ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 215

งานศพของเซิ่งชิงซานกำหนดในวันเสาร์ หลังงานจบงานศพช่วงเช้า สมาชิกในครอบครัวนำเถ้ากระดูกไปที่สุสานเพื่อฝังศพ ทำตามความ

ปรารถนาของเซิ่งชิงซานก่อนหน้านี้ที่มีชีวิตอยู่ เขาต้องการจะถูกฝังหลุมเดียวกับซูเมิ่งที่เป็นภรรยา เวลาที่อวี๋ซู่ซินรู้ข่าว ร้องไห้จนสลบในพิธีฝังศพอีกครั้ง แต่สุดท้ายก็ตกลงแล้ว

แต่ว่าการตกลงของเธอไม่มีประโยชน์ เซิ่งอันหรานไม่ยินยอม และการแนะนำนี้ถูกน้าสะใภ้ของเซิ่งอันหรานปฏิเสธแล้ว ดังนั้นตระกูลเซิ่งทำได้เพียงหาสถานที่ฝังศพอื่น ที่อยู่สุสานฝังศพตรงข้ามกับซูเมิ่ง

“คุณเซิ่ง คุณไม่ต้องห่วง หลังจากที่คุณจากไปแล้วฉันจะดูแลลูกสาวให้ดี ดูแลบริษัท ลูกชายของพี่ชายฉันโตแล้ว พวกเขามีความสามารถ ตามพินัยกรรมของคุณ พวกเขาจะรับช่วงต่อบริษัท…”

พิธีฝังศพที่จัดขึ้นอย่างดี ถูกอวี๋ซู่ซินทำให้กลายเป็นงานแบ่งปันหุ้น

เซิ่งอันหรานได้ยินก็เหนื่อย หลังจากที่ยืนเบื่ออยู่สักพัก ค่อยๆถอยห่างจากฝูงชนอย่างเงียบๆและจากไป

เซิ่งชิงซานก็ถือว่าสร้างตัวด้วยสองมือเปล่า กล้ำกลืนความทุกข์ยากมาทั้งชีวิต ยังถูกอวี๋ซู่ซินวางแผนทำร้าย เธอไม่ค่อยเชื่อว่าในพินัยกรรมของพ่อจะนำมรดกทุกอย่างให้อวี๋ซู่ซินกับครอบครัวฝ่ายแม่เธอ และยิ่งอิงตามลำดับ ก็ควรจะเลือกเซิ่งอันเหยาจึงจะถูก

เพียงแต่คนก็ตายไปแล้ว เธอไม่อยากจะเกี่ยวข้องใดๆกับตระกูลเซิ่งอีกแล้ว

ก่อนจะไป เซิ่งอันหรานไปดูหลุมฝังศพแม่

หลังจากนั่งยองๆดึงหญ้าออกมา เซิ่งอันหรานมองดูรูปภาพบนหลุมฝังศพ ก็โศกเศร้า

“แม่ ตอนนี้คุณน่าจะได้เจอพ่อฉันในโลกอีกใบแล้วเถอะ ฉันยกโทษให้เขาแล้ว แต่ฉันคิดว่า คุณก็น่าจะไม่ต้องการให้ฉันเกลียดเขา คุณตาบอกว่าเวลาที่คุณคลอดฉัน คุณตั้งชื่อให้ฉันว่าเซิ่งอันหรานคือหวังว่าตลอดชีวิตนี้ฉันจะมีชีวิตราบรื่นปลอดภัย ไม่ทำให้ลำบากใจ”

หลังจากที่พูดไม่หยุด ขาของเซิ่งอันหรานก็เหนื่อยแล้ว และอยากจะออกไป หมุนตัวกลับ ก็มองเห็นร่างในชุดสีดำ ดอกไม้สีขาวที่หน้าอกเสื้อเชิ้ตสีดำแสบตามาก

อวี๋ซู่ซินจ้องมองเธออย่างเย็นชา พูดอย่างใจร้าย

“หาเธอไปทั่ว เธอวิ่งมาอยู่ที่นี่เอง คิดว่าฉันว่างไม่มีธุระใช่ไหม?”

ตั้งแต่อยู่ต่อหน้าพ่อ ผู้หญิงคนนี้เป็นแม่เลี้ยงที่แสนดีมาก วันนี้คนตายไปแล้ว

เซิ่งอันหรานในใจหัวเราะเยาะเย้ย แต่สีหน้ากลับไม่เปลี่ยนแปลง“พิธีฝังศพสิ้นสุดลงแล้ว คุณตามหาฉันยังมีเรื่องอะไรอีก?”

อวี๋ซู่ซินหัวเราะเยาะเย้ย ใช้สายตาเหยียดหยามมองเซิ่งอันหรานอย่างละเอียด ความสามารถท่าทางนั้นเหมือนถูกซ้อมมานับครั้งไม่ถ้วนในใจ

“พิธีฝังศพสิ้นสุดแล้ว แต่พินัยกรรมของพ่อเธอก็ไม่อยากจะดูแล้ว?”

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้วขึ้น“พินัยกรรมเกี่ยวข้องกับฉัน?”

“น่าเสียดาย”อวี๋ซู่ซินหัวเราะออกมา“ไม่เกี่ยวข้องกับเธอจริงๆ จนกระทั่งแม้แต่ตัวอักษรตัวเดียวก็ไม่เอ่ยถึงเธอ เธอคิดว่าน่าขำไหม?ลูกสาวที่รักและทะนุถนอมมาหลายปี พินัยกรรมก่อนตายของเขา นึกไม่ถึงว่าจะไม่ให้อะไรเธอ”

อวี๋ซู่ซินคล้ายกับคางคกขึ้นวอ เซิ่งอันหรานมองเห็นก็คลื่นไส้

“ซูเมิ่ง เธอดูเถอะ ลูกสาวที่เธอห่วงใยจนตาย ในสายตาเซิ่งชิงซานก็เป็นแค่ของไม่มีค่า เขาไม่ให้อะไรกับลูกสาวเธอเลย เธอรู้ไหม?”

อวี๋ซู่ซินจ้องมองภาพบนหลุมฝังศพ แทบจะนำลูกตาหลุดออกมา ความเคียดแค้นที่เข้มข้นในสายตา เหมือนสะสมมาหลายปีแล้ว แทบจะทำให้คนรู้สึกถึงกลิ่นเหม็นเน่าเปื่อย

เซิ่งอันหรานขวางตรงหน้าหลุมฝังศพไว้ พูดเสียงเย็นชา

“ขอให้คุณเกรงใจหน่อย ผู้ตาย แม่ฉันไม่จำเป็นต้องรับรู้ความอับอายขายหน้าของคุณ”

“อับอายขายหน้า？”อวี๋ซู่ซินกระตุกมุมปาก“เธอคิดว่าความอับอายขายหน้าของเธอน้อยกว่าของฉันไหม?เธออยู่สูงส่ง ยึดมั่นว่าตัวเองมีคุณสมบัติดีเลิศ?ฮวงจุ้ยหมุนเวียนสับเปลี่ยนไปตามลำดับนะซูเมิ่ง เธอดูว่าเธอทิ้งของต่ำช้านี้ไว้ คิดว่าสามารถต่อสู้ชนะฉันได้เหรอ？”

เซิ่งอันหรานโกรธจนตัวสั่น“เธอไส…”

“เธอมีสิทธิ์อะไรมาให้ฉันไสหัวออกไป มีเรื่องหนึ่งเรื่องที่ฉันอยากทำมานานแล้ว”

อวี๋ซู่ซินยกมือขึ้นทันที

ท้องฟ้ามีฝนโปรยปรายเล็กน้อย เวลาที่เซิ่งอันหรานเงยหน้าขึ้น มีเม็ดฝนตกลงมาที่บนขนตา เธออดไม่ได้ที่จะปิดปาก ไม่ทันได้หลบฝ่ามือ รอให้เธอได้สติกลับมาก็ช้าไปแล้ว

แต่ความเจ็บที่คาดเดาเอาไว้ไม่ได้อยู่บนใบหน้าเธอ อวี๋ซู่ซินตื่นตกใจ“นายเป็นใคร?”

ในหูของเซิ่งอันหรานได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

“ฉันเป็นใครไม่สำคัญ”ผู้ชายอ่อนโยนใจเย็นไม่ง่ายที่จะมีเสียงรุกรานแบบนี้

“คุณจำเป็นต้องรู้แค่ว่า ถ้าหากฝ่ามือนี้ตกอยู่บนใบหน้าของเซิ่งอันหราน งั้นฉันจะให้คนที่คุณร่วมมือทำมรดกให้เป็นของตัวเอง พริบตาเดียวจะสูญเสียหมดสิ้น ฉันพูดได้ก็ทำได้”

“กู้เจ๋อ”

เซิ่งอันหรานมองดูผู้ชายตรงหน้าด้วยความแปลกใจ“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

“กลับประเทศล่วงหน้า ได้ยินว่าพ่อเธอเกิดเรื่อง ฉันก็รีบเข้ามา”กู้เจ๋อพูดอธิบายหนึ่งประโยค ยังคงจ้องมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา

อวี๋ซู่ซินมองสองคนอย่างละเอียด จู่ๆก็หัวเราะออกมา“เซิ่งอันหราน เธอมีฝีมือมากจริงๆ ดึงดูดอวี้หนานเฉิงไม่พอ ตอนนี้คนนี้ก็มาอีก เธอก็คงต้องพึ่งพาผู้ชายใช่ไหม?”

พูดยังไม่ทันจบ ผู้ชายผิวดำร่างสูงใหญ่ที่อยู่ข้างกายเซิ่งอันหราน ตรงไปจับอวี๋ซู่ซินไว้ซ้ายขวา

ลิเลียนเดินออกมา พูดเสียงเย็นชา

“ปิดปากของเธอไว้”

บอดี้การ์ดผิวดำได้ยินก็จัดการทันที ดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาเหมือนเล่นมายากล ยัดเข้าไปในปากของอวี๋ซู่ซิน ปิดคำด่าที่เน่าเปื่อยของเธอไว้แล้ว

ลิเลียนโบกมือ สองคนก็พาอวี๋ซู่ซินออกไป

“นี่”

เซิ่งอันหรานรีบโบกมือ

“ไม่ต้องห่วง ไม่เป็นไรเพียงแค่เตือนเธอเล็กน้อย หลังจากนั้นก็จะปล่อยเธอไป”กู้เจ๋อตบไหล่ของเธอให้เธอวางใจ

เซิ่งอันหรานจึงผ่อนคลายลง

ลิเลียนจัดการเรื่องของอวี๋ซู่ซินแล้ว ถือร่มหมุนตัวเดินไปด้านข้างเซิ่งอันหราน หลังจากนั้นก็กอดเธอ พูดอย่างซื่อสัตย์“เมื่อกี้ได้ยินเรื่องของพ่อเธอแล้ว ขอโทษจริงๆ เซิ่ง”

“ไม่เป็นไร”เซิ่งอันหรานก็กอดลิเลียน ฝืนยิ้มให้เธอ “ดีใจมากที่ได้พบเธออีกครั้ง ลิเลียน”

ลิเลียนดีใจกว่าเธอมาก ทุกครั้งที่กอดเธอเหมือนกับกอดเด็ก จริงๆแล้วเซิ่งอันหรานไม่ได้เตี้ย แต่ทุกครั้งที่ถูกเธอกอดก็ตัวเล็กและอ่อนแอมาก

ใครให้เธอเป็นลูกครึ่งล่ะ พันธุกรรมดี

“ฝนตกแล้ว ที่นี่ยังมีเรื่องต้องจัดการอีกไหม?เซิ่ง”ลิเลียนปล่อยเธอ ร่มที่ถืออยู่ในมือส่วนมากจะปกปิดบนศีรษะของเซิ่งอันหราน

เซิ่งอันหรานส่ายหน้า“ไม่มีแล้ว”

เรื่องที่เหลือ มีเพียงอวี๋ซู่ซินกับครอบครัวฝ่ายแม่ที่ต้องแบ่งปันสิทธิ์ในการถือหุ้น ในเมื่อพินัยกรรมไม่ได้เกี่ยวข้องกับตัวเอง เป็นธรรมชาติที่จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ

ฝนยิ่งตกหนัก เซิ่งอันหรานกับกู้เจ๋อใช้ร่มด้วยกัน ร่างที่ไม่เปียกฝน เธอไม่สามารถค้นพบร่างในชุดสีดำยืนที่อยู่อีกด้านหนึ่งของสุสาน

เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง เพิ่งจะนั่งเที่ยวบินแรกกลับมา และมองเห็นฉากที่กู้เจ๋อโอบกอดเธอจากไป

“ประธานอวี้ ไม่เรียกคุณเซิ่งเหรอ?”

โจวฟังถือร่มยืนอยู่ข้างกายอวี้หนานเฉิง ในใจสับสน

ครึ่งหนึ่งของการพูดคุยเกี่ยวกับโครงการรีสอร์ตในเซี่ยงไฮ้ ได้ยินข่าวว่าตระกูลเซิ่งเกิดเรื่อง กำลังเจรจาอยู่บนโต๊ะ อวี้หนานเฉิงก็รีบกลับมาทันที

“ไปขับรถ ตามไป”ในร่มมีเสียงของอวี้หนานเฉิงดังขึ้นมา