ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 223

เดิมทีรถถูกขวางไว้ มันค่อยๆเคลื่อนที่ราวกับรถไต่เขาไม่มีผิด รถกำลังแล่นไปบนถนนอันมีผู้คนพลุกพล่าน เมื่อเห็นว่าสภาพถนนด้านหน้าค่อยๆโล่ง และสามารถเร่งการจราจรได้ แต่จู่ๆทางด้านในของรถก็มีเสียง "หยุด" ดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน เสี่ยวหลิวคนขับตกตะลึงเล็กน้อย

"อะไรนะครับ?"

ไม่ว่าจะเป็นเสี่ยวหลิว คุณอา น้าสะใภ้ หรือเสี่ยวซิงซิง ต่างก็ตกตะลึง

แต่ปฏิกิริยาของน้าสะใภ้นั้นดูเหมือนจะไวที่สุด เธอคว้าแขนของเซิ่งอันหรานไว้ได้ อย่างรวดเร็ว

“เธอจะทำอะไรน่ะ？ ลืมสัญญาที่เพิ่งให้ไว้กับฉันแล้วเหรอ ว่าเธอจะไม่โดดลงไปในบ่อน้ำโคลนนี้อีก”

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว และมองออกไปทางด้านนอกหน้าต่างโดยไม่ลังเล

“คุณน้าสะใภ้ ตอนนี้มีคนกำลังจะตายนะ”

แม้ว่าเธอจะไม่ได้เป็นคนที่เปี่ยมล้นไปด้วยน้ำใจมากมายขนาดนั้น แต่เพราะความเห็นอกเห็นใจของคนประเภทเดียวกัน เธอรู้สึกว่า ไม่ว่าชีวิตของใครก็ไม่ควรได้รับการตอบแทนที่ดูต่ำช้าเช่นนี้

ด้านหน้าเป็นไฟแดง และเสี่ยวหลิวคนขับรถลังเลเล็กน้อย หลังจากที่เห็นคุณผู้ชายเหลือบมามองเขา เขาก็เข้าใจได้ทันที จากนั้นก็ค่อยๆหยุดรถ

สีหน้าของน้าสะใภ้ดูไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก "อันหราน หรือเธอคิดว่าตัวเองมีคนของตระกูลอวี้ อี้หนานเฉิงคนนั้นเคียงข้าง ถึงได้กล้าที่จะทำอะไรโดยไม่เกรงกลัวแบบนี้ ？ นี่คือกลุ่มบริษัท เธอรู้หรือไม่ว่าช่องโหว่ทางการเงินของมันเป็นหลุมลึกแค่ไหน แล้วเธอจะมีปัญญาเอาอะไรไปปิดมันได้ ？”

เมื่อได้ยินชื่อ 'อวี้หนานเฉิง' เซิ่งอันหรานก็ดูเหมือนจะเหม่อลอยไปครู่หนึ่ง

น้าสะใภ้ยังไม่รู้ว่าเธอได้เลิกกับอวี้หนานเฉิงไปนานแล้ว และเธอก็ยังไม่มีโอกาสบอกเรื่องนี้กับพวกเขา

“น้าสะใภ้ คุณคิดว่าการปล่อยให้กลุ่มเซิ่งซื่อล้มละลายเป็นเรื่องที่ดีจริง ๆ อย่างนั้นเหรอ ？” เซิ่งอันหรานสงบสติอารมณ์ลง และมองดูน้าสะใภ้ด้วยแววตาที่จริงจัง

“นั่นไม่ใช่เป็นเพียงแค่อาชีพของคุณพ่อเท่านั้น แต่นั่นยังเป็นความตั้งใจของคุณแม่ด้วย”

มือของน้าสะใภ้ที่คว้าจับแขนของเซิ่งอันหราน แข็งทื่อไปในชั่วขณะ

เวลาผ่านไปนานเหลือเกิน จนเธอเกือบลืมไปว่ากลุ่มบริษัทนี้ มันมีความเชื่อมโยงกับเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตของเธออย่างแยกไม่ออก การลืมมันไปเลย มันน่าจะดีกว่าการปฏิเสธที่จะยอมรับมัน

ในช่วงปีแรกๆ ที่เซิ่งชิงซานเริ่มเข้ามาสู่อาชีพนี้ แหล่งที่มาของเงินทุนหรือแม้แต่ความคิดดีๆ มากมายของบริษัทก็มาจากภรรยาคนเดิมของเขา ซูเมิ่งอาจกล่าวได้ว่าครึ่งหนึ่งของเครดิตสำหรับการเพิ่มขึ้นของเซิ่งซื่อกรุปเป็นเพราะซูเมิ่ง

ตอนเริ่มต้น ซูเมิ่งยังเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของเซิ่งซื่อกรุปและเป็นสมาชิกคนสำคัญของคณะกรรมการบริหารด้วย แต่เธอเสียชีวิตในการคลอดบุตรที่ยากลำบากของเธอ ทำให้คนในตระกูลซูเกลียดชังเซิ่งชิงซาน และแม้แต่หุ้นของเซิ่งซื่อกรุปก็ไม่ต้องการ จึงโอนขายออกไปในราคาต่ำ

“สำหรับอสังหาริมทรัพย์แห่งใหม่ที่พัฒนาโดยเซิ่งซื่อกรุป ผมได้จ่ายเงินดาวน์ไป 200,000 หยวน เป็นการยืมเงินจากญาติและเพื่อน มันบอกว่ายังไม่เสร็จ ตอนนี้แฟนของผมหนีไปกับคนอื่นแล้ว ส่วนพ่อของผมโมโหจนโรคหลอดเลือดสมองแตกและเป็นอัมพาต ทุกๆเดือนผมมีภาระที่ต้องส่งเงินให้เขา แต่ตอนนี้ เงินเดือนครึ่งปีผมก็ยังไม่ได้รับ"

บนดาดฟ้าของชั้นสามสิบห้า ลมฤดูใบไม้ร่วงก็ส่งเสียงกรอบแกรบ เสื้อแจ็กเกตหนังสีดำของชายคนนั้นขาดเป็นรูๆ ริมฝีปากของเขาทั้งแห้งและแตก สีหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ เขาตะโกนพูดระบายเรื่องทุกอย่างที่เคยเจอ และโทษเซิ่งซื่อกรุป

“ถ้าพวกคุณไม่คืนเงินให้ผม ผมก็แค่กระโดดจากตรงนี้ และต่อให้จะเป็นผีไปแล้วก็จะไม่ปล่อยให้ทุกคนที่ทำงานในตึกนี้อยู่อย่างเป็นสุข ”

คนงานทางด้านล่างเริ่มมีการพูดสนับสนุน พวกเขาดูฮึกเหิมขึ้นมา

ในกลุ่มนี้มีคนร่างผอมบางรีบออกมาอธิบายสถานการณ์ให้ตำรวจดับเพลิงและนำตำรวจดับเพลิงเข้าไปในอาคาร

“หัวหน้าเซิ่งซื่อกรุปล้วนแต่เป็นเต่าหดหัว เป็นคนเลว เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นขนาดนี้แล้ว แต่ยังไม่มีใครกล้าที่จะออกมาพูด ผมรู้ว่าผมไม่สามารถเอาเงินคืนจากพวกนั้นได้ ดังนั้นผมจะโดดลงไปเดี๋ยวนี้”

"ใจเย็นๆก่อน ！เราได้ส่งคนไปติดต่อกรรมการของเซิ่งซื่อกรุปแล้ว"

นักผจญเพลิงบนหลังคายังคงอยู่ห่างจากชายสวมแจ็กเกตหนังประมาณ 5-6 เมตร เมื่อมองดูร่างที่สั่นคลอนบนหลังคา ทุกคนดูกังวลใจกับมาตรการรับมือต่างๆ

"ไม่มีเงินก็หาใหม่ได้ แต่ถ้าไม่มีชีวิตอยู่ต่อ จะทำอะไรก็ทำไม่ได้แล้ว "

"ไม่มีเงิน คนมีชีวิตอยู่จะมีประโยชน์อะไร ？"

เห็นได้ชัดว่าชายในเสื้อหนังไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรเลย บนหน้าผากของเขาเผยให้เห็นเส้นเลือดเป็นเส้นๆด้วยความโมโห "อย่าเข้ามานะ ผมจะนับถึงสาม ถ้าไม่มีใครจากเซิ่งซื่อกรุปออกมาตอบรับผม ผมก็จะกระโดดลงไปทันที"

"กำลังเดินทางมาใกล้จะถึงแล้ว"

"หนึ่ง"

"คุณใจเย็นๆก่อน"

“ปล่อยผมนะ ปล่อยผม...”

ชายสวมแจ็กเกตหนังดิ้นรน และตะโกนขึ้นด้วยโกรธแค้น “พวกแกหลอกฉันใช่ไหม พวกแกหลอกฉัน ”

ไม่ไกลออกไปจากตรงนั้น เซิ่งอันหรานยืนถอนหายใจด้วยความโล่ง

ชายสวมแจ็กเกตหนังถูกตำรวจดับเพลิงคุมตัวไว้แน่น และตอนที่เขาเดินผ่านเซิ่งอันหราน ดวงตาของชายผู้นี้ดูเหมือนจะโกรธ โกรธกระทั่งกินเนื้อคนได้เลยทีเดียว แต่เมื่อเขาเหลือบมองสิ่งที่อยู่ในมือของเซิ่งอันหราน ทันใดนั้นนัยน์ดวงตาของเขาก็ดูซับซ้อนมาก

เซิ่งอันหรานผงะ ตอนที่เธอกำลังจะถามอะไรบางอย่างออกไป จู่ๆ น้ำเสียงที่ดูสดใสก็ดังขึ้นจากทางด้านหลังของเธอ

“ขอบคุณมากนะ คุณสังกัดตำรวจเขตไหนล่ะ？ ทำไมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลย？”

ทันทีที่หันกลับไป เธอก็พบกับตำรวจดับเพลิงหนุ่ม

นี่หรือว่า เขาคิดว่าเธอเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจนอกเครื่องแบบไปแล้ว?

เซิ่งอันหราน ส่ายหัวอย่างเร่งรีบ “ฉันไม่ใช่ ฉันเป็นแค่คนเดินผ่านมาเห็นเหตุการณ์เท่านั้น ดังนั้น…”

“จริงเหรอ? ถ้าอย่างนั้นคุณก็มีไหวพริบที่ดีจริงๆ”

“คงไม่ใช่ไหวพริบดีหรอกมั่งค่ะ ฉันพูดความจริง”

เซิ่งอันหรานเดินตามตำรวจดับเพลิงลงไปที่ชั้นล่าง ที่บริเวณชั้นล่างถูกคนงานและฝูงชนบิดกั้นเอาไว้

ดูเหมือนตำรวจจะกลัวว่าชายสวมแจ็กเกตหนังจะคิดสั้นอีก เลยปฏิเสธที่จะปล่อยตัวเขา และนำตัวเขาขึ้นรถพยาบาลออกไป เจ้าหน้าที่คงจะพาตัวเขาไปพบจิตแพทย์เพื่อบำบัด ฟังจากคำพูดของเขาแล้ว เขาน่าจะมีปัญหาทางจิตเล็กน้อย

เมื่อเขาลงไปชั้นล่าง นักตำรวจดับเพลิงบอกเซิ่งอันหรานว่า ชายผู้นี้ไม่มีแฟน และเขาก็ไม่ได้จ่ายเงินดาวน์จำนวน 200,000 หยวนด้วย

เสี้ยววินาทีก่อนที่ชายสวมเสื้อหนังจะถูกส่งตัวขึ้นรถพยาบาล ทันใดนั้น เขาก็หันกลับมาและตะโกนบอกกับฝูงชน

“เธอเป็นลูกสาวของเซิ่งชิงซาน! ถ้าพวกคุณจับเธอ พวกคุณก็จะได้เงินคืน ”