ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 31

ตอนแรกเซิ่งอันหรานคิดว่าอวี้หนานเฉิงไม่ต้องการรบกวนเธอ เธอจึงพูดซ้ำ ๆ ว่าไม่เป็นไร เธอให้มือทั้งสองผลักชิงช้าไปมา จากนั้นเธอก็ได้ยินน้ำเสียงที่พูดดูเหมือนจะกัดฟันเล็กน้อยออกมาจากปากของอวี้หนานเฉิง

“เซิ่งอันหราน ปล่อยมือเดี๋ยวนี้”

เธอค่อยๆคลายมือออก “มี...มีอะไรเหรอ?”

อวี้หนานเฉิงใช้เท้าทั้งสองแตะลงที่พื้นเพื่อควบคุมการแกว่งของชิงช้า รองเท้าหนังราคาแพงทั้งสองข้างเปื้อนไปด้วยดินโคลน

อวี้หนานเฉิงหันหน้าไปจ้องที่เซิ่งอันหรานและพูดขึ้นว่า

“ผมบอกว่าผมอยากจะเล่นชิงช้าอย่างนั้นเหรอ？”

“คุณไม่คิดเลยหรือว่ามันจะไม่ปลอดภัย ก็นึกซะว่าลองเล่นแทนจิ่งซีลูกของคุณ”เซิ่งอันหรานไม่คิดว่าเธอทำผิดอะไร ดังนั้นเธอจึงไม่ได้สนใจ

“ยิ่งไปกว่านั้น การที่จะทำตัวให้เข้ากับเด็กได้ ก็ต้องลองเล่นและเข้าใจในสิ่งของที่เด็กๆชอบเล่นไม่ใช่เหรอ หรือว่าคุณไม่เคยเล่นเป็นเพื่อนจิ่งซีเลย”

“นั่นเป็นเหตุผลที่คุณคิดว่าผมควรจะลองเล่นแกว่งชิ่งช้าที่นี่?”

แววตาของอวี้หนานเฉิงดูหงุดหงิดเล็กน้อย เขาจ้องไปที่เซิ่งอันหรานอย่างไม่พอใจ

แม้ว่าเซิ่งอันหรานจะไม่ค่อยรู้เรื่องนี้มาก แต่หลังจากที่มองดูสายตาของอวี้หนานเฉิงอย่างใกล้ชิดแล้ว รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าของเธอก็ค่อยๆแข็งทื่อขึ้นที่ล่ะเล็กน้อยๆ

เขาสวมชุดสูทและรองเท้าหนังแบบนี้ แน่นอนว่ามันดูจะไม่ค่อยจะเหมาะสมกับการเล่นชิงช้า เมื่อกี้เธอก็แค่อยากจะปลอบใจเขา แต่จู่ๆก็นึกขึ้นได้ ว่าภาพลักษณ์โดยปกติของเขานั้นเย็นชาราวกับภูเขาน้ำแข็ง

“เอ่อ...แคกๆ ... จู่ๆฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันกำลังรีบ ฉันจะต้องไปทำงานแล้ว ฉัน... ฉันไปก่อนนะ”

เซิ่งอันหรานแสร้งทำเป็นดูนาฬิกาข้อมือ เธอค่อยๆถอยหลังไปสองถึงสามก้าว จากนั้นก็หันหลังกลับและวิ่งจากไป

เมื่อเห็นว่าแผ่นหลังของเซิ่งอันหรานค่อยๆไกลห่างออกไป ความหงุดหงิดบนใบหน้าของอวี้หนานเฉิงก็ค่อยๆจางหาย เขากลับมีท่าทางที่ดูอบอุ่นขึ้น อวี้หนานเฉิงมองไปรอบๆ และเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ นิ้วเรียวของเขาก็ค่อยๆจับเข้ากับเชือกแกว่งทั้งสองข้างของชิงช้า มุมตาของเขาค่อยๆยกขึ้นราวกับว่ายิ้มได้

เซิ่งอันหรานวิ่งออกจากโรงเรียนโดยไม่หยุดฝีเท้า จนกระทั่งเธอวิ่งพ้นออกจากประตูโรงเรียน จากนั้นจึงหยุดวิ่งด้วยความหอบเหนื่อย

ตกใจหมดเลย หากว่าเมื่อกี้ยังอยู่ต่ออีกนิด เธอคงจะต้องถูกสายตาของอวี้หนานเฉิงฆ่าตายแน่ๆ

“ผู้จัดการเซิ่ง ออกมาคนเดียวเหรอ?”

ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น เธอก็พบกับเกาหย่าเหวินที่กำลังลงมาจากรถVIPของอวี้หนานเฉิง เกาหย่าเหวินยืนกอดอกและกำลังจ้องมองมาที่เธอด้วยแววตาที่ไม่ค่อยดีนัก

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว เธอนึกถึงคำพูดที่เธอเพิ่งไปบังคับถามจากเสี่ยวซิงซิงมา ตอนนี้เธอรู้สึกหงุดหงิดใจเล็กน้อย เธอทำได้เพียงแค่พยักหน้า และเปล่งเสียง อืม ออกไป จากนั้นก็กวักมือเรียกรถแท็กซี่ที่อยู่บนถนน

“เรื่องที่ฉันจะแต่งงานกับหนานเฉิง คุณรู้ใช่ไหม？”

เกาหย่าเหวินยังคงพยายามที่จะไล่ตามถามต่อ

เซิ่งอันหรานหันหน้ากลับมาและตอบกลับไปว่า“ในบริษัทพูดถึงเรื่องนี้กันไปทั่ว จะทำเป็นปิดหูปิดตาไม่รับรู้ก็คงเป็นไปไม่ได้”

“ถ้าคุณรู้ก็ดีแล้ว” เกาหย่าเหวินจับที่ผมของเธอและยกคางเชิดขึ้นอย่างภาคภูมิใจ

“ถึงแม้ข่าวจะยังไม่ถูกประกาศออกไป แต่ก็จะมีงานแถลงข่าวในเร็ว ๆ นี้ งานวิวาห์ระหว่างฉันกับหนานเฉิงจะต้องเป็นข่าวใหญ่ที่คนทั้งประเทศต้องรู้ ดังนั้นหากว่ามีใครที่คิดไม่ดี คิดที่จะหาโอกาสทำเรื่องไม่ดีอะไรอยู่ ก็คงจะต้องเตรียมตัวรับการต่อว่าจากคนเป็นร้อยเป็นพัน "

“คุณเกาคงคิดมากเกินไปแล้ว” เซิ่งอันหรานแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ แต่ก็ยังคงพูดรักษาหน้าของทั้งสองฝ่าย “ฉันก็ไม่เข้าใจเรื่องที่คุณพูด”

เกาหย่าเหวินไม่สามารถระงับอารมณ์ของตัวเองได้ เธอพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและตรงไปตรงมา

“ฉันอยากให้คุณอยู่ห่างๆจากหนานเฉิง”

เธอรู้จักอวี้หนานเฉิงมาหกปีแล้ว และไม่เคยเห็นอวี้หนานเฉิงทำดีกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน เดิมทีเธอเคยคิดว่าเรื่องนี้มันเป็นข้อดีสำหรับเธอ เนื่องจากเขาไม่เคยคิดถึงเรื่องของผู้หญิงเลย เพียงแค่เธอพยายามอยู่ครองตำแหน่งนี้ให้ดีที่สุด เธอก็จะสามารถได้ในทุกสิ่งที่เธอต้องการ โดยไม่ต้องกังวลใจว่าเขาจะเกิดเปลี่ยนใจ

แต่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า เธอจะสามารถทำให้อวี้หนานเฉิงตั้งใจช่วยเหลือลูกสาวของเธอและหาโรงเรียนเป็นการส่วนตัว ซึ่งมันเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อมากๆ

พอพูดประโยคนี้ออกไป ก็เหมือนกับถูกฉีกหน้า

เซิ่งอันหรานสูดหายใจเข้าลึก ๆ เธอกำหมัดแน่น และพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ