ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 307

"นายหยุดดื่มได้แล้ว"

เซิ่งอันหรานวางแก้วเหล้าไว้ด้านข้าง ตอนคิดเงินยังถูกลียงขวางไว้ พยายามใช้การ์ดตัวเองรูด

"ต้องให้ผม ให้ผู้หญิงจ่ายไม่ได้"

เซิ่งอันหรานพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ให้เด็กเสิร์ฟช่วยพยุงเขาขึ้นรถ ตัวเองขับรถไปส่งเขาที่โรงแรม

ในกระจกมองหลังสะท้อนใบหน้าแดงของเด็กหนุ่มที่เมามายเอียงไปเอียงมา ยังพยายามพูดจาเหลวไหล เธอส่ายหน้า

"พระเจ้าช่วย นายคออ่อนแค่ไหนกัน ก็ไม่ได้ดื่มมากเท่าไหร่นะ?"

ลียงกอดหมอนเบาะหลัง พูดอู้อี้

"ฉันรับปากเธอ ต่อไปฉันจะไม่ดื่มเหล้าแล้ว คริส"

เซิ่งอันหรานถอนหายใจ

ไม่นานก็ขับรถถึงหน้าประตูโรงแรม พนักงานช่วยส่งลียงขึ้นชั้นบน ในมือเซิ่งอันหรานมีการ์ดห้องที่ล้วงมาจากเสื้อนอกของเขา

"พวกคุณวางเขาไว้บนเตียงก็พอ"

เซิ่งอันหรานเปิดไฟ สั่งพนักงานจัดแจงเขา หลังจากเดินรอบห้อง ปิดผ้าม่านให้เขา แล้วปรับอุณหภูมิแอร์ไปที่ 26 องศา ก่อนไปไม่ลืมจะเทน้ำอุ่นวางไว้บนหัวนอน

ในวงการบันเทิงมีร้อยพ่อพันแม่ ชาติกำเนิดอะไรก็มี ดังขึ้นมาแบบไหนก็มี

คำพูดพวกนั้นของลียง แม้จะซับซ้อนไปหน่อย ได้ยินก็รู้สึกโชคชะตาเล่นตลก แต่ไม่ยากที่จะทำให้คนเชื่อ ถึงอย่างไรใครจะว่างมาแต่งเรื่องพวกนี้มาหลอกคนทำไม?

หลังจากออกจากโรงแรม เซิ่งอันหรานเรียกรถแท็กซี่จากข้างถนน ในใจยังคิดถึงคำพูดเหล่านั้นของลียง เห็นร่างที่คุ้นเคยหนึ่งแต่ไกล เธอมองอยู่นานยังนึกว่าตัวเองตาลาย

อวี้หนานเฉิงสวมเสื้อกันหนาวสีดำที่เธอหยิบจากตู้เสื้อผ้าเมื่อเช้าก่อนออกบ้าน เพิ่งลงมาจากรถแท็กซี่ ห่างกันหนึ่งถนนดูไม่ค่อยชัด

เซิ่งอันหรานรีบวิ่งไปที่ทางม้าลาย ตอนกำลังจะเดินไป ตำรวจจราจรเป่านกหวีดบอกว่าเดี๋ยวจะเป็นไฟแดง เธอทำได้แต่ยืนรอที่เดิม รอไปพลาง จับมือถือไปพลาง เตรียมจะโทรหาอวี้หนานเฉิง

เพิ่งกดโทรออกไป ตอนเธอเงยหน้าเห็นผู้หญิงคนหนึ่งลงมาจากในรถแท็กซี่ เดินเคียงไหล่กับอวี้หนานเฉิงไปทางอาคารพาณิชย์

ในโทรศัพท์ยังเป็นเสียงรอสาย แม้จะอยู่ห่างไกล เซิ่งอันหรานกลับเห็นอวี้หนานเฉิงควักมือถือออกมาจากกระเป๋า ก้มหน้ามอง ผู้หญิงด้านข้างยังเข้าไปมองใกล้ๆ

เสียงดัง"ตู๊ด" รับสายแล้ว

เซิ่งอันหรานไม่ทันตั้งตัว เสียงอวี้หนานเฉิงดังในโทรศัพท์อยู่นาน เธอถึงตอบกลับ

"หนานเฉิง คุณอยู่ไหน?"

ในสาย เสียงอวี้หนานเฉิงเย็นชาเหมือนเดิม

"ทำโอทีที่บริษัท ทำไมเหรอ?"

มือเซิ่งอันหรานที่จับมือถือบีบแน่นขึ้นเล็กน้อย "เหรอ? ทำไมฉันได้ยินเสียงรถยนต์ด้านนอก"

"อ้อ" เสียงในสายยังคงนิ่งเหมือนเดิม "ลงชั้นล่างมาซื้อข้าวเย็น"

"ยังไม่ได้กินข้าวเหรอ?"

"อืม"

"ให้ฉันไปรับคุณที่บริษัทไหม ดึกขนาดนี้ ก็อย่าทำงานเลย" เธอหยิกฝ่ามือตัวเอง พยายามคิดหาข้ออ้างที่ดีๆ ให้อวี้หนานเฉิง

แต่เธอคิดไม่ออก

"ไม่ต้อง คุณนอนก่อน คืนนี้ผมคงกลับดึกหน่อย ยังมีธุระ ไว้ค่อยคุยกัน"

พูดจบ เขาก็วางสาย ไม่มีความลังเลสักนิด