ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 26

"ว่าที่เจ้าบ่าวเฉียวเจ๋อ ว่าที่เจ้าสาวหลีเย่ว์ เรียนเชิญมิตร คุณเซิ่งอันหรานเข้าร่วมงานเลี้ยงฉลองงานหมั้น..."

ลายมือที่เป็นทางการหนึ่งบรรทัดโดดเด่นสะดุดตา ด้านบนกระดาษมีรูปการ์ตูนสองคนติดอยู่ เซิ่งอันหรานจับมุมการ์ดเชิญ แววตาหม่นลงเล็กน้อย

คิดดีๆ แล้วนี่ก็อยู่ในการคาดหมาย ครั้งก่อนเจอกันที่ลิฟต์ ไม่ใช่เห็นแหวนบนมือหลีเย่ว์ที่สำคัญสำหรับเธอแล้วเหรอ?

เพียงแต่ที่เหนือความคาดหมายก็คือ คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะกล้าส่งการ์ดเชิญให้ตัวเอง เซิ่งอันหรานพิงโซฟา มุมปากยกขึ้นเหมือนยิ้มเยาะตัวเอง คิดถึงเรื่องเมื่อ5ปีก่อน ในใจยังรู้สึกเจ็บอยู่

หากไม่ใช่เพราะเฉียวเจ๋อกับหลีเย่ว์ ตัวเองก็ไม่มีทางเป็นอย่างทุกวันนี้

ไม่รู้ว่าใครเป็นคนพูด ชีวิตนี้ไม่รักผู้ชายเจ้าชู้สักคน ความรักไม่ถือว่าสมบูรณ์ หากจะพูดอีกประโยคหนึ่ง ไม่เจอเพื่อนสนิทแทงข้างหลังก็ไม่ถือว่าสมบูรณ์ล่ะก็ เซิ่งอันหรานรู้สึกชีวิตตัวเองถือว่าสมบูรณ์จนไม่สามารถสมบูรณ์ได้อีกแล้ว

สุดท้ายการ์ดเชิญถูกเธอทิ้งไว้ใต้โต๊ะไม่ได้สนใจอีก

เธอไม่ระวังเหยียบโดนขี้หมา แล้วยังต้องเข้าไปดมขี้หมาว่าเหม็นหรือ?

วันถัดไปเป็นวันหยุด เซิ่งอันหรานเดิมเตรียมอยู่บ้านดีไซน์เรื่องการวางแผนวันครบรอบ แต่ตั้งแต่เช้าก็ถูกออดหน้าบ้านปลุกให้ตื่น

เปิดประตูก็เห็นชายหนึ่งหญิงหนึ่ง ผู้ชายดูดี ผู้หญิงสวย คนหนึ่งสุขุม คนหนึ่งอ่อนโยน สวมชุดทางการ ในมือคนหนึ่งถือกระเป๋าเอกสาร

"ขอโทษค่ะ บ้านเราไม่ต้องการประกัน"

เซิ่งอันหรานพูดแรงๆ กำลังจะปิดประตู

หญิงสาวพูดอย่างรีบเร่ง

"ใช่คุณเซิ่งไหมคะ? พวกเราเป็นผู้ช่วยของอนุบาลหลานเป่า"

เซิ่งอันหรานเบิกตากว้าง ใบหน้าตะลึง

หญิงสาวยิ้มพร้อมยื่นมือ

"ฉันชื่อนั่วหย่า เขาชื่อฉินเพ่ย มาครั้งนี้เพื่อเยี่ยมบ้านตามระเบียบก่อนเซิ่งเสี่ยวซิงจะเข้าโรงเรียน หลักๆ คือเพื่อเข้าใจนิสัย การดำรงชีวิต ประวัติทางการแพทย์ต่างๆ "

5 นาทีต่อมา

เซิ่งอันหรานล้างหน้าเสร็จออกมาจากห้องน้ำ มองชายหนึ่งหญิงหนึ่งที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอย่างเก้อเขิน

"ขอโทษค่ะ ฉันไม่ทราบว่าพวกคุณยังต้องมาเยี่ยมบ้านก่อนเข้าเรียน"

นั่วหย่ายังมีท่าทางอ่อนโยนเหมือนเดิม

"บนระเบียบการเข้าเรียนของพวกเราระบุไว้ชัดเจนแล้ว คุณเซิ่งยังไม่มีเวลาอ่านหรือ?"

เซิ่งอันหรานมองเอกสารที่เรี่ยราดบนโต๊ะแวบหนึ่งอย่างเขินอาย "ไม่ปิดบังคุณทั้งสอง เอกสารฉันดูไปครึ่งเดียว อันที่จริงฉันไม่คิดจะส่งลูกสาวไปโรงเรียนของคุณ"

"ไม่คิด?"นั่วหย่าแสดงสีหน้าไม่อยากจะเชื้อ "โรงเรียนของเรามีจุดไหนที่ทำให้คุณเซิ่งไม่พอใจหรือ?"

"ไม่ใช่ๆ ..."

เซิ่งอันหรานไม่เคยไปหลานเป่าเลย "ฉันแค่รู้สึกว่าซิงซิงน้อยบ้านฉัน คงไม่ค่อยเหมาะกับบรรยากาศอย่างหลานเป่า โดยเฉพาะเหตุผลละก็ พวกคุณก็น่าจะดูออก"

เธอชี้ห้องในบ้านตัวเองอย่างเปิดเผย

บ้านของถานซูจิ้งเป็น2ห้องนอน 1 ห้องรับแขก 120ตารางเมตร กว้างถือว่ากว้างเหมือนกัน แต่เทียบกับครอบครัวของเด็กที่เข้าเรียนหลานเป่าพวกนั้น กลัวว่าจะไม่ใหญ่เท่าห้องนอนคนอื่น

"หากเป็นเหตุผลนี้ละก็ คุณเซิ่งไม่ต้องกังวลจริงๆ "

นั่วหย่ากดหัวตาเหนือสันจมูก เหมือนถอนหายใจโล่งอก ยิ้มแล้วบอก

"ค่าเรียนค่าธรรมฟรีทั้งหมดคุณก็ทราบ หลังจากเซิ่งเสี่ยวซิงเข้าเรียนโรงเรียนของเราจะไม่มีค่าใช้จ่ายอื่นแม้สักนิด ประธานอวี้กำชับไว้แล้ว"

"ไม่ต้องจริงๆ ..."

ก็เป็นเพราะอวี้หนานเฉิงให้ของขวัญตอบแทนใหญ่ขนาดนี้ เธอถึงได้ยืนกรานไม่รับ

"คุณเซิ่ง ผมคิดว่าไม่มีโรงเรียนไหนมีข้อเสนอที่ดีต่อคุณเท่าโรงเรียนเราแล้ว" จู่ๆ ชายหนุ่มข้างๆ นั่วหย่าเปิดปากพูดเสียงเข้ม

เขาเปิดกระเป๋าเอกสารสีดำอย่างไม่รีบร้อน