอ เขานั่งตัวตรง เพิ่มความเร็วรถ แต่30กิโลเมตรจะไกลก็ไม่ไกล จะสั้นก็ไม่สั้น ไม่มีทางแค่

ชั่วพริบตาก็ถึงจุดหมาย

เซิ่งอันหรานพิงเบาะหลัง เงียบอยู่นาน "เดิมฉันคิดว่าความลับนี้สามารถเก็บไว้ในใจฉันเนิ่นนาน ตอนนี้ดูแล้ว บอกคุณดีกว่า คุณค่อยบอกเกาจ้าน"

"อืม"อวี้หนานเฉิงกุมพวงมาลัย นิ้วมือเรียวยาวดูสวยเป็นพิเศษ ท่าทางเขาเฉยเมย เหมือนเป็นคนนอก ไม่มีจิตใจที่อยาก

ซุบซิบนินทาใดๆ

ดังนั้นเซิ่งอันหรานถึงวางใจบอกเรื่องนี้กับเขา

"ซูจิ้งเป็นโรคซึมเศร้าทั้งหมดสองครั้ง ครั้งแรกตอนเธออายุ15ปี ม.2 เพราะพ่อแม่หย่าร้าง เธออยู่กับแม่ แม่แต่งงานใหม่ แต่งงานกับศาสตราจารย์มหาวิทยาลัยที่ดูดี……"

วัยเด็กของถานซูจิ้งไม่ได้มีความสุข พ่อแม่ทะเลาะกันทั้งวัน ใช้ชีวิตอย่างนี้มา10กว่าปี ดังนั้นเธอเห็นด้วยที่พ่อแม่หย่ากัน

เพียงแต่คิดไม่ถึง การหย่าของพ่อแม่เป็นการผลักเธอให้เข้าสู่เหวลึกเท่านั้น

พ่อใหม่ที่เป็นศาสตราจารย์มหาวิทยาลัยถือว่าเป็นคนมีอนาคต อายุ40ปีก็ได้ตำแหน่งงานสูงสุดของอาชีพ แต่คนอย่างนี้ กลับใช้เวลาที่ภรรยาไม่อยู่บ้านเข้าไปในห้องลูกเลี้ยง

"ฉันไม่เคยเห็นท่าทางตอนซูจิ้งมีอาการ เธอเคยบอกฉันสถานการณ์ในตอนนั้น ตอนรุนแรงเริ่มแรกเธอจะจินตนาการตัวเองเป็นนักรบที่ช่วยเจ้าหญิงต่อสู้กับมังกรร้าย จินตนาการตัวเองมีดาบหนึ่งเล่มไปทั่วยุทธภพ รู้สึกหวาดกลัวกับเพศตรงข้ามตรงหน้า แล้วนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน"

ตอนพูดพวกนี้ เซิ่งอันหรานจงใจข้ามไปช่วงหนึ่ง แต่อิงจากฉลาดของอวี้หนานเฉิง เขาควรเดาได้ถึงต้นเหตุการณ์เกิดอากาศของถานซูจิ้ง และก็คือเธอผ่านความสกปรกพวกนั้นมา

"ระยะหลังๆ ก็คือคนไข้ที่เป็นโรคซึมเศร้าทุกคนจะมีสถานะ ฆ่าตัวตาย เธอไม่อยากมีชีวิต เธอไม่รู้สึกว่าโลกนี้มีอะไรควรค่าที่เธอจะอยู่ มีเพียงความตายที่ทำให้หลุดพ้นได้ เวลานี้เธอไม่ฟังอะไรสักอย่างแล้ว ต้องให้คนดูแลเธอ24ชั่วโมง"

กลัวว่าแค่เพียงยาสีฟัน ก็กลายเป็นเครื่องมือทำร้ายเธอได้

"บนตัวซูจิ้งมีรอยสักไม่น้อย แต่ก่อนจะมีรอยสักพวกนี้ ก็คือบาดแผล"

เสียงเซิ่งอันหรานมีเสียงสะอื้นอยู่ "ผู้หญิงอย่างนี้ ตอนอยู่ต่างประเทศฉันถูกคนวางยา ผู้หญิงที่กล้าหาญไม่ห่วงตัวเองขนาดนี้อย่างเธอ ใครจะคิดว่าจะมีโรคแบบนี้?"

"นี่เป็นเหตุผลที่เธอปฏิเสธเกาจ้าน?"

"ยังไม่เพียงพอเหรอ?"

เซิ่งอันหรานหลับตา ก้มหน้าเช็ดน้ำตา "ไม่มีใครแบกรับชีวิตของเธอได้"

อวี้หนานเฉิงถอนหายใจด้วยความสงสาร ตามด้วยการดึงกระดาษทิชชูสองแผ่นที่อยู่ข้างตัวยื่นออกไป

"ตอนนี้พูดอะไรก็สายไปแล้ว"

เวลานี้ สถานการณ์นี้ กลัวว่าอยากให้เกาจ้านปล่อยมือไม่สน เป็นไปไม่ได้แล้ว