ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 256

“พูดอะไร?”เซิ่งอันหรานตื่นตระหนก

อวี้หนานเฉิงเลิกคิ้วขึ้น“อย่ารู้แล้วยังแกล้งถาม ฉันกันมั่นหันไม่ได้คิดจะหมั้นกัน อยู่ด้วยกันเพราะว่าช่วงนี้คุณปู่เร่งรัดเกินไป เวลาอาหารเที่ยงพูดแบบนั้นเพราะกลัวว่าคุณปู่จะทำให้เธอลำบากใจ”

เซิ่งอันหรานผ่อนคลายลง หยิบแครอทจากในอ่างขึ้นมาปอกเปลือกต่อไป

“ไม่เกี่ยวข้องกับฉัน นั่นเป็นเรื่องของคุณ”

เห็นเธอท่าทางเย็นชา ในสายตาของอวี้หนานเฉิงมีความกลัดกลุ้ม“เรื่องเข้าใจผิดเมื่อก่อนก็อธิบายชัดเจนแล้ว ฉันคิดว่าระหว่างพวกเราไม่จำเป็นต้องทำเหมือนคนแปลกหน้า”

ได้ยินแบบนี้ เซิ่งอันหรานทิ้งของในมือลงอย่างร้อนใจ หมุนตัวและพูด“ฉันว่างจนต้องให้คนแปลกหน้ามานอนค้างที่บ้าน?”

การตอบสนองของเธอฮึกเหิม ก็เกิดจากทุกวันนี้มีแรงกดดันทางจิตใจมากเกินไป ถูกอวี้หนานเฉิงถามขนาดนี้ ก็กลั้นอารมณ์ไว้ไม่ได้เล็กน้อย

อวี้หนานเฉิงสีหน้าชะงักไป

“ขอโทษ”เซิ่งอันหรานเลิกคิ้วขึ้น หมุนตัวกลับไปหยิบแครอท“คุณไปนั่งรอที่ห้องรับแขกเถอะ กับข้าวใกล้จะเสร็จแล้ว”

องี้หนานเฉิงมองแผ่นหลังของเธอ ถามต่อไป

“ทำไมเธอถึงเอาใจใส่จิ่งซีมากขนาดนี้ กับฉันคือไม่ได้?”

เซิ่งอันหรานจับแครอทไว้แน่น พูดหลีกเลี่ยง

“จิ่งซีเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง คุณวางแผนกับลูกตัวเอง?”

การพูดเสียดสีทำให้อวี้หนานเฉิงพูดไม่ออก เห็นเซิ่งอันหรานไม่สนใจตัวเอง เขาจึงถือโอกาสล้างผักในห้องครัว

มองเห็นคนตัวโตอยู่ตรงหน้าตัวเองสายตาก็กะพริบ เซิ่งอันหรานอดทนไม่ไหวอีกต่อไป“เห็ดเข็มทองไม่จำเป็นต้องล้างทีละก้าน คุณทำไม่เป็นก็ออกไปได้ไหม ？”

หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จ เซิ่งอันหรานส่งเด็กทั้งสองคนไปอาบน้ำในห้องนอนตัวเอง ห้องน้ำด้านนอกเหลือไว้ให้ผู้ชายสองคน

เพิ่งจะนำเด็กสองคนเข้าไปอาบน้ำเสร็จก็พาพวกเขากลับไปที่ห้องของตัวเอง เวลาที่ออกมาก็มองเห็นอวี้หนานเฉิงยังใส่ชุดสูทยืนอยู่หน้าประตู

“ฉันไม่ได้พาเสื้อผ้ามา”

เซิ่งอันหรานจับหน้าผาก ไม่ได้พาเสื้อผ้ามาก็ยังมีเหตุผลพูดได้เต็มปากนอกจากเขาก็ไม่มีคนอื่นแล้ว“คุณไปยืมของเทียนเอินหนึ่งชุด”

“ฉันไม่ใส่เสื้อผ้าที่คนอื่นเคยใส่แล้ว”

อวี้หนานเฉิงสีหน้าเรียบเฉย พูดอย่างมีเหตุผล

เสียงเทียนเอินก็ดังมาจากห้องนอนด้านหลังเขา“ผมก็ไม่นำเสื้อผ้าตัวเองให้คนอื่นยืม”

“งั้นคุณพูดว่าจะทำยังไง?”

เซิ่งอันหรานมองเขา“ตอนนี้คงไม่ไม่คิดจะออกไปซื้อเถอะ?กี่โมงแล้ว?ด้านล่างมีแค่ซูเปอร์มาร์เก็ต มีแค่เสื้อเชิ้ตตัวละสิบหยวน คุณใส่ได้?”

“ไปดู”อวี้หนานเฉิงพูดง่ายๆ“ตอนนี้สี่ทุ่ม ซูเปอร์มาร์เก็ตน่าจะยังไม่ปิด”

“คุณยังรู้ว่าซูเปอร์มาร์เก็ตปิดกี่โมง?”

เซิ่งอันหรานมองเขาด้วยความแปลกใจ พูดเย้ยหยัน“ฉันคิดว่าคุณชายใหญ่ตระกูลอวี้จะไม่รู้จักการใช้ชีวิตแบบนี้”

อวี้หนานเฉิงมองเธอ“ซูเปอร์มาร์เก็ตชั้นล่างมีตระกูลเซิ่งพวกเธอร่วมหุ้นอยู่”

เซิ่งอันหรานรู้สึกเหมือนกับมีอะไรบางอย่างมาจุกอยู่ที่ลำคอ พูดไม่ออก มองเขาอย่างไร้อารมณ์

“ไปเถอะ ไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตที่ครอบครัวเธอร่วมหุ้นอยู่”

ซูเปอร์มาร์เก็ตของหมู่บ้านเชื่อมโยงกันเป็นลูกโซ่ มีสามชั้น ซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดใหญ่ เซิ่งอันหรานมักจะมาซื้อผักที่นี่

มีพื้นที่แยกชั้นสามเป็นโซนเสื้อผ้า ลดราคาตลอดปี มากมายจนเลือกไม่ถูก

“ที่นี่”

เซิ่งอันหรานชี้ไปที่เขตขายเสื้อผ้า

“เลือกเองเถอะ ราคาเดียวกันหมด”

อวี้หนานเฉิงไม่ขยับ“เธอเลือกเถอะ ฉันไม่พิถีพิถันกับการเลือกเสื้อผ้า”