ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 229

ในโรงพยาบาลห้องวีไอพี เสียงของโจวฟังดังก้องอยู่ในห้องผู้ป่วย กังวลเล็กน้อย

“ไม่ได้พูดถึงเรื่องอื่น ในที่ประชุมพูดถึงเรื่องของการสูญเสียโครงการที่กวางโจว

คณะกรรมการบริหารทางนั้นส่วนใหญ่ต้องการคนชี้แจง ประธานซวี่ท่านพูดสองประโยคแต่ว่าถูกประธานเหยียนพูดตอบโต้”

“รู้แล้ว”

อวี้หนานเฉิงเปลี่ยนชุดโรงพยาบาล สูทสั่งทำมือสีดำพอดีตัว ปิดผ้าพันแผลไว้ด้านหลัง ลุกขึ้นยืนก็ไม่เห็นความเจ็บป่วยบนใบหน้าของเขาแล้ว

“ไปจัดการขั้นตอนออกโรงพยาบาล”

“แต่ว่า หมอบอกว่าสภาพบาดเจ็บของคุณยังไม่สามารถออกจากโรงพยาบาลได้”

อวี้หนานเฉิงราวกับไม่ได้ยิน ติดกระดุมสูท ก้าวเท้าที่ยาวและเดินเร็วๆออกไปจากห้องผู้ป่วย ทิ้งประโยคเย็นชาไว้

“เวลาที่ทำขั้นตอนควรจะพูดกับคนของโรงพยาบาลยังไงนายรู้ชัดเจน”

มองเห็นแผ่นหลังของอวี้หนานเฉิง โจวฟังถอนหายใจอย่างจนปัญหา ถือโอกาสวิ่งตามไป

คำแนะนำของหมอตอนนั้นคือพักฟื้นในโรงพยาบาลอย่างน้อยหนึ่งเดือน ซี่โครงหักสองซี่ที่หน้าอก กดประสาทหัวใจ นี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น

อวี้หนานเฉิงกลับมีท่าทางไม่สนใจ

โจวฟังไตร่ตรอง เจ้านายพยายามสุดชีวิตขนาดนี้ ตัวเองยังจะมีเหตุผลอะไรที่ไม่ขยัน

เสียงลิฟต์ถึงชั้นบนก็ดังขึ้น โจวฟังเดินตามอวี้หนานเฉิงเข้าไปในลิฟต์ ในขณะเดียวกัน ลิฟต์อีกฝั่งหนึ่งก็ถึงแล้ว พยาบาลเข็นเตียงผู้ป่วยออกมา ด้านหลังมีกลุ่มสมาชิกครอบครัวตามมา หนึ่งในนั้นมีร่างผอมมากถูกเบียดจนไม่สามารถต้านทานได้ จนปัญญาจนต้องเดินออกมา

เสียงคนจ้อกแจ้ก เพียงแค่หมุนตัวกลับก็คลาดเคลื่อนกันแล้ว

“ออกจากโรงพยาบาลแล้ว？”

เซิ่งอันหรานซักถามพยาบาลที่เข้าเวร หลังจากที่รู้ว่าอวี้หนานเฉิงออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว สีหน้าชะงักไป“เป็นไปได้ยังไง ฉันเพิ่งจะได้ยินว่าเขาอยู่โรงพยาบาลก็รีบมา คุณแน่ใจว่าตรวจสอบไม่ผิด?”

“ตรวจสอบไม่ผิดค่ะ”พยาบาลพูดอธิบาย“คนป่วยเพิ่งจะทำขั้นตอนออกโรงพยาบาลไปแล้ว เอ๊ะ?คุณเพิ่งจะเข้ามาที่ลิฟต์หมายเลขหนึ่งไหม?เขาเพิ่งจะไป”

เซิ่งอันหรานชะงักไป“เพิ่งไป?”

“อืม คนที่มาทำขั้นตอนออกจากโรงพยาบาลน่าจะเป็นผู้ช่วยเขา ทั้งสองคนเพิ่งจะ…”

พยาบาลยังพูดไม่จบ พยาบาลอีกคนที่อายุมากก็หยุดคำพูดของเธอแล้ว

“ทั้งสองคนเพิ่งจะไป ถ้าคุณผู้หญิงเป็นห่วงก็รีบตามไปยังทัน เพียงแต่อาการป่วยของคนไข้ไม่ได้รุนแรง เพียงแค่คนมีเงินชอบกระต่ายตื่นตูม หมอบอกว่าไม่จำเป็นต้องอยู่โรงพยาบาลนาน เขาก็ยังไม่วางใจ จะอยู่สังเกตอาการ”

เซิ่งอันหรานได้สติกลับมา มองพยาบาลที่พูดด้วยความตื่นตระหนก แน่ใจว่าตัวเองได้ยินไม่ผิด ความกังวลในสายตาก็ค่อยๆหายไป มุมปากกระตุกยิ้มดูถูก

ตัวเองเชื่อได้ยังไงว่าอวี้หนานเฉิงบาดเจ็บรุนแรงก็รีบวิ่งเข้ามา ถ้าหากไม่ใช่เขาเพิ่งจะออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว ตัวเองเป็นฝ่ายวิ่งมาเยี่ยมผู้ป่วย เกรงว่าจะถูกเขาดูถูกอีกครั้ง

มองเห็นท่าทางผิดหวังของเซิ่งอันหรานจากไป พยาบาลสาวที่เข้าเวรตบทรวงอก และถอนหายใจ

“พี่เหมยเหมย โชคดีที่คุณตอบสนองกลับมาเร็ว เมื่อกี้ฉันไม่ได้ตอบสนองกลับมา ถ้าหากถูกหัวหน้าพยาบาลรู้ คงด่าฉันแน่นอน”

“หัวหน้าพยาบาลพูดว่าผู้ช่วยของคุณอวี้สั่งไว้เป็นพิเศษ ถ้าหากมีคนถามเรื่องอาการป่วยของเขา ห้ามพูดเด็ดขาด เมื่อกี้เธอเพิ่งจะเล่นโทรศัพท์ใช่ไหม”

พยาบาลสาวแลบลิ้นปลิ้นตา“ฉันได้ยินแล้ว ไม่คิดว่าจะมีคนมาถามเร็วขนาดนี้ ประมาทเกินไป และประหลาดใจ ไม่ใช่คนป่วยประหลาด เพราะอะไรถึงไม่บอกคนอื่น?”