ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 213

การแสดงคอนเสิร์ตของเส้าซือในครั้งนี้ เป็นการแสดงร่วมกับดาราและนักร้องของบริษัทอื่น ๆ มีผู้ชมไปชมจำนวนมาก วันนี้มีนักร้องสุดฮอตสี่คนมารวมตัวกัน ทำให้ตั๋วทั้งหมดที่ขายบนเว็บไซต์ถูกขายไปจนไม่เหลือ

หลังจากส่งแฟนคลับตัวน้อยสองคนออกไป เส้าซือก็ยิ้มอย่างจำใจ ผู้จัดการที่ยืนอยู่ทางด้านข้างบอกให้เขารีบไปแต่งตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้า

“โอ๊ย พระเจ้า รีบนั่งทำลงทำผมซะ เดี๋ยวจะขึ้นเวทีเร็ว ๆ นี้แล้ว นายยังมีเวลามาต้อนรับแฟนตัวน้อยสองคนนี้อีก ”

"นั่นไม่ใช่แค่แฟนคลับของผม แต่ยังเป็นหลานสาวของผมด้วย น่ารักใช่หรือเปล่าล่ะ"

เส้าซือถูกผู้จัดการพาตัวมานั่งลงที่เก้าอี้ และถูกช่างแต่งหน้าทำผมรุมตัวยุ่งไปหมด

“ใช่แล้ว วันนี้นักลงทุนทั้งหมดก็อยู่ที่นี้ด้วย เพราะฉะนั้นอย่าทำผิดพลาดล่ะ อีกสักพักเสร็จงานแล้ว นายจะต้องไปงานเลี้ยงฉลองด้วยกัน คราวนี้ฉันจะไม่อนุญาตให้นายออกไปไหน”

เส้าซือชักสีหน้า "ผมไม่อยากไป"

“ไม่อยาก ก็ต้องไป”

ผู้จัดการดูจริงจัง “คนพวกนั้น พวกสปอนเซอร์มีเจ้าไหนบ้างที่มีเงินน้อยกว่านาย นายคิดว่าพวกเขามายังไง ถ้าไม่ใช่เพราะพูดคุยหัวเราะและดื่มกับพวกเขา นายลองไปสัมผัสดู ว่านายก็สามารถจับเงินเป็นหมื่นเป็นล้านหยวนได้ ทำไมถึงไม่ไปล่ะ？”

คำพูดเหล่านี้ เส้าซือรู้สึกได้ยินจนเบื่อแล้ว "พี่เหลยต่อไปช่วยรับงานสปอนเซอร์หรือโฆษณาพวกนี้ให้น้อยลงหน่อยได้ไหม ผมแค่อยากจะทำอัลบั้มให้มันดีก็เท่านั้น"

“พระเจ้า คำพูดของฉัน มันไม่เข้าหูนายเลยหรือยังไง ? ตลาดอัลบั้มเป็นอุตสาหกรรมยามพระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว ตอนนี้ไม่มีใครอยากจะซื้อมันแล้ว และการละเมิดลิขสิทธิ์บนอินเทอร์เน็ตก็รุนแรงขึ้นทุกวันๆ แม้ว่าเราจะเอาเพลงมาลงขายในอินเทอร์เน็ต มันก็ไม่สามารถทำเงินได้มากขนาดนั้น ไม่มีอะไรรับรองได้ว่าเราจะหาเงินมาชดเชยในขั้นตอนการผลิตได้หรือไม่ ดีที่สุดก็ไม่ขาดทุน ฉันไม่คัดค้านการแสวงหาผลงานศิลปะของนาย แต่นี่ฉันก็พยายามหาวิธีหาเงินและคนมาสนับสนุนนายอยู่ นายก็ต้องเข้าใจความรู้สึกของฉันด้วย ”

“ก็ได้ๆ ผมจะไม่พูดแล้ว”

เส้าซือ ยกมือขึ้นและยอมจำนน

เป็นคนในวงการบันเทิง ถ้าคุณอยากเป็นศิลปินที่ไร้มลทิน บริสุทธิ์ ปราศจากเรื่องเหล่านั้น มันเป็นไปไม่ได้ หากใช้เงินจากสปอนเซอร์โฆษณาเพื่อมาทำเพลง ก็ยังถือได้ว่าเป็นการยืนกรานที่บริสุทธิ์

เข้าสู่วงการได้ไม่ถึงปี รู้สึกเหมือนถูกตัดแขนตัดขา ราวกับลูกข่างที่หมุนไปเรื่อยๆ และเมื่อลูกข่างหยุด มันก็จะล้มลง

ผู้ชมเห็นแต่ความฉลาดของคุณบนเวที หรือเห็นคุณตอนที่คุณตกลงมาจากแท่นบูชาด้วยความอับอาย เขาจะมีเวลามาใส่ใจอารมณ์และความปรารถนาของคุณได้อย่างไร?

หลังจากจบการแสดง ทีมงานได้เข้ามาแจ้งสถานที่และเวลาของงานเลี้ยงฉลองที่จะเกิดขึ้น เส้าซือ ถูกผู้จัดการของเขาจ้องตาไม่กะพริบตั้งแต่ออกมาจากสถานที่จัดงานคอนเสิร์ตจนกระทั่งถึงงานเลี้ยงของโรงแรม เขาไม่สามารถหลบหนีไปไหนได้เลย แม้ว่าเขาต้องการที่จะไป

“ผมไม่ไปไหนจริงๆ พี่เหลยได้โปรดหยุดมองผมสักทีจะได้ไหม ？ผมชักจะกลัวแล้วนะ ”

“ถึงเวลาที่นายทักทายประธานของวอร์เนอร์ก่อน และฉันจะหยุดจ้องนาย นายอยากจะไปทำอะไรก็ตามใจ ”

“แม่เจ้า เกย์คนนั้นอ่ะเหรอ หัวอ้วนๆ หูใหญ่ๆ ใช้มือลูบหน้าปาดน้ำมันได้เป็นถังๆ ? การทักทายเขาสามารถลดอายุขัยของผมได้ถึงสิบปีเชียวนะ”

“ รังเกียจแค่ไหน ยิ้มสักหน่อยก็คงไม่ตายหรอก”

ในขณะที่ทั้งสองกำลังยื่นอยู่อย่างสงบ มีเหงาของชายคนหนึ่งเดินเข้ามาจากมุมห้องอีกด้านหนึ่ง เขาสวมสูทสีน้ำตาลและผูกโบสีน้ำเงินเข้ม และกำลังถือแก้วแชมเปญที่มีราคาแพงมาก

“น่าแปลกจัง ฉันได้ยินมาว่าเส้าซือไม่เคยเข้าร่วมงานเลี้ยงฉลองแบบนี้มาก่อน ”

เสียงนี้ดังก้องอยู่ในหูของเส้าซือ เขาตกตะลึงเป็นอย่างมาก เขากำลังหันหลังให้กับหลินมู่เหยียนอยู่ ใบหน้าของเขาซีดเซียวขึ้นมาในทันที

“ประธานหลิน?” ผู้จัดการกัดฟันยิ้ม “นี่เป็นความเข้าใจผิดอย่างนั้นเหรอ เราไม่เคยเห็นเส้าซือเข้าร่วมงานแบบมาก่อนเลย ปกติมักจะบอกว่าไม่สบายขอกลับไปพักที่โรงแรมก่อนแทบจะทุกครั้ง ครั้งนี้ ร่างกายไม่มีปัญหาก็เลยมาอย่างนั้นสินะ "

"อ่อ?"

เมื่อน้ำเสียงในประโยคคำพูดสุดท้ายของหลินมู่เหยียนดังขึ้น มันทำให้เกิดบรรยากาศแปลกๆ

“พวกคุณคุยกันไปก่อนนะครับ ผมจะไปทักทายแขกที่อยู่ทางด้านนูนก่อน”

ผู้จัดการรีบหาเหตุผลในการหนีออกไปจากตรงนี้ และก่อนที่เขาจะจากไป เขาได้ตบเบาๆที่ไหล่ของเส้าซือ สายตาของเขาแฝงไปด้วยความหมายเป็นนัยๆว่า ให้เส้าซือคว้าโอกาสนี้ไว้ จนถึงทุกวันนี้ยังไม่เห็นหลินมู่เหยียนมีอะไรที่ไม่ดีเลย

เส้าซือดูไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก เขาหาผู้จัดการประเภทมาได้อย่างไรกัน ? วันๆเอาแต่จะดันเขาเข้ากองไฟ จริงไหม?