ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 306

ตอนเซิ่งอันหรานลงมาชั้นล่าง พวกสาวๆ หน้าฟร้อนกำลังล้อมขอลายเซ็นลียง

เธอถือกระเป๋าเดินหน้าไปก็ไม่ควร ไม่เดินไปข้างหน้าก็ไม่ควร ภายในใจอยากจะตายๆ ไป

ตอนนี้เธอระแวงว่าประกาศในเวย์ปั๋วของตัวลียงไม่ใช่เขาเป็นคนโพสต์เอง เป็นบริษัทเขาเป็นคนจัดการให้เขา เรื่องนี้เพิ่งจบ ก็กล้ามาหาถึงที่ นี่คิดจะทำอะไร?

"พี่สาว"

ลียงเงยหน้าจากฝูงชนเห็นเซิ่งอันหราน ก็ทำท่าโบกมือ "พี่ลงมาแล้ว ทำไมไม่เรียกผมเลย?"

"แฟนคลับหญิงมากขนาดนั้น ฉันรบกวนพวกนาย กลัวว่าจะขึ้นคำค้นหายอดฮิตอีก"

"ไม่หรอก ผมบอกกับพวกเธอแล้ว"

ลียงทำหน้าไร้เดียงสา

วันนี้เขาสวมเสื้อขนเป็ดสีขาวทั้งตัว บนหมวกมีขนฟูกว้าง เสื้อเชิ้ตสีขาวทำให้ใบหน้าเขายิ่งขาวผ่องขึ้น ดูยังไงก็เหมือนเป็นใบหน้าของสาวน้อย ใหญ่แค่คืบ

"ผมหาสถานที่กินข้าวแล้ว ไม่มีคนอื่นมีแค่พวกเราสองคน พี่วางใจ ครั้งนี้ไม่ถูกคนถ่ายได้แน่นอน"

เซิ่งอันหรานรู้สึกเสียใจภายหลัง รู้อย่างนี้ก็ไม่ลงมาบอกว่าตัวเองไม่อยู่บริษัท

แต่ปฏิเสธต่อหน้าลียง เป็นเรื่องที่ค่อนข้างยากจริงๆ

"ลียง นายคิดดู คืนนี้ฉันยังมีงาน นายก็ค่อนข้างยุ่ง เรื่องกินข้าวเอาไว้ครั้งหน้าค่อยว่ากันดีไหม ฉัน……"

"ผมจองเรียบร้อยแล้ว อาหารญี่ปุ่นร้านนั้นดีมากเลย ผู้ช่วยผมบอกกับผม"

"อาหารญี่ปุ่น?" เซิ่งอันหรานนิ่งไป อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

หลังครึ่งชั่วโมง จินหลิงตงเฉินย่านธุรกิจในห้องพิเศษร้านอาหารญี่ปุ่น ด้านหน้าเซิ่งอันหรานมีจานเม่นทะเลสดๆ เล่นเอาอ้าปากค้าง

"นี่ไม่เลวจริงๆ สดมาก"

"เป็นผู้ช่วยผมพยายามแนะนำร้านนี้กับผม เรื่องข่าวผมเสียใจมากจริงๆ"

"ไม่เป็นไร ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร"

เซิ่งอันหรานดื่มน้ำอึกหนึ่ง "ตอนนี้นายก็เลี้ยงข้าวฉันแล้วนี่ อีกอย่างเรื่องนั้นก็ไม่ใช่ความผิดของนาย พวกนายที่เป็นศิลปินดูไม่ง่ายเลย ทำอะไรนิดๆ หน่อยๆ ก็ทำให้เป็นเรื่องใหญ่"

"ก็ยังดี"ลียงยิ้ม "ผมชินแล้ว หากไม่ทำอาชีพนี้ละก็ ผมคงหิวตายไปนานแล้ว"

"จะเป็นยังงั้นได้ไง?"

"เป็นสิ ผมอายุ10ขวบก็เริ่มออกมาทำงานข้างนอกด้วยตัวเองแล้ว อะไรก็เคยทำมาหมด หากไม่ใช่ตอนอายุ13ปีเจอแมวมองเรียกไปเป็นเด็กฝึก ฤดูหนาวนั้นไม่แน่อาจแข็งตายแล้ว"

เซิ่งอันหรานอึ้งไป เธอนึกมาตลอดว่าลียงมีฐานะครอบครัวดีไม่รู้จักความลำบากในชีวิต มาวงการบันเทิงก็แค่อยากมาเล่น กลับคิดไม่ถึงว่าประวัติเขาจะเป็นอย่างนี้

มองออกถึงสงสัยของเซิ่งอันหราน ลียงลูบจมูกแบบเขินๆ

"ข้อมูลบนเน็ตเป็นของปลอม บริษัทจัดการบอกแล้วตอนนี้ทุกคนต่างไม่ชอบขายเศร้า ชอบคุณชายที่มีประวัติดีๆ ดังนั้นเลยแต่งภูมิหลังครอบครัวเหล่านั้นให้ผม อันที่จริงแม้แต่พ่อแม่ตัวเองเป็นใคร ผมก็ไม่รู้"

"ขอโทษนะ" เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว "เรื่องทุกข์ใจ พวกเราไม่ต้องพูดถึง"

"ไม่เป็นไร มันผ่านไปแล้ว"