ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 216

เสียงฝนตกนอกหน้าต่าง หน้าต่างแบบยาวจรดพื้นของคอนโด เซิ่งอันหรานชงชาอบดอกมะลิให้กู้เจ๋อ

“เรื่องในบ้านยุ่งเหยิงเกินไป ดังนั้นสองวันนี้ก็นำซิงซิงน้อยฝากให้คนอื่นดูแลแล้ว ดูว่าคุณว่างวันไหน ฉันจะรับเธอมาเลี้ยงข้าวคุณ”

“ฉันว่างทุกวัน”

โซฟาผ้าสีเทาควันบุหรี่ ผู้ชายใส่แว่นท่าทางอ่อนโยนเป็นพิเศษ เขาอยู่ในวัยนี้ก็มีความใจเย็นและมั่นใจในตัวเอง คำพูดและพฤติกรรมทำให้ผู้คนรู้สึกปลอดภัย

“กินไม่กินข้าวไม่สำคัญ สำคัญก็คือ พ่อเธอเสียชีวิตไปแล้วเรื่องนี้ เธอคิดว่าจะจบลงแล้วเหรอ?”

“คนตายแล้วไม่สามารถฟื้นคืนได้ กู้เจ๋อ คุณก็รู้ว่าฉันไม่ชอบเรื่องพัวพันแบบนี้”เซิ่งอันหรานสีหน้าเหนื่อยล้า นวดขมับตัวเอง

สองวันนี้เธอไม่ได้นอนหลับสนิท

พ่อเสียชีวิตก็สงสัยเล็กน้อย เธอไม่ใช่ไม่สงสัยอะไรเลย แต่ว่าตอนนี้ฐานะของตัวเองไม่เหมาะสมที่จะทำเรื่องมากมาย ไม่อย่างนั้นหลีกเลี่ยงไม่

ได้ที่จะถูกตำหนิว่าตัวเองเป็นเพราะว่าพ่อไม่แบ่งมรดกให้จึงไม่พอใจตั้งใจก่อเรื่อง เธอไม่เป็นไร แต่เธอไม่อยากให้ซิงซิงน้อยถูกคนพูดว่านินทา

“ทรัพย์สินของตระกูลเซิ่งเธอควรจะมีสิทธิ์รับมรดกครึ่งหนึ่ง”

“เรื่องนี้สำหรับฉันไม่สำคัญ”

กู้เจ๋อถอนหายใจ สีหน้าจนปัญญา“เธอก็แค่ขี้เกียจทำให้ตัวเองยุ่งยาก ไม่บังคับเธอถึงระดับสูงสุด เธอไม่ก็ไม่อยากจะยุ่งแล้ว”

“ก็ไม่มีอะไรดี ฉันหวังว่าชีวิตของฉันจะเรียบง่าย”

“ตอนนี้เรียบง่ายไหม?”

น้ำเสียงของกู้เจ๋อลึกซึ้งมาก“ตระกูลอวี้ตระกูลใหญ่ขนาดนี้ เรื่องต่อสู้ในครอบครัว ไม่มีทางง่าย”

ได้ยิน เซิ่งอันหรานชะงักไปเล็กน้อย“คุณรู้หมดแล้ว?”

“ไม่อยากรู้ก็ยาก”

กู้เจ๋อสีหน้าเย็นชา“สำนักข่าวพาดหัวข่าว อยู่ในมุมข่าว ความสัมพันธ์ของเธอและเขาแทบจะไม่ใช่ความลับแล้ว”

เซิ่งอันหรานนำร่างกายของเธอพิงโซฟา ยิ้ม“แน่ใจขนาดนั้น?ความจริงฉันมีเหตุผลหนึ่งครึ่งหนึ่ง ก่อนหน้านี้ถานซูจิ้งบอกคุณเถอะ”

กู้เจ๋อไม่อยากจะเชื่อ

ถานซูจิ้งยินดีส่งข่าวไปให้กู้เจ๋อตลอดมา เวลาที่เซิ่งอันหรานกับถานซูจิ้งรู้จักกันที่อเมริกา เธอกับกู้เจ๋อจดทะเบียนสมรสกันแล้ว เวลานั้นธุรกิจ

ของกู้เจ๋อพึ่งจะราบรื่น อยู่ในสถานะที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง สำหรับถานซูจิ้งที่เรียนออกแบบและเศรษฐกิจลำบากก็ได้รับความเกื้อกูลทางการเงินมากมาย

ดังนั้นพูดได้ว่า น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า

นึกถึงถานซูจิ้ง กู้เจ๋อขมวดคิ้วขึ้น

“สถานการณ์ของถานซูจิ้งไม่ค่อยดี ฉันแนะนำให้เธอเข้ารับการบำบัด คนนั้นที่ชื่อเกาจ้าน ไม่แน่อาจจะมีจิตใจและกำลังดูแลเธอได้ดี”

“คุณวางใจเถอะ ความสัมพันธ์ของพวกเขาดีมาก”

เซิ่งอันหรานโบกมือ ท่าทางกู้เจ๋อเหมือนกระต่ายตื่นตูม

กู้เจ๋อถอนหายใจออกมา พูดเสียงไพเราะน่าฟัง

“ความสัมพันธ์ดีก็อีกเรื่องหนึ่ง สามารถดูแลผู้ป่วยโรคซึมเศร้าได้ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง นอกจากพยาบาลวิชาชีพแล้ว ไม่มีใครสามารถปกป้องผู้ป่วยได้ตลอดเวลา ต้องมีวันที่ออกจากบ้าน ในเวลาหนึ่งที่เขาออกจากบ้าน ถ้าเกิดอะไรขึ้น ใครจะรับผิดชอบ?พี่เลี้ยงในบ้านเหรอ?”

พูดประโยคนี้ ทำให้เซิ่งอันหรานพูดไม่ออก“งั้นฉันจะไปพูดกับเกาจ้าน”

“อืม เรื่องโรงพยาบาลฉันติดต่อศูนย์บำบัดอาการป่วยซึมเศร้าที่ดีที่สุดในอเมริกาให้แล้ว เพื่อเป็นผลดีกับถานซูจิ้ง ฉันแนะนำให้เธอ”

“อเมริกา?”

เซิ่งอันหรานชะงักไปเล็กน้อย“เกาจ้านยากที่จะยินยอมเถอะ”

ยังไงก็เป็นระยะห่างไกลจากมหาสมุทรและความแตกต่างของเวลา ถ้าหากให้ถานซูจิ้งไปจริงๆ เกาจ้านต้องบ้าคลั่งแน่นอน

“งั้นก็ต้องดูแล้วว่าเขาคือเพื่อตัวเองหรือว่าจริงใจอยากให้ถานซูจิ้งดีขึ้น”

กู้เจ๋อสติปัญญาล้ำเลิศ คล้ายกับว่าไม่ได้คิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของคนอื่น

เพียงแต่จุดนี้เซิ่งอันหรานสามารถเข้าใจได้ ถึงยังไงเขาก็ไม่ได้รู้จักเกาจ้าน ทุกอย่างมาจากมุมมองของถานซูจิ้ง จะสามารถสนใจมากมายได้ยังไง

“ได้ ฉันจะพูดกับเกาจ้านให้ชัดเจน”

เซิ่งอันหรานคิ้วที่ขมวดก็ปล่อยลง พูดออกไปแบบนี้ ถึงเวลาเปิดปากก็เป็นงานยาก

พูดคุยอย่างลึกซึ้งแล้ว เวลาที่ส่งกู้เจ๋อด้านนอกก็มืดแล้ว ลิเลียนโบกมือให้เซิ่งอันหรานในความมืด บอกใบ้ให้เธอกลับไป

เซิ่งอันหรานพยักหน้า ห่อผ้าคลุมไหล่บนตัวแน่นและหมุนตัวกลับ เวลาที่เปิดประตูลมพัดตามช่องเข้ามา ฉับพลันฝนก็ตกกระหน่ำลงมา เธออดไม่ได้ที่จะหดไหล่ รู้สึกว่าอากาศเย็นแล้ว

ลิฟต์ขึ้นไปชั้นบนสุด

หลังเสียงดังขึ้น ก็ค่อยๆเปิด เซิ่งอันหรานก้มหน้าเดินเข้าบ้านของตัวเอง เสียงกดรหัสดังขึ้นที่ทางเดินอย่างชัดเจน ผลักประตูออก กลิ่นชาอบดอกมะลิหอมอบอวลอยู่ทั่วห้อง

เธอเดินไปที่ห้องครัวต้มน้ำร้อนให้ตัวเอง เวลาที่กำลังจ้องมองกาน้ำร้อน ด้านหลังก็มีเสียงของผู้ชายดังขึ้นมาทันที เธอตกใจจนวิญญาณแทบออกจากร่าง

“กำลังคิดอะไร?”

เธอตื่นตกใจ จับหน้าอกของตัวเอง มองเห็นเงาร่างสูงใหญ่อยู่ใต้แสงไฟในห้องรับแขก มองเห็นสีหน้าเขาไม่ชัดเจน แต่สามารถดูออก

เป็นอวี้หนานเฉิง

“ฉันตกใจแทบแย่”

เซิ่งอันหรานหัวใจเต้นอย่างบ้าคลั่ง“พระเจ้า คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่?คุณไม่ใช่อยู่เซี่ยงไฮ้เหรอ?”

อวี้หนานเฉิงพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

“โครงการสิ้นสุดแล้ว ได้ยินข่าวพ่อของเธอก็รีบกลับมา”

เซี่ยงไฮ้ฝนตกสองวันแล้ว สายการบินก็ล่าช้า มีอุบัติเหตุหลายครั้งเพราะความเร็วสูง ถนนก็ถูกปิดกั้น วันนี้ตอนเช้าจึงจะมีเที่ยวบิน

เซิ่งอันหรานตกใจยังไม่ได้สติกลับมา มือก็ยังสั่นเทา เธอพยุงตัวเองด้วยโต๊ะหินอ่อน หอบหายใจออกมาไม่หยุด“ไม่ใช่ คุณกลับมาก็ทักทาย

หน่อยได้ไหม มาปรากฏตัวอยู่ในบ้านฉันเงียบๆ คุณรู้ไหมว่าคนตกใจก็ตกใจจนตายได้ ฉันเสียใจภายหลังจริงๆที่ให้รหัสบ้านกับคุณ”

ความจริงก็คือบ่นพึมพำเท่านั้นเอง กลับไม่รู้ว่าคำพูดนี้ในหูของอวี้หนานเฉิง กลายเป็นเรื่องที่ซับซ้อน

“เธอเสียใจภายหลัง คงไม่ใช่มีแค่เรื่องนี้เถอะ”

อวี้หนานเฉิงเดินเข้ามาใกล้ น้ำหยดบนพื้น คราบน้ำที่สะสมสกปรกเล็กน้อย

เซิ่งอันหรานจึงค้นพบว่าท่วมตัวเขาเปียกแล้ว

“คุณเป็นอะไร?ทำไมเปียกฝนแล้ว?ผู้ช่วยโจวล่ะ?”

อวี้หนานเฉิงราวกับไม่ได้ยินเสียงพูดของเธอ กั้นระหว่างเคาน์เตอร์หินอ่อนในห้องครัว จ้องมองเซิ่งอันหรานด้วยสายตามืดครึ้ม

“ผู้ชายคนนั้นล่ะ?ส่งกลับไปแล้วใช่ไหม?”

เขาไม่อยากจะเชื่อ มาถึงจุดนี้แล้ว เซิ่งอันหรานยังทองไม่รู้ร้อนต่อหน้าเขาอีก คาดไม่ถึงว่าหลังจากที่เธอสามารถส่งผู้ชายอีกคนในห้องไปแล้ว ยังใจกว้างเผชิญหน้ากับเขา

คำถามของอวี้หนานเฉิงทำให้เซิ่งอันหรานในใจจมดิ่ง

“ผู้ชายอะไร?”

ย้อนถามคือพูดโพล่งออกมา ความจริงในใจเธอเดาถูกแล้ว อวี้หนานเฉิงบางทีเห็นกู้เจ๋อแล้ว

“เธอถามฉัน?”อวี้หนานเฉิงรู้สึกว่าน่าขำ ความเย็นชาในสายตาเหมือนดูถูกตัวเองเล็กน้อย จ้องมองเซิ่งอันหรานด้วยความผิดหวัง

“หรือว่าต้องให้ฉันพูดออกจากปากว่าฉันเห็นอะไร เธอเตรียมจะไม่เอ่ยถึงเรื่องเธอกับผู้ชายคนนั้น?”

“ฉันกับกู้เจ๋อเป็นแค่เพื่อนกัน คุณเข้าใจผิดแล้ว”

เซิ่งอันหรานจับหน้าผาก ในที่สุดก็รู้ว่าอวี้หนานเฉิงเพราะอะไรถึงอารมณ์ฮึกเหิมขนาดนี้

“เพื่อน?”ในห้องใหญ่ เสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังขึ้นชัดเจน