ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 29

เซิ่งอันหรานไม่รู้สึกว่าคำพูดของเธอมีอะไรแปลก พยักหน้า ดีใจเล็กน้อย

"คุณเกายังจำฉันได้"

เกาหย่าเหวินไม่ตอบกับถาม "ลูกสาวคุณชื่ออะไร?"

สายตาเธอมองไปที่ตัวเซิ่งเสี่ยวซิง หลังจากเห็นใบหน้าเล็กขาวนุ่มละมุนนั้น ตากระตุกแปลกๆ ทำไมรู้สึกว่าเด็กนี้หน้าต่างคล้ายอวี้หนานเฉิง?

เป็นไปไม่ได้ ในใจเธอมีเสียงเตือนตัวเองขึ้น

"หนูชื่อเซิ่งเสี่ยวซิง คุณเรียกหนูว่าซิงซิงน้อย"

จู่ๆ เซิ่งเสี่ยวซิงพูดแทรก เงยหน้ามองเกาหย่าเหวิน ท่าทีเหมือนสำรวจ

"เซิ่งเสี่ยวซิง ?"

หลังจากที่ได้ยินชื่อนี้ เกาหย่าเหวินกำมือแน่น นึกถึงประวัติการแพทย์บนโต๊ะทำงานอวี้หนานเฉิงวันนั้น ในใจยิ่งสงสัย เลยถามตรงไปตรงมา

"ทำไมหนูใช้นามสกุลของแม่?"

เซิ่งเสี่ยวซิงทำหน้าไม่เข้าใจ หันกลับไปมองหม่าม้าของตัวเอง

คำถามก่อนหน้านี้เซิ่งอันหรานไม่รู้สึกผิดปกติอะไรถือเป็นเรื่องปกติ ถามถึงตรงนี้ก็เข้าข่ายเรื่องส่วนบุคคลไปแล้ว หากเธอไม่รู้ก็โง่แล้ว

ดึงเซิ่งเสี่ยวซิงไปข้างหลังตัวเอง น้ำเสียงเข้มเล็กน้อย

"ซิงซิงน้อยเติบโตที่ประเทศอเมริกา เพิ่งกลับประเทศไม่นาน ไม่ค่อยเข้าใจคำถามนี้ของคุณเกา ยิ่งไปกว่านั้นศตวรรษที่ 21 ใช้นามสกุลใครไม่เห็นแปลกอะไร"

เกาหย่าเหวินอึ้งไป และเห็นอวี้จิ่งซีหลบหลังเซิ่งอันหรานอยากสนิทสนม ยิ่งไม่พอใจทันที น้ำเสียงโหดนิดๆ

"ใช้นามสกุลใครก็ไม่มีอะไร ฉันก็แค่สงสัยนิดหน่อย โรงเรียนหลานเป่านี้ ไม่ใช้คนทั่วไปสามารถส่งลูกเข้าเรียนได้ คุณเซิ่งก็แค่ผู้จัดการฝึกหัดคนหนึ่งของเซิ่งถังกรุป หากไม่ใช่สามีเก่ง ฉันก็คิดไม่ออกจริงๆ ว่าคุณเอาความสามารถส่งลูกเรียนที่นี่จากไหน"

เซิ่งอันหรานมีสีหน้าอึดอัด

เธอคิดว่าตัวเองไม่ได้หาเรื่องเกาหย่าเหวิน หล่อนกลับก้าวร้าว และประโยคเดียวก็แทงถูกจุดอ่อนเธอ ตามความสามารถเธอเอง ไม่มีความสามารถจะส่งเซิ่งเสี่ยวซิงมาที่นี่จริงๆ พูดไม่ออกทันที

"นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคนอื่น"

จู่ๆ เสียงอวี้หนานเฉิงแทรกขึ้น ช่วยเซิ่งอันหรานที่อึดอัด เขากวาดตามองเกาหย่าเหวินอย่างไม่พอใจ "คนอื่นเข้าเรียนยังไงก็ต้องรายงานคุณเหรอ? ช่วงนี้คุณยุ่งมากเกินไปจริงๆ"

เกาหย่าเหวินได้ยินหน้าซีดขาว

อวี้หนานเฉิงกลับออกหน้าแทนผู้หญิงคนนี้ ยังไม่ไว้หน้าเธอในที่สาธารณะ

"หนานเฉิง ฉันทำเพื่อจิ่งซี" เธอรีบแก้สถานการณ์"กลัวว่าโรงเรียนจะมีคนดีและคนเลวปะปนกัน ถามให้ชัดเจนหน่อยดีกว่า"

"ไม่จำเป็น"

อวี้หนานเฉิงไม่มองเธออีก ท่าทีเย็นชา "คุณกลับขึ้นรถก่อนเถอะ ผมส่งจิ่งซีเข้าไปก็พอ"

ผู้ปกครองนักเรียนเปิดปากพูดแล้ว เป็นธรรมดาที่ยามจะไม่ปล่อยให้เกาหย่าเหวินเข้าไป นี่เป็นกฎของหลานเป่า

"หนานเฉิง"

เกาหย่าเหวินยืนกระทืบเท้าอยู่หน้าประตู มองด้านหลังอวี้หนานเฉิงและเซิ่งอันหรานเดินเข้าไป ทั้งสองกลับเดินไปตรงๆ โกรธจนหน้าเขียว

เซิ่งเสี่ยวซิงกับอวี้จิ่งซีเดินอยู่ข้างหน้าผู้ใหญ่ทั้งสอง เด็กหันไปมองเกาหย่าเหวินที่กระทืบเท้าอยู่นอกประตูใหญ่ ตามมาด้วยห่อไหล่ พูดเสียงเบา

"พี่จิ่งซี พี่ชอบคุณป้าคนนั้นจริงเหรอ? หนูรู้สึกว่าเธอน่ากลัวนิดหน่อย"

หลังจากได้ยินคุณปู่บอกข่าวอวี้หนานเฉิงจะแต่งกับเกาหย่าเหวิน เธอก็หาข้อมูลเกาหย่าเหวินบนเน็ต รูปถ่ายบนเน็ตสวยเหมือนนางฟ้าลงมาที่โลก แต่ตอนนี้เห็นตัวจริง เซิ่งเสี่ยวซิงแอบเม้มปากอยู่ในใจ

ก็แค่แต่งตัวทันสมัยหน่อยเดียว หากมองใบหน้านั้นแล้วยังคำพูดหยาบๆ มีจุดไหนเทียบหม่าม้าของเธอได้ ลุงอวี้คนนี้ตาบอดแล้ว

จู่ๆ อวี้จิ่งซีก็ตื่นเต้น รีบส่ายหน้า

"พี่ไม่ชอบเธอเหรอ?" เซิ่งเสี่ยวซิงตะลึง "งั้นพี่ยังอยากให้เธอมาเป็นแม่เลี้ยงของพี่?"

อวี้จิ่งซีส่ายหน้าหนักเข้าไปใหญ่