ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 305

“เป็นบ้าไปแล้วเหรอ?”

เซิ่งอันหรานวางตะเกียบลง จ้องมองอวี้หนานเฉิงอย่างไม่สบอารมณ์ “ฉันดูเหมือนผู้หญิงรวยที่เลี้ยงคนอื่นได้หรือไง? เมื่อวานฉันโอนเงินให้ลียงไปหกแสนยังทุกข์ใจจะตายอยู่แล้ว”

เดิมทีสีหน้าของอวี้หนานเฉิงเป็นปกติ แต่เมื่อได้ยินว่า ‘โอนเงินไปหกแสน’ ทันใดนั้นสีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นมา เขาวางตะเกียบลงเช่นกัน

“คุณโอนเงินให้ลียงหกแสน?”

ถ้าคำนี้หลุดออกไปถึงโลกอินเทอร์เน็ต ก็เท่ากับว่าเป็นการตอกย้ำความจริง!

เซิ่งอันหรานเมื่อรู้ตัวว่า ที่ตัวเองพูดออกไปไม่ค่อนถูกต้อง จึงรีบร้อนอธิบาย “ไม่ใช่แบบนั้น คือเมื่อวานลียงส่งเสื้อผ้ามาให้ฉัน ฉันจึงให้น่าน่าคิดบัญชี และจ่ายเงินให้เขา”

“เขาส่งเสื้อผ้าให้คุณ?”

ยิ่งอธิบายยิ่งแย่ลง

เซิ่งอันหรานสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หยิบเสื้อคลุมเตรียมตัวกำลังจะเดินออกไป “ฉันกับลียงเจอกันแค่สองครั้ง คุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม”

สีหน้าของอวี้หนานเฉิงเย็นลง เขาวางซาลาเปาอีกชิ้นไว้ในถ้วยของเธอ “รีบทานเถอะ ทานเสร็จแล้ว ผมจะไปบริษัทกับคุณ”

เซิ่งอันหรานเงยหน้าขึ้นมองเขา ขณะที่สายตาสอดประสาน เธอเห็นความอบอุ่นและความเชื่อใจอย่างไม่มีเงื่อนไขในแววตาของชายหนุ่ม ความคลุมเครือถูกขจัดไป เธอจึงนั่งลงตามเดิม

“สนุกนักหรือไง? นี่คุณล่อฉันเล่นเหรอ?”

“สนุกมากเลยล่ะ”

เซิ่งอันหรานก้มหน้าลงรับประรับทานโจ๊กในถ้วยจนหมด

“เร็วเข้าสิ ยังไม่รู้ว่าผลกระทบจากเรื่องนี้จะส่งผลถึงตลาดหุ้นของบริษัทไหม หากมีการผันผวน เหล่าคณะกรรมบริษัทคงต้องปรึกษาหารือกันอีกครั้ง”

ระหว่างเดินทางไปยังบริษัท เซิ่งอันหราโชว์หราเข้าอินเทอร์เน็ตดูข่าวสารต่างๆ เพื่อเช็กว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

สาเหตุมาจากผู้ใช้เวยป๋อรายหนึ่งชื่อ “กางหวานของลียง” โพสต์รูปถ่ายที่ลียงกำลังซื้อของในห้างสรรพสินค้า พร้อมข้อความ “พบลียงโดยบังเอิญที่เวิลด์เทรด ดูเหมือนว่าเขากำลังมีความรักนะ ซื้อของขวัญให้แฟนสาวด้วย เหมาที่นั่ง ซื้อคอลเลคชั่นหน้าหนาวแบบใหม่ทั้งหมดในร้าน ถือออกมาเต็มไม้เต็มมือ คงอยากขอแต่งงาน”

เวยป๋อของผู้ใช้รายนี้ถูกค้นหาในทันที หลังจากนั้นมีคนนำรูปภาพไปคอมเมนต์ด้านล่างเวยป๋อนั่น ภาพนี้ถ่ายที่หน้าประตูห้องทำงานของเซิ่งอันหราน ซึ่งเวลานั้นผู้ช่วยสองคนของลียงยังไม่ได้หิ้วกระเป๋าทั้งใหญ่และเล็กเข้าไปในห้องทำงาน

พร้อมข้อความ “ตอกย้ำความจริงเรื่องแฟนสาวของลียง เป็นเจ้านายบริษัทของพวกเรา แต่เจ้านายเรามีแฟนแล้ว ลียงคนนี้พยายามอย่างมากที่จะเป็นแฟนอีกคนของเจ้านายเรา”

ข้อความนี้ปลุกปั่นกระแสบนโลกอินเทอร์เน็ต

พวกแอคปล่อยข่าวลือเริ่มออกมาเสริมทัพทีละน้อย ไม่นานเนื้อหาฮอตฮิตบนเวยป๋อก็กลายเป็น “ลียงถูกเลี้ยงดูโดยหญิงสาวผู้ร่ำรวย”

เพราะก่อนหน้านี้เซิ่งซื่อกรุปเคยถูกค้นหาอย่างร้อนแรงเรื่องข่าวแรงงานกระโดดตึก คราวนี้ชาวเน็ตจึงคว้านหาขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว เซิ่งอันหรานกลายเป็นผู้ต้องสงสัยคนสำคัญ

บนโลกอินเทอร์เน็ตมีทุกอย่างที่ต้องการค้นหา

“นี่ไม่ใช่เซิ่งซื่อกรุปหรอกเหรอ?”

“เจ้านายที่ว่า ก็คงจะเป็นคุณหนูรองตระกูลเซิ่งที่ถูกค้นหาหนักๆ เมื่อก่อนหน้านี้สินะ”

“ฉันบอกแล้วผู้ชายละอ่อนๆ ไม่น่าไว้ใจหรอก”

“เซิ่งซื่อกรุปจ่ายค่าธรรมเนียมรายปีเป็นสมาชิกแห่งการถูกค้นหาหรือไง คงพอได้แล้วมั้ง”

“ไม่มีอะไรมืดมนเกินไปหรอก ฉันอยากมีเงินแล้วเลี้ยงหนุ่มๆ ไว้บ้างจัง”

“......”

เมื่อกวาดสายตาอ่าน เซิ่งอันหรานไม่เห็นว่าผู้คนเหล่านั้นจะด่าถึงเธอ เว้นเสียแต่แฟนคลับบางคนสาปแช่งเธออยู่ไม่กี่คำ บอกว่าเธอทำนอกกฎของศิลปิน แต่แนวโน้มคำวิพากษ์วิจารณ์ทั้งหมดบนโลกอินเทอร์เน็ตดูเหมือนจะเอนเอียงไปทางสาปแช่งลียงเสียมากกว่า

ดูเหมือนว่าเรื่องนี้ไม่ได้ร้ายแรงมากนัก แม้ตลาดหุ้นของเซิ่งซื่อกรุปมีการผันผวนก็จริง แต่ยังอยู่ในขอบเขตปกติ

“น่าน่า ให้ฝ่ายประชาสัมพันธ์คิดแผนจัดการเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด”

เซิ่งอันหรานวางโทรศัพท์ลง สีหน้าเคร่งเครียด “และอีกอย่าง ติดต่อทางด้านตัวแทนของลียงสักหน่อย การจัดการเรื่องนี้ต้องได้รับความร่วมจากพวกเขา”

“ค่ะ”