ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 298

"เฉียวอันกรุป คงเสี่ยงขนาดที่ใช้โกดังของบริษัททำเรื่องแบบนี้ได้"

เสียงของอวี้หนานเฉิงดูแน่วแน่เป็นอย่างมาก"ผลกำไรประจำปีของบริษัทสายการบินมีมากกว่าการทำธุรกิจประเภทนี้เป็นไหนๆ หากเกี่ยวข้องกับพวกเขาจริงๆ จะต้องมีใครคนใดคนหนึ่งที่แอบทำเรื่องนี้อยู่ลับๆเป็นแน่"

“คุณกำลังหมายความว่าคนคนนั้นใช้ชื่อโกดังของกลุ่มบริษัทเพื่อลักลอบขนยาเสพติดเอาเงินเข้ากระเป๋าของตัวเอง ?”เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว และกล่าวเพิ่มเติมว่า “ บ้าไปแล้วเหรอ ?”

“เมื่อกี้พี่บอกว่าคนขับมาผิดโกดัง ?” กู้เทียนเอินพูดแทรกขึ้นขัดจังหวะอย่างกะทันหัน “คนขับมาที่นี่เป็นครั้งแรก ?”

เซิ่งอันหรานชะงักไปครู่หนึ่ง “ดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างนั้น”

“ของพวกนี้ เดี๋ยวผมจะนำกลับไปทดสอบ บางทีมันอาจไม่ใช่สิ่งที่พวกคุณคิดก็ได้ ” กู้เทียนเอินวางกระเป๋าลงบนโต๊ะกาแฟ “นี่เป็นครั้งแรกที่คนขับมาที่นี่อย่างเปิดเผย และไม่มีแม้แต่คนคอยนำทางเลยด้วยซ้ำ พวกเขากล้าขนาดนั้นเชียวหรือ”

เรื่องนี้มันดูแปลกจริงๆ เซิ่งอันหรานและฉินปัวครุ่นคิดกันอยู่ครู่หนึ่งตอนที่พวกเขาอยู่ที่โกดัง แต่พวกเขาไม่แน่ใจว่า มันเป็นอย่างที่พวกเขาคิดหรือเปล่า ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าที่จะตามไปดูว่ามันคืออะไร

หลังจากคุยกันเป็นเวลานานโดยไม่ได้ผลลัพธ์ใดๆ ฉินปัวจึงขอตัวกลับบ้าน ส่วนกู้เทียนเอินบอกว่าวันพรุ่งนี้เขามีเรียนในตอนเช้า ดังนั้นเขาจึงต้องกลับไปนอนที่หอพักของมหาวิทยาลัย บรรยากาศในคอนโดดูเงียบขึ้นมาในชั่วขณะ

เซิ่งอันหรานเก็บถ้วยชาบนโต๊ะกาแฟไปล้าง และในขณะที่เธอกำลังเตรียมตัวจะล้างถ้วยกาแฟ อวี้หนานเฉิงก็พูดขึ้นมาว่า

"เดี๋ยวผมล้างเอง "

เขาพูดขึ้นพลางยื่นมือออกไปหยิบถุงมือล้างจานสีเบจในมือของเซิ่งอันหราน

มีคนคอยช่วยงาน เซิ่งอันหรานก็ไม่ปฏิเสธ เธอเอนกายพิงกับโต๊ะหินอ่อนและเล่นเกมในโทรศัพท์ด้วยท่าทางสบายใจ เธอพูดคุยกับอวี้หนานเฉิงไม่หยุด

“ดูเหมือนว่าสองสามวันนี้เทียนเอินจะสอบปลายภาคแล้ว พอเขาไม่อยู่บ้าน จู่ๆ ฉันก็รู้สึกเหมือนบรรยากาศมันดูเหงาๆยังไงไม่รู้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นอวี้หนานเฉิงก็หยุดล้างจาน เขาหันกลับมามองที่เซิ่งอันหรานและถามขึ้นว่า

“คุณชอบบรรยากาศคึกคักอย่างนั้นเหรอ？”

“ใช่แล้ว ” เซิ่งอันหรานพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ และพูดอย่างเป็นกันเอง “ใครไม่ชอบความคึกคักบ้างล่ะ？บรรยากาศในบ้านคึกคักสักหน่อยถึงจะดูอบอุ่น”

อวี้หนานเฉิงพยักหน้าอย่างครุ่นคิด

“หลังจากแต่งงานกัน เราค่อยมีลูกอีกสักสองสามคนนะ”

จากนั้นเขาก็หันกลับไปล้างจานต่อ

เซิ่งอันหรานรีบลดเสียงในโทรศัพท์ลง เธอตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้ เดิมทีคิดว่าตัวเองคงหูฝาดไป

“เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ ？ ” เธอถาม

อวี้หนานเฉิงคว่ำถ้วยกาแฟบนชั้นเพื่อให้สะเด็ดน้ำ ในขณะที่ถอดถุงมือ เขาก็หันกลับมาตอบเธอว่า “ผมถามคุณว่า คุณชอบหรือไม่ชอบบรรยากาศที่คึกคัก？”

“ฉันก็ต้องชอบสิ”เซิ่งอันหรานตอบอย่างงงๆ คำถามนี้รู้สึกเหมือนเดจาวูยังไงไม่รู้ เมื่อกี้เธอไม่ได้ตอบเขาแล้วหรือ ?

คงเป็นเพราะเธอกำลังตั้งใจอยู่กับการเล่นเกม เลยทำให้เธอตอบสนองต่อคำถามของอวี้หนานเฉิงราวกับฟังเข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวา

อวี้หนานเฉิงล้างจานและทำความสะอาดจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขายกมือขึ้นมาบีบแก้มของเซิ่งอันหรานและจูบลงไปที่หน้าผากของเธอหนึ่งที

"นี่มันก็ดึกมากแล้ว กลับห้องไปนอนเถอะ"

เซิ่งอันหรานหน้าแดงก่ำ เธอจ้องที่แผ่นหลังของอวี้หนานเฉิงอย่างกระตือรือร้น

ในใจของเธอ ยังคงรู้สึกว่าได้ยินอวี้หนานเฉิงพูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับการแต่งงาน

——

“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว สินค้าไม่มีปัญหาก็ดีแล้ว”

เสียงพูดคุยที่ระเบียงของวิลล่าสามชั้นดังชัดเจนเป็นพิเศษ