ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 253

“ตอนแรกฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเด็กสองคนนี้จริงๆ เธอบอกฉันว่าควันที่เกิดมันเป็นเพียงแค่อุบัติเหตุ จากนั้นฉันก็เข้าไปข้างในและอุ้มจิ่งซีออกมา แต่ไม่คิดว่ามันจะเกิดไฟไหม้จริงๆ และมันก็รุนแรงมากด้วย ห้องครัวถูกไฟไหม้จนเกือบหมด พอมาคิดดูแล้ว ฉันยังรู้สึกกลัวอยู่เลย ถ้าหากตอนนั้นฉันไม่กัดฟันเข้าไปพาจิ่งซีออกมา เกรงว่าฉันคงจะรู้สึกเสียใจไปตลอดชีวิต"

เมื่อพูดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ใบหน้าของหลินมั่นหันยังคงมีความรู้สึกกลัวหลงเหลืออยู่

เซิ่งอันหรานมองดูเธอพร้อมกับครุ่นคิด

“ดังนั้น เกาหย่าเหวินคิดที่จะยืมมือของคนอื่นในการฆ่าคน เธอยืมมือของคุณ ในด้านหนึ่งก็โทษว่าฉันจงใจไม่ช่วยจิ่งซี ส่วนในทางกลับกัน เธอต้องการฆ่าจิ่งซี สุดท้ายเพราะอวี้หนานเฉิงโกรธมากและสั่งคนให้ตรวจสอบเรื่องนี้ มันก็สาวได้ถึงเพียงแค่ตัวของคุณ เพราะอาศัยคำพูดที่ออกมาจากปากของคุณมันใช้เป็นหลักฐานไม่ได้ มันไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าเกาหย่าเหวินเป็นคนทำเรื่องนี้ เพราะในช่วงเวลาที่เกิดเหตุ เธอไปเข้าร่วมเทศกาลภาพยนตร์ที่ต่างประเทศ”

หลินมั่นหันพยักหน้า การแสดงออกทางสีหน้าของเธอดูซับซ้อน “เป็นเพราะฉันประมาทไปเอง”

เซิ่งอันหรานสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เธอรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี

หลินมั่นหันไม่มีเหตุผลที่จะโกหก ส่วนเกาหย่าเหวินมีแรงจูงใจในการทำเรื่องนี้

และถ้าหากตอนนั้นเกาหย่าเหวินเป็นคนวางแผนยุยงให้หลินมั่นหันก่อเหตุไฟไหม้ขึ้นจริงๆ ข้อสงสัยทั้งหมดที่เธอเคยสงสัยมาก่อนหน้านี้จะถือว่าเธอได้รับคำตอบแล้ว

กรณีแรกหลินมั่นหันหญิงสาวที่ถูกเลี้ยงมาในตระกูลที่สูงส่งทำไมถึงได้มาสมรู้ร่วมคิดกับคนทำอาหารในห้องครัวเพื่อทำร้ายเด็กสองคนนี้ หรืออีกกรณีหนึ่งแม้ว่าเธอจะมีพฤติกรรมแปลก ๆชวนให้ใครต่อใครรู้สึกสงสัย แต่สุดท้ายเธอก็วิ่งเข้าไปช่วยชีวิตจิ่งซีที่ติดอยู่ในกองเพลิง

เซิ่งอันหรานแทบจะไม่ต้องคิด เธอเชื่อคำพูดของหลินมั่นหัน

เกาหย่าเหวินมีความกล้า เธอสามารถลงมือทำเรื่องเช่นนี้ได้ ต่างจากหลินมั่นหัน เพราะเกาหย่าเหวินเดบิวต์ในวงการบันเทิงมาตั้งแต่ตอนอายุสิบหกสิบเจ็ดปี ธุรกิจสีดำ และสิ่งสกปรกในวงการนี้เธอเคยเห็นมาก่อน วิธีทุกๆรูปแบบเธอน่าจะเรียนรู้ได้ดี ฉะนั้นเธอทำเรื่องแบบนี้ได้โดยไม่ต้องสงสัย

“ตอนนี้คุณจะเชื่อฉันได้หรือยัง？ ”หลินมั่นหันถาม

“ช่วงนี้ฉันรู้สึกจิตใจไม่ค่อยสงบ มักจะรู้สึกว่าพี่หนานเฉิงรู้เรื่องนี้แล้ว แต่เหมือนจงใจไม่บอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันทนความรู้สึกนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้อีกต่อไปแล้ว ฉันอยากทำอะไรสักอย่าง เพื่อให้ทุกอย่างกลับคืนสู่เส้นทางเดิม"

“ดังนั้นคุณก็เลยต้องการให้อวี้หนานเฉิงกับฉันคืนดีกันเหมือนเมื่อก่อน เหมือนกับตอนที่คุณยังไม่ได้มาที่นี่ ?”

"ใช่"

“คงเป็นไปไม่ได้” เซิ่งอันหรานหายใจออกอย่างช้าๆ เธอนั่งตัวแข็งทื่ออยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะเอนหลังพิงกับเก้าอีก “ฉันเชื่อในสิ่งที่คุณพูด แต่ปัญหาของฉันกับอวี้หนานเฉิงมันไม่ได้มีเพียงแค่ปัญหาเดียว แม้ว่าตอนนี้คุณจะรู้จักฐานะของจิ่งซีและเสี่ยวซิงซิงแล้ว คุณก็น่าจะรู้ว่าเรื่องมันซับซ้อนมากกว่าที่คุณคิด "

“คุณก็บอกพี่หนานเฉิงไปเลยสิ ฉันดูออกว่าเขาชอบคุณจริงๆ ถ้าบอกเขาว่าคุณเป็นแม่แท้ๆ ของจิ่งซี และเขามีลูกสาวอีกคน ทุกคนก็จะมีความสุขไม่ใช่หรือไง ？ ด้วยวิธีนี้ เกาหย่าเหวินก็จะไม่มีโอกาสใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้ได้อีก"

ความคิดของหลินมั่นหันนั้นเรียบง่าย ดูเหมือนว่าเธออยากจะให้เรื่องนี้จบโดยเร็ว

"ฉันยังไม่พร้อม แต่เขาจะต้องได้รู้แน่" เซิ่งอันหรานฉีกยิ้มออกมาด้วยความขมขื่น"แต่ตอนนี้ ฉันหวังว่าคุณจะช่วยฉันเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ"

ครั้งแรกที่เธอได้อยู่กับอวี้หนานเฉิง เธอไม่รู้เลยว่าเขาจะเป็นผู้ชายในตอนนั้น ต่อมาเธอจินตนาการนับครั้งไม่ถ้วน ถ้าหากเธอรู้ล่วงหน้า เธอจะตกหลุมรักเขาได้อย่างไร?

หลินมั่นหันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตอบรับอย่างหนักแน่น

“ฉันจะไม่พูดอย่างแน่นอน ก่อนหน้านี้ฉันลังเลอยู่ว่าจะพูดดีไหม หลังจากผ่านไปนาน ฉันไม่กล้าพูดแล้วจริงๆ คุณก็น่าจะรู้ดีว่า สิ่งที่ฉันจะพูดมันต้องเกี่ยวข้องกับฉันและเกาเหวิน ถึงแม้ว่าหนานเฉิงจะรู้ว่าเรื่องไฟไหม้ครั้งนั้นฉันมีส่วนเกี่ยวข้อง แต่ถ้าหากพูดออกไปแล้ว ฉันเกรงว่าแม้แต่การเป็นเพื่อนก็ไม่สามารถเป็นได้อีกต่อไป ”

คำตอบเช่นนี้ เป็นไปตามที่เซิ่งอันหรานคาดหวังไว้

ใครๆก็หวังว่าอยากเป็นความประทับที่สวยงามในสายตาของคนที่ตัวเองเคยรัก

“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะเก็บสิ่งนี้ไว้” เซิ่งอันหรานถอนหายใจด้วยความโล่ง และแตะนิ้วบนถุงกระดาษคราฟท์ “ขอบคุณเช่นกัน ที่นัดให้ฉันออกมาพูดคุยเรื่องนี้ ในวันนี้”

“ฉันต้องขอโทษคุณด้วย” หลินมั่นหันเม้มริมฝีปากแน่น จากนั้นก็วางนิ้วที่สะอาดลงบนโต๊ะ พร้อมกับเกร็งมันเล็กน้อย “จะพูดไปแล้ว ที่ฉันรู้สึกกับหนานเฉิง มันคือความรู้สึกที่ขาดเขาไม่ได้ แต่พอมาคิดดูดีดีแล้ว บวกกับสิ่งที่พี่ชายของฉันสอนฉันหลายๆรอบ ถึงตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว สิ่งที่ฉันเคยทำลงไปก่อนหน้า คุณอย่าได้ถือสามันเลยนะ ”