ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 222

หลังจากที่เส้าซือและหลินมู่เหยียนออกไปแล้ว เซิ่งอันหรานก็โทรศัพท์หาน้าสะใภ้

“น้าสะใภ้ ซิงซิงน้อยอยู่ที่ไหนคะ？”

“หลังจากทานข้าวเสร็จได้ไม่นาน คุณอาก็พาเธอไปนอนพักกลางวัน ” น้ำเสียงอันนุ่มนวลของน้าสะใภ้จ้าวหนานผิงดังขึ้นมาจากปลายสายอีกด้าน ซึ่งฟังดูนุ่มนวลกว่าเมื่อก่อนมาก

“คุณอาเป็นคนดูแล แล้ววันนี้คุณอาไม่ไปทำงานเหรอคะ ？”

“ฉันไม่ได้บอกเธอไปแล้วหรือว่า สัปดาห์ที่แล้วคุณอาของเธอได้เกษียณอย่างเป็นทางการ เดิมทีเขาไปที่หูเป่ยเพื่อเข้าร่วมกิจกรรมของสมาคมการประดิษฐ์ตัวอักษร แต่พอได้ยินมาว่าเจ้าตัวน้อยคนนี้จะมา เมื่อเสร็จธุระที่นั่นเขาก็รีบกลับมาในทันทีเลย

ฉันบอกเขาว่าเขาดูแลเด็กได้ไม่ค่อยดี แต่เขาก็ไม่ยอม เขายังยืนกราน โดยบอกว่าเขาจะดูแลเจ้าตัวน้อยอย่างดี เธอก็ดูสิ”

เซิ่งอันหรานหัวเราะ “คุณอาเพิ่งเกษียณ ก็เลยอยากหาอะไรทำเพื่อให้ตัวเองไม่รู้สึกเหงา”

“มันก็คงจะจริง” น้าสะใภ้ก็ยิ้ม “อ้อ คืนวันศุกร์นี้มีปาร์ตี้ที่บ้านนะ เป็นการทานอาหารกันแบบคนในครอบครัว ไม่มีคนอื่นหรอก แค่พวกเรา ครอบครัวของคุณอารอง เธอก็มาด้วยสิ”

เซิ่งอันหรานลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ไม่ได้เจอกันมาตั้งหลายปีแล้ว ถ้าฉันไปมันคงจะไม่เหมาะสม ”

“ทำไมล่ะ？ ไม่รู้จักญาติๆทางฝ่ายคุณตาแล้วหรือ？”

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นค่ะ น้าสะใภ้”

“ถ้าอย่างงั้นก็มาสิ เดี๋ยววันศุกร์พวกเราจะไปรับเธอ”

น้าสะใภ้ใหญ่เชิญเธออย่างสุภาพ และคงจะไม่ดีแน่ หากว่าเธอยังปฏิเสธ ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เธอเหลือญาติพี่น้องเพียงฝั่งเดียวบนโลก นั่นก็คือญาติฝั่งคุณตา พวกเหล่าคุณน้าคุณอาเท่านั้น

จริงๆเธอก็เข้าใจความตั้งใจของน้าสะใภ้ใหญ่

ในคืนวันศุกร์ น้าสะใภ้มารับเซิ่งอันหรานไปทานอาหารเย็นที่โรงแรมอย่างตรงเวลา

โรลส์-รอยซ์สีดำธรรมดาๆจอดอยู่ที่ชั้นล่างของอาคาร ทันทีที่เธอขึ้นมาในรถ ซิงซิงน้อยก็รีบวิ่งเข้ามากอดเธอไว้ "หม่าม้า ทำไมถึงเพิ่งมา หนูหิวจะแย่อยู่แล้ว"

เซิ่งอันหรานลูบหัวของเด็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้ "เอาล่ะ นั่งลงซะ รถจะออกแล้ว "

หลังจากนั่งลงเสร็จ เซิ่งอันหรานก็เงยหน้าขึ้นและทักทายคุณอาของเธอซึ่งนั่งอยู่ที่เบาะผู้โดยสารด้านหน้า

"หม่าม้าดูชุดกระโปรงชุดใหม่ของหนูสิ มันดูดีไหม？"

ซิงซิงน้อยยืนขึ้น และจับชายกระโปรงของเธอให้เซิ่งอันหรานดู "ยังมีกลิ่นตุๆอยู่นิดหน่อย"

กระโปรงผ้าก๊อซสีชมพู-ฟ้า มาพร้อมแจ็กเกตหนังบางๆ รองเท้าหนังสีน้ำตาลขนาดเล็ก และถุงเท้าลูกไม้สีขาว เนื่องจากบริษัทของเซิ่งอันหราน เพิ่งทำการศึกษาเรื่องเสื้อผ้าของฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วงเป็นจำนวนมาก หากว่าจำไม่ผิดล่ะก็ ชุดนี้เป็นชุดเด็กของแบรนด์ bv ที่เพิ่งออกใหม่ในปีนี้

แม้ว่าคุณจะไม่เห็นราคาของชุดนี้ แต่คุณสามารถเห็นโลโก้ double g บนกระเป๋าที่คาดทแยงมุมอยู่บนตัวของซิงซิงน้อย

“น้าสะใภ้ ซื้อเสื้อผ้าของเด็กๆซื้อถูกๆก็ได้ ไม่จำเป็นที่จะต้องซื้อแพงๆแบบนี้เลย ”

แน่นอนว่าน้าสะใภ้ไม่เห็นด้วย

“เธอมีลูกสาวแค่คนเดียว ยังไงซะต้องแต่งตัวให้มันดูดี ลูกผู้หญิงจะต้องดูแลประคบประหงมให้ดี เพื่อว่าต่อไปผู้ชายคนไหนเห็นจะได้ไม่วิ่งหนี ”

“ฉันก็เห็นด้วย” เสียงคุณอาดังมาจากทางอีกด้านของรถ “ลูกผู้หญิงจะต้องดูแลประคบประหงมให้ดี มันไม่ใช่แค่รักเพียงอย่างเดียว เรายังต้องสอนให้เธอมีนิสัยที่แข็งแกร่งด้วย”

เซิ่งอันหรานรู้สึกปวดหัวขึ้นมาเล็กน้อย

น้าสะใภ้กับคุณอาใหญ่ไม่มีลูก และพวกเขาก็ชอบซิงซิงน้อยมากเป็นพิเศษ ตัวเท่านั้นก็สามารถสวมเสื้อผ้าแบรนด์เนมได้ นี่ไม่ใช่เป็นการสร้างนิสัยเสียให้กับเขาอย่างนั้นหรือ

“น้าสะใภ้ นี่...มันดูตามใจมากเกินไป ต้องเข้มงวดกับเธอหน่อย...”

“ถ้าเธอยังพูดกับฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก อย่าพูดเลย ฉันโตมาแบบนี้ตั้งแต่ยังเด็ก เป็นคนเจ้าอารมณ์ มันไม่มีอะไรดีเลย”

เซิ่งอันหรานรู้สึกตกตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งที่น้าสะใภ้พูด