ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 239

สีหน้าของอวี้หนานเฉิงดูไม่ค่อยสบอารมณ์ เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดออกไปแบบนั้น

เซิ่งอันหรานใช้นิ้ว แกล้งล้อเลียนเขาอย่างจงใจ

“อันที่จริงในแต่ละคนก็มีความพิเศษเป็นของตัวเอง มันก็สามารถเข้าใจได้ และเรื่องรสนิยมทางเพศของคุณมันเป็นความลับในเมืองจินหลิงมาโดยตลอด ฉันคิดว่าไม่มีอะไรที่พูดไม่ได้ ฉันก็แค่รู้สึกสงสัยนิดหน่อยว่ามันคืออะไร ที่สามารถทำให้คนสองคนทะเลาะกันบนเตียงได้”

อวี้หนานเฉิงโมโหจนแทบจะทนไม่ไหว

“อาจเป็นเพราะว่ามันไม่สนุกอย่างนั้นเหรอ หรือเพราะตกลงกันไม่ได้ว่าใครจะอยู่บนใครจะอยู่ล่าง ก็เลยทำให้ทะเลาะกัน ?”

เมื่อเห็นท่าทางที่เซิ่งอันหรานพูดเยาะเย้ยเขามากขึ้นเรื่อยๆ ภาพของโจวฟังที่สะท้อนอยู่ในกระจกมองหลัง กำลังอดขำจนหน้าแดงไปหมด

สีหน้าของอวี้หนานเฉิงดูไม่ดีเอามากๆ

“รสนิยมทางเพศและความพิเศษของฉัน เธอยังรู้ไม่ชัดเจนพออีกเหรอ?”

เสียงทุ้มลึกก้องกังวานขึ้นในรถ มันสามารถหยุดการล้อเลียนของเซิ่งอันหรานได้ในพริบตา

ใบหน้าของเซิ่งอันหรานร้อนขึ้นราวกับเปลวไฟในทุ่งหญ้า คำพูดของเธอหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง และไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามอง

น่าอายจริงๆ ทำแบบนี้ได้ยังไง？

เซิ่งอันหรานกลับมาทำตัวเป็นปกติ ส่วนสีหน้าของอวี้หนานเฉิงก็ดูผ่อนคลายขึ้น เขาเหลือบไปมองเธอ หน้าไม่ได้หนาขนาดนั้น ยังจะกล้ามาล้อคนอื่นอีก นี่พูดออกไปยังไม่ถึงเสี้ยวหนึ่งเลย เป็นใบ้ไปซะแล้ว ?

บรรยากาศในรถค่อยข้างอึดอัด จู่ๆเสียงพูดก็หยุดชะงักไป มันน่าอึดอัดจริงๆ

อวี้หนานเฉิงดูจงใจพูดออกมาตรงๆ เซิ่งอันหรานดูเหมือนอึดอัด ดังนั้นเธอจึงนั่งอยู่เงียบๆ เขาตระหนักได้ว่า ไม่ว่าเซิ่งอันหรานจะทำอะไร มันก็สามารถทำให้เขารู้สึกโกรธและหงุดหงิดได้ เหมือนในใจของเขานอกจากเธอแล้ว ก็ไม่สามารถมีให้ใครได้อีก

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล คุณหมอจัดการทำแผลที่อยู่บนใบหน้าของอวี้หนานเฉิง จากนั้นก็ให้เขาเอ็กซเรย์หน้าอก เพราะกลัวว่ากระดูกซี่โครงจะได้รับกระกระทบกระเทือน

ตอนที่โจวฟังไปรับยา คุณหมอได้ออกไปทำการตรวจผู้ป่วยคนอื่น ทำให้ในห้องฉุกเฉิน เหลือแค่พวกเขาเพียงสองคน ที่ไม่พูดไม่จาอะไรกันเลย

ตอนที่เซิ่งอันหรานหยิบกระเป๋า เธอดูลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพูดขึ้น “หากไม่เป็นอะไรแล้ว ฉันไปก่อนนะ”

ก่อนที่เธอจะก้าวออกไป น้ำเสียงอันเย็นชาของอวี้หนานเฉิงก็ดังขึ้นจากทางด้านข้าง "เรื่องในวันนี้คุณจะไม่พูดอะไรกับผมสักหน่อยเหรอ ？"

เซิ่งอันหรานชะงักไปครู่หนึ่ง "คุณต้องการให้ฉันพูดอะไร？"

“เซี่ยวเฉิงจงนัดคุณไปที่โรงแรม คุณก็ไปจริงๆ คุณอย่าบอกผมนะว่าคุณไปโรงแรมเพียงเพื่อต้องการจะคุยเรื่องธุรกิจกับเขาเท่านั้น ”

เขาเกิดความสงสัย

เดิมทีเซิ่งอันหรานรู้สึกประทับใจ แม้ว่าอวี้หนานเฉิงจะไม่ยอมรับ แต่เธอก็รู้ว่าที่เขามาปรากฏตัวในโรงแรมก็เพื่อเธอ แต่ความรู้สึกประทับใจนี้กลับอยู่ได้เพียงชั่วครู่ เพราะมันโดนคำพูดประโยคนี้ของเขาทำลายลงไปหมด

ถ้าหากว่าเธอไม่ไปโรงแรมเพื่อคุยเรื่องธุรกิจ อย่างนั้นเธอจะทำอะไรได้อีก?

ความหมายของคำพูดนี้ มันมีความชัดเจนในตัวเอง

“นั่นมันก็เป็นเรื่องของฉัน” เซิ่งอันหรานเหลือบมองเขาด้วยความโกรธเคือง ความรู้สึกประทับใจที่เกิดขึ้นมันดูไม่คู่ควรกับเขา “แล้วทีคุณยังไม่บอกฉันเลยว่าคุณไปที่โรงแรมทำไม？แล้วทำไมฉันจะต้องบอกคุณด้วย ？ ฉันยังมีธุระต่อ ขอตัวก่อนนะ"

พูดจบ เธอก็หันหลังเดินจากไป

“ผมมาปรากฏตัวที่โรงแรมได้ยังไง คุณไม่รู้จริงๆเหรอ ？เซิ่งอันหราน คุณทำไมถึงได้ไม่เข้าใจ ？”