ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 227

ความเยือกเย็นเปียกชุ่มไปทั่วร่างกาย ท้ายที่สุดแสงอบอุ่นในแววตาของอวี้หนานเฉิงก็ดับลง สายตาเย็นชาของเขาครอบคลุมสีหน้าไร้อารมณ์ของเซิ่งอันหราน ก่อนจะเปล่งคำพูดออกมาทีละคำ

“คุณพูดอีกทีสิ”

“ให้พูดอีกสิบรอบ ฉันก็ยังจะพูดเหมือนเดิม คุณกล้าลงมือกับกู้เจ๋อ แม้มีฉันอยู่ด้วย” น้ำเสียงของเซิ่งอันหรานเด็ดเดี่ยว แววตาฉายความผิดหวังที่มีต่ออวี้หนานเฉิงอย่างมาก

เธอเริ่มสงสัย ตอนแรกทำไมตัวเองถึงตาบอดได้ขนาดนั้น มองไม่ความใจแคบของผู้ชายคนนี้ ความคิดที่หยั่งรากลึกอยู่ข้างใน เอาแต่ใจตัวเอง แม้แต่ชีวิตคนก็เห็นเป็นผักปลา

อวี้หนานเฉิงกำหมัดแน่นจนกระดูกลั่นเอี๊ยดอ๊าด กัดฟันพูดออกมา

“ความสนิทสนมที่ยอมสละชีวิตให้กันได้ ช่างรู้สึกตื้นตันใจจริงๆ ข้ออ้างที่คุณบอกว่าแค่เพื่อนธรรมดา เซิ่งอันหราน การแสดงที่คุณแสดงให้ผมดูช่างเยี่ยมยอดจริงๆ”

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ

อวี้หนานเฉิงที่เห็นว่าเธอไม่พูดอะไรออกมา จึงเย้ยหยันต่อ “แต่คุณไม่คิดว่าเรื่องที่ตัวเองหยิบยกขึ้นมาข่มขู่ผมเป็นเรื่องน่าขำเหรอ? คุณคิดว่าตัวเองเป็นอะไรกับผม?"

แม้รู้ว่าอาการโกรธกระฟัดกระเฟียดของอวี้หนานเฉิงมีความหมายอื่นแฝงอยู่ในคำพูด แต่เซิ่งอันหรานก็ทนไม่ไหวเช่นกัน เธอสบตาเขา ถามออกไปอย่างไม่หวังผลอะไร

“ฉันก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน คุณกับฉันเป็นอะไรกัน?”

“ก็แค่คู่นอนชั่วคราว"

ความเป็นจริงโหดร้ายกว่าที่คาดการไว้เสมอ คมราวกับใบมีด ทะลุเยื่อแก้วหูบางๆ ของเซิ่งอันหรานเข้าไปอย่างแรง เธอกำหมัดแน่นอยากจะชกหน้าอวี้หนานเฉิงสักครั้ง แต่ตัวเองกลับไร้เรี่ยวแรง ชายหนุ่มที่เธอปฏิบัติต่อเขาด้วยความจริงใจ เขากลับประเมินค่าเธอเป็นแค่ ‘คู่นอน’

เธอยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเองมาโดยตลอด เมื่อถูกเขาเหยียบย่ำ จนไม่รู้จะหาสิ่งใดมาปกปิดความอัปยศนี้ได้ เขาเหยียบย่ำเธอต่อหน้าทุกคนอย่างไม่แยแส

“อวี้หนานเฉิง นอกจากผมจะคาดหวังในตัวคุณสูงเกินไปแล้ว เมื่อก่อนฉันยังเข้าใจพฤติกรรมบางอย่างของคุณผิดอีก”

เสียงของกู้เจ๋อดังขึ้นได้อย่างถูกจังหวะ เพื่อทำลายการไม่ยอมอ่อนข้อให้กันและกันของทั้งคู่ เขาปลดกระดุมเสื้อสูท สีหน้าพลันเปลี่ยนไปทันที เขาพุ่งหมัดเข้าใส่ใบหน้าของอวี้หนานเฉิงอย่างแรง ด้วยความเร็วดุจสายฟ้าฟาด

ถอดหายใจอย่างเจ็บปวดน่าเวทนา อวี้หนานเฉิงถลาไปชนโต๊ะเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ ล้มลงไปกองกับพื้น

บอดี้การ์ดของเขาเมื่อเห็นดังนั้นจึงรีบกุลีกุจอเข้ามาช่วย แต่คนของกู้เจ๋อกลับไม่ยอม ไม่นานพวกเขาก็ปะทะกัน ด้วยจำนวนคนของทั้งสองกลุ่มที่มีอย่างเท่าเทียม

ท่ามกลางความโกลาหลของเสียงโต๊ะเก้าอี้ต่างๆ ใครบางคนกำลังคร่ำครวญและเกลือกกลิ้งไปบนพื้น ฉากที่เห็นอยู่ตรงหน้าเละเทะวุ่นวาย แต่ทางด้านเซิ่งอันหรานกลับไร้การตอบสนอง กู้เจ๋อและอวี้หนานเฉิงกำลังสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย

กู้เจ๋อชื่นชอบกีฬาผาดโผน ทักษะการต่อสู้และความอดทนจึงแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไป เพียงไม่นานเขาก็ได้รับชัยชนะ

อวี้หนานเฉิงถูกชกครั้งแล้วครั้งเล่า ล้มไปชนโคมไฟสูงขนาดเท่าครึ่งตัวคน แล้วทรุดตัวลงกับพื้นอย่างน่าอนาถ

“พี่หนานเฉิง!” หลินมั่นหันกรีดร้องเสียงแหลมอยู่ตรงหน้าเขา แล้วตะโกนใส่หน้ากู้เจ๋อ “ฉันจะแจ้งตำรวจ พี่ชายฉันและตำรวจจะมาที่นี่ทันที”

เมื่อเห็นว่าเป็นผู้หญิง หมัดที่กู้เจ๋อยกขึ้นก็หยุดชะงักกลางอากาศ สายตาจ้องมองหลินมั่นหันแล้วกลับมามองอวี้หนานเฉิง ก่อนจะยิ้มหยัน “ฉันไม่เคยต่อยผู้หญิงหรอกนะ”

อวี้หนานเฉิงกุมหน้าอกตัวเอง ไม่ได้พูดอะไรออกไป

กู้เจ๋อพูดประชดเขาที่เขาลงมือกับเซิ่งอันหรานงั้นเหรอ? แม้เรื่องนี้เขายังรู้ เซิ่งอันหรานกับเขาคงพูดคุยกันทุกเรื่องจริงๆ สินะ

กู้เจ๋อหยิบผ้าขนหนูบนโต๊ะขึ้นมาเช็ดมือ จากนั้นมองไปที่ใบหน้าซีดเซียวของเซิ่งอันหราน ความรู้สึกลำบากใจฉายออกมาทางแววตา