ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 236

"คุณเกา เชิญกลับเถอะ"

โจวฟังบังอยู่ในตำแหน่งประตูรถ ทำท่าเชิญกลับอย่างมีมารยาท กับเกาหย่าเหวิน

"ฉันมีเรื่องจะพูดกับหนานเฉิง……"

"ตอนนี้ประธานอวี้ยังมีธุระ" คำพูดนี้ของโจวฟัง ปฏิเสธแบบอ้อมๆ แล้ว

นอกโรงแรมยังมีคนผ่านไปมาไม่น้อย ต่อหน้าคนจำนวนมากแบบนี้ เกาหย่าเหวินก็รักหน้าตา ทำได้เพียงหลีกทาง

รถสีบรอนซ์คันหนึ่งวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว จากไปอย่าไม่อาลัยอาวรณ์

ด้านหลังเกาหย่าเหวิน มีร่างสวมสูทรองเท้าหนังเดินเข้ามา "ผมเคยพูด ลูกผู้พี่ผมคนนี้ ทำงานมาไม่ไว้หน้าใคร เขาอายุ 13ปีก็ไล่แม่แท้ๆ ตัวเองออกจากตระกูลอวี้ ยิ่งเป็นเธอ เป็นแค่แฟนปลอมๆ ที่เขาใช้มาเป็นโล่กำบังมาหลายปีเท่านั้น"

"นายหุบปาก"เกาหย่าเหวินทำหน้าเย็นชา "นายรู้ล่วงหน้าว่าเขาจะมาวันนี้ใช่ไหม ดังนั้นเลยจงใจให้เขาเจอฉันกับนายกำลังคุยกัน? "

อวี้ฉีเฟิงหัวเราะ "ในสายตาคุณ ผมเทพขนาดนั้นเลย?"

"ยกตัวเองให้น้อยๆ หน่อย ในสายตาฉัน แม้แต่นิ้วมืออันหนึ่งของอวี้หนานเฉิงก็เทียบไม่ติด มีวันนี้ได้ นายก็แค่พึ่งวิธีการเล็กๆ"

เกาหย่าเหวินพูดคำพูดเหล่านี้ต่อหน้าเขาอย่างไม่หลีกเลี่ยง

นัยน์ตาอวี้ฉีเฟิงเหมือนล่าเหยื่อ แต่ไม่รู้ว่าคิดอะไรได้ หลังหัวเราะสีหน้าก็กลับเป็นเหมือนเดิม "ดูไปเถอะ ตอนนี้เซิ่งถังกรุปอยู่ในมือผม ทำได้ไม่แย่ไปกว่าอวี้หนานเฉิง มีแต่จะดีขึ้น แต่อวี้หนานเฉิง ขอแค่ตาแก่ตาย เขาก็ลุกไม่ขึ้นอีกแล้ว"

เกาหย่าเหวินได้ยินทำหน้าอึ้งไป "นายจะทำอะไร?"

"ไม่ทำอะไร คิดเผื่ออนาคตเท่านั้น"

ลมกลางคืนพัดเบาๆ ใบบนต้นปาล์มหน้าประตูโรงแรมเกิดเสียงขึ้น เห็นอวี้ฉีเฟิงสงบเหมือนน้ำ เกาหย่าเหวินอดไม่ได้ที่จะคิดแผนหนึ่ง

——

เซิ่งอันหรานหมุนในตรอกโซนผับบาร์ในเซี่ยงไฮ้พักหนึ่ง ถึงหาโรงแรมไป๋เย่ว์สี่ตัวอักษรใหญ่ที่ซ่อนอยู่เจอ ซ่อนอยู่ด้านหลังบ้านสูงหลังหนึ่ง ตอนเพิ่งเข้าไปสายตาหน้าฟร้อนที่มาต้อนรับก็ไม่ปกติ ขึ้นชั้นบนเห็นห้องหนึ่งเปิดอยู่ มีพนักงานทำความสะอาดเก็บกวาดอยู่ด้านใน

เซิ่งอันหรานเหล่มองไป หน้าเขียวทันที

ในแสงสีม่วงแดงแปลกๆ ‘เครื่องออกกำลังกาย’สูงระดับครึ่งคนสีดำแดง วางอยู่ตรงตำแหน่งทางเข้าประตู ที่ตกอยู่บนพื้นยังมีแส้หนังอันเล็กกับพวกเทียนที่ใช้แล้ว มีของเหลวอะไรไม่รู้ติดอยู่

เซิ่งอันหรานรู้สึกหนาวในใจ ไม่แปลกที่โรงแรมนี้จะเปิดในที่ห่างไกลขนาดนี้ พนักงานต้องรับแต่งตัวสีสัน มองคนก็หรี่ตาเหมือนสายตาจิ้งจอก

เซี่ยวเฉิงจงคนนี้อย่างน้อยก็เป็นทายาทเศรษฐี ทำไมถึงมีความชอบบ้าๆ แบบนี้？

มองรอบชั้น 4 ก็หาห้อง 419ไม่เจอ ตอนที่เซิ่งอันหรานเกือบคิดว่าเซี่ยวเฉิงจงแกล้งตัวเองเล่น จู่ๆ บนทางเดินก็มีเสียงเตือนดังขึ้นอย่างรุนแรง

ในโรงแรมโกลาหลไปหมด คนลักษณะเหมือนผู้จัดการโฟร์แมนผิวปากผ่านไป

"ชั้นบนสุดเกิดเรื่องแล้ว เร็ว เร็ว แจ้งผู้จัดการร้าน"

"มีคนตาย ชั้นบนเต็มไปด้วยเลือด"

"แจ้งความสิ"

"แจ้งความอะไร? ที่เราแจ้งความได้เหรอไอ้โง่ รีบเรียกยาม เรียกรถพยาบาล"

“……”

ในความวุ่นวาย ไม่มีใครสังเกตเห็นเซิ่งอันหราน เพื่อหลีกเลี่ยงเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ก่อนมาเธอไปซื้อชุดสูทแบบขายประกันมาสวมบนตัวโดยเฉพาะ มองผ่านๆ ไม่สะดุดตา

ได้ยินชั้นบนมีคนฆ่ากัน เซิ่งอันหรานก็สั่น

เล่นกันรุนแรงขนาดนั้น? ยังมีคนตาย?

คนพวกนี้ยังไม่ยอมโทรแจ้งความ?

คิดอยู่ เธอกำมือถือด้วยมือที่สั่น กด110 "ฮัลโหล? ตำรวจเหรอคะ? ที่นี่คือโรงแรมไป๋เย่ว์ เกิดเรื่องขึ้นที่นี่"