ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 216

เสียงฝนตกนอกหน้าต่าง หน้าต่างแบบยาวจรดพื้นของคอนโด เซิ่งอันหรานชงชาอบดอกมะลิให้กู้เจ๋อ

“เรื่องในบ้านยุ่งเหยิงเกินไป ดังนั้นสองวันนี้ก็นำซิงซิงน้อยฝากให้คนอื่นดูแลแล้ว ดูว่าคุณว่างวันไหน ฉันจะรับเธอมาเลี้ยงข้าวคุณ”

“ฉันว่างทุกวัน”

โซฟาผ้าสีเทาควันบุหรี่ ผู้ชายใส่แว่นท่าทางอ่อนโยนเป็นพิเศษ เขาอยู่ในวัยนี้ก็มีความใจเย็นและมั่นใจในตัวเอง คำพูดและพฤติกรรมทำให้ผู้คนรู้สึกปลอดภัย

“กินไม่กินข้าวไม่สำคัญ สำคัญก็คือ พ่อเธอเสียชีวิตไปแล้วเรื่องนี้ เธอคิดว่าจะจบลงแล้วเหรอ?”

“คนตายแล้วไม่สามารถฟื้นคืนได้ กู้เจ๋อ คุณก็รู้ว่าฉันไม่ชอบเรื่องพัวพันแบบนี้”เซิ่งอันหรานสีหน้าเหนื่อยล้า นวดขมับตัวเอง

สองวันนี้เธอไม่ได้นอนหลับสนิท

พ่อเสียชีวิตก็สงสัยเล็กน้อย เธอไม่ใช่ไม่สงสัยอะไรเลย แต่ว่าตอนนี้ฐานะของตัวเองไม่เหมาะสมที่จะทำเรื่องมากมาย ไม่อย่างนั้นหลีกเลี่ยงไม่

ได้ที่จะถูกตำหนิว่าตัวเองเป็นเพราะว่าพ่อไม่แบ่งมรดกให้จึงไม่พอใจตั้งใจก่อเรื่อง เธอไม่เป็นไร แต่เธอไม่อยากให้ซิงซิงน้อยถูกคนพูดว่านินทา

“ทรัพย์สินของตระกูลเซิ่งเธอควรจะมีสิทธิ์รับมรดกครึ่งหนึ่ง”

“เรื่องนี้สำหรับฉันไม่สำคัญ”

กู้เจ๋อถอนหายใจ สีหน้าจนปัญญา“เธอก็แค่ขี้เกียจทำให้ตัวเองยุ่งยาก ไม่บังคับเธอถึงระดับสูงสุด เธอไม่ก็ไม่อยากจะยุ่งแล้ว”

“ก็ไม่มีอะไรดี ฉันหวังว่าชีวิตของฉันจะเรียบง่าย”

“ตอนนี้เรียบง่ายไหม?”

น้ำเสียงของกู้เจ๋อลึกซึ้งมาก“ตระกูลอวี้ตระกูลใหญ่ขนาดนี้ เรื่องต่อสู้ในครอบครัว ไม่มีทางง่าย”

ได้ยิน เซิ่งอันหรานชะงักไปเล็กน้อย“คุณรู้หมดแล้ว?”

“ไม่อยากรู้ก็ยาก”

กู้เจ๋อสีหน้าเย็นชา“สำนักข่าวพาดหัวข่าว อยู่ในมุมข่าว ความสัมพันธ์ของเธอและเขาแทบจะไม่ใช่ความลับแล้ว”

เซิ่งอันหรานนำร่างกายของเธอพิงโซฟา ยิ้ม“แน่ใจขนาดนั้น?ความจริงฉันมีเหตุผลหนึ่งครึ่งหนึ่ง ก่อนหน้านี้ถานซูจิ้งบอกคุณเถอะ”

กู้เจ๋อไม่อยากจะเชื่อ

ถานซูจิ้งยินดีส่งข่าวไปให้กู้เจ๋อตลอดมา เวลาที่เซิ่งอันหรานกับถานซูจิ้งรู้จักกันที่อเมริกา เธอกับกู้เจ๋อจดทะเบียนสมรสกันแล้ว เวลานั้นธุรกิจ

ของกู้เจ๋อพึ่งจะราบรื่น อยู่ในสถานะที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง สำหรับถานซูจิ้งที่เรียนออกแบบและเศรษฐกิจลำบากก็ได้รับความเกื้อกูลทางการเงินมากมาย

ดังนั้นพูดได้ว่า น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า

นึกถึงถานซูจิ้ง กู้เจ๋อขมวดคิ้วขึ้น

“สถานการณ์ของถานซูจิ้งไม่ค่อยดี ฉันแนะนำให้เธอเข้ารับการบำบัด คนนั้นที่ชื่อเกาจ้าน ไม่แน่อาจจะมีจิตใจและกำลังดูแลเธอได้ดี”

“คุณวางใจเถอะ ความสัมพันธ์ของพวกเขาดีมาก”

เซิ่งอันหรานโบกมือ ท่าทางกู้เจ๋อเหมือนกระต่ายตื่นตูม

กู้เจ๋อถอนหายใจออกมา พูดเสียงไพเราะน่าฟัง

“ความสัมพันธ์ดีก็อีกเรื่องหนึ่ง สามารถดูแลผู้ป่วยโรคซึมเศร้าได้ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง นอกจากพยาบาลวิชาชีพแล้ว ไม่มีใครสามารถปกป้องผู้ป่วยได้ตลอดเวลา ต้องมีวันที่ออกจากบ้าน ในเวลาหนึ่งที่เขาออกจากบ้าน ถ้าเกิดอะไรขึ้น ใครจะรับผิดชอบ?พี่เลี้ยงในบ้านเหรอ?”

พูดประโยคนี้ ทำให้เซิ่งอันหรานพูดไม่ออก“งั้นฉันจะไปพูดกับเกาจ้าน”

“อืม เรื่องโรงพยาบาลฉันติดต่อศูนย์บำบัดอาการป่วยซึมเศร้าที่ดีที่สุดในอเมริกาให้แล้ว เพื่อเป็นผลดีกับถานซูจิ้ง ฉันแนะนำให้เธอ”

“อเมริกา?”

เซิ่งอันหรานชะงักไปเล็กน้อย“เกาจ้านยากที่จะยินยอมเถอะ”

ยังไงก็เป็นระยะห่างไกลจากมหาสมุทรและความแตกต่างของเวลา ถ้าหากให้ถานซูจิ้งไปจริงๆ เกาจ้านต้องบ้าคลั่งแน่นอน

“งั้นก็ต้องดูแล้วว่าเขาคือเพื่อตัวเองหรือว่าจริงใจอยากให้ถานซูจิ้งดีขึ้น”