ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 305

“เป็นบ้าไปแล้วเหรอ?”

เซิ่งอันหรานวางตะเกียบลง จ้องมองอวี้หนานเฉิงอย่างไม่สบอารมณ์ “ฉันดูเหมือนผู้หญิงรวยที่เลี้ยงคนอื่นได้หรือไง? เมื่อวานฉันโอนเงินให้ลียงไปหกแสนยังทุกข์ใจจะตายอยู่แล้ว”

เดิมทีสีหน้าของอวี้หนานเฉิงเป็นปกติ แต่เมื่อได้ยินว่า ‘โอนเงินไปหกแสน’ ทันใดนั้นสีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นมา เขาวางตะเกียบลงเช่นกัน

“คุณโอนเงินให้ลียงหกแสน?”

ถ้าคำนี้หลุดออกไปถึงโลกอินเทอร์เน็ต ก็เท่ากับว่าเป็นการตอกย้ำความจริง!

เซิ่งอันหรานเมื่อรู้ตัวว่า ที่ตัวเองพูดออกไปไม่ค่อนถูกต้อง จึงรีบร้อนอธิบาย “ไม่ใช่แบบนั้น คือเมื่อวานลียงส่งเสื้อผ้ามาให้ฉัน ฉันจึงให้น่าน่าคิดบัญชี และจ่ายเงินให้เขา”

“เขาส่งเสื้อผ้าให้คุณ?”

ยิ่งอธิบายยิ่งแย่ลง

เซิ่งอันหรานสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หยิบเสื้อคลุมเตรียมตัวกำลังจะเดินออกไป “ฉันกับลียงเจอกันแค่สองครั้ง คุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม”

สีหน้าของอวี้หนานเฉิงเย็นลง เขาวางซาลาเปาอีกชิ้นไว้ในถ้วยของเธอ “รีบทานเถอะ ทานเสร็จแล้ว ผมจะไปบริษัทกับคุณ”

เซิ่งอันหรานเงยหน้าขึ้นมองเขา ขณะที่สายตาสอดประสาน เธอเห็นความอบอุ่นและความเชื่อใจอย่างไม่มีเงื่อนไขในแววตาของชายหนุ่ม ความคลุมเครือถูกขจัดไป เธอจึงนั่งลงตามเดิม

“สนุกนักหรือไง? นี่คุณล่อฉันเล่นเหรอ?”

“สนุกมากเลยล่ะ”

เซิ่งอันหรานก้มหน้าลงรับประรับทานโจ๊กในถ้วยจนหมด

“เร็วเข้าสิ ยังไม่รู้ว่าผลกระทบจากเรื่องนี้จะส่งผลถึงตลาดหุ้นของบริษัทไหม หากมีการผันผวน เหล่าคณะกรรมบริษัทคงต้องปรึกษาหารือกันอีกครั้ง”

ระหว่างเดินทางไปยังบริษัท เซิ่งอันหราโชว์หราเข้าอินเทอร์เน็ตดูข่าวสารต่างๆ เพื่อเช็กว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

สาเหตุมาจากผู้ใช้เวยป๋อรายหนึ่งชื่อ “กางหวานของลียง” โพสต์รูปถ่ายที่ลียงกำลังซื้อของในห้างสรรพสินค้า พร้อมข้อความ “พบลียงโดยบังเอิญที่เวิลด์เทรด ดูเหมือนว่าเขากำลังมีความรักนะ ซื้อของขวัญให้แฟนสาวด้วย เหมาที่นั่ง ซื้อคอลเลคชั่นหน้าหนาวแบบใหม่ทั้งหมดในร้าน ถือออกมาเต็มไม้เต็มมือ คงอยากขอแต่งงาน”

เวยป๋อของผู้ใช้รายนี้ถูกค้นหาในทันที หลังจากนั้นมีคนนำรูปภาพไปคอมเมนต์ด้านล่างเวยป๋อนั่น ภาพนี้ถ่ายที่หน้าประตูห้องทำงานของเซิ่งอันหราน ซึ่งเวลานั้นผู้ช่วยสองคนของลียงยังไม่ได้หิ้วกระเป๋าทั้งใหญ่และเล็กเข้าไปในห้องทำงาน

พร้อมข้อความ “ตอกย้ำความจริงเรื่องแฟนสาวของลียง เป็นเจ้านายบริษัทของพวกเรา แต่เจ้านายเรามีแฟนแล้ว ลียงคนนี้พยายามอย่างมากที่จะเป็นแฟนอีกคนของเจ้านายเรา”

ข้อความนี้ปลุกปั่นกระแสบนโลกอินเทอร์เน็ต

พวกแอคปล่อยข่าวลือเริ่มออกมาเสริมทัพทีละน้อย ไม่นานเนื้อหาฮอตฮิตบนเวยป๋อก็กลายเป็น “ลียงถูกเลี้ยงดูโดยหญิงสาวผู้ร่ำรวย”

เพราะก่อนหน้านี้เซิ่งซื่อกรุปเคยถูกค้นหาอย่างร้อนแรงเรื่องข่าวแรงงานกระโดดตึก คราวนี้ชาวเน็ตจึงคว้านหาขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว เซิ่งอันหรานกลายเป็นผู้ต้องสงสัยคนสำคัญ

บนโลกอินเทอร์เน็ตมีทุกอย่างที่ต้องการค้นหา

“นี่ไม่ใช่เซิ่งซื่อกรุปหรอกเหรอ?”

“เจ้านายที่ว่า ก็คงจะเป็นคุณหนูรองตระกูลเซิ่งที่ถูกค้นหาหนักๆ เมื่อก่อนหน้านี้สินะ”

“ฉันบอกแล้วผู้ชายละอ่อนๆ ไม่น่าไว้ใจหรอก”

“เซิ่งซื่อกรุปจ่ายค่าธรรมเนียมรายปีเป็นสมาชิกแห่งการถูกค้นหาหรือไง คงพอได้แล้วมั้ง”

“ไม่มีอะไรมืดมนเกินไปหรอก ฉันอยากมีเงินแล้วเลี้ยงหนุ่มๆ ไว้บ้างจัง”

“......”

เมื่อกวาดสายตาอ่าน เซิ่งอันหรานไม่เห็นว่าผู้คนเหล่านั้นจะด่าถึงเธอ เว้นเสียแต่แฟนคลับบางคนสาปแช่งเธออยู่ไม่กี่คำ บอกว่าเธอทำนอกกฎของศิลปิน แต่แนวโน้มคำวิพากษ์วิจารณ์ทั้งหมดบนโลกอินเทอร์เน็ตดูเหมือนจะเอนเอียงไปทางสาปแช่งลียงเสียมากกว่า

ดูเหมือนว่าเรื่องนี้ไม่ได้ร้ายแรงมากนัก แม้ตลาดหุ้นของเซิ่งซื่อกรุปมีการผันผวนก็จริง แต่ยังอยู่ในขอบเขตปกติ

“น่าน่า ให้ฝ่ายประชาสัมพันธ์คิดแผนจัดการเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด”

เซิ่งอันหรานวางโทรศัพท์ลง สีหน้าเคร่งเครียด “และอีกอย่าง ติดต่อทางด้านตัวแทนของลียงสักหน่อย การจัดการเรื่องนี้ต้องได้รับความร่วมจากพวกเขา”

“ค่ะ”

น่าน่าพยักหน้า “ฉันจะแจ้งให้ค่ะ”

เพิ่งเดินจากไปได้ไม่ถึงสองนาที น่าน่าก็เดินกลับมาอีกครั้ง “ท่านประธานเซิ่งคะ ฉันว่าเราไม่ต้องทำให้ยุ่งยากแล้วล่ะค่ะ”

“ทำไม?”

“ทางด้านบริษัทตัวแทนลียงเปิดแถลงการณ์แล้วค่ะ”

ขณะพูด น่าน่าก็ส่งเนื้อหาข่าวบนโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้เซิ่งอันหรานดู

เมื่อสักครู่ ลียงออกแถลงการณ์ผ่านทางเวยโชว์หรา เป็นรูปภาพการโอนเงินผ่านทางธนาคารใบหนึ่งที่ถูกเซนเซอร์เอาไว้ พร้อมวาดเส้นสีแดงตรงช่วงเวลา ก่อนหน้าที่จะมีการค้นหาอย่างร้อนแรงบนเวยป๋อ

“สำหรับข่าวลือเท็จบนอินเทอร์เน็ตในวันนี้ ผมต้องการชี้แจงสักหน่อย ผมเพิ่งกลับมาจากเมลเบิร์นเพื่อมาถ่ายโฆษณา ไม่มีเสื้อผ้าที่ต้องใส่ในฤดูหนาว พี่สาวคนที่ถูกดึงเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เธอเอาเสื้อโค้ตของตัวเองให้ผมยืมใส่ชั่วคราว ดังนั้นผมจึงซื้อเสื้อผ้าเหล่านั้นคืนให้เพื่อตอบแทนที่เธอช่วยเหลือผม เงินที่ซื้อเสื้อผ้าเหล่านั้นพี่สาวก็เป็นคนจ่ายให้ผม เธอเป็นพี่สาวผู้แสนดี แฟนๆ ที่ชื่นชอบผมโปรดเชื่อใจผม ผมหวังว่าพวกคุณคงไม่ต้องการมีส่วนร่วมในประเด็นเหล่านี้ อย่าโกรธคนที่เขาไม่รู้อีโหน่อีเหน่ด้วยเลย โอเคไหมครับ?”

และบริษัทตัวแทนของลียงก็โพสต์เวยป๋อในเวลาต่อมา แจ้งว่า สำหรับคนที่เป็นตัวตั้งตัวตีกล่าวใส่ร้ายว่าลียงมีผู้หญิงคอยเลี้ยงบนอินเทอร์เน็ต กำลังอยู่ในกระบวนการดำเนินการตามกฎหมาย

ทันทีที่คำแถลงการณ์สองประการนี้ถูกเผยแผ่ออกไป แฟนคลับบนอินเทอร์เน็ตที่กำลังเดือดระอุก็เย็นลง ศึกสงครามได้สงบลง

หลังจากอ่านข่าวจบ เซิ่งอันหรานส่งโทรศัพท์คืนให้น่าน่า

“ให้ฝ่ายประชาสัมพันธ์เรียนรู้ความรวดเร็วของฝ่ายประชาสัมพันธ์บริษัทนี้ไว้ให้ดี ดูฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบริษัทเราสิ เกรงว่าป่านนี้คงยังไม่ตื่นกันใช่ไหม?”

น่าน่าเดินตามไปด้วยความโล่งใจ “แต่ก็ไม่มีอะไรแล้ว ฉันตกใจแทบแย่ วันนั้นถ้าไม่ใช่เพราะฉันลากคุณไปที่บูธโฆษณาด้วย ก็คงไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น”

“ไม่เป็นไร” เซิ่งอันหรานโบกมือปฏิเสธ “ไม่ได้ชี้เป้ามาที่ฉันโดยตรง เห็นได้ชัดว่าเป็นการแข่งขันกันของคนในวงการบันเทิง ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรา”

“แล้วจะยังให้ติดต่อตัวแทนของคุณลียงอยู่ไหมคะ?”

“ไม่ต้องแล้ว”

เซิ่งอันหรานเปิดเอกสารบนโต๊ะทำงาน เอ่ยขึ้นเบาๆ “ปัญหายิ่งน้อยยิ่งดี โฆษณาถ่ายเสร็จแล้ว พวกเขาก็ต้องรักษาภาพลักษณ์ของศิลปินเหมือนกัน เราก็ไม่มีอะไรจะพูดมากไปกว่านี้”

พูดเช่นนี้ อันที่จริงเซิ่งอันหรานก็เห็นแก่ตัวอยู่สักหน่อย เธอคิดว่าลียงควรติดต่อกับเธอให้น้อยลง แต่คนหัวดื้อแบบเขา ใครจะไปรู้ว่าวันหนึ่งจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก

การค้นหายอดนิยมถูกถอนออกไปในช่วงบ่าย

หลังจากเรื่องคลี่คลาย เซิ่งอันหรานนตั้งใจโทรหาอวี้หนานเฉิง

“คืนนี้อยากออกไปทานข้าวข้างนอกด้วยกันไหม? ฉันอยากทานอาหารญี่ปุ่น”

น้ำเสียงจากปลายสาย อวี้หนานเฉิงตอบอย่างจนใจ “บัญชีการเงินยังอ่านไม่เสร็จเลย มีปัญหาเรื่องเงินปันผลนิดหน่อย แต่ถ้าคุณบอกว่าไม่ให้ผมจัดการเรื่องนี้ ผมก็ไปทานข้าวเป็นเพื่อนคุณได้”

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ดูบัญชีไปเถอะ”

เซิ่งอันหรานถอนหายใจ “ถ้าคุณไม่รีบช่วยฉันจัดการแผนกการเงินให้เรียบร้อย ฉันก็ยังไม่วางใจให้คุณกลับไปหาคุณปู่ งั้นฉันจะสั่งอาหารเดลิเวอรี่กลับไปทานที่บ้าน แล้วจะเหลือไว้ให้คุณด้วย”

“ไม่ต้องหรอก ผมคงกลับดึก”

“ยุ่งจริงๆ สินะ” จู่ๆ เซิ่งอันหรานก็รู้สึกว่า งานของตัวเองทั้งหมดทั้งที่เป็นถึงประธานบริษัท กลับไม่ยุ่งเท่าผู้จัดการแผนกการเงินสักนิด

หลังจากวางสาย เธอกดเปิดแอปพลิเคชันไว่ไม่ คาดว่าจะสั่งอาหารเดลิเวอรี่ หลังจากนั้นนำกลับไปรับประทานที่บ้าน

ทันทีที่หาร้านอาหารญี่ปุ่นในแอปพลิเคชันเจอ จู่ๆ โทรศัพท์มือถือก็สั่น พร้อมแสดงหมายเลขโทรศัพท์บนหน้าจอ และตามมาด้วยเสียงริงโทนอันไพเราะดังขึ้น

เซิ่งอันหรานจ้องมองหมายเลขโทรศัพท์ที่โชว์หรา ลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะกดรับสาย

“ฮัลโหล?”

“ผมลียงนะครับ”

“มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ?”

“เรื่องคำค้นหายอดนิยมน่ะครับ ผมคิดว่ายังต้องขอโทษคุณ ผมเองที่ไม่ไตร่ตรองให้รอบคอบ สร้างปัญหาให้คุณ คิดไม่ถึงว่าการซื้อเสื้อผ้าให้คุณจะกลายเป็นเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้ ขอโทษครับ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันไม่ได้เก็บมาใส่ใจ”

“เพื่อเป็นการขอบคุณ ผมอยากขอเลี้ยงข้าวคุณนะครับ พี่สาว ผมอยู่ด้านล่างตึกบริษัทคุณแล้ว”