ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 233

ในขณะที่อวี้จิ่งซีพยายามดิ้นรน กระดานวาดภาพของเขาได้หล่นลงมากับพื้น ทำให้เกิดเสียงดัง

“อ่า...”เจ้าตัวน้อยร้องไห้อยู่บนไหล่ของอวี้หนานเฉิง มันสามารถเรียกความเห็นใจจากคนใช้ที่อยู่ในบ้านได้

อีอีไม่สามารถทนฟังได้อีกต่อไป เธอรวบรวมความกล้าและวิ่งเข้าไปหยุดอยู่ต่อหน้าของอวี้หนานเฉิง

“คุณจะพาจิ่งซีไปไหน？”

เสียงอันหนักแน่นดังขึ้นจากเด็กหญิงอายุ 13 ปี เธอมีความกล้าหาญที่น่ายกย่อง

อวี้หนานเฉิงเหลือบมองเธอ "หลบไปให้พ้น"

อวี้อีอีกัดฟันแน่น “ฉันมีศักดิ์เป็นอาของคุณนะ”

เรื่องนี้ไม่พูดน่าจะดีกว่า เพราะยิ่งพูด มันยิ่งทำให้อวี้หนานเฉิงรู้สึกโมโห "เธอจะหาเรื่องใส่ตัวเหรอ？ อวี้อีอี"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ อวี้อีอีก็ค่อยๆก้าวออกไปทางด้านข้างทันที โดยไม่พูดอะไรต่อ

“ฉันก็แค่ล้อเล่น คุณไปเถอะ ไปเถอะ แฮะ ล้อเล่นเฉยๆ”

อวี้หนานเฉิงไม่อยากจะสนใจเธอมาก เขาเหลือบมองเธอแวบเดียว และเดินจากไป

เมื่อเห็นกระดานวาดภาพที่ชำรุดตกอยู่บนพื้น อวี้อีอีเกิดความรู้สึกหดหู่ใจ ตอนที่เธอก้มหน้าลงหยิบกระดานวาดภาพ เธอบังเอิญได้ยินเสียงคนรับใช้ตรงทางเดินกระซิบคุยกัน

“ฉันได้ยินมาว่าคุณท่านจะให้คุณชายหมั้นกับคุณหลิน”

“ห๊า? คุณท่านเพิ่งจะแนะนำคุณเซิ่งให้กับญาติๆได้รู้จักไม่ใช่หรือ?”

“เป็นเพราะช่วงนี้ตระกูลเซิ่งเกิดเรื่องราวหลายอย่าง ？ และดูเหมือนว่าคุณชายจะเลิกกับเธอแล้ว เมื่อกี้เธอไม่ได้ยินหรือ？ คุณท่านได้มอบหน้าที่การดูแลบริษัทให้กับลูกพี่ลูกน้องของคุณชายไปแล้ว หากว่าคุณชายไม่แต่งกับคุณหลินล่ะ เรื่องงานจะเป็นอย่างไร ？”

"เอ่อ เรื่องนี้ คุณชายมักจะให้ความสำคัญกับเรื่องงานมากกว่าเรื่องไหนๆ อีกทั้งคุณชายยังเป็นคนแบบนี้ "

"..."

บทสนทนาที่คนใช้กำลังคุยกัน อวี้อีอีฟังได้อย่างชัดเจนแทบจะทุกคำ หลังจากที่เธอหยิบกระดานวาดภาพขึ้นมา เธอก็รีบวิ่งกลับไปยังเขตบ้านพักที่เธออาศัยอยู่ เมื่อไปถึงเธอก็หยิบสมุดจดเล่มเล็กๆออกมา

อีอีกดเบอร์โทรศัพท์แล้วโทรออก

“อัลโหล ซิงซิงน้อย ฉันเอง หม่าม้าของเธออยู่ที่นั่นหรือเปล่า？”

"..."

“เปล่า ฉันไม่ได้อยากคุยกับหม่าม้าของเธอหรอก แต่ฉันอยากจะพูดอะไรกับเธอสักหน่อย รีบบอกให้หม่าม้าช่วยพูดอะไรกับอวี้หนานเฉิงหน่อย มิฉะนั้นเขาจะบินหนีไปแล้วจริงๆ…”

"..."

หลังจากวางสาย อวี้อีอีก็ตกอยู่ในความเศร้าโศก

อวี้อีอีนับว่าเป็นคนที่เกือบจะไม่มีตัวตนในตระกูลอวี้ แม้ว่าเธอจะเป็นบุตรสาวบุญธรรมของคุณท่านแค่ในนาม แต่ก็เป็นแค่เพียงการได้รับเลี้ยงดูเท่านั้น

หากคุณท่านเลี้ยงเธอจนกระทั่งอายุสิบแปดก็นับว่าเป็นบุญของเธอแล้ว

แม้ว่าเธออายุยังน้อย ตอนเด็กๆเธอเคยอาศัยอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ดังนั้นเธอจึงเข้าใจเป็นอย่างดีเกี่ยวกับการประเมินความเสี่ยงด้านสิ่งแวดล้อม

ชายชราอายุมากแล้ว เขาอาจจะดูแลเธอได้ไม่นานนัก อนาคตของเจ้าของบ้านตระกูลอวี้จะต้องเป็น อวี้หนานเฉิงอย่างไม่ต้องสงสัย และระหว่างอวี้หนานเฉิงกับเธอก็มักจะไม่ค่อยถูกชะตากัน

ความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้น ดังนั้นในเวลานี้ ปัจจัยเดียวที่สามารถกำหนดอนาคตของเธอได้ คือนายหญิงคนต่อไปของบ้านตระกูลอวี้

เธอชอบนิสัยและอารมณ์ที่อ่อนโยนของเซิ่งอันหราน และเธอก็มีความสัมพันธ์พิเศษกับลูกสาวของเซิ่งอันหรานด้วย ซึ่งหากเทียบกับผู้หญิงจากตระกูลหลินที่รู้แค่เพียงทำตัวเป็นเด็กไร้เดียงสา เซิ่งอันหรานดูเหมาะสมมากกว่า

อนาคตที่สดใส สำหรับเธอแล้วมันเห็นได้ชัดกว่ามาก หากเธอยืนข้างเดียวกันกับเสี่ยวซิงซิง

แต่ในสายโทรศัพท์เมื่อกี้ ปฏิกิริยาของเสี่ยวซิงซิง ทำให้เธอคาดไม่ถึง เด็กคนนั้นบทจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนไปง่ายๆอย่างนี้เลยเหรอ ?

ในเวลาเที่ยงตรง

เนื่องจากเป็นหวัด ในสองสามวันนี้เสี่ยวซิงซิงจึงไม่ไปโรงเรียน

เมื่อเซิ่งอันหรานทำอาหารเสร็จ เธอจึงเรียกเสี่ยวซิงซิงออกมาทาน ซึ่งท่าทางของเธอดูเหมือนไม่มีความสุขเลย

“เป็นอะไรไป ？ ไม่สบายหรือเปล่า ？”

เซิ่งอันหรานยกมือขึ้นแตะหน้าผากของเธอ “ก็ไม่ได้มีไข้นิ”