ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 231

หลังจากที่เกาจ้านทำให้เธอโกรธ เซิ่งอันหรานก็กลับไปที่บริษัทและทำOTตอนกลางคืน เช้าวันรุ่งขึ้น ในขณะที่เธอนั่งหาวสองสามครั้งติดกัน กู่เจ๋อเรียกเธอไปทานอาหารเช้านอกบ้าน

ที่แผงขายอาหารเช้าเวลา 7:30 น. ยังไม่ถึงเวลาที่พีคที่สุดสำหรับการซื้ออาหารเช้า แม้ว่าจะถึงเวลานั้นแล้ว แต่ก็ไม่มีใครมานั่งกินอาหารเช้าอย่าเอื่อยเฉื่อยสบายใจเหมือนอย่างกู่เจ๋อและ เซิ่งอันหราน

เมื่อเห็นท่าทางเหม่อลอยของเธอ กู่เจ๋อก็วางไข่ที่ปอกเปลือกแล้วใส่ลงในจานเล็กๆ ตรงหน้าเธอ

“เหนื่อยมากขนาดนั้นเลย ？ หรือว่าเมื่อคืนจะนอนไม่หลับ ？”

"ไม่ได้นอนต่างหาก" เซิ่งอันหรานโบกมือแล้วหาวอีกครั้ง "ฉันผล็อยหลับไปช่วงหนึ่งประมาณตอนตีห้า แต่สภาพสำนักงานดูแย่เกินไป โซฟาก็นอนได้ไม่ค่อยสบาย อันที่จริงฉันตื่นขึ้นมาก่อนหน้าที่คุณโทรหาฉันแล้ว "

"ในการเริ่มต้นทำธุรกิจจะต้องค่อยเป็นค่อยไป ไม่จำเป็นต้องหักโหมเกินไปในตอนเริ่มต้น "

กู่เจ๋อมีประสบการณ์ตรงในด้านนี้มาก่อน ดังนั้นเขาจึงสามารถให้คำแนะนำด้วยคำพูดที่จริงจังได้

เซิ่งอันหรานกลับดูเหมือนจะไม่ได้รับฟังอย่างตั้งใจ ดูเธอกลับซึมลงมากกว่าเดิม

“จะว่าไปแล้ว เมื่อ 5 ปีที่ก่อน ตอนที่ฉันเป็นพนักงานทำความสะอาดในบริษัทของคุณ น้อยมากที่จะไม่เห็นคุณทำงานล่วงเวลา ไม่สิ ไม่มีวันไหนเลยที่คุณไม่ทำงานล่วงเวลาเลยต่างหาก ไฟในห้องทำงานของเจ้านายเปิดตลอดทั้งคืน ตอนนั้นพวกเรายังแอบคิดกันว่า คุณอาจจะ เป็นหุ่นยนต์ก็ได้”

"หุ่นยนต์ก็ต้องชาร์จพลังงาน"

กู่เจ๋อยิ้ม เขาไม่โกรธแม้ว่าเธอจะพูดถึงเรื่องเก่าๆ

“ยิ่งไปกว่านั้น คุณก็ได้เห็นตัวอย่างการใช้ชีวิตเชิงลบแล้ว ไม่ใช่เหรอ ？การงานหนักแต่สุดท้ายมันก็ขาดทุนยับ และบริษัทก็เกือบล้มละลาย หากว่าคุณช่วยไว้ไม่ทันเวลา เกรงว่าป่านนี้ผมอาจจะนอนอยู่ตามสถานีรถไฟใต้ดินในอเมริกาไปแล้ว "

"ถ้าเป็นอย่างงั้น สถานีรถไฟใต้ดินในอเมริกาคงเป็นสถานที่ที่วิเศษ เพราะมันสามารถซ่อนคนมีความสามารถอย่างคุณไว้ "

เซิ่งอันหรานก้มหน้าดื่มนมถั่วเหลือง แม้ว่าเธอจะอารมณ์ไม่ค่อยดี แต่ก็ยังสามารถพูดล้อเล่นได้ "หรือว่าจะให้ฉันลองไปที่นั่นดู แล้วมาดูกันสิว่าจะสามารถหาวอร์เรน บัฟเฟตต์เจอสักสองสามคนไหม"

“ยังพูดล้อเล่นอยู่ได้ แปลว่าอารมณ์เสียยังไม่ถึงขีดสุด”กู่เจ๋อมองเธอด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น “คุณทำไมถึงไม่ถาม ว่าผมมาหาคุณแต่เช้ามีเรื่อง ?”

“ทำไมเหรอ ?” เซิ่งอันหรานถามอย่างไม่แยแส

กู่เจ๋อไม่ได้สนใจท่าทีที่ไม่แยแสของเซิ่งอันหราน เขาพูดขึ้นด้วยท่าทางที่สงบว่า "ผมเห็นคุณใช้เวลาช่วงนี้เอาแต่อยู่เป็นเพื่อนกับถานซูจิ้ง ไหนๆภายในสองวันนี้ซูจิ้งก็จะต้องกลับไปอเมริกาพร้อมกับผมแล้ว ถึงตอนนั้นคุณอยากจะเจอเธอ ก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆแล้ว"

"อะไรนะ ?"

เซิ่งอันหรานรู้สึกตกใจ “คุณจะพาซูจิ้งกลับไปที่อเมริกาด้วย? ใครเห็นด้วยกับคุณล่ะ？ ”

“ก็ไม่เชิงว่าเห็นด้วยหรอก เพราะแฟนของเธอมาหาผม และถามผมว่า ผมสามารถช่วยเธอได้ไหม”

สีหน้าของเซิ่งอันหรานยิ่งดูแปลกใจเข้าไปใหญ่

“เกาจ้านเป็นคนติดต่อคุณ เขาตัดสินใจส่งซูจิ้ง ไปเข้ารับการรักษาตัวที่อเมริกาแล้ว ?”

"อืม"

หลังจากได้รับคำตอบเช่นนี้แล้ว เซิ่งอันหรานก็พูดไม่ออก

นี่ไม่ใช่เป็นการกลับคำพูดเหรอ? เดิมที่เธอรู้สึกว่าเขาไม่ได้เอาจริงเอาจังกับเรื่องนี้ ปฏิกิริยาของเขาดูรุนแรง ทัศนคติของเขาไม่ดี หลังจากที่ดุด่าว่าเขาไปแล้วหนึ่งรอบ เขาก็เลยมาถึงที่นี่ด้วยตัวเอง ? คนแบบนี้ก็ต้องเจอด่าก่อน ถึงจะรู้สึก ?

"จะไปเมื่อไหร่ ？"

หลังจากที่สงบสติอารมณ์ลง เซิ่งอันหรานก็ถามด้วยท่าทางจริงจัง

“สิ้นเดือน”กู่เจ๋ออธิบาย “ให้เวลาคุณได้บอกลาซูจิ้งสักพัก ”

“ให้ฉันเหรอ ? ฉันเกรงว่าบางคนอาจจะไม่เหลือเวลาให้ฉันได้ลาซูจิ้งเลยซะมากกว่า ” เซิ่งอันหรานใช้ปากฉีกไข่ ด้วยใบหน้าที่สงบ

“ใคร ?เกาจ้าน ?”กู่เจ๋อหัวเราะเยาะ “ถ้าอย่างนั้นคุณก็คิดมากเกินไป เพราะเขาวางแผนจะไปกับ ซูจิ้งด้วย ”

“ห๊ะ?” คราวนี้ เซิ่งอันหรานตกใจมาก ตกใจจนอ้าปากค้าง “คุณพูดจริงเหรอ ?”

“แน่นอน ไม่อย่างนั้นทำไมเขาจะต้องมาหาผมด้วยตัวเองล่ะ？ เพราะสิ่งสำคัญคือเขาต้องถามว่าโรงพยาบาลจิตเวชที่ผมติดต่อไป สามารถอยู่เป็นครอบครัวได้ไหม”

“เขายังวางแผนที่จะคอยอยู่ดูแลเธอที่โรงพยาบาล？”

ตอนนั้น ในขณะที่เธออยู่ที่บ้านของเกาจ้าน เธอเห็นเขาโกรธจัดต่อหน้าต่อตาเธอ โดยบอกว่าโรงพยาบาลจิตเวชและศูนย์ฟื้นฟูสมรรถภาพร่างกายไม่ใช่ที่ที่ผู้คนอาศัยอยู่ ถ้าคนปกติเข้าไปอยู่ก็สามารถกลายเป็นบ้าได้