ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 288

เซิ่งอันหรานก้มหน้าดื่มชา หลังจากได้ฟังคำถามของชายชรา ก็ยิ้มจางๆ

“จิ่งซีเป็นหลานชายของท่าน ฉันคิดว่าคงไม่มีสิทธิ์ห้ามไม่ให้ท่านเอาไปได้”

“เธอรู้ก็ดี” ชายชราเอ่ยเสียงออกทางจมูก

“แต่ฉันคิดว่าถ้าปัญหาระหว่างท่านกับหนานเฉิงยังไม่ได้รับการคลี่คลายในสักวัน เด็กที่อยู่ตรงกลางระหว่างพวกคุณคงอึดอัด สิ่งนี้เขาคงไม่ต้องการ”

“เหล่าโจวบอกเธอแล้วสินะ”

ชายชราเหลือบมองพ่อบ้านโจวที่อยู่ข้างๆ

พ่อบ้านกลับไม่ได้พูดอะไร แต่ท่าทีสงบนิ่งของเซิ่งอันหรานบ่งบอกทุกอย่างชัดเจน

“พ่อบ้านเพียงแค่ต้องการให้ฉันคืนดีกัน เพราะไม่ว่าอย่างไรฉันกับหนานเฉิงก็เป็นครอบครัว”

“หรือเธอคิดว่าตัวเองมีความสามารถในเรื่องนี้?”

“เปล่าค่ะ” เซิ่งอันหรานตอบกลับด้วยท่าทีสงบ “ฉะนั้นฉันจึงปฏิเสธ”

ชายชราขมวดคิ้ว สีหน้าผ่อนคลายลงกว่าก่อนหน้านี้มาก

“เธอคงคิดเหมือนกันว่าเรื่องนี้ไม่มีช่องว่างสำหรับการคลี่คลายมาตั้งแต่ต้น ที่ฉันไม่พูดอะไรนานหลายปีขนาดนี้ ตั้งใจให้เรื่องมันเงียบ แต่สิ่งที่เขาทำอยู่ตอนนี้ช่างใช้ไม่ได้จริงๆ”

“ท่านฝืนเจตนารมณ์ของท่านเรื่องที่เขาอยู่กับฉันเหรอคะ?”

เซิ่งอันหรานพูดอย่างตรงไปตรงมา “ถ้าฉันจำไม่ผิด แต่ตอนแรกท่านทำทุกอย่างเพื่อจับคู่ฉันกับหนานเฉิง”

ชายชราไม่อ้อมค้อมเช่นกัน สายตาจับจ้องไปยังเซิ่งอันหราน “ถ้ารู้เร็วกว่านั้นว่าเธอยังไม่หย่า ฉันคงไม่จับคู่เธอกับหนานเฉิงหรอก”

“เรื่องนี้ฉันอธิบายให้ท่านฟังได้” ท่าทีของเซิ่งอันหรานยังคงสงบนิ่งเช่นเดิม พูดต่ออย่างไม่รีบร้อน “ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความสัมพันธ์ระหว่างท่านกับหนานเฉิง ท่านอยากรู้ความจริงเรื่องเมื่อสามปีที่แล้วหรือไม่คะ?”

สีหน้าของชายชราหยุดเคลื่อนไหว “หนานเฉิงพูดอะไรกับเธอ?”

“เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ฉันไปสืบค้นมาเอง”

เซิ่งอันหรานเปิดไฟล์ที่บันทึกไว้ในโทรศัพท์ แล้วดันไปตรงหน้าชายชราบนโต๊ะน้ำชา “ท่านลองดูสิคะ เป็นข้อความบันทึกคำสารภาพของพี่เลี้ยงสองคนที่อยู่ใกล้ชิดจิ่งซีในปีนั้น ฉันขอให้ใครคนหนึ่งไปตามหาพวกเธอที่กวางโจว ถ้าคุณอยากฟังเสียงบันทึก ฉันก็จะอยู่ที่นี่ด้วย แต่ถ้าไม่ ฉันก็จะไม่อยู่”

ชายชรามองดูเนื้อหาในโทรศัพท์ สีหน้าค่อยๆ ตึงเครียดมากขึ้น

“ในตอนแรกที่ฟั่นอวิ๋นฟังและเหอชุนสยาต่างบอกว่านายน้อยเป็นคนให้พวกเธอสั่งยา ฉันก็คิดว่าเป็นหนานเฉิงเช่นกัน และคิดว่าตอนนั้นท่านก็คงได้ฟังมาแบบนี้เหมือนกัน แต่ฉันอยากถามท่านสักอย่าง”

“เชิญพูด” ชายชราขมวดคิ้ว

“ตั้งแต่ที่จิ่งซีถูกส่งตัวไปบ้านเก่าจนกระทั่งจิ่งซีเกิดเรื่องเมื่อสามปีก่อน ช่วงเวลานั้นหนานเฉิงไปหาท่านที่นั่นบ่อยไหม?”

สีหน้าของชายชราหมองลงเล็กน้อย ราวกับว่าไม่อยากตอบคำถามนั้น

พ่อบ้านโจวที่อยู่ข้างๆ พูดแทรกขึ้นมา “นายน้อยไม่เคยไป ช่วงเวลาสองปีนั้นนายน้อยโกรธคุณผู้ชาย”

เพราะจิ่งซีเกิดมาพร้อมกับเรื่องยุ่งเหยิง ชายชราทำตามสัญญาที่ให้ตั้งแต่แรกว่าจะมอบอำนาจให้อวี้หนานเฉิงไม่ได้ ด้วยเหตุผลสองประการนี้ ทั้งสองจึงต่างฝ่ายต่างประชดประชันกันอยู่สองปีเต็มๆ

“ถ้าอย่างนั้นนายน้อยที่ฟั่นอวิ๋นฟังและเหอชุนสยากล่าวถึงจะเป็นหนานเฉิงได้ยังไงล่ะคะ?”

เซิ่งอันหรานชี้ให้เห็นจุดสำคัญอย่างตรงไปตรงมา “และอีกอย่างพวกเธอยังบอกอีกว่า เห็นนายน้อยหลายครั้งที่บ้านเก่า แม้จะไม่บ่อยมาก แต่ก็จำได้ว่า คนรับใช้ที่อยู่มานานทุกคนต่างเรียกเขาว่านายน้อย”

สีหน้าของชายชราเปลี่ยนไป

สีหน้าของพ่อบ้านโจวก็เช่นกัน

“คุณผู้ชาย...”